Narcistische ouder
Ik lees al een tijdje mee, maar heb nu een account aangemaakt omdat ik graag anoniem wil praten over dit onderwerp.
Eigenlijk gaat het al heel lang slecht met me. Heb geen fijne jeugd gehad en veel depressieve periodes doorgemaakt. Heb ook suïcidale gedachtes gehad.
Na heel veel therapie (en nog meer wachtlijsten) begint eindelijk duidelijk te worden waar veel van mijn klachten vandaan komen. Mijn moeder heeft een Narcistische persoonlijkheid.
Mijn vader had mij liever niet gehad, want hij wilde graag een zoon en niet nog een dochter (heb ook een zus).
En hoewel ik dit eigenlijk best wel wist, heeft mijn therapeut het nu wel bevestigd. Niet dat hij een diagnose heeft gesteld (hij kent mijn moeder verder niet) maar door mijn verhalen en de info die hij me naar aanleiding daarvan heeft gegeven kan ik er eigenlijk niet omheen.
Aan de ene kant voel ik me erg opgelucht, maar er is ook heel veel twijfel.
Ik ben zelf ook moeder, van inmiddels volwassen kinderen. Narcisme wordt redelijk vaak doorgegeven (want je weet niet beter) en heb ik het wel goed gedaan?!
Ik ervaar de band met mijn dochters als erg goed. Een dochter woont nog thuis en de andere zit op kamers. Ik probeer een lieve zorgzame moeder te zijn en bovenal vind ik hun gevoel en echtheid erg belangrijk. Dit omdat ik zelf zo'n moeder heel erg heb gemist. Dit klinkt best goed, maar is het dat ook?
Ik heb al jaren geen contact meer met mijn ouders. En daardoor helaas ook met de rest van de familie op twee mensen na. Dat doet erg veel pijn. Zij zien mijn ouders als fantastische mensen.
Omdat ik mensen best eng vind (ik ben ook nog gepest op school en later op mijn werk) ben ik erg eenzaam. Hoewel ik best veel leuke mensen om me heen heb; ik hou ze op afstand.
Zijn er hier meer mensen die hetzelfde hebben?
Hmm weinig reacties bijgekomen (geen). Op zich een goed teken dat het gelukkig niet zo vaak voorkomt (hoop ik dan). Wel jammer voor mij want het lijkt me fijn om meer ervaringsverhalen te horen.
Liefs!
Hoi Atalanta, mocht je het forum soms nog in de gaten houden hier een nieuwe reactie ;P
Eigenlijk begint bij mij pas sinds kort het kwartje te vallen (ik ben nu 26) dat mijn vader mogelijk narcistisch is of in ieder geval narcistische trekken heeft, want ik weet nog niet helemaal wanneer je iemand een echte narcist kan noemen en wanneer het blijft bij narcistische trekken.
Zelf heb ik het vermoeden dat mijn oma (de moeder van mijn vader) narcistisch was (ik heb haar alleen als klein kind gekend) en dat zij daarmee veel negatieve kenmerken heeft doorgegeven aan haar kinderen en dus ook mijn vader. Hij wilde niet zoals haar worden, maar ik kan het niet helpen te denken dat hij bepaalde dingen waarschijnlijk toch van haar heeft overgenomen.
Het is erg lastig om ermee om te gaan. Vaak gaat het om dingen als: te veel en te ver bemoeien met mijn leven (ook nu ik allang volwassen ben), nauwelijks respect voor mijn privacy, ik moet altijd beschikbaar zijn en tijd hebben voor hem, hij verwacht dat ik altijd dingen vertel (ook over dingen die hem niks aangaan of waarvan ik allang heb aangegeven het niet te willen delen), het is nooit goed genoeg wat ik ook doe: hij heeft altijd overal wel iets van kritiek op en zelf is hij niet goed in kritiek ontvangen (van helemaal niemand). Hij praat graag over alles wat hem stoort en heeft over iedereen kritiek. Bijvoorbeeld: hebben we net tijdens de hond uitlaten iemand (een vreemde of bekende maakt niet uit) gesproken die we onderweg tegenkwamen, dan wordt daar 5 min later van alles over op- en aangemerkt.
In mijn kindertijd was het altijd duidelijk dat mijn vader 'de baas' was. Hij bepaalde uiteindelijk altijd alles wat er gebeurde, wanneer het gebeurde en hoe het gebeurde. Toen ik ouder werd (tienerjaren) en wat meer van huis was of meer tijd besteedde aan mijn eigen dingen/hobby's liet mijn vader me schuldig voelen over dat ik niet genoeg tijd met hem spendeerde. Hij had onrealistische verwachtingen van een steeds zelfstandiger wordende tiener. Hij kwam me zelfs te vaak storen op momenten dat ik in mijn kamer met huiswerk bezig was (en ik wilde mijn uiterste best doen want ik wist dat als ik kon gaan studeren dat ik een ticket had om weg te kunnen). Hij riep al heel mijn leven lang dat ik mijn best moest doen voor school en dat ik het kon en intelligent genoeg was en hielp me soms (soms iets te veel hulp / dingen uit handen nemen). En als ik thuiskwam met een cijfer 7 of lager dan moest ik uitleggen hoe dat kwam, want dat was eigenlijk niet goed genoeg. En later liet hij me ineens niet concentreren op die dingen: het voelde allemaal best dubbel en ik snap het hedendaags nog steeds niet. Alsof zijn behoefte aan aandacht groter was op dat moment dan mijn behoeftes en toekomst.
Wat ik ook altijd erg dubbel vond was dat aan een kant hij zich te veel met me bemoeide maar aan de andere kant niet echte interesse had in de dingen die ik uit mezelf leuk vond. Of het nou ging over muziek, sport of andere hobby's. Hij werd alleen enthousiast als ik toevallig hetzelfde als hem leuk vond. Ik deed twee sporten: wedstrijdzwemmen en dansen. Het zwemmen is door mijn vader me aangepraat om te gaan proberen met veel enthousiasme omdat hij vroeger ook altijd veel met zwemmen had. Uiteindelijk vond ik het na proberen per toeval heel leuk. Maar ik had ook erg veel gevoel en passie voor dans. Ik mocht dat wel gaan doen, maar van mijn vader kreeg ik alleen een blik met onbegrip en nul interesse. Mijn optredens waren naar mijn idee meer een verplichting voor mijn vader om naartoe te komen. Na afloop zei hij nooit van oh, wat heb je het goed gedaan of wat heb je mooi gedanst. Nee, hij zei niks en in de auto op weg naar huis ging het al snel over een ander onderwerp. Hij vroeg ook nooit iets over dansen. Zwemmen daarentegen, daar bemoeide hij zich met alles, keek hoe ik zwom, vertelde me hoe ik mijn slag moest verbeteren etc. Het waren ook meer 'opmerkingen over verbeterpunten' dan iets anders. Ook met muziek heeft hij het over hoe mooi hij bepaalde muziek vindt, maar vraagt zich nooit oprecht af wat ik mooi vind en dringt zijn eigen smaak aan me op.
Nu ben ik zelf moeder van een zoontje en ik wil absoluut niet de dingen herhalen die mijn vader deed. Maar omdat hij dat ook zei van zijn eigen moeder, twijfel ik soms erg aan mezelf. Ben ik wel een goede moeder voor hem? Beschadig ik hem soms ook zonder dat ik het door heb? In ieder geval doe ik mijn uiterste best om het zo goed mogelijk te doen, maar het is soms wel beangstigend om te bedenken dat het mijn vader niet gelukt is om de cirkel te verbreken. Dus lukt het mij dan wel?
Hoe reflecteren jullie op hoe je je kinderen opvoedt, wetende dat je zelf een opvoeding hebt gehad van een narcistische ouder?
Hoi Knutseladdict,
Bedankt voor je berichtje.
Ik heb inmiddels volwassen kinderen, en ben altijd heel erg alert geweest op fouten maken die ik niet wilde maken.
Voor ik aan kinderen begon besefte ik dat ik ook niet leuke kinderen kon krijgen. Ik was geen leuk kind voor mijn ouders denk ik, we pasten niet bij elkaar, dus konden ze mede daardoor geen onvoorwaardelijke liefde opbrengen. Vader wilde sowieso niet nog een meisje (ik had nog een zus).
Geluk is dat ik toevallig wel hele leuke kinderen heb.
Dat is natuurlijk geen toeval 
, maar ik accepteer ze zoals ze zijn.
Mijn jongste was als klein kind of en toe ook best lastig in de zin van snel huilen en snel boos zijn om niks en lijkt daarin erg op mij. Lijkt me vrij normaal bij kinderen.
Dat viel mijn moeder ook op en ze heeft een keer gezegd iets in de trant van; "wat een jankerd zeg, zo was jij vroeger ook en dan weet je eens hoe het voor ons was." Dat was wel een eyeopener voor mij; dus zo keek ze naar mij vroeger.
Ze zag niet een kind dat troost nodig had maar een jankerd. Ik werd ook nooit getroost als ik huilde maar pas als ik stopte. Tja.
Geen interesse voor mijn hobby's hadden mijn ouders ook, ik sportte veel en daar snapten ze niks van. Moeder kwam wel eens kijken maar vader nooit (had ook een eigen zaak en moest dan werken). Ook mijn studiekeuze was fout, en stond voor alles wat mijn ouders verafschuwden (kunstacademie). Zij zien alles in die richting als linkse hobby's. Dus bewondering voor mijn werk (grafisch ontwerp illustraties en websites) kreeg ik nooit van ze.
Ik sta heel erg achter mijn kinderen hierin. Support ze niet alleen financieel voor zoveel we kunnen maar ook in belangstelling. Qua geld zijn we misschien wel een beetje aan het overcompenseren maar alles is zo duur voor ze.
Mijn moeder kan slecht aandacht delen. Ze was best vaak ziek en dan mocht er niemand anders ziek zijn. En tja griep is besmettelijk dus als er dan meer mensen ziek waren trok ze dat niet. Wil ook heel graag zielig gevonden worden.
Nu durf ik dus nooit ziek te zijn zeker niet als iemand anders het al heeft (zoals griep).
Ook klaagt ze bij haar zussen en schoonzussen hoe stom ik ben en dat ik nooit iets voor haar doe terwijl ik toen nog heel vaak voor haar klaar stond. Kreeg een keer de wind van voren van mijn tante. Mijn zus woonde ver weg dus die kon nooit.
Vrij snel daarna heb ik het contact ook verbroken. Dat was wel een van de vele druppels.
Door deze ellende heb ik een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld. Ben al jaren in therapie, en vrees dat ik nooit echt vrede met mezelf kan hebben. En bedankt ouders.
Hoi Atalanta,
Wat naar allemaal! Gelukkig is de band met je dochters wel goed!
Zelf heb ik net de stap genomen om ook bij een psycholoog aan te kloppen voor het verwerken van jeugdtrauma's. Helaas is er ook een wachtrij, zeker nu na corona is die best lang. Ik merk dat ik erg veel moeite heb met grote beslissingen maken, constant alles over mezelf in twijfel trek en ook enorm veel aantrek wat anderen van mij denken/vinden. Ik ben geneigd om anderen te pleasen waardoor mijn eigen behoeftes en wensen in het nauw komen / ik cijfer mezelf te veel weg. Als ik 's avonds in bed lig komen allerlei negatieve pieker gedachtes naar boven, veel onzekerheden over mezelf en dingen die ik mezelf kwalijk neem. Het is niet fijn om constant deze gedachtes te hebben en wil er graag vanaf. Hopelijk helpt therapie me deze patronen te doorbreken, hoop het echt.
Je vertelde net dat je een persoonlijkheidsstoornis hebt opgelopen door alles wat je hebt meegemaakt. Mag ik je vragen waaraan je dat merkt in het dagelijks leven? En hoe ga je ermee om op momenten dat je het van jezelf herkent?
Ik heb een persoonlijkheidsstoornis met vooral ontwijkende/vermijdende kenmerken. In het dagelijks leven houdt dat in dat ik zo min mogelijk mensen om me heen wil die ik niet goed ken.
Ik werk als zzp-er omdat ik geen collega's meer wil. Ik ben ook op mijn werk gepest en helaas ook in mijn vrijwilligerswerk, bij die laatste ben ik echt weggepest.
Het contact met mijn ouders was zo schadelijk voor mij dat ik ze niet meer wilde zien en daarmee ook de rest van mijn familie.
Op de basisschool werd ik ook gepest en daar werd vastgesteld dat ik het zelf zou uitlokken. Ik heb dat altijd geloofd en nu besef ik dat ik daardoor altijd werd gepest. Het is mijn eigen schuld dus.
Ik heb sinds kort eindelijk therapie die speciaal is voor mensen met mijn soort problemen, en dat geeft veel inzicht en tegelijkertijd ook veel verdriet. Heb bijna een jaar op deze wachtlijst gestaan, met gelukkig wel hulp in de tussentijd.
Ik zou eigenlijk weer gewoon een baan moeten hebben (al is het maar voor een dag) maar ik durf het niet. We hebben het erg krap namelijk, en als zzper verdien ik te weinig .
Op zich is het ook lastig zijn omdat tik door een chronische ziekte ook weinig belastbaar ben. Weer een pijnpunt want niemand neemt mijn gezondheid serieus, waardoor ik weer heel erg mezelf voorbij loop omdat ik wil bewijzen dat ik heus wel doorzet.
Door de therapie heb ik ook weinig energie en minder tijd (2 dagen in de week). Hopelijk helpt het me hieruit. Ik ben best wanhopig.
Hoi Atalanta, wat heb je veel meegemaakt 
Knap dat je de therapie volgt.
Ik herken veel narcistische trekken bij mijn vader. Hij is niet gediagnosticieerd, en er speelt vanalles. Dus of hij echt een narcist is, durf ik niet te zeggen. Wel heb ik uit onderstaande boeken veel geleerd over hoe ik goed met hem om kan gaan. Ook gaf het erkenning aan de pijn en moeite die ik ervoer. Mijn tip is om deze te lezen:
Stop caretaking the borderline or narcissist. How to end the drama and get on with life van Margalis Fjelstad
Children of the self-absorbed: a grown-up's guide to getting over narcissistic parents van Nina W. Brown.
De belangrijkste les was dat ik het recht had om grenzen te hebben. Een goed boek daarover is Boundaries van Henry Cloud.
Tot slot kon ik veel emoties kwijt door naar muziek te luisteren van Linkin Park (Hybrid Theory), Maria Mena (Weapon in Mind) en ook wat van Evanescence (Everybody's Fool en Bring me to Life).
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Veel kracht en troost toegewenst in dit traject.