Wat te doen met een off-day?
Ik wil vandaag gewoon niks meer. Gaat wel vaker op deze manier, lamlendigheid die over me heen vliegt, ik wil alleen maar wegkruipen en slapen. Ik heb de energie niet om boos te worden, lelijk te doen of me vrolijk in te zetten.
Maar ja.
Ik moet wel werken, koken, kinderen verzorgen.
Advies van mijn vader is steevast: dat mag de rest van de wereld niet merken, dat je een off day hebt, gewoon op je werkplek blijven, gewoon doen alsof er niks is, niemand die ziet dat je wat minder productief bent.
Tja. Kan ik. Heel goed. En heb ik afgelopen donderdag dus al gedaan. En vrijdag, en maandag. En nu wil ik wéér niet. Heb al 100 manieren bedacht om vrij te vragen (maar dan wordt je daar op aangekeken, want zomaar vrij, dat is raar). Plus dat ik elke dag wel iets heb waardoor ik eigenlijk niet over kan slaan.
Ziek melden is ook zo laf. Wat is ziek? Ik mankeer niks, krijg alleen niks voor elkaar. En als ik mijn to do dingen op een lijstje zet, raak ik in paniek (en dan loopt alles door elkaar, paspoort voor kind regelen, logopedie, bijlage voor mijn werk opstellen, kliko naar buiten, verjaardag regelen, wie uit te nodigen? help!)
Dus.
En als ik er bij stil sta, wat voel ik nou, wat moet ik hier mee, hoe kan ik mezelf oppeppen? Dan werkt dat averechts en heb ik vooral zin om te gaan huilen (lukt ook makkelijk, merk ik met het typen).
Gatverdamme.
Hoe kom ik hier overheen, iemand tips?
Achtergrond: chronisch depressief, dus deze periodes horen erbij (heb nog geen manier gevonden om er effectief mee om te gaan), slik ad, sta er thuis alleen voor, kan heus wel wat hulp inroepen, maar niet voor al die regeldingen en leg de lat voor mezelf hoog. Ben heel analytisch, veel gelezen en uitgeprobeerd. Geen vaste hulpverlener op dit moment. Ik ben het gewoon beu. Het hoeft van mij niet meer. Nee, niet zo onverschillig als twee jaar terug, ik loop niet zomaar tegen een boom, maar het boeit me allemaal ook niet zo. Behalve dan dat ik (hoge lat) een goede indruk achter wil laten op mijn werk (dus niet weglopen) en uiteraard goed voor mijn kinderen zal moeten zorgen (ik hoor het commentaar al: eten we wéér pasta? Ja, want voor de rest heb ik geen energie én dat eten jullie toch niet).
Waarom zou je jezelf altijd moeten oppeppen en daarmee negeren hoe je je echt voelt? En waarom mogen anderen dat niet zien.
Ergens overheen stappen of negeren en doorzetten wordt vaak geopperd. Maar is het ook helpend? Nee.
Wat helpt wel? Acceptatie. Overgave. Het mag er zijn.
Ik had afgelopen vrijdag zo'n dag. Ik ga door een lastige periode en verleden week was veel zwaarder voor me, dan ik had ingeschat en ik knapte keihard af. Ik heb toe gegeven aan wat mijn lichaam zei: pak je rust. Ik ben na een paar uur werken naar huis gegaan en heb vervolgens 3 uur geslapen. Einde van de middag nog een uur en in de avond op tijd naar bed.
Ik ben jarenlang hard geweest voor mezelf. Hoge lat, perfectionist. Met als gevolg een kneiter van een burnout en inmiddels ruim een jaar in de ziektewet. Neem gas terug en probeer niet daar terecht te komen, waar ik nu zit...
Sterkte...
Bij mij helpt het altijd om er met anderen over te praten. Misschien helpt dat jou ook? Ik vertel mijn collega’s gewoon hoe het ervoor staat. Vaak lucht dat zo op, dat we vervolgens prima de werkdag samen aankunnen. Zo ook bij vriendinnen of partner.
Een enkele keer voel ik me zo ellendig dat niks helpt. Dan ga ik maar gewoon een poging doen tot slapen. Met de hoop: morgen beter.
Als dat inhoudt dat ik me daarvoor ziek moet melden of afspraken moet afzeggen dan is dat maar zo. Ga ik wel, dan functioneer ik toch niet.
Geeft niks, Mag best, Laat maar even....
Je had op donderdag, vrijdag, maandag en vandaag een offday. In het weekend niet? Is er ook iets met/op je werk waardoor die dagen vooral op werkdagen voorkomen?
Een dag lekker op de bank hangen en absoluut niks doen. Helaas zal dat minder goed werken als je een gezin hebt. Misschien gewoon een paar dagen in je eentje in een hotel gaan zitten.
Wat naar dat je je zo voelt.
Het leest of je veel afleiding zoekt en liever niet stil wilt staan bij je gevoel omdat het dan alleen maar erger wordt. Hoewel afleiding en doorgaan soms een goede en effectieve manier zijn om door een moeilijke periode te komen is nooit stilstaan bij je gevoel ook niet helpend. Dan ben je jezelf en je behoeften helemaal aan het negeren.
Dus ik denk juist wel e tijd nemen om stil te staan bij je gevoel en waar je behoefte aan hebt. Is dat huilen, nou en? Dat stop echt wel weer. Echt. En misschien kom je wel achter wat er nu speelt waardoor je je weer zo naar voelt. Plan iets fijns voor jezelf zodat je wel weer in de actie komt,maar neem echt de tijd om ook stil te staan bij je gevoel.
Sterkte!
Begin eens met stoppen tegen jezelf te vertellen dat je niks hebt of dat je niet ziek bent. Een depressie is een ziekte. Dus ja, je kan je prima ziek melden als het echt niet meer gaat. En dat moment bereik je natuurlijk snel als je dagen achter elkaar op je tandvlees loopt. Mijn eigen ervaring is dat ik veel sneller ziek ben als ik me mentaal niet goed voel, denk aan griep of verkouden etc.
Het lijkt me wellicht handig om weer een behandelaar te zoeken. Eentje die je helpt met het uitzoeken waarom je de lat zo hoog blijft leggen en hoe je dit kunt ombuigen in een positief iets en vooral die je kan helpen met de lat minder hoog leggen. En luister vooral niet naar je vader met dit soort dingen. Tuurlijk mogen mensen zien dat je ook maar een mens bent die een dr dag niet heeft.
Ik ben zelf na 16 jaar depressief geweest te zijn inmiddels alweer een paar jaar van mijn depressie af. Maar ik moet nog steeds veel moeite doen op zn tijd om niet weer terug te zakken. Dat betekend dat ik zo af en toe ook een off day heb maar ik er inmiddels wel voor kan kiezen er in mee te gaan (op een vrije dag) of toch mezelf bij elkaar te rapen en wel de dingen te doen die ik moet doen.
Ik heb jarenlang met mijn werkgever kunnen regelen dat ik op zulke dagen niet kwam en dat ik op zo'n moment een collega inschakelde waarvan ik dan daarna een werkdag overnam. Ging prima op die manier.
Toen werd het bedrijf overgenomen en moest alles officieel waardoor dit niet meer kon en ik op slechte dagen dus ging werken. Gevolg: ongewettigde afwezigheden, waarschuwingen, en uiteindelijk zit ik nu ziek thuis op zoek naar een andere baan.
Trail schreef op 05-10-2021 om 11:38:
Bij mij helpt het altijd om er met anderen over te praten. Misschien helpt dat jou ook? Ik vertel mijn collega’s gewoon hoe het ervoor staat. Vaak lucht dat zo op, dat we vervolgens prima de werkdag samen aankunnen. Zo ook bij vriendinnen of partner.
Een enkele keer voel ik me zo ellendig dat niks helpt. Dan ga ik maar gewoon een poging doen tot slapen. Met de hoop: morgen beter.
Als dat inhoudt dat ik me daarvoor ziek moet melden of afspraken moet afzeggen dan is dat maar zo. Ga ik wel, dan functioneer ik toch niet.
Wat geef je als reden als je je op zo'n dag ziekmeldt? En is daar begrip voor? En hoevaak komt zo'n ziekmelding gemiddeld voor?
Een hoop vragen maar ziekkmelden ivm moe en totaal geen energie is vaak zoveel lastiger dan met griepklachten.
RavIvaR schreef op 05-10-2021 om 16:56:
[..]
Wat geef je als reden als je je op zo'n dag ziekmeldt? En is daar begrip voor? En hoevaak komt zo'n ziekmelding gemiddeld voor?
Een hoop vragen maar ziekkmelden ivm moe en totaal geen energie is vaak zoveel lastiger dan met griepklachten.
Ziek is ziek. De enige personen die je naar je klachten mogen vragen zijn de arboarts of casemanager als de arbo dienst op zo'n manier werkt. Het maakt dus niet uit of je griep hebt of uitgeput bent door moeheid als je aangeeft ziek te zijn.
Ellori schreef op 05-10-2021 om 16:58:
[..]
Ziek is ziek. De enige personen die je naar je klachten mogen vragen zijn de arboarts of casemanager als de arbo dienst op zo'n manier werkt. Het maakt dus niet uit of je griep hebt of uitgeput bent door moeheid als je aangeeft ziek te zijn.
Ben ik volledig met je eens. Echter is mijn ervaring dat er altijd wél naar de klachten gevraagd wordt.
Ik noemde dit vroeger een ‘al wie voor mijn voeten loopt die krijgt een schop’-dag. Zo een waar niets uit je handen komt, en je vooral jezelf in de weg zit.
Prima reden om eens even pas op de plaats te maken. Chronisch depressief kost echt heel veel energie, en blijkbaar is de optelsom van alles wat energie kost echt te veel. Dan kan je innerlijke vader nog zo hard roepen dat het moet, maar het kan even niet.
Ziek melden kan, maar volsta dan met mijn lijf trekt het niet. Bij een case manager of Arbo arts of iemand die je vertrouwt kun je het goed uitleggen; je hebt echt geen energie meer. Maar - als je dat doet, betekent het niet dat je ineens uitgebreid gezellig gaat koken voor je kinderen. Nee, even terug in energie betekent dat dát ook drie standjes lager mag. Pasta is makkelijk, afhalen of eten laten komen ook. Hooguit sleep je ze mee voor een wandeling ‘want lopen is goed tegen de depressie’
En ga op zoek naar een psycholoog of poh ggZ die je helpt. Waar lekt je energie heen en hoe kun je dat oplossen? Waarom ligt je lat zo hoog en hoe kun je ervoor zorgen dat je tevreden met 80% bent? Hoe streng is je interne vader en is dat wel terecht?
Als laatste; deel het gerust met mensen die je kunnen helpen. Als er iemand voor je kookt, de kinderen morgen meeneemt naar en uit school, dat zijn allemaal kleine dingen die jou de kans geven om je zelf op te laden.
RavIvaR schreef op 05-10-2021 om 17:19:
[..]
Ben ik volledig met je eens. Echter is mijn ervaring dat er altijd wél naar de klachten gevraagd wordt.
Klopt en er mag dan aangegeven worden dat ze dat niet mogen vragen. Maar zelf geef ik eigenlijk altijd aan wat er aan de hand is, omdat ik dat zelf gewoon prettig vind, niet omdat ik dat verplicht ben of de verplichting voel om dat bij mijn werkgever aan te geven.
TO geen idee of je er wat aan hebt maar verzet je niet tegen zo'n dag maar accepteer dat je je zo voelt. Klinkt zweverig en dat is het ook 
maar stop er tegen te vechten want daar wordt het alleen maar erger van. En wees er open over tegen anderen dat je ff je dag niet hebt.
RavIvaR schreef op 05-10-2021 om 16:56:
[..]
Wat geef je als reden als je je op zo'n dag ziekmeldt? En is daar begrip voor? En hoevaak komt zo'n ziekmelding gemiddeld voor?
Een hoop vragen maar ziekkmelden ivm moe en totaal geen energie is vaak zoveel lastiger dan met griepklachten.
Als ik er mentaal écht doorheen zat en me een dag ziek meldde, gooide ik het vaak op migraine.
Dat ging dan niet om 'even geen zin', maar inderdaad ook depressieve klachten.