Vermoeden van ADHD of ADD (bij mezelf)
Ik zit al mijn hele leven met mezelf in de knoop, en heb ook al 20 jaar verschillende therapieën gehad (met pauzes van jaren ertussen). Hoewel het fijn kan zijn en ik er ook veel aan gehad heb kom ik er toch niet helemaal uit.
Momenteel zit ik een een wat intensiever traject met een groepsbehandeling en individuele therapie. Veel problemen zijn in mijn jeugd ontstaan (ik ben emotioneel verwaarloosd). Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik een verschrikkelijk mens ben voor anderen. Hoewel ik wel heel erg mijn best doe, het lijkt wel of niemand me mag.
Ook nu met groepstherapie loop ik daar weer tegenaan. Voel me genegeerd en mijn problemen worden door de rest slecht begrepen.
Nu heeft mijn therapeut geopperd om me te laten testen op ADHD / ADD.
Daar schrok ik best van, maar ook wel een gevoel van; dat zou het best kunnen zijn!
Maar na wat inlezen twijfel ik juist weer enorm.
Ik heb wel een heel vol hoofd en kan erg impulsief reageren. Ook werk ik heel chaotisch; ben vaak met 3 dingen tegelijk bezig niet vanwege tijdsdruk, maar omdat 1 ding tegelijk mijn aandacht niet kan vasthouden lijkt het.
Alleen had ik als kind geen leerproblemen, ik deed het juist erg goed op school. Ik kan heel goed plannen en ik werk ook snel en efficient, waarbij ik vaak gek wordt van anderen die juist ongelooflijk inefficient werken.
Door de emotionele verwaarlozing heb ik (zo is de diagnose) een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld. Ik heb daar erg veel last van.
Heel herkenbaar, maar juist als je al veel coping strategieën hebt, lijkt het niet zo te zijn.
Ik zou het zeker wel laten onderzoeken in een heel breed onderzoek. Want beiden hebben ook een co morbiditeit of raakvlakken met ASS.
En juist door een breed onderzoek kun je er achter komen of het een eigenschap is, of een aangeleerd iets wat je ook kunt afleren.
Geen ervaring maar ik wilde je even zeggen: je mag er zijn.
Ik zou het laten onderzoeken. Wie weet gaat er een wereld voor je open. Ik sta momenteel op de wachtlijst om getest te worden,ik kan bijna alle symptomen afvinken 😅. Ook is het erfelijk en mijn vader en broer hebben adhd.
Wachttijd is helaas 32 weken....
Ik was ook een kind zonder leerproblemen, ik was ook heel goed op school. Maar de ene adhder is de andere niet. Er zijn zoveel symptomen en dingen die erbij horen of kunnen horen. En waarschijnlijk heb je, net als mij, ook geleerd om met bepaalde kenmerken om te gaan.
Het kan voor jezelf inzicht geven om te weten of je AD(H)D hebt. Dat is wellicht wel iets waar je baat bij kunt hebben.
En verder zijn andere mensen vaak gewoon erg gericht op zichzelf en hun eigen problemen. Ik snap dat je dan het gevoel kunt krijgen dat er weinig aandacht is voor jouw problemen en dat je je onbegrepen voelt. Maar het ligt echt niet (alleen) aan jou.
@PinkFlower Oei 32 weken wachttijd... Hopelijk zal het hier meevallen. Ik ben nu in behandeling bij een vrij grote instelling met nogal wat therapeuten onder een dak, die ook samenwerken.
@Lizzyliz, ik snap wel dat mensen in de groep bezig zijn met zichzelf, het zijn immers ook mensen die er allemaal met problemen zitten waar ze hulp bij nodig hebben. Rationeel weet ik dat mijn gevoel niet eens echt klopt, maar ik ben mijn hele leven buitengesloten in groepen, en kan er emotioneel niet bij dat het nu anders zou zijn.
Ik ben heel erg gepest op de basisschool en buitengesloten in mijn gezin. Op de middelbare durfde ik geen vriendschappen meer aan te gaan, en dat is nu nog zo.
Op mijn werk ben ik ook gepest. Ik werk al 15 jaar voor mezelf daarom.
Ik hoop dat het bij jou scheelt dat je al in behandeling bent zodat je sneller aan de beurt bent. Helaas is hier in de regio maar 1 instelling die de testen doet vandaar ook de wachttijd.
Wat ontzettend naar dat je zo gepest bent. Mensen kunnen zo gemeen zijn.
Ik ben heel blij dat ik het heb laten onderzoeken. Ik begrijp nu beter waarom ik ben wie ik ben en vooral, waarom ik iets wel of niet kan uitvoeren. Wel ben ik bijna een jaar bezig geweest met de juiste medicatie en dosering zoeken, maar dat was het echt wel waard.
Het fijne is dat ik mijn zoon ook een stuk beter snap en kan begeleiden in zijn dagelijkse doen en laten.
Bij mij is in het verleden ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis geconstateerd. Maar, ontwijken is ook een van de belangrijkste dingen bij AD(H)D dus ik weet niet in hoe verre de eerdere diagnose klopt. Ze twijfelde wel bij mij, want ik ben bijvoorbeeld ook heel goed in plannen, maar dat heb ik mezelf echt moeten aanleren, zo strak zelfs, dat ik alles direct in mijn agenda zet. Dus het is niet het plannen zelf, maar het direct opschrijven van een afspraak.
Al met al, ik zou wel de uitdaging aangaan om de test af te nemen.
Ik twijfel om het te laten testen, maar ben redelijk overtuigd dat ik ADHD heb. Maar net zoals jij geen leerproblemen want in het stukje focus dat ik had kon ik mijn taken afkrijgen.
Ik acht kans ook groot dat onze kleuter ADHD heeft en in mijn familie zijn er wel meer.
Heb wel idee dat ze 'vroeger' niet zo vaak testte als je geen problemen op school had.
Due-scimmie schreef op 21-03-2023 om 15:10:
Ik twijfel om het te laten testen, maar ben redelijk overtuigd dat ik ADHD heb. Maar net zoals jij geen leerproblemen want in het stukje focus dat ik had kon ik mijn taken afkrijgen.
Ik acht kans ook groot dat onze kleuter ADHD heeft en in mijn familie zijn er wel meer.
Heb wel idee dat ze 'vroeger' niet zo vaak testte als je geen problemen op school had.
Vroeger werd en inderdaad niet getest en was je gewoon lastig. Ik was dus lastig, en daar konden mijn ouders niet mee omgaan, wat de problemen erger heeft gemaakt.
Het erge is dat mijn ouders nu vertellen dat ik gek ben in mijn hoofd omdat ik het contact met ze heb verbroken. En de familie kiest hun kant, want iedereen weet nog hoe lastig ik was immers.
Een diagnose zou voor mezelf wel helpen om me te ondersteunen in het idee dat het niet mijn schuld was. Ik voel nu nog heel erg dat ik me gewoon beter had moeten gedragen als kind dan waren de problemen er nu niet geweest.
Atalanta schreef op 21-03-2023 om 17:59:
[..]
Vroeger werd en inderdaad niet getest en was je gewoon lastig. Ik was dus lastig, en daar konden mijn ouders niet mee omgaan, wat de problemen erger heeft gemaakt.
Het erge is dat mijn ouders nu vertellen dat ik gek ben in mijn hoofd omdat ik het contact met ze heb verbroken. En de familie kiest hun kant, want iedereen weet nog hoe lastig ik was immers.
Een diagnose zou voor mezelf wel helpen om me te ondersteunen in het idee dat het niet mijn schuld was. Ik voel nu nog heel erg dat ik me gewoon beter had moeten gedragen als kind dan waren de problemen er nu niet geweest.
Mag ik je het boek Ongezien Opgegroeid van Lindsay C. Gibson aanraden? Ik heb deze tijdens therapie aangeraden gekregen door mijn psycholoog. Ik was toen ook bezig met het traject voor een AD(H)D diagnose, maar er kwam bij mij veel meer naar boven. Dit boek heeft mij in elk geval geholpen door me niet alleen te laten voelen, wetende dat er andere mensen zijn zoals ik. Laten we maar zeggen dat ik al brak na vijf bladzijdes. 
En ik heb geen slechte jeugd gehad, dacht ik. Tijdens therapie kwam naar boven dat ik al heel jong heel volwassen moest zijn, omdat mijn ouders hun eigen emoties niet konden handelen. Denk aan ruziënde ouders en dat er uiteindelijk eentje bij mij in bed moest slapen, of dat ik al het geklaag over elkaar moet aanhoren… Ja, er gingen wel wat lampjes branden in mijn hoofd.
Maar weet dat jij er mag zijn. En dat ik het super knap vind dat je al 15 jaar voor jezelf werkt! Dat is echt een prestatie.
Ysenda schreef op 21-03-2023 om 11:45:
Heel herkenbaar, maar juist als je al veel coping strategieën hebt, lijkt het niet zo te zijn.
Ik zou het zeker wel laten onderzoeken in een heel breed onderzoek. Want beiden hebben ook een co morbiditeit of raakvlakken met ASS.
En juist door een breed onderzoek kun je er achter komen of het een eigenschap is, of een aangeleerd iets wat je ook kunt afleren.
Dit zou ik ook adviseren.
Er zitten ook dingen in je verhaal die me doen denken aan hoogbegaafdheid. 3 dingen tegelijk, op zoek naar prikkels misschien. Druk hoofd, maar wel goed kunnen leren. Niet begrepen worden en niet begrijpen hoe anderen zo inefficiënt kunnen zijn.
Zomaar ter overweging. Misschien een onderzoekje waard.
@SombraOnline Dank voor je lieve woorden . Dat klinkt voor jou best erg.
Dat boek heb ik gelezen en inderdaad een feest der herkenning. Ook het boek "Zal ik ooit goed genoeg zijn" van Karyl McBride, over dochters met een narcistische moeder (beide aangeraden door mijn therapeut) gaf veel herkenning en daarbij ook verdriet.
En ik besef ook eigenlijk pas sinds een paar jaar dat ik thuis ook gewoon een kutjeugd heb gehad. Niet alleen dat pesten op school maar thuis was er ook niemand voor me.
Een breder onderzoek doen zoals Ysenda en Peaches voorstellen, tja dat lijkt me eigenlijk wel goed. Ik zal het voorleggen aan mijn therapeut of dat ook kan. Ze had me gevraagd om erover na te denken, dus ik sta hier ook zeker open voor.
Over hoogbegaafdheid twijfel ik. Mijn dochter (22) is heel slim (nooit onderzocht dat niet) en echt vele malen slimmer dan ik, ik voel me altijd een beetje dom bij haar in de buurt (niet negatief bedoeld). Ook mijn man is heel slim.
Ik heb inmiddels de eerste test voor AD(H)D gedaan. Helaas is nu mijn therapeut op vakantie grrr. Dus de uitslag weet ik nog niet. Wel viel me op dat ik erg vaak in de hoge score zat (nooit-soms-vaak-heel vaak-altijd) Daar schrok ik zelf eigenlijk wel van.
Nu moet ik tot volgende week vrijdag wachten tot ik de therapeut überhaupt weer zie en dan is de vraag of we dit gaan bespreken.
Het lijkt me toch wel dat je de uitslag van de test gaat bespreken?