Neerslachtigheid
Ik voel me vastgelopen. De tegenslagen stapelen zich op en ik voel me zo vermoeid dat ik niet weet waar te beginnen. Ik wil zoveel, maar weet dat ik klein moet beginnen, met zelfcompassie voor mezelf, maar ik moet mezelf ook een schop onder mijn kont geven om hieruit te komen. Elk jaar lijkt het alsof ik weer hetzelfde proces doorloop: vallen, opstaan, maar soms vraag ik me af of het ooit echt beter zal worden. Ik weet dat ups en downs bij het leven horen en dat je ervan kunt leren en kunt groeien, maar soms weet ik het niet meer.
Op sommige momenten voel ik me gewoon slecht van binnen, en dat gevoel lijkt sterker in bepaalde periodes. Ik denk vaak terug aan de moeilijke dingen die ik heb meegemaakt – de onrechtvaardigheid, de pijn die ik heb ervaren, zowel door anderen als door mijn eigen keuzes. Het is soms moeilijk om deze gevoelens los te laten, maar ik weet dat ik ze niet kan blijven wegstoppen. Daarom probeer ik erover te praten, mezelf de ruimte te geven om verdrietig te zijn, maar ik wil ook de kracht vinden om door te gaan en de dingen te doen die ik moet doen.
Ik voel me schuldig, omdat ik vaak mensen die me dierbaar zijn, zelfs familie, vermijd. Ik wil niet dat ze zien hoe slecht ik me voel, dus kies ik ervoor om alleen te zijn totdat ik mezelf weer bij elkaar heb geraapt. Toch komen er soms verleidelijke gedachten op: ik wil mezelf verdoven, en dan vraag ik me af of ik weer verdovende middelen moet gebruiken. Ik weet dat dit niet de juiste keuze is, maar in de maatschappij waarin we leven, wordt het soms als normaal gezien om af en toe te feesten, drinken, roken of blowen om de druk van het leven even los te laten.
Hoe denk ik hierover? Het liefst zou ik helemaal geen verdovende middelen gebruiken, of in ieder geval alleen met mate. Maar ik weet dat het ook belangrijk is om de balans te vinden tussen ontspanning en verantwoordelijkheid. Ik wil me beter voelen, want nu voel ik me zo slecht dat ik niet eens de energie heb om verder te gaan. Toch heb ik altijd nog hoop; ik weet dat ik eruit kan komen. Als ik eenmaal uit deze dip ben, wil ik hard werken en trots zijn op de resultaten die ik bereik, zodat ik die weer kan delen met de mensen van wie ik houd.
Maar soms vraag ik mezelf af: wat bezielt me nu precies? Wat heb ik nodig en is dit normaal? De angsten blokkeren me, waardoor ik niet verder kom. En dan denk ik: 'Sta gewoon op, het zit tussen je oren.' Ik wil niet meer toegeven aan deze gevoelens, ik wil ze positief omdraaien, maar ik weet niet altijd hoe. Ze zeggen dat je je gevoelens moet erkennen en een plek moet geven, maar te lang in verdriet blijven hangen is ook niet gezond. Alles wat je blijft voeden, blijft groeien.
Ik denk dat ik ergens de oplossingen wel weet, maar ik voel me soms labiel, terwijl ik me niet helemaal "laag" voel. Het is gewoon zonde dat ik niet de kracht heb om emotioneel te vechten voor mezelf en in de juiste mentale staat te komen om actie te ondernemen. Soms probeer ik mijn gevoelens opzij te zetten en me te concentreren op de praktische zaken die ik nog moet regelen, in de hoop dat de negatieve gevoelens verdwijnen. Maar als ik terugkijk, merk ik dat dit niet altijd werkt. Ik besef dat ik sterker moet worden om alles te accepteren en wijsere keuzes te maken, en te proberen weg te blijven van verdovende middelen, hoe verleidelijk dat ook is. Alhoewel ik soms toch de gedachte heb dat ze me even een zetje kunnen geven, kan ik niet blijven vertrouwen op die tijdelijke oplossingen.
LieverDanJeDenktx schreef op 28-11-2024 om 03:58:
[..]
Luister ik weet het echt echt niet meer. Waarom toch oh waarom werd ik niet beschermd. Oprecht, dit is heftig. Ik wil het met niemand delen maar ik weet het niet
Voor bescherming kan helaas niet op andere vertrouwen. Zeker niet als je geen liefhebbende ouders hebt, of als zij niet sterk genoeg zijn, of niet in de buurt zijn, of vaardig genoeg zijn, om je te beschermen.
Leer zelfverdediging. Leer verbaal voor jezelf op te komen.
Wanneer iets herhaaldelijk terug keert, ga weg uit die situatie.
Ik weet het dit ga ik ook nooit meer doen. Nu moet ik mezelf denk ik gaan testen. Ik heb daar geen zin in. Moet ik nu echt gaan doen allemaal zelf. Op de blaren zitten. Heb een test gehaald. Waarom heb ik dit gedaan. Ik had het niet eens door dat het gebeurde. Dit is echt niet oke wat ik doe. Ik voel me echt kut, maar het maakt niet uit
LieverDanJeDenktx schreef op 28-11-2024 om 09:42:
Ik weet het dit ga ik ook nooit meer doen. Nu moet ik mezelf denk ik gaan testen. Ik heb daar geen zin in. Moet ik nu echt gaan doen allemaal zelf. Op de blaren zitten. Heb een test gehaald. Waarom heb ik dit gedaan. Ik had het niet eens door dat het gebeurde. Dit is echt niet oke wat ik doe. Ik voel me echt kut, maar het maakt niet uit
Je schrijft zo cryptisch, heb je sex gehad tegen je wil? Dan zou je gewoon aangifte moeten doen. Dat is inderdaad gewoon niet goed.
ik heb net een vriendin gesproken ze zegt dat er niks is gebeurd dus denk dat ik zelf dingen ben gaan invullen
Nuchter leven is altijd de eerste stap. Niemand kan bouwen op korrels los zand in de woestijn. Daarna een fatsoenlijk ritme en zelfzorg voor het lichaam, je enige huisje. Als je dat niet lukt kun je naar de huisarts voor een psycholoog of een afkickkliniek.
Dit gebazel kan niemand volgen.
ik ga ook stoppen ik ben al blij dat ik nu weet dat er niks ernstig is gebeurd. Ik begin ook spierpijn te krijgen
LieverDanJeDenktx schreef op 28-11-2024 om 19:36:
ik ga ook stoppen ik ben al blij dat ik nu weet dat er niks ernstig is gebeurd. Ik begin ook spierpijn te krijgen
Denk ik. Het is helemaal eng dat ik niks zeker weet
LieverDanJeDenktx schreef op 28-11-2024 om 23:23:
[..]
Denk ik. Het is helemaal eng dat ik niks zeker weet
Ik werk ik een detoxkliniek en je klinkt behoorlijk onder invloed. Ook geef je aan te willen vermijden via drugs. Bijna iedereen die opgenomen is wil zijn emoties onderdrukken, niet voelen en er zit bijna altijd een trauma aan gerelateerd. Stap 1 is hulp zoeken en niet via hier, maar via een professional.
Ik ben best wel bang geworden. Ik weet het oprecht niet, voor hetzelfde is het wel gebeurd en heb ik verdrongen. Uiteindelijk ooit een trauma meegemaakt en misschien beeld ik het nu me allemaal in. Maar ik word er niet goed van dat ik het niet herinner en mezelf paranoia maak. ik denk dat er ook niks is gebeurd maar ben ik het denk dan gaan denken. Hulp gaat me hier niet uit sleuren, ik moet er zelf uit komen. Uiteindelijk heb je allen jezelf.ik wil wel hulp anders zou ik hier niet typen, maar ik weet niet hoe en kan het niet. Het kwaad is misschien toch al geschied. Maar ik moet wel stappen gaan ondernemen want eigenlijk gaan heel veel dingen niet goed. Ik wil alleen mezelf weer gaan verdoven maar ik weet dat het niet helpt. Dus ik moet opstaan en mn shit gaan regelen
Ik ga hulp vragen, heb gebeld. Ik kan dit denk niet alleen en misschien moet ik dat ook leren. Hulp vragen en ontvangen, mezelf kwetsbaar opstellen en daadwerkelijk mijn traumatische ervaringen gaan verwerken. En uiteindelijk mijn shit gaan regelen. Het loopt nu best wel uit de hand namelijk maar ben nog wel te redden nu. Voordat ik straks alles kwijt raak en onder een brug eindelijk. Ik moet me weer goed voelen en aan mijn taken beginnen. Alles opnieuw weer schoonmaken en mezelf verzorgen. Ik schaam me eigenlijk dat ik jullie hiermee lastig val maar ook dit heb ik denk nodig. Ik denk ook dat er dit keer niks is gebeurd en het tot mijn bepaalde gestelde grenzen allemaal is gebleven, maar het is wel raar het lijkt alsof ik denk dat hij mij heeft verkracht daar maar ik denk door het onder invloed zijn en onverwerkte dingen je daardoor dingen met elkaar gaat mengen. Het was hem niet gelukt de raper maar goed ik haal nu dingen door elkaar en had en heb soms het idee dat deze man dit ook heeft gedaan en is verder gegaan daar voor t oog met iedereen zonder in te grijpen. Maar ik praat nu onzin want het is niet gebeurd maar mijn mind is mij nu zo ziek aan het maken dat ik het wel ben gaan denken en nu ben ik bang dat er misschien een kans bestaat dat er wel iets is gebeurd die dag in een paar seconden zonder dat ik het doorhad. Ik wil het zeker dat er niks ernstigs is gebeurd maar niemand kan mij het vertellen. Als ik nu weer relativeer denk ik oprecht dat er niks aan de hand is en dat ik gewoon mezelf aan het gek maken ben.
Hartstikke goed van je dat je om hulp heb gebeld. Je mag best trots zijn op jezelf.
Ik heb vaker met mannen gespaced maar deze verwarring en aan mezelf twijfelen heb ik nooit eerder gehad. Dat is echt ziek, dat zeiden hen zelfs ook tegen mij. Misschien ben ik ook wel door hen gepraat over mezelf gaan twijfelen. Misschien haalden ze dit gewoon aan om te kijken hoe ik ben wat ik in mijn verleden precies heb gedaan, of ze weten iets wat ik niet weet. Ik vind gerommel niet erg als het maar niet uit de hand loopt, wellicht probeerden ze mij gewoon uit te testen uithoren of uitdagen maar ik ben gaan nadenken en ze gaven mij uiteindelijk dit gevoel. Ik moest ook precies delen wat of tot hoe ver ik in mijn leven ben gegaan en ze bleven doorgaan met weet je zeker dat je wel wat er allemaal is gebeurd. Ze hebben mijn hoofd ziek gemaakt, was zeker van mijn zaak en toen ze maar door bleven gaan ontstond toch twijfel aan mezelf. En dat is denk ik het ergste wat je kan doen is twijfelen aan jezelf. Het spacen met mannen en vriendinnen is altijd veilig verlopen, maar nu komen toch gedachten oplopen als ben ik er zelf ook wel geweest voor anderen. Iedereen moet doen waar die zin in heeft, maar niks waar die niet achter staat. En het liefst heb ik natuurlijk dat er helemaal niet verder word gegaan door niemand niet en al helemaal niet in zon setting.
To heeft hulp gezocht, topic is gesloten