meelezen met zorgrapportage - valt niet mee
Het is al een flink aantal jaren gebruikelijk dat een naaste contactpersoon kan meelezen in de zorgrapportage van een familielid/naaste die in een zorginstelling is opgenomen. Dat werkt via een code, zorgvuldig geregeld.
Mantelzorg voor een geliefde kan zwaar zijn, en meelezen in rapportage door de zorgverleners speelt daarin een rol. Als een medewerker zegt' 'uw vader had niet zo'n goede nacht' voelt dat anders dan dat je zwart op wit leest wat er zoal passeert op al die dagdelen waarop je er niet bent.
Je voelt je machteloos en leest hoe de situatie steeds moeizamer wordt - bewoners van een zorginstelling worden doorgaans niet beter...
Wie heeft bedacht dat dit 'meelezen' zou moeten worden ingevoerd? Voor medewerkers is het - heb ik weleens begrepen- best lastig hoe ze zaken in de rapportage moeten verwoorden, wetend dat dit niet alleen door hun collega's wordt gelezen. En voor lezers (naaste familie) verzwaart het hun mantelzorgtaak - althans, die kans bestaat.
Hebben jullie hiermee ervaring? Voor mij is het alweer een jaar of zes geleden, maar nu ik dit in mijn naaste omgeving opnieuw van een afstandje meemaak, staat me weer helder voor de geest dat dergelijke transparantie misschien niet zo constructief werkt als het was bedoeld?
Ik vind het juist erg goed dat dit tegenwoordig mogelijk is. Het is net als je eigen digitaal dossier van bijv het ziekenhuis. Hierin komen ook weleens uitslagen te staan voordat je het consult hebt bij je behandelaar, heel fijn vind ik. Daarnaast, je hoeft het niet te lezen natuurlijk, maar wil je dat wel dan is dat mogelijk.
Ik begrijp de vraag niet zo goed. Het lijkt nu alsof je pleit voor: wat niet weet, wat niet deert.
Ik vind het erg plezierig om mee te kunnen lezen via carenzorgt. Dat scheelt vast ook een hoop ongewenste telefoontjes bij de (thuis)zorg omdat je als naaste gewoon kunt lezen hoe de situatie is. Mijn moeder heeft net corona gehad en dankzij de dagelijkse melding van de thuiszorg wist ik hoe de saturatie/temperatuur was zodat ik gerustgesteld was.
Je HOEFT natuurlijk niet mee te lezen.
ik ben erg blij dat ik kan meelezen, op een tijdstip dat het mij uitkomt. Dan hoef ik de mensen niet extra lastig te vallen. Ik woon op afstand, dus dagelijks even binnen lopen is niet mogelijk.
je bent niet verplicht om mee te lezen.
Als ontvanger ben ik er heel blij mee. Ik kan mij wel voorstellen dat als verzorger het lastig is om moeilijke boodschappen op te schrijven. Dit is ook een stuk professionaliteit.
redbulletje schreef op 25-11-2021 om 12:12:
Ik vind het erg plezierig om mee te kunnen lezen via carenzorgt. Dat scheelt vast ook een hoop ongewenste telefoontjes bij de (thuis)zorg omdat je als naaste gewoon kunt lezen hoe de situatie is. Mijn moeder heeft net corona gehad en dankzij de dagelijkse melding van de thuiszorg wist ik hoe de saturatie/temperatuur was zodat ik gerustgesteld was.
Ik vond Carenzorgt ook heel fijn. Kon er ook afspraken inzetten of dat ik m'n vader die dag zelf kwam douchen omdat hij vroeg weg moest. En ik kan nog steeds de rapportages van vlak voor zijn overlijden lezen.
Dank voor jullie relativerende woorden!
Ik denk dat ik me destijds te sterk aantrok wat ik las, vanuit het gevoel op afstand te zijn en niets te kunnen doen, terwijl ik las dat het met haar welzijn niet oké was.
Inderdaad, je kunt kiezen voor niet lezen, maar men gaat er toch wel van uit dat je dit wél doet, dat het tot je soms wel wat eenzame verantwoordelijkheid als eerste contactpersoon behoort. Ik heb me in die periode die lang duurde best alleen gevoeld, al steunde mijn man me altijd
Die gevoelens komen terug nu iemand anders in een vergelijkbare situatie verkeert.
Wat niet wat dat niet deert, dat klinkt te simplistisch, zo bedoel ik het niet, Maar het is weleens wat veel.
Ja, het vraagt professionaliteit hoe zorgverleners zaken omschrijven. Dat deden ze ook best goed. Maar zwart op wit van alles lezen wat je verdriet doet, het valt niet mee.
Het lijkt me idd niet fijn als het slechtnieuwsberichten zijn, maar weten dat er 2 keer per dag een update verschijnt vind ik wel prettiger dan zelf overal achteraan moeten bellen. Ik zou het namelijk wél dagelijks willen weten of ik me zorgen moet gaan maken.
Wilgenkatje- schreef op 25-11-2021 om 15:35:
Dank voor jullie relativerende woorden!
Ik denk dat ik me destijds te sterk aantrok wat ik las, vanuit het gevoel op afstand te zijn en niets te kunnen doen, terwijl ik las dat het met haar welzijn niet oké was.
Inderdaad, je kunt kiezen voor niet lezen, maar men gaat er toch wel van uit dat je dit wél doet, dat het tot je soms wel wat eenzame verantwoordelijkheid als eerste contactpersoon behoort. Ik heb me in die periode die lang duurde best alleen gevoeld, al steunde mijn man me altijd
Die gevoelens komen terug nu iemand anders in een vergelijkbare situatie verkeert.
Wat niet wat dat niet deert, dat klinkt te simplistisch, zo bedoel ik het niet, Maar het is weleens wat veel.
Ja, het vraagt professionaliteit hoe zorgverleners zaken omschrijven. Dat deden ze ook best goed. Maar zwart op wit van alles lezen wat je verdriet doet, het valt niet mee.
Het probleem is niet het wel of niet mee kunnen lezen. Je voelt je onmachtig om te weten dat een familielid vereenzaamd of lichamelijk of geestelijk problemen heeft. Door het niet delen van de verslagen verandert er helemaal niets aan de situatie van het familielid.
Je kan natuurlijk altijd wel een gesprek aanvragen om te vragen wat je kan doen zodat jij je minder machteloos voelt. Is er iets wat je kan doen? Kan je je familielid een plezier doen met iets?
Hebben jullie hiermee ervaring? Voor mij is het alweer een jaar of zes geleden, maar nu ik dit in mijn naaste omgeving opnieuw van een afstandje meemaak, staat me weer helder voor de geest dat dergelijke transparantie misschien niet zo constructief werkt als het was bedoeld?
Ik heb enkel gereageerd op bovenstaand stukje uit jouw openingspost, maar eigenlijk is jouw vraag dus verkeerd gesteld.
Is deze transparantie constructief als bedoeld, ja dus! Alleen kan niet iedereen met deze transparantie omgaan, omdat er emotie bij komt kijken die voor iedereen persoonlijk is en waarmee niet iedereen kan omgaan! Ook dat is heel begrijpelijk, maar komt inderdaad wel een beetje neer op struisvogelpolitiek. Zolang ik het niet lees word ik er ook niet mee geconfronteerd en ‘bestaat het niet’. De 1 kan beter omgaan met realiteit dan een ander, dus is er geen goed of fout.
Dat deze mogelijkheid tot transparantie er nu is, is natuurlijk erg fijn anno 2021 en is het aan een ieder hiervan gebruik te maken of niet. Als deze mogelijkheid er niet was veranderd het namelijk niets aan de situatie van desbetreffende patiënt/persoon.
Inderdaad, het is constructief bedoeld. In zoverre prima.
Maar ik heb een goed contact met degenen die de notities maakten door de tijd heen nogal gemist. Het was vaak lastig een afspraak te maken met de Evv-er, op een of andere manier werkte die vaak niet als ik op bezoek kwam. Heeft nu geen zin meer om over na te kaarten, maar de emoties kwamen even terug. Het was een verdrietige periode.
'Je voelt je onmachtig om te weten dat een familielid vereenzaamt of lichamelijk of geestelijk problemen heeft. Door het niet delen van de verslagen verandert er helemaal niets aan de situatie van het familielid.' Zo is het precies. En door het wél delen ook niet, helaas. Het is zoals het is. Ik heb in die periode veel van mijn zorg gedeeld op Ouders.nl en steun van meelezers ondervonden. Dat was fijn.
En degene die ik ken die de laatste tijd moeite had met het omgaan met veel moeilijke berichten in het communicatiesysteem, sluit een periode af. De persoon in kwestie is overleden.
@Wilgenkatje
Ik probeer jouw posts echt te begrijpen, maar waar het pijnpunt voor jou ligt is mij nog steeds niet helemaal duidelijk helaas. Kan aan mij liggen hoor, maar wat zou jij dan anders willen zien?
Wilgenkatje- schreef op 25-11-2021 om 17:02:
Inderdaad, het is constructief bedoeld. In zoverre prima.
Maar ik heb een goed contact met degenen die de notities maakten door de tijd heen nogal gemist. Het was vaak lastig een afspraak te maken met de Evv-er, op een of andere manier werkte die vaak niet als ik op bezoek kwam. Heeft nu geen zin meer om over na te kaarten, maar de emoties kwamen even terug. Het was een verdrietige periode.
'Je voelt je onmachtig om te weten dat een familielid vereenzaamt of lichamelijk of geestelijk problemen heeft. Door het niet delen van de verslagen verandert er helemaal niets aan de situatie van het familielid.' Zo is het precies. En door het wél delen ook niet, helaas. Het is zoals het is. Ik heb in die periode veel van mijn zorg gedeeld op Ouders.nl en steun van meelezers ondervonden. Dat was fijn.
En degene die ik ken die de laatste tijd moeite had met het omgaan met veel moeilijke berichten in het communicatiesysteem, sluit een periode af. De persoon in kwestie is overleden.
Door 't wel lezen van de verslagen kun je ook meer tijd vrij maken voor je dierbare omdat je dan nog meer doordrongen bent van 't feit dat het een aflopende zaak is.
kersje, je hebt gelijk. Mijn pijnpunt is vooral dat er veel op papier stond en dat er nauwelijks tijd was voor persoonlijk contact met mij. Dat heb ik erg gemist. Rapportage kan niet in de plaats komen van geregeld een gesprek met de EVV er of een geestelijk verzorger. Dat was er vrijwel nooit. Als ik die jaren kon overdoen, zou ik me assertiever opstellen. Nu dacht iedereen vast ‘ die dochter komt trouw en ze redt het wel.’
ik snap RB dat je door wat ik schrijf denkt aan terminaal zieke mensen, maar zo duidelijk lag het niet.