Negatieve uitkijk op het leven
De titel zegt het al; ik heb een hele negatieve uitkijk op het leven. Alle ellende en teleurstellingen die ik zelf heb meegemaakt, maar ook de kommer en kwel in de wereld maakt dat ik vaak met een zwaarmoedig gevoel rondloop. Ik ben van nature heel empatisch, op zich een mooie eigenschap als je zo kunt meeleven met anderen, maar doordat ik er zo in op ga is het alsof ik het lijden zelf doormaak en kan ik het moeilijk van mij afschudden.
Door de vele tegenslagen die ik heb gehad gedurende mijn hele leven, lijkt het alsof mijn brein ervan uitgaat dat mij het ergste zal overkomen. Angst en doemdenken regeert daardoor vaak in mijn leven. Ik probeer dit wel te doorbreken door juist ook dingen te doen waar ik angst voor heb. Ik heb hierin wel stappen gemaakt, maar het lijkt soms allemaal zo zinloos. De donkere wolk boven mijn hoofd lijkt toch steeds weer terug te komen.
Hoe krijg ik een positievere uitkijk op de wereld en zijn er misschien mensen die zich herkennen in mijn verhaal..
Alvast bedankt voor de reacties.
Swirl
Ik herken dit zeker wel. Zie ook overal en altijd leeuwen en beren op de weg. En ben een vreselijke wat als... denker.( en dan altijd het negatieve uiteraard)
Wat mij enigzins helpt , is één dag per keer te denken. Dus niet, oh morgen moet ik werken, als er maar niks fout gaat, of volgende week ga ik met vakantie, wat als het vliegtuig geannuleerd wordt?
Nee. Gewoon vandaag is vandaag en morgen zien we wel wat de dag brengt.
Zoals mijn oma al zei: geen zorgen voor morgen, de dag van vandaag heeft aan zichzelf al genoeg. 
Plus het mantra: deze dag gaat vanzelf voorbij. In plaats van steeds denken, dit is niet goed, wat is dat erg enz.
Maar ik snap je. Blijft lastig.
Niet direct tips maar een verkapte tvp.
Zie het leven enorm zwart in, zeker als ik kijk naar de komende vijftig jaar en het leven dat mijn stiefzoon te wachten staat, nog geen manier gevonden om daar enig licht in te zien.
Dus ik volg even.
Ik herken dit, helaas wel van de andere kant. Namelijk als partner van. En dat is niet altijd even gemakkelijk. Hoe zou je het liefst hebben dat er gereageerd wordt op jouw negatieve instelling/kijk?
Ik merk namelijk dat ik er soms wel echt boos van kan worden, het leven wordt er namelijk niet leuker/gemakkelijker op, maar ik besef ook heel goed dat je hier niet om vraagt.
Het boek Niet morgen maar nu, van Wyne Dyer vind ik helpend om met piekeren en doemdenken om te gaan.
Ik hoorde pas een mooie: je wordt pas nat als het regent….
Meander schreef op 05-09-2023 om 12:38:
Het boek Niet morgen maar nu, van Wyne Dyer vind ik helpend om met piekeren en doemdenken om te gaan.
TjunyS schreef op 05-09-2023 om 13:04:
Ik hoorde pas een mooie: je wordt pas nat als het regent….
Beetje inderdaad zoals ik er dus nu mee omga.
Waarschijnlijk focus je te veel op de dingen die niet goed gaan. Alles wat je aandacht geeft groeit. Let je op rode autos dan zit je ze overal rijden. Focus je op dingen die vervelend zijn dan lijkt alles wel vervelend.
Probeer in plaats daarvan te letten op dingen die goed gaan. En in elke dag zitten dingen die wel goed gaan hoe klein ook. Als je iedere ochtend denkt "yes op tijd op mijn werk aangekomen" dan valt je op hoe vaak dat wel niet goed gaat. Lukt het dan een keer niet voelt dat veel minder groot.
Als andere iets ergs meemaken dan leef je natuurlijk mee. Maar probeer het ook los te zien van jezelf, door bijvoorbeeld te denken "wat erg, dit gun ik niemand, wat heb ik een geluk dat het mij niet treft" of "wat fijn dat ik er voor een ander kan zijn als ze het even zwaar hebben".
Klinkt makkelijker dan het is. Het is echt eerst bewust elke dag zoeken naar de lichtpuntjes, maar na verloop van tijd wordt het een automatisme.
Hoi to, wat rot dat je zo in het leven bent komen te staan. Ik moest meteen denken aan Micro dosing. Ik wil je helemaal niet adviseren om aan de drugs te gaan en heb ook geen ervaring op basis waarvan ik je iets kan vertellen. Moest er alleen aan denken omdat ik jouw verhaal herken uit een artikel wat ik erover gelezen heb. Onderwerp uit dat artikel had er baat bij. Het zou in dat geval wel iets zijn wat ikzelf zou willen proberen, tijdelijk. Om te kijken of dat het gewicht van de wereld een beetje weet op te heffen.
Is een keertje een sessie Mindfulness volgen misschien een tip? Daar leer je dat wat jij denkt, slechts gedachten zijn en gedachten zijn niet altijd waar. Het zijn jouw monsters op de weg en die kan je (leren) omzeilen.
Wat mij heeft geholpen zijn een aantal dingen.
Ten eerste, om te stoppen met termen als positief-negatief, het op die manier te bewoorden en te beoordelen, uit die dynamiek en die strijd te stappen. Want het versterkt mijn gevoel van falen, van beter mijn best moeten doen, van opjagerij.
Angst die ontstaan is door reële dingen, kan ik niet wegdenken. Want ik weet dat ze kunnen gebeuren. Dus mezelf zeggen dat ik daar niet mag denken, is mijn eigen ervaringen niet geloven. Die aanpak maakt me gek, mijn denken wordt aangevallen en mijn waarnemen gecorrumpeerd.
Wat wél kan, is mezelf geloven, mijn waarnemen serieus nemen én me toeleggen op leren reguleren wat ik dan ervaar. Dus als ik gespannen word in mijn lijf, aai ik mijn onderarm, wiebel ik met mijn voeten en voel ik de vloer onder me. Ik focus op mijn ademhaling, mijn lichaamshouding, incasseer de pijn van verstarde en verkrampte spieren.
Het enige wat ik kan die bij angst, is oefenen met vertrouwen. Dat ik dit aan ga kunnen, dat het weer voorbijgaat. Dat de stellige overtuiging dat wat ik voel niet te verdragen zou zijn, een hakken in het zand wilsbesluit is, een niet-accepteren de houding die me niet dient.
Nieuwsgierig met aandacht en liefde kijken naar wat mij kan helpen, is een heel ander uitgangspunt dan vinden dat ik positiever moet zijn, en is mezelf fixen en de buitenwereld beterschap beloven.
Het eerste maakt me sterk, authentiek, liefdevol, flexibel en eerlijk.
Het tweede niet.
Hm ja mindfullness, microdosing (erg kleine dosis beginnen, ik kreeg er erge hoofdpijn van). Kan allemaal helpen maar vooral: beseffen dat je focus een keuze is en jezelf langzaam trainen weg naar de negatieve te gaan. Eerst door gewoon dingen te gaan doen wat iets beter voelt. En zo op te klimmen naar je steeds beter voelen. Mij hielp voelen van welke gedachten ik me rot ging voelen en van welke niet. Dat betekent niet dat je nare zaken die je zijn overkomen niet rot zijn of niet meer bestaan, maar dat je gaat voelen dat je een keuze hebt. Succes!
TjunyS schreef op 05-09-2023 om 13:04:
Ik hoorde pas een mooie: je wordt pas nat als het regent….
Dit schreef ik gisterenin een draadje. Ik las het eens toen ik borstkanker had. Wel net iets anders maar het komt op hetzelfde neer:
Niet nat worden voordat het regent
Ik interpreteerde dat als: geen stress hebben voor komende uitslagen van onderzoeken. Er hangt een bui, maar mogelijk waait die over.
Probeer met afstand naar je gevoel te kijken. Is het rationeel/realistisch of niet?
Ik heb een tijdje slecht gezeten vanwege hormonen na bevalling. Ik zag toen alles somber in terwijl ik me ook realiseerde dat het gevoelens waren en niet de realiteit. Door me dat te realisten kon ik beter omgaan met de angsten en de negatieve gevoelens.
Ik denk dat er wel een tweedeling is in hoe er mee om te gaan. Als je nog in de storm zit, kun je er alleen maar het beste van maken en een soortemet van gelaten alles over je heen laten komen.
Als je dan uit de heftige periode komt, dan kun je actief werken aan je gedachten ombuigen.
Ik vond deze tekst heel fijn hiervoor:
Weet je zeker dat wat je denkt waar is?
Kun je het absoluut zeker weten?
Hoe voel je je als je die gedachte voelt?
Hoe zou je je voelen als je de gedachte (positief) ombuigt?
Het begint bij je gedachten. ”De gedachte manifesteert zich als het woord, Het woord manifesteert zich als de daad, De daad ontwikkelt zich tot gewoonte, En de gewoonte verhardt tot karakter.”
Wat kan helpen bij het sturen van je gedachten, is bijvoorbeeld: fysiek iets doen waarmee je in een flow komt, ademhalingsoefeningen (gebruikt oa in yoga/the iceman Wim Hof), (geleide)meditatie, cognitieve gedragstherapie, acceptance and commitment therapie, NLP.
“Er is een zekere inspanning nodig om ’s morgens op te staan, om een droom waar te maken. Het kost inspanning om naar de meditatie te komen of om steeds weer tijd te maken om thuis te mediteren. Tijdens de meditatie kunnen er stemmetjes opkomen die ons aanraden om er maar mee te stoppen; om iets anders, iets plezierigs te gaan doen. Hieraan niet toegeven vergt inspanning. Alles wat je doet, of juist bewust niet doet, vraagt inspanning.”
Mocht je een traumatisch verleden hebben, dan zijn je hersenen nóg meer dan ‘normaal’ al het geval is, geneigd tot het focussen op gevaar/negativiteit. Het gaat je dan dus veel meer moeite kosten om te oefenen. Hersenen zijn plastisch en ze kunnen zich aanpassen, maar dat is topsport voor je brein, om nieuwe paden te maken en deze in te slijten.