Rouwen kletstopic
Welkom in dit topic wees welkom. Er zijn zoveel verschillende vormen van rouw.
Denk aan
Verlies van dierbare
Verlies van huisdier
Gezondheid die nooit meer goed komt
Dierbare die nog leven maar b.v door een hersenbloeding of dementie niet meer zichzelf zijn.
En nu vergeer ik vast nog iets.
Wees welkom.
rooiekater schreef op 24-05-2024 om 14:18:
Hoe gaat het hier met iedereen?
Is dit herkenbaar vanuit het niets huilbuien?
Heel herkenbaar. Bij mij vaak in de auto. In het begin eigenlijk elke autorit, zag er gewoon tegenop om in de auto te stappen.
Maar het luchtte ook wel op.
April2021 schreef op 26-05-2024 om 07:33:
[..]
Heel herkenbaar. Bij mij vaak in de auto. In het begin eigenlijk elke autorit, zag er gewoon tegenop om in de auto te stappen.
Maar het luchtte ook wel op.
Auto is ook niet handig maar dan ben je denk ik wel alleen 
Hier gebeurde het de laatste keer in hrt bijzijn van leidinggevende 
schaam mij nog rot. Het komt op de momenten dat ik denk nu komt het niet uit.
rooiekater schreef op 26-05-2024 om 07:47:
[..]
Auto is ook niet handig maar dan ben je denk ik wel alleen
Hier gebeurde het de laatste keer in hrt bijzijn van leidinggevende
Dat is bij mij ook gebeurd. Inderdaad vervelend maar ook begrijpelijk toch? Niks om je voor te schamen.
Je leidinggevende is op de hoogte neem ik aan? Reageerde ze wel meevoelend?
April2021 schreef op 26-05-2024 om 08:41:
[..]
Dat is bij mij ook gebeurd. Inderdaad vervelend maar ook begrijpelijk toch? Niks om je voor te schamen.
Je leidinggevende is op de hoogte neem ik aan? Reageerde ze wel meevoelend?
Ik schaam mij dus wel en dat gevoel ben ik ook niet zomaar kwijt.
Leidinggevende weet van alles en reageert ook gewoon lief.
liever zou ik hier niet meeschrijven. Te confronterend. Maar van wat ik lees herken ik wel veel. En die herkenning is fijn.
Bijna twee jaar geleden werd mijn broer ernstig ziek. Kanker. En ook nog eens een ernstige vorm. Een jaar later overleed hij. Net 38 jaar. Met jong gezin. En ik kreeg dus op mn 36e al te maken met een groot verlies. Verlies hoort bij het leven. Maar dat ik al zo jong een broer moet missen is zo onwaarschijnlijk onwerkelijk en gewoonweg klote.
En nu ben ik al meer dan een jaar verder. En ik hou me staande. Vooral met mn vriend aan mn zijde. Maar wat valt veel me zwaar. Nog steeds. Zelf verloor ik En brussen ook jong onze vader. Dus het voelt wrang dat kindjes van mn broer dit nu ook meemaken. Wéér een generatie zonder vader. Mijn moeder liep lang op haar tenen altijd hard aan het werk om het gezin draaiende te houden en stevige krassen op haar ziel. De laatste jaren ging het steeds beter met haar. Maar nu is één van haar kinderen haar ontvallen. En heb ik weer een zelfde soort gevoel als in mijn jeugd. Ik zie dat ze lijdt, ik voel dat ze me emotioneel weinig kan bieden, dus ik val haar niet te veel lastig met mijn sores. Ik heb eigenlijk geen normale moeder/dochter band. Nooit heel erg gehad ook. Maar de kans dat dat na alles nog gaat gebeuren is klein. En ook dat is een soort rouw.
Ik geniet echt nog van het leven. Maar de glans is er wel af. Als ik een leuk weekendje weg ben dan denk ik aan mijn broer. Dat hij zo graag ook nog dat soort dingen had gedaan. Als ik een familiefeestje heb zie ik daar tegen op en moet ik daar dagen van bijkomen. Want er ontbreekt iemand. En dat voor altijd. Onlangs mijn moeder die in tranen was naar huis gebracht na een feestje. Iets wat ze nog steeds niet trekt zonder haar verloren kind.
Iemand verlies is meer dan alleen de persoon die overlijdt verliezen merk ik.
En wat herken ik veel wat hier geschreven wordt.
Fysiek merk ik nog steeds dat ik rouw. Ik ben soms ineens zo ontzettend moe en overmand door emoties. Dan moet ik liggen. Ik heb regelmatig last van trillende handen. En vooral nek en schouders zitten snel vast. Na wat sessies dry needling gaat het wel wat beter.
Mensen uit het dorp waar ik vandaan kom doen ongemaklelijk als ze me zien. Want ze kenden mijn broer en zijn verhaal.
Vriendinnen weten niet wat ik doormaak. Ze hebben allemaal hun ouders nog. En ze doen uitspraken als: ieder huisje zijn kruisje. Tja ik vind een jong overleden broer wel een verdomd groot kruis.
Als ik naar mn werk rijd kan ik ineens zoveel zin hebben om te huilen en gewoon daar met brok in mijn keel aankomen. Soms denk ik echt: ik kan het allemaal niet aan.
Of als mensen me vragen : hoe gaat het? Dan heb ik zin om te zeggen. Zwaar kut, mijn broer is er niet meer en deze wereld is incompleet zonder hem. Maar dat doe ik niet. Ik wil ook niet hier jaren in blijven hangen. En niet te koop lopen met m'n verdriet en : die vrouw die haar broer is verloren worden. Want het leven gaat nu eenmaal door.
Maar wat voelt deze wereld toch vaak klote sinds hij er niet meer is. En alles wat ik ermee kan doen is het dragen en ermee leven. Hij komt nooit meer terug. Een stukje van mij voor altijd weg.
rooiekater schreef op 24-05-2024 om 14:18:
Hoe gaat het hier met iedereen?
Is dit herkenbaar vanuit het niets huilbuien?
Ja heel herkenbaar
Ik denk ook dat je daar weinig aan kan doen.
Roos55 schreef op 27-05-2024 om 20:10:
[..]
Ja heel herkenbaar
Ik denk ook dat je daar weinig aan kan doen.
Ik heb ze duidelijk niet onder controle 
en als het dan oplucht oke maar dat gebeurt alleen als ik thuis ben en niemand mij ziet. Als het ergens anders gebeurt dan schaam ik mij diep terwijl ik nog geen enkele rot reactie heb gehad.
@Mick welkom in het topic waar je liever niet ben. Heftig verhaal ook dat verdriet. En snap dat veel dingen nooit meer het zelfde zullen zijn.
Wat maakt dat je je zo schaamt
Roos55 schreef op 27-05-2024 om 22:13:
Wat maakt dat je je zo schaamt
Opvoeding heb van huis uit mee gekregen dat er niet gehuild mag worden. En als het dan gebeurt zoals vorige week ij bijzijn van leidinggevende dan schaam ik mij rot en durf ik leidinggevende niet meer onder ogen te komen. Terwijl hij gewoon super lief reageerde mij wilde helpen en mij afschermen voor de bewoners.
rooiekater schreef op 28-05-2024 om 06:14:
[..]
Opvoeding heb van huis uit mee gekregen dat er niet gehuild mag worden. En als het dan gebeurt zoals vorige week ij bijzijn van leidinggevende dan schaam ik mij rot en durf ik leidinggevende niet meer onder ogen te komen. Terwijl hij gewoon super lief reageerde mij wilde helpen en mij afschermen voor de bewoners.
Lief van hem
En lastig voor jou . De ingesleten patronen van vroeger.
Mick ook voor jou
Zo jong je vader en je broer is echt heftig. Snap dat het eenzaam maakt omdat iedereen ouders heeft . En een broer.
Rouwen is voor mij verdriet verweven in je leven . En daar heb je tijd voor nodig.
Misschien wel je hele leven.
Roos55 schreef op 28-05-2024 om 08:15:
Zo jong je vader en je broer is echt heftig. Snap dat het eenzaam maakt omdat iedereen ouders heeft . En een broer.
Rouwen is voor mij verdriet verweven in je leven . En daar heb je tijd voor nodig.
Misschien wel je hele leven.
Dat is precies hoe ik het ook zie. Het slijt niet, het went niet. Je gaat er mee leven.
Advies gevraagd?
Ik en broer dachten dat onze vader het verdriet goed aan kon. Hij huilde maar zocht ook afleiding beld ons als het even niet gaat en wij gaan regelmatig langs en blijven dan ook eten.
Mijn vader heeft ook zijn eigen bezigheden en gaat er ook op uit met zijn vrienden.
Maar het valt ons de laatste tijd op dat die vaker dronken is. Dan heeft die een slechte dag en mist zn vrouw i.p.v ons bellen grijpt die naar de fles. We hebben onze zorgen naar hem geuit maar hij vind het mee vallen.
We hebben een melding gemaakt bij de huisarts. Maar kunnen we nog iets doen. Wij zijn bang als die zo door gaat we dit jaar nog een crematie hebben.
Dronk hij eerder ook bij verdriet of andere problemen??