Wat te doen met een off-day?
Ik wil vandaag gewoon niks meer. Gaat wel vaker op deze manier, lamlendigheid die over me heen vliegt, ik wil alleen maar wegkruipen en slapen. Ik heb de energie niet om boos te worden, lelijk te doen of me vrolijk in te zetten.
Maar ja.
Ik moet wel werken, koken, kinderen verzorgen.
Advies van mijn vader is steevast: dat mag de rest van de wereld niet merken, dat je een off day hebt, gewoon op je werkplek blijven, gewoon doen alsof er niks is, niemand die ziet dat je wat minder productief bent.
Tja. Kan ik. Heel goed. En heb ik afgelopen donderdag dus al gedaan. En vrijdag, en maandag. En nu wil ik wéér niet. Heb al 100 manieren bedacht om vrij te vragen (maar dan wordt je daar op aangekeken, want zomaar vrij, dat is raar). Plus dat ik elke dag wel iets heb waardoor ik eigenlijk niet over kan slaan.
Ziek melden is ook zo laf. Wat is ziek? Ik mankeer niks, krijg alleen niks voor elkaar. En als ik mijn to do dingen op een lijstje zet, raak ik in paniek (en dan loopt alles door elkaar, paspoort voor kind regelen, logopedie, bijlage voor mijn werk opstellen, kliko naar buiten, verjaardag regelen, wie uit te nodigen? help!)
Dus.
En als ik er bij stil sta, wat voel ik nou, wat moet ik hier mee, hoe kan ik mezelf oppeppen? Dan werkt dat averechts en heb ik vooral zin om te gaan huilen (lukt ook makkelijk, merk ik met het typen).
Gatverdamme.
Hoe kom ik hier overheen, iemand tips?
Achtergrond: chronisch depressief, dus deze periodes horen erbij (heb nog geen manier gevonden om er effectief mee om te gaan), slik ad, sta er thuis alleen voor, kan heus wel wat hulp inroepen, maar niet voor al die regeldingen en leg de lat voor mezelf hoog. Ben heel analytisch, veel gelezen en uitgeprobeerd. Geen vaste hulpverlener op dit moment. Ik ben het gewoon beu. Het hoeft van mij niet meer. Nee, niet zo onverschillig als twee jaar terug, ik loop niet zomaar tegen een boom, maar het boeit me allemaal ook niet zo. Behalve dan dat ik (hoge lat) een goede indruk achter wil laten op mijn werk (dus niet weglopen) en uiteraard goed voor mijn kinderen zal moeten zorgen (ik hoor het commentaar al: eten we wéér pasta? Ja, want voor de rest heb ik geen energie én dat eten jullie toch niet).
Ik hoopte dat het wel weer weg zou trekken in het weekend, maar niet dus.
Heb zondag zelfs zo'n beetje de hele dag in bed gelegen, en uitgevonden dat ook dat niet helpt.
Ik heb dinsdagochtend gevraagd of ik die m8ddag vrij mocht. Mijn werkgever vermoed dan al van alles, ik heb alleen gezegd: tja, nu schijnt de zon, vanmiddag gaat het regenen (Dat klopte, het weer) dus ik dacht, ik neem lekker een middag vrij.
Heel flauw, maar werkgever stopt dan wel meteen met vragen. Helaas volgt er daarna een relaas met alles wat "we" nog moeten doen (qua beleid, bedrijfsvoering, algemeen) etc (daar hebben we vrijdag een vergadering over, die stond al). Doodvermoeiend en drempelverhogend om vrij te vragen.
Ik heb dinsdagmiddag in bed doorgebracht, inderdaad pasta gekookt en verder niks. Vandaag was mijn vrije dag, heb bewust niet gewerkt, ben 's ochtends op bed gaan liggen met een boek en heb 's middags macarons gebakken met de kinderen. Vanavond een lang stuk gefietst. Knijtermoe nog steeds, dus op tijd naar bed, maar de mist begint wat op te trekken.
Ik vind het fijn om jullie ervaringen te lezen, daar leer ik ook weer van. Ik heb bij onze gemeente laatst wel aangegeven dat ik weer richting "het niet overzien" ging, zodat die op de hoogte zijn. Mocht het nodig zijn, kan ik daar aan de bel trekken, heb al eerder een GGD traject gehad daar, ook ivm de kinderen.
Ik ben dankbaar dat mijn oudste als zorgleerling wordt behandeld op school, naar aanleiding van een gesprek dat ik even terug met de mentor heb gehad. Ze krijgt extra ondersteuning en als dat niet genoeg helpt, kan ze nog een zorgniveau hoger (heeft autisme, ADHD, dyslexie). Van jongste kreeg ik vanochtend complimenten van de ceasartherapeut, hij leert beter omgaan met zijn emoties. Dat zijn vast wat zorgen minder.
Gewoon even een gedachte hoor, eentje uit persoonlijke ervaring. Heb je niet ook nog last van een winterdepressie? Ik weet dat ik vanaf september minder energie heb en extra moeite voor alles moet doen. Je zou kunnen overwegen of lichttherapie iets is wat je uit wil proberen. Let hierbij wel op dat je geel en blauw licht hebt. Van het gele licht kreeg ik in het verleden enorme hoofdpijn maar blauw deed het voor mij enorm goed.
Mocht ik zelf nog verder afzakken (heb al nauwelijks energie door burnout op dit moment) dan schaf ik zeker een lichttherapie bril aan.
Toch maar even dit draadje weer oppakken. Een off-day (of een off-week, zoals jullie hierboven hebben kunnen lezen) is van voorbijgaande aard, zwaar vermoeiend, maar met wat aandacht overheen te klimmen.
Misschien als voorbode van (de zoveelste) dip... (met dip bedoel ik dan een depressieve periode, wat 1 maand, 3 maanden of een halfjaar kan duren, geen idee). Ik zit nu redelijk negatief in mijn vel. Of nou, negatief, redelijk neutraal maar met negatief ronddraaiende gedachten en mijn niet-actieve houding, wat erop duidt dat er (weer) zo'n lange periode aan zit te komen. Ik zie daar tegenop en dat veroorzaakt de negatieve gedachtes. En ik ben nu alvast moe, en heb er al een migraineaanval opzitten. Wanneer komt die depressie dan langs? Weet ik het, over een week, twee weken, over een maand, of klim ik eroverheen (denk het niet, ik heb ervaring).
Goed.
Ik moet hier iets mee. Mijn oplossing voor die depressieve periodes zijn: gewoon jezelf 's ochtends uit bed sleuren en de hele dag je ding doen (je verplichtingen minimaal nakomen) en vooral doen alsof er niet zoveel aan de hand is. En in je vrije tijd lief zijn voor jezelf, dus lekker op de bank met een kop thee en jezelf toestaan te janken als dat nodig is.
En uitzitten.
Mijn werkgever ziet het, als er zo'n periode gaande is. En ik maak me er aan de voorkant dus al heel druk over (en heel eerlijk, waarschijnlijk heeft ie vorige week al af en toe zijn wenkbrauwen opgetrokken, van 'gaan we weer').
In een poging mijn gedachtenstroom in ieder geval in de 'o jee daar gaan we weer'-sfeer stop te zetten, overweeg ik om nu alvast mijn werkgever in te lichten. Van joh, ik vind het heel vervelend, maar er komt een lastige periode aan.
Wat zul je van mij zien:
- Dat ik, nu het nog gaat, een extra tandje bij zet om zoveel mogelijk dingen voor te bereiden zodat ik in die periode alsnog mijn werkverplichtingen na kan komen
- Dat ik, want dat is mijn strategie, gewoon elke dag opsta en ga werken en vooral ga doen alsof er niet zoveel aan de hand is
- Jij gaat merken dat ik afwezig of vreemd kan reageren, maar je weet nu waar dat vandaan komt
- Je weet dat ik ook in slechtere periodes alleen werk definitief aflever wanneer ik erachter sta, dus je wordt niet geconfronteerd met bagger
- Het gaat voorbij, en ik doe er alles aan om er zo min mogelijk last van te hebben. Weten dat ik jullie er niet lastig mee val helpt daar al bij, ik wil niet lastig zijn.
Wat heb ik van jou nodig:
- Dat je dit weet, dus dat je niet het gesprek aan hoeft te gaan of hoeft te denken: jemig, wat is er nou weer aan de hand?
- Als je informatie van me nodig hebt, of ik moet iets voor je doen, gewoon vragen! En desnoods navragen met druk van hé, ik heb het nu nodig hoor. Want dat helpt mij om er geconcentreerd en nuttig iets mee te doen.
- Dat ik heel soms zo moe ben dat ik echt een dag vrij neem.
- Dat je dit weet, zodat ik niet 100 scenario's in mijn hoofd hoef af te draaien met 'wat zou je wel niet denken, functioneer ik wel, doe ik wel genoeg?' (zoals ik vannacht uitgebreid gedroomd heb over een fusie, goed functioneren en weggezet worden op een rare functie, nou ja, heel verhaal meer nog, het was een vermoeiende droom).
Maar ja, komt dat niet veel te dicht in de privé sfeer? Maar ik wil ook weer niet dat werkgever last van mij heeft omdat ie heus wel ziet dat er iets speelt, terwijl ik mooi weer speel en alle zeilen bij zet.
En dan twijfel ik óók nog of ik dit moet vertellen, mailen, of opschrijven en voorlezen. In een één op één gesprek vergeet ik de helft van de zinnen die ik op papier heel nauwgezet kan construeren.