Neerslachtigheid

Ik voel me vastgelopen. De tegenslagen stapelen zich op en ik voel me zo vermoeid dat ik niet weet waar te beginnen. Ik wil zoveel, maar weet dat ik klein moet beginnen, met zelfcompassie voor mezelf, maar ik moet mezelf ook een schop onder mijn kont geven om hieruit te komen. Elk jaar lijkt het alsof ik weer hetzelfde proces doorloop: vallen, opstaan, maar soms vraag ik me af of het ooit echt beter zal worden. Ik weet dat ups en downs bij het leven horen en dat je ervan kunt leren en kunt groeien, maar soms weet ik het niet meer.

Op sommige momenten voel ik me gewoon slecht van binnen, en dat gevoel lijkt sterker in bepaalde periodes. Ik denk vaak terug aan de moeilijke dingen die ik heb meegemaakt – de onrechtvaardigheid, de pijn die ik heb ervaren, zowel door anderen als door mijn eigen keuzes. Het is soms moeilijk om deze gevoelens los te laten, maar ik weet dat ik ze niet kan blijven wegstoppen. Daarom probeer ik erover te praten, mezelf de ruimte te geven om verdrietig te zijn, maar ik wil ook de kracht vinden om door te gaan en de dingen te doen die ik moet doen.

Ik voel me schuldig, omdat ik vaak mensen die me dierbaar zijn, zelfs familie, vermijd. Ik wil niet dat ze zien hoe slecht ik me voel, dus kies ik ervoor om alleen te zijn totdat ik mezelf weer bij elkaar heb geraapt. Toch komen er soms verleidelijke gedachten op: ik wil mezelf verdoven, en dan vraag ik me af of ik weer verdovende middelen moet gebruiken. Ik weet dat dit niet de juiste keuze is, maar in de maatschappij waarin we leven, wordt het soms als normaal gezien om af en toe te feesten, drinken, roken of blowen om de druk van het leven even los te laten.

Hoe denk ik hierover? Het liefst zou ik helemaal geen verdovende middelen gebruiken, of in ieder geval alleen met mate. Maar ik weet dat het ook belangrijk is om de balans te vinden tussen ontspanning en verantwoordelijkheid. Ik wil me beter voelen, want nu voel ik me zo slecht dat ik niet eens de energie heb om verder te gaan. Toch heb ik altijd nog hoop; ik weet dat ik eruit kan komen. Als ik eenmaal uit deze dip ben, wil ik hard werken en trots zijn op de resultaten die ik bereik, zodat ik die weer kan delen met de mensen van wie ik houd.

Maar soms vraag ik mezelf af: wat bezielt me nu precies? Wat heb ik nodig en is dit normaal? De angsten blokkeren me, waardoor ik niet verder kom. En dan denk ik: 'Sta gewoon op, het zit tussen je oren.' Ik wil niet meer toegeven aan deze gevoelens, ik wil ze positief omdraaien, maar ik weet niet altijd hoe. Ze zeggen dat je je gevoelens moet erkennen en een plek moet geven, maar te lang in verdriet blijven hangen is ook niet gezond. Alles wat je blijft voeden, blijft groeien.

Ik denk dat ik ergens de oplossingen wel weet, maar ik voel me soms labiel, terwijl ik me niet helemaal "laag" voel. Het is gewoon zonde dat ik niet de kracht heb om emotioneel te vechten voor mezelf en in de juiste mentale staat te komen om actie te ondernemen. Soms probeer ik mijn gevoelens opzij te zetten en me te concentreren op de praktische zaken die ik nog moet regelen, in de hoop dat de negatieve gevoelens verdwijnen. Maar als ik terugkijk, merk ik dat dit niet altijd werkt. Ik besef dat ik sterker moet worden om alles te accepteren en wijsere keuzes te maken, en te proberen weg te blijven van verdovende middelen, hoe verleidelijk dat ook is. Alhoewel ik soms toch de gedachte heb dat ze me even een zetje kunnen geven, kan ik niet blijven vertrouwen op die tijdelijke oplossingen.