Paniekaanval tijdens autorijden
Ik heb pasgeleden een paniekaanval gekregen tijdens het autorijden. Ik reed over een lange brug waar weinig tot geen verkeer voor me was en ik werd me ineens heel erg bewust van het water om me heen. Wat als ik de plomp in rijd dan vinden ze me nooit meer.
Hartslag door het dak, zweethandjes, hyperen en het gevoel van willen remmen. Toen ik de brug over was ging het wel weer, maar de rest vd terugweg had ik een steen op mijn maag.
Nu krijg ik het dus ook benauwd van door een tunnel rijden. Weer zweethandjes en een torenhoge hartslag. Het vervelende is dat ik een tunnel door moet om naar werk te komen.
Voordat ik in de auto stap denk ik nog bij mezelf niets aan de hand en gewoon gaan met die banaan en dan zie ik de tunnel weer en dan overvalt dat gevoel me weer.
Ik rij inmiddels al 20 jaar auto en ik heb hier nooit last van gehad. Ik weet rationeel wel dat er niets aan de hand is en zo spreek ik mezelf ook toe, maar ik kom niet van die steen op mijn maag af.
Ik ben niet al te lang geleden bevallen dus nog hormonaal, maar ik weet niet of dat hier mee te maken heeft.
Iemand tips want ik wil niet bang worden om te rijden.
goed van je om toch te gaan rijden
Misschien wat ondersteuning van de poh
Hey,
Ik herken wel wat je zegt over niet zo lang geleden bevallen zijn. Ik merk dat ik nu, 3 maanden later ook sneller wat angstiger ben dan 'normaal'. Hormonen zullen zeker een rol spelen.
Ik denk ook dat het heel belangrijk is om gewoon te blijven autorijden. Anders wordt je enkel angstiger. Als je merkt dat het toeneemt zou ik zeker bij de poh ggz aankloppen. Paniek klachten zijn namelijk vrij goed te behandelen. Je kunt ook eens op 'thuisarts' kijken bij paniekaanvallen of googelen op paniek cirkel. Bij mij helpt het meestal als ik weet 'hoe het werkt'.
Sterkte!
Toevallig is mij iets soortgelijks overkomen. Een paar maanden nadat ik was bevallen en een tunnel door moest... En daarna nog een keer op een afgelegen weg in het donker met harde regen.
Recentelijk nog eens door een tunnel gereden en niet echt iets aan de hand. Ik vond tunnels nooit fijn, maar geen angst meer.
Dus wellicht wordt het vanzelf minder, of een keertje met de poh praten zoals hiervoor genoemd kan nooit kwaad.
Ik kan je maar een tip geven: blijf alsjeblieft rijden.
Ik heb mijn rijbewijs nu 26 jaar en ontwikkelde vorig jaar een angststoornis bij een burnout met als gevolg dat auto rijden niet meer ging door angst.
Het heeft me een half jaar, een psycholoog en hulp van familie gekost om in elk geval weer naar mijn werk te rijden. Andere wegen roepen nog steeds angst op, dus daar moet ik nog mee aan de slag.
In de file staan, lang voor een stoplicht staan, voor een open brug staan, op een brug staan --> paniek gevoelens.
Zwaar verrot.
Hopelijk komt het bij jou niet zo ver...
Hi Gatekeeper, wat vervelend dat je dit hebt meegemaakt! Het is echt een rot gevoel. Ook Mallebeppie. En goed dat je aanmoedigt om te blijven rijden, dat zou ik inderdaad ook adviseren.
Heb zelf ruim 10 jaar geleden soortgelijke ervaringen gehad, ik had het voor het eerst op een heel lang stuk snelweg waar je er niet af kan (denk A2 / N2 bij Den bosch) moest daar nogal vaak rijden, ik ben een aantal keren dus op een parkeerplaats gestopt en heb een toenmalig kennis gebeld die van op afstand reiki deed en op me in praatte. Maar dat was niet de oplossing. Ik reed dan alsnog naar huis (en kwam dus afspraken die ik had, niet na, uit angst, wat weer gevolgen had voort mijn baan etc. dus echt erg onwenselijk was het.)
Maar wat mij vooral hielp, is focussen juist op die zweet handen; ritmisch in stuur knijpen, voelen dat je het stuur vast hebt, raam stukje open, en bedenken dat je dit stuk al 100 keer hebt gereden en er geen reden is waarom het nu niet nog eens zou lukken. En liedjes zingen. Liefst liedjes uit je tienerjaren, die je al 5000 keer hebt gehoord en slapend nog mee zou kunnen zingen. Die herkenbare geluiden die herinneren aan fijne momenten uit je jeugd (als die er zijn, dat is ook voor eenieder verschillend uiteraard) maken een stofje aan in je hersenen waardoor je je fijner voelt, ik dacht serotonine, en dat verdrijft gevoelens van angst.
Maar dan nog blijft het een heel moeilijk moment (momenten) en ik denk wel, als simpele tips zoals deze niet voldoende helpen, dat je niet te lang moet wachten met professionele hulp inschakelen. Het is zo beperkend als angst je gaat weerhouden van zoveel vrijheden en mooie dingen in het leven. 
en ook voor Beppie.
Intrusies komen vaak voor na je bevalling. Alleen hoor je er maar bar weinig over. Maar het zijn dezelfde enge gedachtes als dat je je baby pijn kan gaan doen, je baby gaat vergeten, de kinderwagen los kan laten op een brug etc etc
Het is een over actief beschermingssysteem, dat is zo gekomen nadat je een kindje hebt gekregen waar voor moet zorgen. Naarmate je hormonen wat rustiger worden, worden deze gedachtes ook minder. Tot die tijd, niks vermijden en praat erover met mensen die dit kennen en snappen.
Bij mij hielp het door tegen mezelf dit fenomeen te benoemen. "Ik heb een intrusie, mijn lijf is over actief in het waken, ik ga niet van deze brug afrijden, ik heb namelijk een intrusie"
En voor de zekerheid; Nee je wordt niet gek.
Aanmaaklimonade schreef op 11-11-2021 om 19:57:
Hey,
Ik herken wel wat je zegt over niet zo lang geleden bevallen zijn. Ik merk dat ik nu, 3 maanden later ook sneller wat angstiger ben dan 'normaal'. Hormonen zullen zeker een rol spelen.
Ik denk ook dat het heel belangrijk is om gewoon te blijven autorijden. Anders wordt je enkel angstiger. Als je merkt dat het toeneemt zou ik zeker bij de poh ggz aankloppen. Paniek klachten zijn namelijk vrij goed te behandelen. Je kunt ook eens op 'thuisarts' kijken bij paniekaanvallen of googelen op paniek cirkel. Bij mij helpt het meestal als ik weet 'hoe het werkt'.
Sterkte!
Echt volledig off-topic, maar dit is zo'n voorbeeld waarbij een d/t-fout de betekenis echt verandert. Want geloof me, die enkel wordt echt niet angstiger 
Athan schreef op 11-11-2021 om 21:47:
[..]
Echt volledig off-topic, maar dit is zo'n voorbeeld waarbij een d/t-fout de betekenis echt verandert. Want geloof me, die enkel wordt echt niet angstiger
scherp
Wat ontzettend naar! Wat mij goed helpt bij paniekaanvallen was een tip van de psych: een meditatieoefening. Je telt je ademhaling. 1 bij inademen, 2 bij uitademen, 3 bij inademen, 4 bij uitademen. Tot je bij 10 bent en dan begin je weer opnieuw. En weer opnieuw. Als je de tel kwijt raakt, begin je opnieuw.
Je adem heb je altijd bij je en door je zo te focussen op iets totaal anders, maak je volgens mijn psych de paniek ondergeschikt aan je ademhaling.
Ik was ook angstiger net na de bevalling. Dat trok later weg.
Ik hoop dat de angst bij jou ook wegtrekt.
Ondertussen toch blijven rijden.
Sterkte, het lijkt me naar.
Fenyw schreef op 11-11-2021 om 22:07:
Wat ontzettend naar! Wat mij goed helpt bij paniekaanvallen was een tip van de psych: een meditatieoefening. Je telt je ademhaling. 1 bij inademen, 2 bij uitademen, 3 bij inademen, 4 bij uitademen. Tot je bij 10 bent en dan begin je weer opnieuw. En weer opnieuw. Als je de tel kwijt raakt, begin je opnieuw.
Je adem heb je altijd bij je en door je zo te focussen op iets totaal anders, maak je volgens mijn psych de paniek ondergeschikt aan je ademhaling.
Het is natuurlijk heel persoonlijk, maar dit werkt voor mij niet. Focus op ademhaling zorgt bij mij soms voor versterking van focus op mijn angsten en gedachten. Ik neig dan zelfs naar sneller en oppervlakkiger ademhalen.
Mijn psychologische hulp was vooral gericht op het aanwezig mogen laten zijn van nare gevoelens. In plaats van in gevecht gaan,of het van je af duwen, het juist dichtbij houden. Dat kost veel minder energie. Ik heb met bepaalde technieken geleerd om meer afstand te nemen van mijn gedachten en compassievol op mezelf te reageren.
Mallebeppie schreef op 12-11-2021 om 12:28:
[..]
Het is natuurlijk heel persoonlijk, maar dit werkt voor mij niet. Focus op ademhaling zorgt bij mij soms voor versterking van focus op mijn angsten en gedachten. Ik neig dan zelfs naar sneller en oppervlakkiger ademhalen.
Mijn psychologische hulp was vooral gericht op het aanwezig mogen laten zijn van nare gevoelens. In plaats van in gevecht gaan,of het van je af duwen, het juist dichtbij houden. Dat kost veel minder energie. Ik heb met bepaalde technieken geleerd om meer afstand te nemen van mijn gedachten en compassievol op mezelf te reageren.
Die doe ik ook 😉. En als de paniek te onbeheersbaar wordt, pak ik die ademhaling erbij. Veel mindfulnes-oefeningen gedaan, dat heeft mij echt enorm geholpen.
Hopelijk komen er veel verschillende tips zodat TO kan kijken wat het best bij haar past en wat werkt.
Nou voorlopig mogen we niet meer naar kantoor nav de persco van vanavond.
Gatekeeper schreef op 12-11-2021 om 21:00:
Nou voorlopig mogen we niet meer naar kantoor nav de persco van vanavond.
Dat klopt.... toch zou je er voor kunnen kiezen om wel te blijven rijden. Door het te vermijden, kan je angst toenemen (helaas).
Ik werk in de zorgsector, dus ik "moet" wel.
Hoe gaat het nu?