Hoeveel contact met andere hebben jullie?
Hi!
Ik ben toch best wel benieuwd hoeveel contact jullie doorgaans hebben met andere mensen? Laatst vroeg iemand dit aan mij en ik moet zeggen dat ik een zeer beperkte sociale kring heb. Ik kom eigenlijk niet verder dan ouders, broer/zus, partner die ik zeer regelmatig spreek. Dan heb ik nog een goede vriendin die eens per week spreek ongeveer, en iemand die ik ken van mijn studie die ik sporadisch spreek of eens zie. Verder zie ik op activiteiten van mijn studie wel eens wat mensen, en dan praat ik er ook wel oppervlakkig mee. Maar het is niet dat ik hier verder contact mee heb.
Hoe zit dit bij jullie? En hoe beoordelen deze sociale kring voor iemand van halverwege de 20? Vaak heb ik het idee dat ik wel prima vind, maar ik heb ook zeer regelmatig dagen dat ik me behoorlijk eenzaam voel.
ik heb zelf opzich best veel contact met iedereen, zowieso via WhatsApp en groepapps, zo houden we elkaar allemaal een beetje op de hoogte hoe het gaat en van leuke of minder leuke momenten.. we spreken ook wel af individueel dus meestal niet in groepen deze tijden, maar we zien elkaar wel.
Wat bedoel je met hoe beoordelen jullie deze sociale kring voor iemand halverwege 20?
Ps mijn familie spreek ik ook het meest hoor vrienden of vriendinnen ook maar wel minder dan familie.
Volgens mij is de hoeveelheid contact met anderen onmiddellijk te stempelen aan het leven dat je leeft. Toen ik half 20 was had ik een winkel dus ik was de godganse dag in contact met mensen. 's Avonds waren mijn man en ik samen en in het weekend gingen we vaak bij ouders of vrienden op bezoek. Of we zaten in de kroeg voor een spelletje darts en een biertje.
Nu ben ik de 50 gepasseerd en heb een uit elkaar knallend sociaal leven. Doordeweeks door mijn werk en in het weekend doordat mijn lief en ik van alles ondernemen.
Wat doe jij zelf om sociale contacten te genereren? Werk? Opleiding?
Ik ben ook halverwege de 20, ik heb een vaste baan en woon samen met mijn vriend.
Buiten mijn collega's en vriend heb ik voornamelijk veel contact met mijn ouders/broer en heb ik 1 vriendin die ik regelmatig op whatsapp spreek en waarmee ik wel af en toe probeer af te spreken.
Ik heb verder niet echt vrienden, ik loop er steeds tegenaan dat er vanaf mijn kant veel meer moeite in gestopt wordt dan vanaf de andere kant. Af en toe heb ik het er wel eens moeilijk mee.
Toen ik begin twintig was, deed ik alle kroegen aan van de stad en kende ik veel mensen. Kon door geen straat wandelen zonder een bekende tegen te komen.
Weer verhuisd naar geboortedorp, kom ik ook constant mensen tegen die mij kennen, maar zelf probeer ik zo min mogelijk buiten te komen.
Ik ben begin 20, mijn contacten bestaan eigenlijk vooral uit mijn broers en zussen (zijn er 5) en drie vriendinnen waar ik vrij regelmatig mee afspreekt. Daarnaast nog 2 vriendinnen die ik ongeveer 1 keer in het half jaar zie.
Af en toe in vergelijking met leeftijdsgenotenvind ik het vrij weinig en voel ik me soms eenzaam, maar aan de andere kant ben ik ook wel een beetje een einzelgänger en zou ik alleen het alleen maar heel veel vinden om veel sociale contacten bij te moeten houden.
Het is wel verstandig om alleen en eenzaam los van elkaar te zien. Want je kunt een bult vrienden/contacten hebben, maar je toch eenzaam voelen omdat de contacten niet heel warm zijn of dat de klik heel oppervlakkig is of je elkaar gewoon niet veel ziet.
En genoeg mensen met weinig tot geen contacten die absoluut niet eenzaam zijn.
Het maakt niet uit hoe anderen jou beoordelen, want jij bent jij. En wat voor jou wel of niet werkt, werkt voor een ander anders.
Belangrijker is om je af te vragen waarom je je regelmatig eenzaam voelt.
Want als jij je eenzaam voelt omdat het contact met jouw huidige relaties niet vaak genoeg is, misschien kun je daar dan tijd in investeren om vaker contact te hebben.
Is het zo dat je een bepaald soort relatie mist, kijk of het mogelijk is om wel aan zo'n relatie te komen.
Mis je een klik op een bepaald gebied, om bijvoorbeeld over jouw hobby te praten of zo. Kijk of je anderen kunt vinden die ook die hobby hebben.
Nieuwe contacten leggen en dit tot een vriendschap laten uitgroeien, kost wel even tijd. Maar je moet ergens beginnen!
kben nu 26 en toen ik 20 was was het toch wel anders dan nu hoor, nu met corona is het sws heel anders.. dus zie ik nu ook mensen iets minder dan voorheen.
Ik ben eind 20, werk 4 dagen per week, ben getrouwd en heb een klein kind. Ik heb het hierdoor erg druk en heb los van mijn collega's dagelijks contact met mijn moeder, schoonmoeder en goede vriendin. Andere contacten mis ik eigenlijk niet of nauwelijks. In het weekend denk ik af en toe wel, zou gezellig zijn als iemand even langs zou komen. Maar door de afstand (verhuisd naar een andere stad) gaat dat wat moeilijker voor mijn familie en vrienden en moeten we dat ruim van te voren afspreken.
Ik denk overigens dat veel contacten niet perse ervoor zorgen dat je niet eenzaam bent. Je kan 20 vrienden hebben, maar als het contact slechts oppervlakkig is, vermoed ik dat je ook weleens eenzaam kan zijn. Met 1 goede vriendin die alles van je weet hoef je je andersom juist niet eenzaam te voelen.
Misschien is het tijd voor het steken van energie in nieuwe contacten?
Buiten mijn gezin en collega's heb ik nauwelijks face-to-face persoonlijke contacten. Echt vrienden heb ik niet, wel een beperkte kennissenkring met wie het contact grotendeels digitaal verloopt. Een paar keer zien we elkaar, meestal als groep, zelden een-op-een. Familie zie ik ook maar eens in de paar maanden.
Dat is in vergelijking met anderen heel karig. Ik heb ook jarenlang gedacht dat dit "niet normaal" was en dat ik meer moeite moest doen om face-to-face contacten te stimuleren.
Maar inmiddels, wat ouder en wijzer, heb ik me gerealiseerd dat ik me hier prima bij voel. Ik heb weinig behoefte aan andere mensen om mij heen. Dat kost me vooral energie. Ik heb voldoende aan werkcontacten en los-vaste contacten via (sport)verenigingen.
Kern van dit verhaal: er is geen normaal. Het gaat erom waar jij behoefte aan hebt.
Waarom voel je je eenzaam? Is dat omdat je het idee hebt dat je niet aan een of andere norm voldoet (opgelegd door maatschappij of jezelf)? Of omdat je dingen wilt delen maar er geen ander is om dat mee te delen? Of..?
Mijn familie zie ik (op 1 broer na) niet meer. Ouders zijn overleden. Lievelingsbroer en -zus ook. De rest ben ik klaar mee. Soms steekt dat, meestal niet.
Heb geen echte vriendinnen, wel n supergoede band met m’n schoonzusje.
Verder zie ik dagelijks heel veel mensen door het sporten. En met een aantal van hen heb ik n hele goede band.
Wat leuk alle reacties! Voel me meteen toch een stukje minder vreemd, dat ik blijkbaar niet de enige ben met weinig contacten.
Heb toch altijd het idee dat iedereen een leuke vriendengroep om zich heen heeft, altijd iemand heeft om bijvoorbeeld een terrasje mee te pakken of op vakantie te gaan. Dat heb ik dus helemaal niet, dus dat ik mis ik wel eens. Verder zit ik momenteel ook niet lekker in mijn vel, baal er wel eens van dat ik dan eigenlijk geen vrienden heb om er om te praten, daarom voelt het vaak toch wat zwaarder. Maar ik zal er eens over nadenken, misschien op zoek naar een andere manier om met nieuwe mensen in contact te komen 
Zelfde leeftijdscategorie. Op dit moment zie ik mijn ouders veel, en heb ik 1 goede vriend waarmee ik zeer regelmatig afspreek. Verder alleen maar oppervlakkig contact met mensen, maar het zijn wel mensen die altijd komen als ik ze uitnodig voor een afspraak, of die reageren op mijn appjes als ik ze stuur. Het contact lijkt alleen vaak niet echt vanuit hun te komen. Ik ben 1 van de “vele” kennissen voor hun.
Ik merk dat het op dit moment prima voor me is. Al ben ik me er wel van bewust, dat als mijn goede vriend wegvalt ik knetter eenzaam ga zijn. Dus ik moet hem maar behouden haha.
Ik heb vooral contact met mijn naaste familie leden (ouders, broer, zus) en 1 vriendin. Ik werk, dus ook contact met collega's, alleen zie ik hen privé niet.
Klein netwerk dus. En in deze fase van mijn leven is dat prima. Halverwege de 40, alleenstaande moeder 24/7 en in een "laat me vooral met rust " fase. Ik vermoed dat hormonen ook een rol spelen.
Ik heb best een groot netwerk, volgens mij. Mijn eigen gezin, mijn familie, mijn vrienden, mijn collega's, de mensen die ik ken van mijn sportvereniging, ouders die ik ken via de kinderen, mijn buurtgenoten en dan nog veel mensen die ik ken via mijn werk zonder dat het mijn naaste collega's zijn, maar waar ik wel leuk contact mee heb.
Dan nog het netwerk van mijn man met daarin zijn familie en vrienden en daar weer de vriendinnen van, veel van zijn kennissen en collega's ken ik ook redelijk goed.
Alles bij elkaar is het best veel nu ik er zo over nadenk.
Sinds 4 jaar zijn we geëmigreerd en heb hier genoeg contacten. Soms een beetje teveel want dan komt alles tegelijk en daar houd ik absoluut niet van.
Echte vriendinnen heb ik niet. Ik zou niet weten wat ik ermee moet. Ik ben halverwege 50 maar op jouw leeftijd had ik precies hetzelfde.
Als ik behoefte heb aan mensen om me heen ga ik naar de winkel of pak ik een terrasje. Altijd wel iemand die me aanspreekt.