Rouwen, mannen en vrouwen
Dit jaar is mijn moeder overleden. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad, veel gehuild in het begin, maar ook nu denk ik nog dagelijks aan haar en/of zitten de tranen hoog. Mijn verjaardag was lastig, nu weer met de Kerst, eigenlijk alle momenten waarbij ik normaal gesproken iets voor of met haar deed. Nou ja, en die leuke fotoherinneringen die je telefoon geeft, etc. Van de week vroeg mijn zus of ik er ook nog zo’n last van had (is eigenlijk normaal geen gespreksonderwerp bij ons). Heel opmerkelijk dus dat we er beide na 7 maanden nog bijna dagelijks mee bezig zijn. Ik vind het ook nog steeds oneerlijk.
Het toeval wil dat onze partners ook in de afgelopen twee jaar een ouder zijn verloren. Bij beide was dan wel sprake van een verwacht einde, maar er zijn niet veel tranen gevloeid. De uitvaart was even lastig, het regelen erna, maar zij zijn er niet maanden mee bezig geweest.
Is dat gebruikelijk, dat verschil? Of is het ongebruikelijk hoe het ons raakt? Ik weet het niet zo goed.
De vader van mijn partner (man) is vorig jaar december overleden en hij was heel verdrietig inclusief veel tranen. Het was een verwacht einde dat al lang sleepte en een lang sterfbed. Maar het verdriet was echt niet zomaar over en is het nog steeds niet. Het vliegt hem nog wel eens aan. Persoonlijk denk ik niet dat het een man/vrouw verschil is. Misschien verschil in de band?
In rouwen is geen goed of fout. Het hangt af van de omstandigheden, de band die je had, je persoonlijkheid, etc. Iedereen gaat daar op een andere manier mee om.
ik denk niet dat het perse met mannen of vrouwen te maken heeft. Mijn eerste man schoot in een halve crisis toen zijn ouders op hoge leeftijd overleden. Mijn huidige man ging al snel door met leven, af en toe halen we wat herinneringen op. Ik heb om mijn vader ook niet gerouwd, en dat verwacht ik bij mijn moeder ook niet als zij overlijdt. Mijn broer heb ik ook niet betrapt op rouw.
Het heeft misschien meer met leeftijd van de ouder te maken of hoe de dood kwam, verwacht, onverwacht. Hoe je band was, dat is toch voor iedereen anders. Ben je altijd stabiel, of ben je minder stabiel.. zoveel factoren..
Ik denk dat het meer karakter is dan sekse. Ik verwacht dat ik meer zal reageren als de mannen in dit verhaal terwijl ik denk dat man er een ergere knauw van zal krijgen als zijn ouders overlijden. Hij heeft er bijna dagelijks contact mee.
Ierder rouwt op zijn eigen manier. Ken 2 stellen die helaas een Kind verloren zijn. Een van die stellen is uit elkaar omdat ze elkaar niet meer begrepen daarna....
Is meer karakter denk ik. En ook in hoeverre je dingen deelt. Ik heb het wel ervaren zoals jij. En nu bijna 3 jaar verder kan ik mijn moeder nog steeds ontzettend missen en nog opeens moeten huilen. Maar voor mij zijn dat altijd momenten dat ik alleen ben. Na de eerste twee weken heb ik niet meer gehuild in het bij zijn van andere. Dus anderen hebben waarschijnlijk een heel ander beeld van hoe ik rouw dan het daadwerkelijk is.
Geen idee of het met sekse te maken heeft. Mijn man is überhaupt niet goed in het tonen van emoties dus bij het overlijden van zijn ouders heeft hij niet of nauwelijks gehuild en nadien ook niet echt over willen praten, anders dan gewoon herinneringen ophalen maar geen woord over eventueel gemis of verdriet.
Ik heb beide ouders nog maar ik denk dat ik, zoals ik mezelf ken, wel veel meer verdiet ga hebben maar dit alleen draag. Ik praat niet graag met anderen over dat soort dingen dus je zult mij niet snel huilend ergens zien zitten anders dan bij de crematie en het daadwerkelijke overlijden. Verder neem ik dan gewoon even mijn moment wanneer ik alleen ben. En dat voelt voor mij dan weer gewoon okee.
Denk dat het te maken heeft met hoe veel je nog met je ouders optrekt en hoe plotseling het afscheid was. Mijn ouders waren allebei lang en erg ziek aan het eind van hun leven en ik heb toen al bij leven gerouwd. Vrij kort na hun overlijden werd mijn eerste geboren en daar heb ik me op gericht, de volgende generatie.
Schoonvader is ook lang ziek geweest, alleen schoonmoeder is vrij onverwacht overleden, daar was man (en ik ook) wel van onder de indruk. Ik heb niet het gevoel dat man en ik daar nu erg in verschilden.
Rouw is enorm persoonlijk en kan je niet vergelijken.Gebruikelijk bestaat niet.
Mijn vader is 3 jaar geleden overleden. Nog steeds is het gemis groot en komen de tranen soms. En dan opeens gaat het weer een tijd beter. Totdat ik opnieuw in de fase zit dat het oneerlijk is dat hij er niet meer is. Rouw kent ook geen tijd.
Laatst is een vriend van mij overleden en daar huilde ik bij de rouwdienst tranen met tuiten, maar dat was anders dan bij mijn ouders, leeftijdsgenoot, zo snel gegaan, nooit meer zien en anders zag ik hem regelmatig.
Toch vroeg ik ne af waarom ik huilde, de kwetsbaarheid van een mensenleven, heden ik, morgen gij? Wat als één van mijn geliefden moet gaan?
Mijn man heeft 4 maanden geleden (na een zeer langdurig langzaam afnemende gezondheid) zijn moeder verloren. Dat was even verdrietig maar we hadden een goed besef dat het beter is zo. Het was geen menswaardig bestaan meer het laatste jaar. De band met zijn moeder was ook niet echt goed dus het verdriet was en is heel oppervlakkig.
Als een van mijn ouders zal overlijden wordt zowel bij mij als bij mijn man het verdriet groter en dieper gevoeld Die band is veel beter
Voor rouw is geen goed of fout. Mijn ene oma is 80 geworden ik was toen 30 en nu kan ik haar nog steeds missen. Ik ben op dit moment met mijn erfstukken in de hand bezig met een handwerkje en dan kan het gemis mij overvallen. De andere oma die altijd boos was muis ik nooit.
Eerder dit jaar is mijn vader overleden na ziek zijn. Het rouwen en afscheid nemen begon al toen hij ziek was. Nu met de feestdagen denk ik veel aan hem, maar ben ook dankbaar dat ik samen met mijn moeder en de rest van het gezin en familie in gezondheid deze dagen door kan brengen. Wat ik wel heel confronterend vond was vaderdag. Iedereen ging naar zijn/haar vader, behalve ik. Verder ben ik vaak emotioneel als het over hem gaat, als ik ergens kom waar een herinnering aan hem is. De dagen voor en na zijn overlijden waren druk, de emoties kwamen echt pas los na zijn uitvaart.
Ik weet niet of het een man/vrouw ding is, maar meer een persoonlijkheidsding. Of mijn broer en ik zijn die uitzonderingen die de regel bevestigen. Ik ben na het weekend weer aan het werk gegaan, dat was voor mijn broer ondenkbaar. Ik had geen moeite met feesten en partijen, dat heeft bij hem maanden geduurd. En ook bij het voorbereiden van en tijdens de uitvaart reageerden en leefden wij heel verschillend
Voor mij heeft het te maken met de band die ik met iemand voel.
Overlijden van mijn moeder deed mij weinig. Ik had geen prettige jeugd en later ook geen fijne band met haar. Bij leven had ik al afscheid genomen en geen contact meer.
Overlijden van mijn oma grijpt me soms nog steeds aan. Ze stierf in 1999. Pas geleden liep ik langs haar oude huis en liepen mijn ogen opeens vol.
Mijn man zegt een paar keer per week "mijn moeder is dood." Ze zat jaren in en verzorgingstehuis en het einde was van kmters afstand in zicht en hij heeft nog weken aan haar bed gezeten dag en nacht maar toch nog zo verdrietig erom. Ik denk dat hij het idee te erg vind dat hij wees is en niemand meer onvoorwaardelijk van hem houdt. Ik verwacht zelf niet veel tranen te laten als mijn ouders sterven. Het is de natuur. Man zegt vaak dat ik hard ben in deze dingen. Ben ik ook, als je 40 jaar een moeder hebt gehad die je koesterde en zoveel van je hield en je hebt heel uitgebreid afscheid kunnen nemen is dat toch mooi geweest, dat kan ook niet iedereen zeggen van zijn moeder. Er zijn veel ergere dingen in het leven.