Ik zit vast en vind er niks meer aan
De titel zegt het al, ik zit voel me vast zitten in mijn leven en vind er niks meer aan. Ik ben hier om te kijken of er lotgenoten zijn waar ik mee kan praten. Ik zal de situatie schetsen.
Ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie en co ouderschap. Met andere partner daarna nog 2 kinderen gekregen, jongere leeftijden. Ik zit met mezelf in de knoop. Ik voel me al een tijd ongelukkig, onrustig en leeg. Partner en ik hebben nooit ruzie maar verder is er weinig aan liefde of gezelligheid. Eigenlijk draait alles, zo ook onze relatie, om de kinderen. De jongsten zijn erg veeleisend, een normaal gesprek met z'n 2en kunnen we nooit voeren want ze komen er constant tussen. Huilen, klieren, aandacht opeisen, etc. Ik ben op het punt dat ik niet langer zo door wil gaan.
Partner is een erg introvert persoon, praat weinig en zacht. Ik versta hem vaak niet en heb al vaker gezegd kun je iets harder praten, ik hoor je niet. Ook is hij totaal geen uitbundig of enthousiast persoon. Het is altijd heel timide en als ik en de meiden dansen of zingen dan is het voor hem al snel to much. Eigenlijk is alles snel to much voor hem. Hij is vaak aan het gapen en altijd moe. Ook financieel heeft hij het niet breed. Ik merk dat ik mijn gevoel van liefde erg naar de achtergrond of zo goed als verdwenen is. Positieve kanten zijn er uiteraard wel, ik kan altijd met hem praten over dingen en hij laat ook altijd (tijdens werk) van zich horen. Bovendien is hij voor de jongsten een zorgzame vader, die er altijd voor ze is en erg gek op ze is. Maar ik mis ergens iets merk ik...
Ik weet gewoon niet wat ik met de situatie aan moet. De kinderen zijn nog jong en hangen ook aan hun vader. Ik weet wat een scheiding met kinderen doet en dat is niet niks. Maar zo doorgaan trekt me ook niet heel erg. Ik weet ook niet of er gevoelens van liefde terug kunnen komen. Bij mij is het vaak wel zo als het weg is dan is het weg. Daar ben ik dus bang voor. Ik wil iets van mindfulness gaan volgen.
Ik hoop dat er vrouwen/mannen zijn die zich herkennen in mijn verhaal of iemand die goede raad kan geven.
Moederkareltje schreef op 17-09-2023 om 21:10:
[..]
Dat is echt heel gemeen. Zoiets kun je niet zeggen. Zo een signaal geeft een moeder niet af als ze meer kinderen maakt. Ze kan de oerdrang hebben gehad een groot gezin of meer dan twee kinderen te willen. Dat heb ik ook. Ik wil er wel zes. Dat verlangen gaat wel wat verder dan denken ow maar is het logistiek wel handig of iets dergelijks.
Ja echt ronduit belachelijk. Ik heb besloten de eer aan mezelf te houden en ik ga hier niets meer posten want het wordt nu gewoon een treitershow en daar pas ik voor.
Bedankt mensen die wel iets nuttigs hebben bijgedragen. Jammer dat er een paar zieke personen niet normaal kunnen reageren op mijn serieuze topic.
-knip-
Ik ga deze reactie ook melden want dit is gewoonweg grof net als een paar anderen.
Jullie oordelen maar en maken mensen, mij in dit geval, maar helemaal zwart. Ik doe daar niet aan mee. Heel zielig. Iemand die om hulp vraagt en dan zo tekeer gaan.
-knip-
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 21:50:
Jullie oordelen maar en maken mensen, mij in dit geval, maar helemaal zwart. Ik doe daar niet aan mee. Heel zielig. Iemand die om hulp vraagt en dan zo tekeer gaan.
-quote aangepast-
Nou nou, iets aardiger mag wel hoor. Wat voor hulp zoek je precies ?
redbulletje schreef op 17-09-2023 om 21:42:
[..]
Je stelt je eerste leg automatisch achter als je een nieuw gezin begint. Het is ronduit egoistisch als je je eigen drang voor die van je kinderen stelt. Ik zou zelf ook veel te egoïstisch zijn geweest voor kinderen maar ik weet het tenminste van mezelf.
-knip-
ToetieToover schreef op 17-09-2023 om 22:02:
[..]
Nou nou, iets aardiger mag wel hoor. Wat voor hulp zoek je precies ?
Iets aardiger mag wel hoor, zeg je tegen mij. Doe toch even normaal zeg. Ik en mijn kinderen worden hier voor vanalles uitgemaakt en ik moet aardiger doen.
-knip-
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 22:07:
[..]
Iets aardiger mag wel hoor, zeg je tegen mij. Doe toch even normaal zeg. Ik en mijn kinderen worden hier voor vanalles uitgemaakt en ik moet aardiger doen.
- quote aangepast -
Veel plezier met bekvechten dan maar.
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 22:07:
[..]
Iets aardiger mag wel hoor, zeg je tegen mij. Doe toch even normaal zeg. Ik en mijn kinderen worden hier voor vanalles uitgemaakt en ik moet aardiger doen.
- quote aangepast -
Ze vraagt wat voor hulp je precies zoekt. Wat is daar ziek aan?
Je lijkt iig een aardig handje van alles buiten jezelf te leggen en daarop word je aangesproken en krijg je vragen. Waarom je bepaalde dingen doet en waarom je denkt dat een ander dit voor je moet gaan oplossen. De oplossing zit nl. in eerste instantie in jezelf, maar dat lijk je niet te willen horen. Mag je gemeen vinden, maar dat is wel de spiegel die je krijgt. Als dat niet is wat je wil horen, moet je een topic openen en zeggen dat je alleen reacties wilt krijgen die in je eigen straatje passen. Dan weet ik dat ik mezelf de moeite kan besparen om te reageren als dat jouw voorwaarde is.
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 21:50:
Jullie oordelen maar en maken mensen, mij in dit geval, maar helemaal zwart. Ik doe daar niet aan mee. Heel zielig. Iemand die om hulp vraagt en dan zo tekeer gaan.
- quote aangepast -
Waar komt dit opeens vandaan?
Door die stereotype te voorspellen Redbull-opmerkingen? Die neem je met een korrel zout en dan ga je weer door.
Moederkareltje schreef op 17-09-2023 om 21:10:
[..]
Dat is echt heel gemeen. Zoiets kun je niet zeggen. Zo een signaal geeft een moeder niet af als ze meer kinderen maakt. Ze kan de oerdrang hebben gehad een groot gezin of meer dan twee kinderen te willen. Dat heb ik ook. Ik wil er wel zes. Dat verlangen gaat wel wat verder dan denken ow maar is het logistiek wel handig of iets dergelijks.
Als die oerdrang ten koste gaat van dat kind wat er nog niet eens is, omdat de omstandigheden niet goed zijn, dan zal je die 'oerdrang' moeten bedwingen. Een kind vraagt er niet om geboren te worden.
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 21:50:
Jullie oordelen maar en maken mensen, mij in dit geval, maar helemaal zwart. Ik doe daar niet aan mee. Heel zielig. Iemand die om hulp vraagt en dan zo tekeer gaan.
- quote aangepast -
Wij reageren op wat jij hier post, wie gaan er tekeer en hoe dan?
Moradora schreef op 17-09-2023 om 16:00:
heel bijzonder. Ik denk dat iedereen hier wel wil weten wat jij voor werk doet waarbij je eens in de paar maanden niet veel werkt maar zoveel verdient dat je er maanden van kunt leven (incl vakantie?) Met een gezin van 6.
Dat klinkt als de droom van bijna iedere werkende mensen, met bijna niks doen veel geld binnenharken. En dat in deze tijden.
Zijn wel wat banen te bedenken waar je een x periode flink verdient, en daarna een tijdje niet. Denk aan interim manager, interim projectleider etc.
Maar dat terzijde, niet relevant voor dit topic, wilde het wel even kwijt 😊
Ik zou gaan inzetten op zelfliefde! Het opgroeien met narcistische ouders brengt altijd (ontwikkeling) trauma en automatische een onveilige hechting aan een kind. Jouw behoeftes werden niet gezien en beantwoord waardoor je (onbewust) allerlei overlevingsmechanismes hebt ontwikkeld om toch liefde te krijgen en vooruit te kunnen in het leven.
Deze overlevingsmechanismes werken op de langere termijn juist tegen waardoor je vast loopt. De leegte en gemis zit diep in jezelf verankerd en gaat helaas niet zomaar weg.
Een onveilige hechtingstijl neem je mee in contacten en relaties ( waardoor je meestal
partners aantrekt die ook onveilig gehecht zijn en niet beter kunnen…)
Het uitbreken van de situatie gaat je niet (langdurig) helpen. Hooguit de rush/dopemine shot van de verandering. (Dat is ook een vorm van verslaving)
De oplossing zit alleen maar in jezelf! Ga met jezelf aan de slag. Niet denken maar voelen en contact maken met jouw lichaam. Leer van jezelf houden. Verdiep je in onveilig hechting en familie systemen/opstellingen en de gevolgen want daar zit voor jou de oplossing.
Het zal je ook zeker helpen om een betere hechting/binding/liefde te gaan voelen met de mensen om je heen. “Het leven” zal automatisch waardevoller en zinvoller voelen omdat de (zelf)liefde beter gaat stromen met alles om je heen. Het is uiteindelijk ook heel belangrijk dat jij hiermee aan de slag gaat voor de ontwikkeling van jouw kinderen (omdat jij weer verantwoordelijk bent dat zij zich veilig kunnen hechten)
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 15:51:
Oke, ik zal even opsommen hoe ik het voor me zie met een partner, iemand die:
- vrolijk, opgewekt en enthousiast is. Ook naar mijn oudste dochters toe.
- meer een prater is.
- het financieel goed voor elkaar heeft.
- een normaal, mooi huis heeft.
- een normale auto kan rijden.
- mij aantrekkelijk vind en verlangen voelt en dat laat merken.
Dat zijn dingen waar ik nu concreet tegenaan loop en mis.
Serieus? Een man is leuk en aantrekkelijk als hij een normaal, mooi huis en een normale auto heeft? Dat is echt wel oppervlakkig.
Ik heb alles gelezen en ik zou vooral met mezelf aan het werk gaan. Je komt over als iemand met een hechtingsproblematiek. Dit uit zich oa in steeds op zoek zijn naar nieuwe uitdagingen of het nou in werk als partners is.
Pas als je je eigen problematiek hebt aangepakt, dan kan je eigenlijk verder. Anders blijf je in dezelfde circel bewegen. Daar wordt je, maar ook je kinderen niet gelukkig van .
Roodkapjeendewolf schreef op 18-09-2023 om 06:54:
Ik zou gaan inzetten op zelfliefde! Het opgroeien met narcistische ouders brengt altijd (ontwikkeling) trauma en automatische een onveilige hechting mee aan een kind. Jouw behoeftes werden niet gezien en beantwoord waardoor je (onbewust) allerlei overlevingsmechanismes hebt ontwikkeld om toch liefde te krijgen en vooruit te kunnen in het leven.
Deze overlevingsmechanismes werken op de langere termijn juist tegen waardoor je vast loopt. De leegte en gemis zit diep in jezelf verankerd en gaat helaas niet zomaar weg.
Een onveilige hechtingstijl neem je mee in contacten en relaties ( waardoor je meestal
partners aantrekt die ook onveilig gehecht zijn en niet beter kunnen…)
Het uitbreken van de situatie gaat je niet (langdurig) helpen. Hooguit de rush/dopemine shot van de verandering. (Dat is ook een vorm van verslaving)
De oplossing zit alleen maar in jezelf! Ga met jezelf aan de slag. Niet denken maar voelen en contact maken met jouw lichaam. Leer van jezelf houden. Verdiep je in onveilig hechting en familie systemen/opstellingen en de gevolgen want daar zit voor jou de oplossing.
Het zal je ook zeker helpen om een betere hechting/binding/liefde te gaan voelen met de mensen om je heen. “Het leven” zal automatisch waardevoller en zinvoller voelen omdat de (zelf)liefde beter gaat stromen met alles om je heen. Het is uiteindelijk ook heel belangrijk dat jij hiermee aan de slag gaat voor de ontwikkeling van jouw kinderen (omdat jij weer verantwoordelijk bent dat zij zich veilig kunnen hechten)