meelezen met zorgrapportage - valt niet mee
Het is al een flink aantal jaren gebruikelijk dat een naaste contactpersoon kan meelezen in de zorgrapportage van een familielid/naaste die in een zorginstelling is opgenomen. Dat werkt via een code, zorgvuldig geregeld.
Mantelzorg voor een geliefde kan zwaar zijn, en meelezen in rapportage door de zorgverleners speelt daarin een rol. Als een medewerker zegt' 'uw vader had niet zo'n goede nacht' voelt dat anders dan dat je zwart op wit leest wat er zoal passeert op al die dagdelen waarop je er niet bent.
Je voelt je machteloos en leest hoe de situatie steeds moeizamer wordt - bewoners van een zorginstelling worden doorgaans niet beter...
Wie heeft bedacht dat dit 'meelezen' zou moeten worden ingevoerd? Voor medewerkers is het - heb ik weleens begrepen- best lastig hoe ze zaken in de rapportage moeten verwoorden, wetend dat dit niet alleen door hun collega's wordt gelezen. En voor lezers (naaste familie) verzwaart het hun mantelzorgtaak - althans, die kans bestaat.
Hebben jullie hiermee ervaring? Voor mij is het alweer een jaar of zes geleden, maar nu ik dit in mijn naaste omgeving opnieuw van een afstandje meemaak, staat me weer helder voor de geest dat dergelijke transparantie misschien niet zo constructief werkt als het was bedoeld?
Dat je twee keer met je neus op de feiten wordt gedrukt , namelijk door te zien wat een lijden er is en ook nog eens te lezen dat er nog meer lijden is dan je ziet, is heel verdrietig. Vaak kan je al weinig doen als je er bent en ook nog een (onterecht) schuldgevoel krijgen bij het lezen over slechte nachten waar je voor je gevoel bij had moeten zijn, lijkt me niet meevallen. Wilgenkatje, ik kan het me voorstellen waar je pijnpunt ligt. Ik vond het al zwaar genoeg mijn ouders zo te zien lijden en wat korte feedback van verplegenden te krijgen als ik bij hen was, laat staan als je nog het nodige te lezen krijgt.
Auwereel schreef op 25-11-2021 om 19:54:
Dat je twee keer met je neus op de feiten wordt gedrukt , namelijk door te zien wat een lijden er is en ook nog eens te lezen dat er nog meer lijden is dan je ziet, is heel verdrietig. Vaak kan je al weinig doen als je er bent en ook nog een (onterecht) schuldgevoel krijgen bij het lezen over slechte nachten waar je voor je gevoel bij had moeten zijn, lijkt me niet meevallen. Wilgenkatje, ik kan het me voorstellen waar je pijnpunt ligt. Ik vond het al zwaar genoeg mijn ouders zo te zien lijden en wat korte feedback van verplegenden te krijgen als ik bij hen was, laat staan als je nog het nodige te lezen krijgt.
Klopt Auwereel. Je snapt wat ik bedoel. Nog meer feiten lezen maakt het allemaal nog verdrietiger, terwijl je doet wat je kunt en de rek eruit is.
En dat was bij degene uit mijn omgeving ook zo.
Wilgenkatje- schreef op 25-11-2021 om 19:49:
kersje, je hebt gelijk. Mijn pijnpunt is vooral dat er veel op papier stond en dat er nauwelijks tijd was voor persoonlijk contact met mij. Dat heb ik erg gemist. Rapportage kan niet in de plaats komen van geregeld een gesprek met de EVV er of een geestelijk verzorger. Dat was er vrijwel nooit. Als ik die jaren kon overdoen, zou ik me assertiever opstellen. Nu dacht iedereen vast ‘ die dochter komt trouw en ze redt het wel.’
ik snap RB dat je door wat ik schrijf denkt aan terminaal zieke mensen, maar zo duidelijk lag het niet.
Sprak je dan ook niet met de verzorgenden die er het vaakst waren? Als ik daar kwam vroeg ik altijd hoe het met ze (verzorgenden) was en of er nog bijzonderheden waren, ook de leuke dingen. Maar soms was er gewoon geen tijd omdat ze druk waren met verzorging van de bewoners.
Mijn moeder woonde in een appartementje in een zorgcentrum, ze verbleef niet in een woongroep zoals in veel verpleeghuizen. Er zijn natuurlijk steeds medewerkers ergens met iemand bezig, maar die kom je niet zo vaak tegen. Al klinkt dat zo vast vreemd. Ik zag wel vrijwiligers die een koffieronde liepen.
Wilgenkatje- schreef op 25-11-2021 om 20:36:
Mijn moeder woonde in een appartementje in een zorgcentrum, ze verbleef niet in een woongroep zoals in veel verpleeghuizen. Er zijn natuurlijk steeds medewerkers ergens met iemand bezig, maar die kom je niet zo vaak tegen. Al klinkt dat zo vast vreemd. Ik zag wel vrijwiligers die een koffieronde liepen.
Ah zo. Hoe regelmatig waren die gesprekken? En heb je ze zelf ook aangevraagd?