Korte opname of niet? Help

Onlyhuman schreef op 27-02-2024 om 09:35:

Ja daar denk ik ook aan. Het gaat soms redelijk tot zoals gister helemaal fout gaat. Dan is het eng. Ga dat voorleggen. Trek het niet lang meer die foute dagen. En dat zit in mij. PIT zou zin hebben als ik indd keuze maak te scheiden. En miss moet dat tzt maar maak nu keuze in paniek. En wil dat jongens niet aandoen. Ik wil rust. Eigen huis stil huis stil hoofd. Maar neem m’n hoofd mee dus neem dan andere problemen mee. Dus moet met mezelf aan de slag. Zoals gister wil ik niet zijn

Goed zo Only Human, stapje voor stapje. Je hoeft nu niet allerlei langetermijnkeuzes te maken. Je bent ontregeld. Eerst wat stappen om de rust wat te laten wederkeren. Je klinkt nu al wel weer een stuk minder chaotisch dan gister, dus hoop dat je zo het een en ander aan psycholoog kan overbrengen. Succes!

In je laatste post vraag je je af of je een opname wel verdient en ook eerder gaf je al aan dat je moeite hebt om ruimte in te nemen, dat de gedachte speelt dat je je aanstelt, etc. 
Laat deze gedachten voor wat ze zijn (moeilijk, weet het) en laat het aan een psychiater over om te oordelen of een opname gepast is. 

In je laatste post schrijf je ook over je kinderen. Nu vermoed ik dat je 's avonds wanneer je berichten komen, je reeds onder invloed bent van medicatie (en misschien meer?), maar als je overdag ook zo chaotisch bent moet je jezelf ook afvragen of dit nog verantwoord is in het bijzijn van twee jonge kinderen. Niet om je een schuldgevoel te geven, maar als extra motivatie om hulp te zoeken.

Alles wat je ondertussen over je partner en moeder hebt geschreven geeft aan dat zij weinig medeleven tonen en eigenlijk je niet ernstig nemen; stop dan ook om met hun te kaatsen want aan hun feedback heb je niets, als het je al niet slechter maakt. 
Veel sterkte alvast. 

Edit: zie net het bericht dat je net plaatste en daarin klink je veel helderder. Hoop dat je de stap zet.

Ik zeg het niet heel snel, maar ik herken veel van jouw gedachten in hoe mijn moeder denkt en handelt, maar heeft jouw psych al eens gedacht als onderliggend issue: autisme? En dat daardoor de paniek ook komt naast wat allemaal in het verleden is gebeurd.

Autisme bij vrouwen is zwaar onder gediagnostiseerd, bij mijn moeder heeft het 3 opnames en 10 jaar behandeling bij GGZ gekost voor een behandelaar bij GGZ dat balletje opgooide en toen heeft ze uiteindelijk die diagnose gekregen op haar 76e. 
Sinds we daar veel meer rekening mee houden als onderliggende oorzaak gaat het een stuk beter, nog steeds flinke paniek door geen aandoeningsinzicht waardoor ze zelf nog steeds niet zulke handige keuzes maakt maar wel minder.

Maar dat geeft juist aan dat een meer intensieve begeleiding bij jou op dit moment gewoon heel erg nodig is. Dat kan met opname dat kan met intensieve thuis begeleiding.
Scheiden kan een oplossing op lange termijn zijn, maar dat is een beslissing die je in rust moet nemen en niet in de staat waar je nu bent. En ook dan moet je dealen met je partner want na een scheiding moet je nog veel meer communiceren met elkaar om het om je kinderen te organiseren, zeker als ze jong zijn. Om dat te kunnen moet jij steviger in je schoenen staan. 

Thank ysenda voor meedenken. Ik heb het zelf geopperd bij mijn psycholoog. Mijn broer zelf is op jonge leeftijd gediagnosticeerd met autisme en herken heel veel van mezelf in hem. Maar dan indd andere manier. Meer maatschappelijk aangepast. Maar angstem obsessief in dingen blijven hangen prikkels en verandering niet kunnen verdragen. Volgens haar zou dat kunnen echt zit er sowieso zwaar trauma onder en moet dat aangepakt worden dan zouden we zien wat overbleef. Dus denk dat het zou kunnen. Wat ontzettend jammer dat het zolang heeft moeten duren bij je moeder. Fijn dat jullie nu meer kunnen inspelen erop. Moet zwaar geweest zijn. 
Ik weet ik dat ik trauma’s heb. Ik weet dat ze al heel jong zijn begonnen en pas op mijn 16de voor het eerst beetje veiligheid heb kunnen ervaren. Wbt uit elkaar gaan. Eigenlijk zijn we niet samen. Ik kan niet intiem zijn met iemand, niemand toelaten. Dus onze band is ingewikkeld. Ik ben zijn anker maar we zijn vrienden maar hij wil meer. En zouden nooit gaan samenwonen maar heb alles verkeerd aangepakt. En nu loop ik tegen al die dingen aan. Maar mijn kinderen hebben semi stabiel leven. Ze hebben zoveel wat ik niet hadZ dat wil ik ze nooit ontnemen. Dus ik weet het niet. Moet er naar durven kijken maar durf niks wat me angst aanjaagt . Maar nu ook minder chaotisch maar sta helemaal stijf. Alsof er iets verschrikkelijks is het ieder moment in kan storten. Geen rust alleen als ik slik slaap. Maar heb er nog 4 tot maandag dus moet niet doen. Maar het is altijd was met mij. En ga dan dingen doen die moeten voor bijv volgende maand in hoop rust heeft als af is maar het blijft chaotisch. Want ik ben het 

Ook kinderen van gescheiden ouders kunnen een heel stabiel leven hebben. Mijn zoon weet niet beter, wij zijn gescheiden toen hij 11 maanden was en hij is nu 18. Beter 2 ouders die stabiel zijn maar uitelkaar dan ouders bij elkaar waar het een drama is. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik al gescheiden was, en hadden ze dat maar decenia eerder gedaan. 

Het belangrijkste is nu dat JIJ eerst stabieler gaat worden en dat kan alleen met intensieve hulp, opname danwel thuis maar zo kan je niet verder.
Want JIJ bent gewoon net zo belangrijk als ieder ander, maar voor jezelf ben je ten alle tijde het BELANGRIJKST want zonder jezelf kun je ook niets voor anderen betekenen. Ook niet voor je kinderen. 

helemaal mee eens Ysenda, hier ouders die uit elkaar zijn gegaan toen ik 14 was en was een hele hoop drama bespaard gebleven als dat veeel eerder was gebeurd. Alleen financieel, we zouden dan beiden weer flatje moeten huren. Of althans ik want partner staat niet ingeschreven. Beide woningen aanhouden en delen zodat kinderen in hun huis kunnen blijven heeft dan voorkeur. Maar dan weer geen rust. Dus blijft op en neer gaan. Maar indd niet voor nu. 
en ik ga m’n best doen dat te onthouden. Het is zo eng. Nu gemaild opname wil straks belt ze en wil weet nee zeggen. Het is zo tegenstrijdig 

Wat Moirmel zegt, bereid je alvast wat voor, pak je spulletjes vast in , je kunt dit!

een hele dikke.

Wij gaan virtueel naast je staan zodat jij straks kunt zeggen: 'opname is voor mij op dit moment het beste, wanneer kan dat geregeld zijn'.

Je hebt het juist heel goed gedaan. Je hebt nu eens voor jezelf gekozen. 
Voor jezelf gekozen zodat je er straks helemaal kan zijn voor jezelf en je kinderen.
Het is zeker niet aanstellen. Als ze je deze mogelijkheid aanbieden dan is het nodig, dat doen ze niet als ze ook maar een beetje denken dat het anders zou kunnen.

een hele dikke knuffel, echt heel heel goed gedaan!!!

Je hebt niets verpest, je hebt iets goeds gedaan. 

maar ze denkt dat het anders kan en twijfelt over lange termijn effect. Dus sowieso bedoeling intensief erna met pit etc. Maar is dit dan fout? Ik ben niet toe aan thuis iemand. Maar wil nu hele tijd vragen of ze boos is 

dit zou een soort time out opname zijn. Ik weet niet of het stom is. En dan raak ik in paniek. Maar dankjewel dat je zegt goed gekozen heb. Ik wil geen hulp vragen als niet verdien of nodig is. Do meer informatie maar ben wel bang dat ze boos is dat is zo dom 

Dapper van je om voor je zelf te kiezen. Alleen als je het echt, echt nodig hebt krijg je een opname aangeboden. Bij jou is dat dus het geval.
Probeer het stap voor stap te zien. Eerst de opname en dan weer verder zien.
Je therapeut zal niet boos zijn, ze ziet ongetwijfeld hoe hard je je best doet, maar ze ziet ook dat het veel voor je is en daarom zoekt ze voor je naar mogelijkheden. Top zo'n therapeut die met je meedenkt.

Je beslissing heb je genomen, hopelijk geeft het rust, want daar hoef je nu niet meer over na te denken.