Imposter syndrome

Ja, ik heb er last van, maar kan me totaal niet vinden in je tweede alinea, deze is niet compleet.
Ik krijg ontzettend veel complimenten over mijn werk, hoor bij het senior management (als jongste) en heb zwart op wit gezien van het hoogste bestuur dat ik behoor tot de high potentials. Maar terwijl ik dit typ voel ik me daar ontzettend oncomfortabel bij (dankzij coaching krijg ik het nu wel getypt, vorig jaar was het me nog niet gelukt). Ik heb aldoor het gevoel dat wat ik doe niet zo bijzonder is en dat wat ik doe eigenlijk iedereen wel kan, gewoon een kwestie van logisch nadenken. En alhoewel ik me er nu van bewust ben dat dat niet zo is, voelt het wel zo, dat blijft een worsteling...
Ik zit dus meer in de categorie overcompensatie dan dat ik allerlei strategieën ga verzinnen om onder dingen uit komen.

Sorry, ik heb een stukje gekopieerd uit deze publicatie: 

Imposter Syndrome: Wie bedrieg je nou eigenlijk? (psycholoog.nl)

Maar dat is inderdaad niet compleet. Dit staat er bijv ook in:

Hoe je in het dagelijks leven tegen je bedriegerscomplex aanloopt, kan voor iedereen verschillend zijn. We geven je een paar inkijkjes in hoe het kan voelen:

• Ik werk gewoon extra hard. Zo zullen ze minder snel ontdekken dat ik het niet (aan)kan. Ik bereid me voor tot in de kleinste details. Het lijkt alleen of het nooit goed genoeg is. Ik voel me constant moe en overwerkt.

• Ik doe wat van me gevraagd wordt en probeer zo goed mogelijk aan te voelen wat de ander wil. Daar haak ik op in en probeer er dan nog een schepje bovenop te doen. Eigenlijk ben ik een beetje een people pleaser. Ik doe het vooral voor de ander. Ondertussen vergeet ik steeds meer wie ik zelf nou eigenlijk ben en wat ik wel en niet kan.

Daar had ik vroeger in mijn eerste baan na afstuderen zeker last van. Ik was me heel bewust van wat ik niet wist of kon. Ik probeerde moeilijke taken te vermijden en fouten probeerde ik te verbergen.

Dat verdween gelukkig toen ik erachter kwam dat niemand alles wist en dat ik veel strenger voor mezelf was als ik een fout maakte dan voor anderen. Als een ander een fout maakte vond ik dat helemaal niet erg. En toen ik erop ging letten, over een enorme drempel heen stapte en fouten ook openlijk ging toegeven bleek dat anderen net zo relaxed daarop reageerden als ik op hun fouten. Dat was wel een eye opener. 

Ik denk dat ik nu een gezonde blik op mijn eigen capaciteiten heb.

Ik heb het heel lang gehad, maar krijg toch steeds de bevestiging dat het goed is wat ik doe. Klanten blijven lang klant of komen regelmatig terug, mijn bedrijf loopt goed, ik word aangeraden bij mensen. Dus dan kan ik het wel een beetje loslaten. Nu ga ik me alleen steeds afvragen hoe lang dat nog zal duren...... 

Last van imposter syndroom: ja. Bang om "ontmaskerd" te worden: inmiddels niet meer.
Ik herken dan ook weinig in je tweede alinea and vind je poll ook niet compleet.

Inmiddels zit ik lang genoeg op mn plek om te weten dat ik niet zomaar "ontmaskerd" ga worden. En ik weet ook dat ik die plek verdiend heb en waarom.
Wel vind ik het nog steeds best gek dat ik daar beland ben, en vind mezelf van lager niveau dan verschillende (externe) collega´s. 
Ik weet echter ook dat ik zeker niet de enige ben in mijn beroepsgroep die last heeft van het imposter syndroom.

Deels herkenbaar. Hetzelfde werk dat ik met mijn collega's doe, gaat mij makkelijk af en krijg regelmatig complimentjes voor mijn nieuwe ideeën. 

Maar, zodra er vanuit staff de vraag komt of iemand mee wil denken/doen aan taken op, voor mijn gevoel hoger niveau, klap ik dicht. Perfectionisme schiet torenhoog en ontzettend bang wat collega's van mij gaan denken. Terwijl dat soort taken juist bij mijn kwaliteitenprofiel past.  Binnenkort krijg ik hier hulp voor.

Ja ik herken dit. Waar collega’s tegen me opkijken voel ik mezelf een nitwit. En groeit mijn zelfvertrouwen dan kan een kleine fout dit weer teniet doen. Ik ben bang om het verkeerd te doen en werk extra hard om dat te voorkomen, sta altijd aan en voel me vaak overprikkeld. Waarna ik daar van ga balen en ga nadenken of ik niet ander werk moet zoeken. Wat ik niet goed durf omdat ik het buiten dit aspect wel leuk heb op mijn werk (zowel inhoudelijk als met mijn collega’s) en ik ook bang ben om me in andere banen te vervelen (ik ben namelijk ook hoogbegaafd - IQ technisch zou ik dus veel zelfvertrouwen moeten hebben maar het tegendeel is het geval). 

Na mijn vorige baan, die erg rot eindigde en nogal een deuk sloeg in mijn zelfvertrouwen, heb ik er jaren over gedaan om me geen imposter te voelen. Ik vroeg me ook echt af wanneer ik door de mand zou vallen en ze erachter zouden komen dat ik maar wat aanklooi.
Inmiddels weet ik wel dat ik heus wel goed ben in mijn werk en dat de meeste mensen (ook) maar gewoon wat aanklooien. Het enige wat ik nog niet kan (en ook niet mis) is heel hard iets roepen als ik twijfel over de inhoudelijke juistheid. Zoveel mensen doen dat (of misschien denken ze wel echt dat ze het goed hebben) en komen ermee weg.

Ik ervaar het zelf niet zo maar het is wel eens tegen me gezegd dat ik er last van zou hebben. Ik denk niet dat het zo is. Ik vind mezelf prima capabel. Ik wil alleen geen fouten maken omdat ik niet wil dat anderen mij dom vinden. Dus het gaat niet om mijn oordeel maar over dat van anderen.

alhambra schreef op 13-12-2022 om 22:08:

Ik ervaar het zelf niet zo maar het is wel eens tegen me gezegd dat ik er last van zou hebben. Ik denk niet dat het zo is. Ik vind mezelf prima capabel. Ik wil alleen geen fouten maken omdat ik niet wil dat anderen mij dom vinden. Dus het gaat niet om mijn oordeel maar over dat van anderen.

ja maar dat ligt dus onder het imposter syndroom 

gr Angela

Gelukkig krijg ik steeds meer zelfvertrouwen, maar soms steekt het de kop nog wel eens op. 
Ik ben via-via op mijn huidige werkplek terechtgekomen en werk in een andere richting dan ik ben afgestudeerd en gepromoveerd. Dat is heel gebruikelijk, maar soms heb ik het idee dat ik wat mis en verwacht dat op een gegeven moment iemand zegt, maar wèèt je dat niet dan?
Laatst nog, meende een collega bij een student een fout in zijn werk te hebben aangetroffen en ik dacht, zie je wel, dat ìk dat nu niet heb gezien...
Dat heb ik een paar dagen gedacht, totdat de student aantoonde dat het niet fout was. Dat had deze imposter natuurlijk ook direct moeten zien, maar hè, misschien is mijn collega ook een imposter! Waarschijnlijker zijn we geen van beide imposter, maar gewoon mensen die wel eens een fout maken.

Mensen die hier last van hebben ontwikkelen strategieën om ontmaskering te voorkomen. Ze gaan bijv. taken vermijden, uitstellen of gewoon niet afmaken. Ze verschuilen zich achter een cynische houding of maken overal een grap van. Zoeken troost door veel te shoppen, te drinken of te shoppen. Of kiezen er bewust voor om onder hun niveau te werken, zodat ze nooit tegen zullen vallen.

het dikgedrukte doe ik allemaal. Troost zoek ik alleen in teveel snoepen. 

Dit stukje is voor mij echt een eye opener. Er is een naam voor, bam dit gaat over mij