Rouwen, mannen en vrouwen
Dit jaar is mijn moeder overleden. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad, veel gehuild in het begin, maar ook nu denk ik nog dagelijks aan haar en/of zitten de tranen hoog. Mijn verjaardag was lastig, nu weer met de Kerst, eigenlijk alle momenten waarbij ik normaal gesproken iets voor of met haar deed. Nou ja, en die leuke fotoherinneringen die je telefoon geeft, etc. Van de week vroeg mijn zus of ik er ook nog zo’n last van had (is eigenlijk normaal geen gespreksonderwerp bij ons). Heel opmerkelijk dus dat we er beide na 7 maanden nog bijna dagelijks mee bezig zijn. Ik vind het ook nog steeds oneerlijk.
Het toeval wil dat onze partners ook in de afgelopen twee jaar een ouder zijn verloren. Bij beide was dan wel sprake van een verwacht einde, maar er zijn niet veel tranen gevloeid. De uitvaart was even lastig, het regelen erna, maar zij zijn er niet maanden mee bezig geweest.
Is dat gebruikelijk, dat verschil? Of is het ongebruikelijk hoe het ons raakt? Ik weet het niet zo goed.
mijn moeder is ook dit jaar overleden en dat heeft me veel harder aangegrepen dan ik had verwacht. Ik heb veel gehuild, schiet nog regelmatig vol, en ben in het algemeen ook labiel en snel van mijn stuk.
mijn man ziet het met wat verbazing aan geloof ik. Toen zijn moeder overleed was hij in elk geval niet op die manier aan het rouwen.
dus ja, hier herken ik het wel.
Ginevra schreef op 18-12-2024 om 21:46:
mijn moeder is ook dit jaar overleden en dat heeft me veel harder aangegrepen dan ik had verwacht. Ik heb veel gehuild, schiet nog regelmatig vol, en ben in het algemeen ook labiel en snel van mijn stuk.
mijn man ziet het met wat verbazing aan geloof ik. Toen zijn moeder overleed was hij in elk geval niet op die manier aan het rouwen.
dus ja, hier herken ik het wel.
Precies als bij mij. Ik weet niet wat ik had verwacht, sowieso had ik niet verwacht dat ze zou overlijden. Wellicht merkt de buitenwereld niets aan me. Ik ben de dag na de uitvaart een half dagje naar mijn werk gegaan om een project af te sluiten met gebak. Daar was ik aan toe na twee weken treurigheid. Misschien was dat te snel.
Twee weken geleden is mijn ouder overleden. Alles is dus knettervers. Toch overheerst bij mij dankbaarheid. Dankbaarheid om de lange tijd dat ik beide ouders had, en nu nog 1 heb. Dankbaarheid om de saamhorigheid die er is. Dankbaarheid dat we alles zelf hebben gedaan zoals wij passend vonden bij het leven zoals de ouders altijd leidden. Natuurlijk voel ik me af en toe verdrietig. Huilen doe ik uitsluitend in nabijheid van mijn gezin.
Moederkareltje schreef op 18-12-2024 om 21:18:
Mijn man zegt een paar keer per week "mijn moeder is dood." Ze zat jaren in en verzorgingstehuis en het einde was van kmters afstand in zicht en hij heeft nog weken aan haar bed gezeten dag en nacht maar toch nog zo verdrietig erom. Ik denk dat hij het idee te erg vind dat hij wees is en niemand meer onvoorwaardelijk van hem houdt. Ik verwacht zelf niet veel tranen te laten als mijn ouders sterven. Het is de natuur. Man zegt vaak dat ik hard ben in deze dingen. Ben ik ook, als je 40 jaar een moeder hebt gehad die je koesterde en zoveel van je hield en je hebt heel uitgebreid afscheid kunnen nemen is dat toch mooi geweest, dat kan ook niet iedereen zeggen van zijn moeder. Er zijn veel ergere dingen in het leven.
Ja, je klinkt best hard voor je man. Ik vind het juist lief van hem dat hij weken aan haar bed heeft gezeten.
Op dit gebied klink je niet als een fijne, liefdevolle, steunende partner. Jammer voor je man, lijkt me best moeilijk voor hem om niet erkend in zijn verdriet te worden.
Ook al kan je zelf dingen niet voorstellen, dan nog zou je iemand kunnen steunen.
Vrijevlinder schreef op 19-12-2024 om 07:47:
[..]
Ja, je klinkt best hard voor je man. Ik vind het juist lief van hem dat hij weken aan haar bed heeft gezeten.
Op dit gebied klink je niet als een fijne, liefdevolle, steunende partner. Jammer voor je man, lijkt me best moeilijk voor hem om niet erkend in zijn verdriet te worden.
Ook al kan je zelf dingen niet voorstellen, dan nog zou je iemand kunnen steunen.
Zooozoooo gooi het er maar in hoor. Nare Moederkareltje weer. Ja ik heb ook grensen met hoe vaak ik armen om hem heen sla en troosr. Heb het 50 keer gedaan en soms kan ik het idd niet meer opbrengen, dan zegt man dat ik hard ben. Shooot me. Ik heb hem gesteund zover ik het zelf kon.
Ik vind het ook lief dat hij aan haar bed gezeten heeft.
Het zijn altijd dezelfde die even nog moeten reageren en prikken.
Iedereen reageert anders. Ik ben net zo'n harde als moederkareltje. Heb na het overlijden van mijn vader eigenlijk nauwelijks meer om hem gehuild. Alleen de eerste maand. Ik denk nog wel regelmatig aan hem. Mijn zus huilt na 14 jaar nog steeds vaak erom. Ieder mens is anders en dat geeft niet. Verwerk je verdriet op de manier die bij jou past en maak je niet druk om wat anderen daarvan vinden of zeggen. Sterkte! 
Ligt er maar net aan hoe je gevormd bent. Ik had al jong een pittig overlijden te verwerken, dus als volwassene "valt alles wel mee" daarmee vergeleken. Ik kan het in ieder geval nu allemaal heel makkelijk een plek geven.
Maar als een relatie uit gaat, dán kan je mij als een hoopje ellende bij elkaar vegen. Ik vind het vele malen erger dat iemand ervoor kíest om niet langer onderdeel van mijn leven uit te maken, dan dat ik iemand door een overlijden moet missen.
Moederkareltje schreef op 19-12-2024 om 08:50:
[..]
Zooozoooo gooi het er maar in hoor. Nare Moederkareltje weer. Ja ik heb ook grensen met hoe vaak ik armen om hem heen sla en troosr. Heb het 50 keer gedaan en soms kan ik het idd niet meer opbrengen, dan zegt man dat ik hard ben. Shooot me. Ik heb hem gesteund zover ik het zelf kon.
Ik vind het ook lief dat hij aan haar bed gezeten heeft.
Het zijn altijd dezelfde die even nog moeten reageren en prikken.
In dit bericht kom je heel anders over en blijkt dat je hem wél gesteund heb. Dat haalde ik niet uit je eerste bericht.
Luttjetrut schreef op 19-12-2024 om 10:47:
Ligt er maar net aan hoe je gevormd bent. Ik had al jong een pittig overlijden te verwerken, dus als volwassene "valt alles wel mee" daarmee vergeleken. Ik kan het in ieder geval nu allemaal heel makkelijk een plek geven.
Maar als een relatie uit gaat, dán kan je mij als een hoopje ellende bij elkaar vegen. Ik vind het vele malen erger dat iemand ervoor kíest om niet langer onderdeel van mijn leven uit te maken, dan dat ik iemand door een overlijden moet missen.
Dit geloof ik zeker.
Dorestad schreef op 18-12-2024 om 22:37:
Twee weken geleden is mijn ouder overleden. Alles is dus knettervers. Toch overheerst bij mij dankbaarheid. Dankbaarheid om de lange tijd dat ik beide ouders had, en nu nog 1 heb. Dankbaarheid om de saamhorigheid die er is. Dankbaarheid dat we alles zelf hebben gedaan zoals wij passend vonden bij het leven zoals de ouders altijd leidden. Natuurlijk voel ik me af en toe verdrietig. Huilen doe ik uitsluitend in nabijheid van mijn gezin.
Sterkte Dorestad.
Geen idee hoe ik zal reageren als een van mijn ouders overlijdt. Met mijn vader heb ik geen band, nooit gehad. Ik vind het dan erger voor mijn half zus, half broertje en zijn vrouw.
De band met mijn moeder is complex. Ik heb geen fijne jeugd gehad, ik was meer haar moeder en vind haar eigenlijk niet zo’n leuk mens ondanks dat ze ook niet zomaar zo is geworden. Waarschijnlijk een mengeling van opluchting (minder drama) en verdriet.
lientje69 schreef op 19-12-2024 om 11:56:
[..]
Sterkte Dorestad.
Dankjewel Lientje69. Lief van je.
Mijn schoonvader is dit jaar overleden en ik merk ook weinig aan mijn man. Soms schiet hij even vol bij bepaalde momenten. Of als ik aan hem vraag hoe hij het verlies van zijn vader ervaart. Maar zijn vader was ook oud en lichamelijk op. Misschien dat dat er mee te maken heeft. Hij heeft er vrede mee.
Mijn ouders leven nog. Ik heb geen idee hoe ik hier op ga reageren. Mij zelf kennende wel anders dan mijn man. Veel emotioneler denk ik.
Ik denk dat je niets kan concluderen uit andermans rouwuitingen, of de afwezigheid daarvan. Mensen denken dat wel. Helaas is communicatie wel afhankelijk van dergelijke uiterlijke tekenen.
Het gedrag is vaak cultureel bepaald. Er zijn bepaalde gedragsregels en gedraag je je anders dan denkt men iets over je; wat volkomen onjuist kan zijn overigens.
Allerlei factoren spelen een rol in je eigen of andermans rouw. Zowel om de persoon die dood is gegaan als om zijn familie als om je eigen verdriet omdat je hem nu missen moet en ook na moet denken om de relativiteit van je bestaan.
Soms ben je verbaasd over je eigen pijn en soms ben je verbaasd over het uitblijven van verwachte pijn.
Mijn vader overleed vorig jaar na een lang ziekbed incl dementie. Toen hij nog leefde zei een collega eens dat het leek alsof ik al om hem rouwde terwijl hij er nog was. Zo voelde het ook, ik was hem al kwijt. Hij had nooit goede momenten als ik op bezoek kwam.
Hoewel ik een emotioneel mens ben, heb ik er minder lang last van gehad dan ik had verwacht. Mogelijk vanwege andere zaken die speelden: hetzelfde jaar ben ik moeder geworden en de eerste keer met zoon (kerst, verjaardagen etc) was tevens de eerste keer zonder vader. Daarnaast is het contact met mijn moeder tot een minimum beperkt omdat daar gedoe is. Ik kan wel goed gecontroleerd huilen, bijvoorbeeld door muziek van zijn uitvaart te draaien, maar verder zijn er vooral fijne herinneringen.
De moeder van man overleed bijna 10 jaar geleden. Ik heb hem 2x zien huilen: toen hij mij vertelde dat ze ziek was en toen ze net was overleden. Ik heb hem altijd gesteund en weleens voorzichtig het gesprek over haar geopend (op haar geboortedag/sterfdag/andere belangrijke dagen), maar daar reageert hij niet zo op. Ja, we praten er wel over en hij zegt nog wel verdriet te hebben, maar ik zie hem nooit verdrietig. Gisteren werd bekend dat het hondje van zijn moeder (leeft bij zijn zus) vandaag gaat inslapen. Ik merk dat hij daardoor wel van slag is. Hij vroeg gisteravond expliciet of ik tegen hem aan kwam liggen toen we in bed lagen, we hebben elkaar vastgehouden tot hij sliep. Ik begrijp het ook wel, dat beestje voelt als een draadje naar zijn moeder. Voor mij zou het ergens een troostende gedachte kunnen zijn dat zij straks haar hondje weer bij zich heeft, maar man denkt niet op die manier over "leven na de dood". Hoe dan ook, ik ben maar extra lief voor hem vandaag.
Kort gezegd: ik denk dat de mate/lengte van rouwen afhankelijk is van je eigen karakter, de band met de overledene en de omstandigheden.