Ik schrik van mezelf.
Hoi allemaal,
Zoals de titel al aangeeft schrik ik soms van mijzelf.
Voorbeeld;
Mijn oude matrashoes was op bepaalde plekken versleten, dus had ik een nieuwe besteld. Zo eentje met ritssluiting die je helemaal om het matras heen doet, een enorme rotklus om de hoes erom heen te krijgen. Ik merkte dat mijn frustratie groeide en groeide. Tot het punt dat ik begon te schelden als een bouwvakker. Leek wel alsof ik ff doordraaide.
Heb mijn hele leven staan te vervloeken en wel drie keer geroepen dat ik iemand zou kunnen vermoorden zo gefrustreerd was ik (niet dat ik daartoe in staat ben)
Maar ik schrik hier wel van.
Heb mezelf behoorlijk in het zweet moeten werken, maar uiteindelijk is het gelukt met de matrashoes. Daarna onder de douch gesprongen en was meteen weer kalm.
Ik heb dit alleen met enorme rotklussen.
Paar jaar geleden had ik een vuilnisbak waar de vuilniszakken aan bleven haken. Soms scheurde heel de vuilniszak daardoor. Nou,witheet werd ik ervan!
Zijn er mensen die dit herkennen?
Schaam me achteraf echt enorm!
Ik laat wel van alles uit mijn handen vallen als ik heel erg moe ben of pijn heb. Dan voel ik me wanhopig en sprakeloos ruim ik het op.
Niet meer herkenbaar. Ik kan simpelweg niet meer vloeken, zelfs niet op het moment supreme. Als ik nu mijn teen stoot tegen een bed of tafelpoot is het "AuAuAu!" Bij een rotklus of als er iets stuk valt is het een zuchtend "Nee he..." Ik kan er zeker van balen maar hoef niet meer te vloeken. En dan weer kalm verder.
Courage schreef op 17-07-2024 om 21:14:
Heel herkenbaar. Het is ook alleen bij apparatuur die stuk is inderdaad of niet doet wat het moet doen. Ziedend, witheet kan ik dan zijn.
Gebeurt echt incidenteel en ik schaam me niet eens zo heel erg, maar ik ben dan compleet ontregeld. Kan wel een dag duren voor ik me dan weer okay voel. Dát is wat ik er zo vervelend aan vind. Heb jij dat ook?
Dat verschilt. De vervelende klus was uiteindelijk wel geklaard al zij het met een hoop bombarie. 😄 Daardoor kon ik het makkelijker weer loslaten. Als het niet was gelukt zou ik me nu nog zitten opvreten denk ik.
Tegenwoordig probeer ik even afstand te nemen als ik merk dat iets echt niet lukt en mijn bloeddruk voel stijgen. Vaak lukt het dan opeens heel snel de klus te klaren.
Heb ook regelmatig dagen dat werkelijk alles misgaat, dan blijft de frustratie ook de hele dag hangen, maar bij vlagen vind ik het dan ook wel weer komisch en lig ik in een deuk om mijn eigen ellende waardoor de negatieve emoties snel verdwijnen.
”Fijn” te lezen dat meerdere mensen dit herkennen. Schrok er ff van omdat ik mijn eigen gedrag herkende van mijn moeder. Zij is heel prikkelbaar en heeft dit soort uitbarstingen zowat op dagelijkse basis.
Maar bij mij is dat niet zo ongecontroleerd, dus hoef ik mij denk ik geen zorgen te maken!
Niets menselijks is je vreemd hoor. Zolang het incidenteel is en niet over mensen gaat, mwa. Valt voor mij in dezelfde categorie als zomaar enorm willen huilen. Echt, wtf is dat soms.
Ik heb dat soms wel, dat iets niet lukt en dat dan even alles eruit moet op dat moment. Vloeken doe ik niet want dat zit niet in mijn systeem maar ik heb wel eens een niet functionerend voorwerp een rotschop gegeven en vervolgens in een moeite door beneden in de ondergrondse container gemikt omdat ik er klaar mee was. Om me tien minuten later te realiseren dat dat toch wel erg zonde en verspillend was en dat mijn reactie overtrokken was.
Zolang je alleen bent lijkt het me niet zo'n probleem, gewoon een release moment, de woede en irritatie is er dan in ieder geval uit. Met partner en of kinderen erbij lijkt het me wel van belang eea te kunnen indammen omdat dat eng en naar kan zijn voor hen. Heb je dit in gezelschap of alleen? Hoe ga je verder om met irritatie en woede?
Swirl schreef op 18-07-2024 om 13:10:
[..]
Dat verschilt. De vervelende klus was uiteindelijk wel geklaard al zij het met een hoop bombarie. 😄 Daardoor kon ik het makkelijker weer loslaten. Als het niet was gelukt zou ik me nu nog zitten opvreten denk ik.
Tegenwoordig probeer ik even afstand te nemen als ik merk dat iets echt niet lukt en mijn bloeddruk voel stijgen. Vaak lukt het dan opeens heel snel de klus te klaren.
Heb ook regelmatig dagen dat werkelijk alles misgaat, dan blijft de frustratie ook de hele dag hangen, maar bij vlagen vind ik het dan ook wel weer komisch en lig ik in een deuk om mijn eigen ellende waardoor de negatieve emoties snel verdwijnen.
”Fijn” te lezen dat meerdere mensen dit herkennen. Schrok er ff van omdat ik mijn eigen gedrag herkende van mijn moeder. Zij is heel prikkelbaar en heeft dit soort uitbarstingen zowat op dagelijkse basis.
Maar bij mij is dat niet zo ongecontroleerd, dus hoef ik mij denk ik geen zorgen te maken!
Ligt daar je gevoelige snaar? Ik lees dat je dit gedrag herkent van je eigen moeder. En het is wel een verschil of je alleen bent of dat je dit doet binnen gezelschap, want dan kan het best indrukwekkend zijn.
Heeft jou moeder moeite met emotieregulatie en heb je dat vroeger als indrukwekkend ervaren? En schrik je daarom van je gedrag?