Narcistische ouder
Ik lees al een tijdje mee, maar heb nu een account aangemaakt omdat ik graag anoniem wil praten over dit onderwerp.
Eigenlijk gaat het al heel lang slecht met me. Heb geen fijne jeugd gehad en veel depressieve periodes doorgemaakt. Heb ook suïcidale gedachtes gehad.
Na heel veel therapie (en nog meer wachtlijsten) begint eindelijk duidelijk te worden waar veel van mijn klachten vandaan komen. Mijn moeder heeft een Narcistische persoonlijkheid.
Mijn vader had mij liever niet gehad, want hij wilde graag een zoon en niet nog een dochter (heb ook een zus).
En hoewel ik dit eigenlijk best wel wist, heeft mijn therapeut het nu wel bevestigd. Niet dat hij een diagnose heeft gesteld (hij kent mijn moeder verder niet) maar door mijn verhalen en de info die hij me naar aanleiding daarvan heeft gegeven kan ik er eigenlijk niet omheen.
Aan de ene kant voel ik me erg opgelucht, maar er is ook heel veel twijfel.
Ik ben zelf ook moeder, van inmiddels volwassen kinderen. Narcisme wordt redelijk vaak doorgegeven (want je weet niet beter) en heb ik het wel goed gedaan?!
Ik ervaar de band met mijn dochters als erg goed. Een dochter woont nog thuis en de andere zit op kamers. Ik probeer een lieve zorgzame moeder te zijn en bovenal vind ik hun gevoel en echtheid erg belangrijk. Dit omdat ik zelf zo'n moeder heel erg heb gemist. Dit klinkt best goed, maar is het dat ook?
Ik heb al jaren geen contact meer met mijn ouders. En daardoor helaas ook met de rest van de familie op twee mensen na. Dat doet erg veel pijn. Zij zien mijn ouders als fantastische mensen.
Omdat ik mensen best eng vind (ik ben ook nog gepest op school en later op mijn werk) ben ik erg eenzaam. Hoewel ik best veel leuke mensen om me heen heb; ik hou ze op afstand.
Zijn er hier meer mensen die hetzelfde hebben?
Ja ik. Ik ben enig kind van een gediagnosticeerde narcistische moeder en een autistische vader die geen kinderen wilde.
Ook eenzaam maar dat is ook de erfenis van zo'n jeugd: die is veel eenzamer dan menigeen die bijvoorbeeld wel broers of zussen of ten minste éen vrij normale vader of moeder heeft. Je hebt (ik dan) die eenzaamheid geïnternaliseerd en hoewel het pijnlijk is, is soms ook veiliger dan de verbinding aangaan omdat daar zoveel trauma op is gekomen. Ik heb dan ook de diagnose complexe ptsd.
Je schrijft: "
heb ik het wel goed gedaan?!
Ik ervaar de band met mijn dochters als erg goed. Een dochter woont nog thuis en de andere zit op kamers. Ik probeer een lieve zorgzame moeder te zijn en bovenal vind ik hun gevoel en echtheid erg belangrijk. Dit omdat ik zelf zo'n moeder heel erg heb gemist. Dit klinkt best goed, maar is het dat ook?
Dit is heel herkenbaar. Ik ervaar de band ook als goed en krijg dat ook terug maar toch twijfel ik. Probeer net als jij lief en zorgzaam te zijn met ruimte voor wie de ander is. Maar een aantal dingen heb ik niet geleerd en misschien is er van mij uit wel een te grote behoefte aan verbinding die ik als kind niet gehad heb maar die nu een druk op mijn kinderen legt en dat wil ik niet.
Wat ik bij jou lees, is dat je intentie in ieder geval goed is. Een narcist zou zich zoiets nooit afvragen moet je maar bedenken. Je doet je uiterste best met wat je op dat moment kan en weet, zoals de meeste ouders. Overigens kan ik zien dat mijn ouders dat ook deden, maar dat die van zo''n andere generatie waren (meer dan een eeuw geleden geboren) en ook nog heftige dingen hadden meegemaakt (WOII) dat ze niet anders konden zijn dan ze waren
Lieve MRI bedankt voor je berichtje.
Dat klinkt ook allemaal erg verdrietig. Ik had weliswaar een zus maar had daar ook een heel slechte relatie mee. Zij deed mee met mij pesten (ook op school) en buitensluiten, zorgde ervoor dat ik niet mee mocht met dagjes uit. Ze is recentelijk overleden, maar nu pas besef ik dat zij waarschijnlijk ook last had van mijn moeders narcisme.
Wat ik nog het meest lastige vind is het beeld wat mensen over mijn ouders hebben; zij zijn erg lief vindt iedereen. Het ligt aan mij, ik ben de boosdoener.
Ik ben een naar persoon.
Ik geloof dit ook heel erg, en probeer dit door therapie anders te geloven.
Ik heb een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld en een trauma.
Atalanta schreef op 01-06-2022 om 13:00:
Lieve MRI bedankt voor je berichtje.
Dat klinkt ook allemaal erg verdrietig. Ik had weliswaar een zus maar had daar ook een heel slechte relatie mee. Zij deed mee met mij pesten (ook op school) en buitensluiten, zorgde ervoor dat ik niet mee mocht met dagjes uit. Ze is recentelijk overleden, maar nu pas besef ik dat zij waarschijnlijk ook last had van mijn moeders narcisme.
Wat ik nog het meest lastige vind is het beeld wat mensen over mijn ouders hebben; zij zijn erg lief vindt iedereen. Het ligt aan mij, ik ben de boosdoener.
Ik ben een naar persoon.
Ik geloof dit ook heel erg, en probeer dit door therapie anders te geloven.
Ik heb een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld en een trauma.
Ja in een familie waar narcisme speelt is vaak een kind het 'gouden kind' waarschijnlijk was je zus dat. En jij was de scapegoat, degene die niets goed kon doen.
Ja het is best een behoorlijke opdracht om de last van een narcistische opvoeding van je af te schudden, het lukt mij ook nog niet altijd en ik ben er al meer dan 40 jaar mee bezig. Als er, zoals bij mij, altijd tegen je gepraat is in verwijten ga je dat internaliseren.
Heb je een fijne therapeut? Iemand die begrijpt ook diep narcisme kan ingrijpen? In Nederland kan ik Petra van Deijl aanraden. Als je Engels kan begrijpen raad ik de youtube video's van Little Shaman aan. Ik heb heel veel 'onderzoek' gedaan naar dit fenomeen en zij is voor mij de beste. Hier alvast een filmpje van haar, als je het wat vindt, kan je verder doorklikken. sterkte
https://www.youtube.com/watch?v=5Lmy9NbqQNQ&t=541s
Hoi MRI. Ja dat gouden kind was mijn zus inderdaad. Op zich heb ik wel een fijne therapeut die er veel vanaf weet, hij heeft me alleen op een nieuwe wachtlijst gezet voor een therapievorm waarvan hij denkt dat het nog beter voor me is. Dan moet ik maar weer afwachten. De wachtlijst heeft een onduidelijke lengte dus voor mij veel onzekerheid. Tot die tijd helpt hij mij.
Mijn therapeut had me dit boek aangeraden: Zal ik ooit genoeg goed genoeg zijn van Karyl McBride. Ik vond het wel veel inzicht geven wel vrij rommelig geschreven en volgens mij ook slecht vertaald, achteraf had ik liever de originele Engelse versie gehad.
Ik ga even kijken naar die website. Dankje! ♥️
Nog een aanvullende vraag, hoe heeft jouw moeder een diagnose gekregen? Is ze zelf naar een therapeut gegaan? Want mijn moeder vindt iedereen die met iemand gaat praten (zoals zij dat noemt) gek, en zijn is niet gek dus.
Het idee is van mijn therapeut, die er wel bij zegt dat hij mijn moeder niet kent maar aan mijn verhalen en klachten de conclusie hangt dat...
Daar zit ik ook wel mee, nu lijkt het of ik mijn moeder de schuld geef terwijl ik helemaal geen bewijs heb ervoor.
Atalanta schreef op 01-06-2022 om 17:22:
Nog een aanvullende vraag, hoe heeft jouw moeder een diagnose gekregen? Is ze zelf naar een therapeut gegaan? Want mijn moeder vindt iedereen die met iemand gaat praten (zoals zij dat noemt) gek, en zijn is niet gek dus.
Het idee is van mijn therapeut, die er wel bij zegt dat hij mijn moeder niet kent maar aan mijn verhalen en klachten de conclusie hangt dat...
Daar zit ik ook wel mee, nu lijkt het of ik mijn moeder de schuld geef terwijl ik helemaal geen bewijs heb ervoor.
Nou dat is zo gegaan: ik liep bij een therapeut omdat ik de dood van mijn man goed wilde verwerken (dit is al een tijd terug hoor). Op een gegeven moment was mijn moeder zo naar geweest dat ik voor een tijd het contact met haar verbrak. Dat heeft een paar maanden geduurd. Toen ze weer contact opnam heb ik gezegd: nou het lijkt me goed als je ook met mijn therapeut gaat praten, al is het maar om jouw kant van het verhaal te vertellen. Ze had geen keuze als ze me nog wilde zien. Lang verhaal kort: die therapeut heeft de diagnose gesteld. Mijn moeder vond het absolute onzin natuurlijk.
Geen advies, maar enkel een 
voor Atalanta en MRI! Wat ontzettend heftig lijkt mij dit.
Kersje schreef op 01-06-2022 om 18:48:
Geen advies, maar enkel een
lief!
Atalanta schreef op 01-06-2022 om 17:22:
Nog een aanvullende vraag, hoe heeft jouw moeder een diagnose gekregen? Is ze zelf naar een therapeut gegaan? Want mijn moeder vindt iedereen die met iemand gaat praten (zoals zij dat noemt) gek, en zijn is niet gek dus.
Het idee is van mijn therapeut, die er wel bij zegt dat hij mijn moeder niet kent maar aan mijn verhalen en klachten de conclusie hangt dat...
Daar zit ik ook wel mee, nu lijkt het of ik mijn moeder de schuld geef terwijl ik helemaal geen bewijs heb ervoor.
ja weet je wat het is: In feite doet de diagnose er niet toe: als je moeder een aantal gedragingen laat zien die jou nadelig behandelen (liegen, manipuleren, gaslichten, altijd in verwijten praten) dan weet je dat dat niet goed voor je is en vooral niet goed is geweest als kind en dan mag jij daarvan gaan helen. Maar waar je ook je grenzen aan mag gaan geven zonder dat jij aan wie dan ook verplicht bent daarvoor verantwoording voor af te leggen.
Dat iedereen haar aardig en lief vindt, doet er ook niet toe: jij weet hoe het zit. Voor jou is het niet goed geweest.
Natuurlijk wil een mens erkenning en dat heb ik natuurlijk wel gekregen door de diagnose maar toen had niemand het er over en was het veel minder bekend dan nu. En ja dat maakt extra eenzaam: mensen hebben geen idee van hoe het zit en begrepen het ook niet, ze was toch zo'n aardig vrouwtje? ze hadden geen idee...
Maar nogmaals: het gaat er om wat jij voelt en hoe het voor jou is/was.
Boeken en vlogs over narcisme kunnen jou helpen het hele gebeuren een plaats te geven en te begrijpen. De vraag is of je er iets mee op zou schieten als je moeder de diagnose zou krijgen: net als bij mij zou ze het ws onzin vinden en de buitenwereld kan heel makkelijk iets zeggen van "ja nou ja, je bent wel snel narcist tegenwoordig, ik vind haar gewoon aardig hoor'
snap je? Het kan zonde van je energie zijn dat na te streven.
Dank je Kersje. Die knuffel is fijn.
Maar toch denk ik dan zelf; ik verdien hem niet, ik ben slecht. 😢
Ik schaam me ook echt heel erg. Ook voor mijn ouders. Hoewel ze naar buiten toe hele fijne mensen lijken, is mijn moeder wel altijd p een heel nare manier aan het roddelen over iedereen. Dat vind ik echt heel naar. Ze zijn zo veel vrienden kwijtgeraakt. En dan vind ik het opvallend dat anderen, waar ze nog wel mee omgaan, dat blijkbaar niet zien of doorhebben.
Door de therapie (denk ik) komen er wel veel nare herinneringen boven en ben ik momenteel echt een wrak. Na een sessie kan ik de rest van de dag niks meer. Werken is bijna onmogelijk en dan voel ik me daar weer schuldig over (ik was al zo'n lui deeltijdprinsesje😭)
Ik zou lief voor mezelf moeten zijn maar dat kan ik helemaal niet! Ik ben nu juist boos op mezelf.
Dat mijn moeder narcistisch is, ga ik ook verder niemand vertellen. Mijn partner weet het wel (kostte me echt moeite).
Mijn kinderen zullen het misschien vermoeden. Zij zien opa en oma nog wel en wat ik van mijn dochter dan hoor is best rot.
Ik heb dit topic stil meegelezen gister en vannacht flink gedroomd over mijn ma. Mijn moeder loog veel, manipuleren was haar ding, net als gashlighting en verwijten. Mijn moeder had nooit vrienden en als er met mij iets gebeurde was zij het slachtoffer. De wereld draaide altijd om haar. Een diagnose heeft ze niet, de hulpverlening is er namelijk alleen om de vuile was buiten te hangen. En dat doe je niet tenzij je gestoord bent. Over dat gouden persoon, dat was mijn broer. Mijn broer deed iets en dat was grappig maar als ik hetzelfde deed kon ik een pak slaag verwachten.
Mijn moeder is echt oprecht een naar persoon. En het geeft me stress het hier zo duidelijk neer te zetten. Mijn ma zei namelijk altijd dat ze ogen in haar achterhoofd had en alles zag. Dat geloof(de) ik altijd en ik was ook erg braaf als kind.
Ik spreek mijn ouders al 7-8jr niet meer en dat heeft me heel veel rust gegeven.
aah stokstaartje wat rot
Ik heb het contact met mijn ouders (en zus) ook verbroken, nu ruim 6 jaar geleden. Het heeft me ook heel veel rust gegeven, maar tegelijkertijd ook verdriet en eenzaamheid. Toen ben ik ook hulp gaan zoeken omdat ik er zelf echt niet uit kwam. Mijn zus was hun gouden kind, alles wat zij deed was fantastisch, ik werd op zijn minst genegeerd. Wel serieus heel rot voor hen dat zij nu overleden is.
Wat me doet realiseren dat er zoveel tijd over is gegaan voor ik bij een therapeut zit die er überhaupt iets mee kan. Wat slecht eigenlijk.
Atalanta schreef op 02-06-2022 om 11:01:
Wat me doet realiseren dat er zoveel tijd over is gegaan voor ik bij een therapeut zit die er überhaupt iets mee kan. Wat slecht eigenlijk.
tja narcisme onderkennen is echt pas iets van de laatste vijf jaar en in Nederland vaak dan nog niet eens bij veel therapeuten.
Ook de therapeut die narcisme bij mijn moeder constateerde, legde mij niet uit hoe dat dan werkte voor mij, wat voor impact het had op een kind. En dat is dertig jaar geleden, dus zeker 25 jaar dat ik 'in the dark'' ben gebleven over dit onderwerp en me afvroeg waarom ik me zo rot over mijzelf kon voelen.
Als je hier mee te maken hebt gehad, al is het maar een vermoeden, dan is het zaak een therapeut te hebben die echt dit onderwerp goed kent. Al is het maar om te laten zien dat het misschien geen narcisme is maar iets anders.
MRI, dus zo te zien heb ik dan nog redelijk geluk gehad...
Vorig therapeut was best ok, maar negeerde eigenlijk alle problemen die ik met het verleden had. Van teveel terugkijken zou ik alleen maar somberder worden. Ze heeft een SOLK programma gedaan, want ik heb veel last van pijn en vermoeidheid die niet helemaal verklaard kan worden, maar daar werd ik eigenlijk alleen slechter van. Ze bleef doormodderen. Na een conflict (waar ik de schuld heel erg bij mezelf zoek)stond ik weer 6 maanden op een wachtlijst, daar werd ik weer doorgestuurd na een andere wachtlijst.
In feite sta ik nu weer op een wachtlijst, hoewel ik wel zolang ik niet aan de beurt ben mag blijven komen.
O ja en dan zeggen mensen dat je een therapeut moet zoeken waar je een klik mee hebt. Dan ben je denk ik 20 jaar verder, want als een peut niet bevalt sta je weer achteraan in de wachtlijst helaas. Mijn vorige therapeut vond ik heel erg fijn, maar zij kon me niet helpen. Op zich professioneel dat zij niet doormodderde zoal degene voor haar. Dat heeft (ook door corona) twee jaar gekost.
Nu zit ik na een half jaar (ik heb voorrang gekregen) bij iemand die me meteen weer op een wachtlijst plaatst. Op zich niet erg (de klik met hem heb ik helaas nog niet).
Inmiddels zit ik op therapeut nummer 6. Als ik degenen meetel uit een wat verder verleden. Ik voel me dan schuldig want dit kost de maatschappij bergen geld.
Op slechte dagen denk ik echt dat mensen met narcisme gewoon nooit kinderen zouden mogen krijgen.
Ook heeft in mijn geval iedereen om me heen gefaald. Toen ik 9 was kwam er al gezinsondersteunende hulp (of hoe dat toen heette) over de vloer die na 2x "niet meer nodig" was. Ik moest vooral niet zo raar doen. Vermoedelijk ingeroepen door school, die mij vervolgens niet zag verbeteren, maar verder niks deed. Hoewel er op mijn rapport wel stond dat het beter ging, maar dat is echt niet zo.
Ook op de middelbare school, wel signaleren, maar behalve 1x praten/vragen niks doen.
En dat wel in meerdere leerjaren. Wel steeds een moeder (en vader) die dan heel erg boos op me werd.
Ik ben zo ontzettend boos op iedereen die dat genegeerd heeft.
Pff even van me afschrijven. 😭