Help ik word een hork.
Jemig wat baal ik van mezelf.
vanmorgen uit mijn slof geschoten tegen iemand omdat ik dacht dat diegene nalatig was geweest. Bleek niet het geval en het werd een stevige discussie. Heb uiteindelijk mijn excuses gemaakt. Maar toch..
Ik merk de laatste tijd dat ik steeds vaker en sneller oordeel en daarmee doe ik de ander vaak tekort. Heel onbenullig soms ook. Dan hoor ik mezelf iets zeggen over het stomme jasje van de weervrouw op tv. Of collega’s die zeggen “Wat ben je weer ‘positief’”. In situaties waarbij ik onbekenden tegenkom sta ik er bij voorbaat al ‘negatief’ in n als diegene mij dan toelacht met een “lekker weertje he?” Dan moet ik gewoon even schakelen. Ik was al nooit heel geduldig maar mijn geduld met mijn medemens is steeds vaker nul.
En zo wil ik niet zijn! Sterker nog, zo was ik nooit. Ik ben inmiddels 50plus en ik heb het sterke vermoeden dat het daarmee heeft te maken. Ik herken dingen die ik bijvoorbeeld ook bij mijn moeder zie. En op het forum hoor je ook vaak de term ‘zure vrouwen’ tegenkomen waar het gros van de dames al wat ouder is.
Maar wat doe ik er aan? Tot tien tellen alvorens ik mijn mond open trek en werken aan mijn ‘resting bitch face’? En misschien bewuster gaan ‘omdenken’? Ik heb namelijk een prima leven en veel om dankbaar en blij voor te zijn. Straal dat dan ook uit!
Iemand die dit herkent? En wat doe jij er dan aan?
😭
Is het de overgang? Als je er zelf last van hebt zou je hormoontherapie kunnen proberen. Of je kunt bekijken of je eigenlijk wel gelukkig bent met je leven zoals je het nu leidt. Misschien zijn er dingen die je eigenlijk anders wil en die daardoor een stempel drukken op je humeur en beheersing. En als je er zelf geen last van hebt: massa's mannen die zo zijn en dat wordt vrij redelijk geaccepteerd, dus je kunt het ook zo laten.
Bij mij was het de overgang. Nu ik hormoon suppletie gebruik, schiet ik minder vaak uit mijn slof.
Het is ongetwijfeld overgang. En wellicht een stukje genetisch bepaald.
Om hiervoor nu met hormoonpillen in de weer te gaan vind ik ook weer zowat. Ik heb voor de rest namelijk weinig last van die overgang.
Ik zoek dus naar andere manieren om hier mee om te gaan. Bewustwording is in ieder geval al een begin.
Enerzijds omarm ik mijn innerlijke hork. Ik heb wat minder geduld met bullshit, ben soms wat korter door de bocht, en stel wat duidelijker mijn grenzen. Maar dat is meestal inhoud.
Qua vorm heb ik wel wat geleerd door naar anderen te kijken. Rolmodellen zeg maar. Ik had een collega die zo overliep van aardigheid, die was gewoon hartelijk en vrolijk tegen iedereen zonder dat het klef werd. Dat heeft me wel de ogen geopend, en gestimuleerd eens naar mezelf te kijken en in plaats van mijn gewone resting bitch face eens een vriendelijke uitdrukking aan te nemen en me bewust in te spannen aardig te zijn.
En verder maak ik er zoveel mogelijk een erezaak van. Een uitdaging kun je zeggen. Ik moest laatst anderhalf uur wachten in de apotheek voor ik aan de beurt was en toen bleek mijn medicijn ook nog niet leverbaar. Ik zag de assistente steeds bedrukter kijken, en dan vind ik het leuk om zo vriendelijk mogelijk te zijn, omdat het haar schuld niet is.
Op het forum ben ik niet altijd aardig. Dat heeft ermee te maken dat ik vaker op de inhoud reageer en dat mijn vaatje "aardig sausje eroverheen gieten" dan soms al leeg is voor die dag. Want het kost wel wat inspanning soms.
Bewuster omdenken, zeker. Wat mij hielp is, heel cliché, elke avond drie dingen opschrijven die goed gingen of leuk waren die dag. Dat helpt mij om door de dag heen ook wat positiever te denken.
En als je iets wilt zeggen eerst nadenken of dat de sfeer verbetert of juist verslechtert. En dan vooral voor degenen om je heen. Waarom zou je iets negatiefs altijd uit moeten spreken? Zoals over dat stomme jasje van de weervrouw, wat voegt dat nou toe aan het leven van de anderen die jouw opmerking 'moeten' horen? Je maakt het in ieder geval waarschijnlijk niet gezelliger. Waarom zeg je niet iets over het leuke jasje van de nieuwslezer? Als je zelf meer zoekt naar leuke dingen wordt de wereld mooier.
Die opmerking over dat jasje, daar kun je misschien wel richtlijnen voor jezelf over opstellen. Zoals 'nooit een vrouw corrigeren op haar kleding of haar lichaam', want dat is bijdragen aan het probleem dat vrouwen minder serieus genomen worden. Hardere grenzen voor jezelf stellen, aan de andere kant, is misschien wel gewoon goed en prettig, dus dat je duidelijk bent over wat jíj wel en niet wil.
Ginevra schreef op 12-03-2025 om 15:00:
Enerzijds omarm ik mijn innerlijke hork. Ik heb wat minder geduld met bullshit, ben soms wat korter door de bocht, en stel wat duidelijker mijn grenzen. Maar dat is meestal inhoud.
Qua vorm heb ik wel wat geleerd door naar anderen te kijken. Rolmodellen zeg maar. Ik had een collega die zo overliep van aardigheid, die was gewoon hartelijk en vrolijk tegen iedereen zonder dat het klef werd. Dat heeft me wel de ogen geopend, en gestimuleerd eens naar mezelf te kijken en in plaats van mijn gewone resting bitch face eens een vriendelijke uitdrukking aan te nemen en me bewust in te spannen aardig te zijn.
En verder maak ik er zoveel mogelijk een erezaak van. Een uitdaging kun je zeggen. Ik moest laatst anderhalf uur wachten in de apotheek voor ik aan de beurt was en toen bleek mijn medicijn ook nog niet leverbaar. Ik zag de assistente steeds bedrukter kijken, en dan vind ik het leuk om zo vriendelijk mogelijk te zijn, omdat het haar schuld niet is.
Op het forum ben ik niet altijd aardig. Dat heeft ermee te maken dat ik vaker op de inhoud reageer en dat mijn vaatje "aardig sausje eroverheen gieten" dan soms al leeg is voor die dag. Want het kost wel wat inspanning soms.
Hierin kan ik een heel eind meegaan.
Het mooie van ouder worden/zijn vond ik idd ook het feit dat je je niet zo snel de kaas meer van het brood laat eten. Niet meer zo puberaal onzeker m.b.t. de mening van anderen. Geen dwang meer om je te bewijzen kortom veel meer zelfverzekerd en een zekere rust. Maar daar komt dan nu dit gezeur en gemopper bij! Die ongeduldige onverdraagzaamheid.. Ik wil dat niet. Net alsof de balans doorslaat: Ik ben er na al die jaren precies achter wie of wat voor persoon ik ben. En dan erger ik me ineens kapot aan anderen die die zelfverzekerdheid nog missen. Vanuit een (zeer misplaatst) superioriteitsgevoel lijkt het wel. Op het arrogante af. Vandaar het balen van mezelf.. Ik word gewoon intolerant.
Schoondochter schreef op 12-03-2025 om 15:03:
Bewuster omdenken, zeker. Wat mij hielp is, heel cliché, elke avond drie dingen opschrijven die goed gingen of leuk waren die dag. Dat helpt mij om door de dag heen ook wat positiever te denken.
En als je iets wilt zeggen eerst nadenken of dat de sfeer verbetert of juist verslechtert. En dan vooral voor degenen om je heen. Waarom zou je iets negatiefs altijd uit moeten spreken? Zoals over dat stomme jasje van de weervrouw, wat voegt dat nou toe aan het leven van de anderen die jouw opmerking 'moeten' horen? Je maakt het in ieder geval waarschijnlijk niet gezelliger. Waarom zeg je niet iets over het leuke jasje van de nieuwslezer? Als je zelf meer zoekt naar leuke dingen wordt de wereld mooier.
Helemaal waar! Sterker nog, ook dit had ik voor mezelf ook al helemaal zo bedacht. Net zoals jij dit hierboven beschrijft.
Maar daar moet ik dan best moeite voor doen. Het gaat niet vanzelf. Best sneu eigenlijk.
Hier een 53 jarige sjaggerijnige soortgenoot.
Ik had ook nog wat andere issues en kwam daarmee bij de praktijkondersteuner GGZ terecht. Een verademing toen bleek dat het 'gewoon' de overgang kon zijn.
Ik ben Ashwaganda gaan slikken en vier weken later was ze verbijsterd over het effect daarvan op mij.
Ze had ook een tip gegeven voor een overgangsconsulente, maar de website van die persoon was me te zweverig (karakterbepaling door tenen lezen).
Gelukkig ben ik daar niet heen gegaan want een kletspraatje op de sportschool leerde me laatst dat die persoon écht-knet-ter-gek zou zijn.
Zolang ik mijn Trigynon en Ashwaganda slik ben ik een redelijk persoon om mee om te gaan, is inmiddels gebleken.
Ik word juist milder naar mate ik ouder word. Vroeger kon ik veel feller reageren. Ik maak me ook minder druk om dingen.
Leeftijdsgenoot hier. Ik las laatst iets wat ik heel herkenbaar vond. Het kwam er ongeveer op neer dat vrouwen ‘van een bepaalde leeftijd’ niet ‘vervelender worden’, maar eigenlijk stoppen met te lief, te aardig en te begripvol zijn. Dat ‘we’ niet zoveel behoefte hebben om maar achter iedereen aan te lopen en overal voor te zorgen. Dat we door zo (in de ogen van anderen) ‘fel’ te doen, feitelijk de aandacht en macht opeisen die ons al die jaren ontzegd is. Of die mannen standaard al krijgen.
Misschien iets te pittig, zeker als je zelf het gevoel hebt door te schieten, maar ik vond het wel herkenbaar. Ik lach niet meer om foute grappen, doe niet gezellig mee, maar trek mijn eigen plan.
Wat in gelijktijdig wel doe, is het goede proberen te zien in die ander. Dat is voor mij ook het voordeel van langer op deze aardbol te hebben rondgelopen; ik heb het te doen met de zoekende dame bij de bakker, geef de dame achter de kassa rustig de tijd om haar geld te tellen voor de bejaarde voor me en lach om het mansplainen van een aantal mannen in mijn omgeving. De ander zolang mogelijk ‘killing with kindness’, dat is een beetje mijn houding geworden.
Het enige waar ik echt geen geduld meer mee heb, zijn politici en mensen die aan mijn kinderen komen. Elke keer als ik de oranje Cheeto weer iets hoor verkondigen, breekt het zweet me uit. En iedere boomer (want nee, dat ben ik nog niet), die meent populisten te moeten napraten krijgt een venijnige veeg. Tante Biebel wil best luisteren, maar niet naar dingen waar ik 35 jaar geleden al voor gestreden heb, zoals abortuswetgeving.
En die keer dat mijn kind een metoo had op het werk heb ik toch echt verzucht ‘ik had gehoopt dat mijn kind niet meer zou moeten strijden om gelijkheid en tegen seksisme’. Om daarna kind te helpen het bespreekbaar te maken.
Misschien helpt de combinatie van niet oordelen maar verwonderen - en killing them with kindness, je om het fijner voor je te maken?
En dan mag je hier af en toe best even uit de bocht vliegen en venijnige Violet spelen
watertoren schreef op 12-03-2025 om 15:58:
Ik word juist milder naar mate ik ouder word. Vroeger kon ik veel feller reageren. Ik maak me ook minder druk om dingen.
Ik heb het idee dat ik nu wel stabieler ben in het afhandelen van probleem of stress situaties. Maar of dat nu komt doordat je op deze leeftijd al dusdanig veel hebt meegemaakt dat je daarmee ook hebt ervaren dat er, linksom of rechtsom, altijd wel weer een soort van oplossing komt, die je met de tijd leert accepteren waardoor je uiteindelijk altijd weer verder kunt? Ik weet het niet.
Ik pieker niet zoveel meer als voorheen. Maar ik word dus wel steeds ongeduldiger en onverdraagzamer. Ik ga me eens verdiepen in Ashwaganda. Ik wil liever niet aan de hormoonpillen maar wellicht is dit een goed alternatief.
Biebel schreef op 12-03-2025 om 16:49:
Leeftijdsgenoot hier. Ik las laatst iets wat ik heel herkenbaar vond. Het kwam er ongeveer op neer dat vrouwen ‘van een bepaalde leeftijd’ niet ‘vervelender worden’, maar eigenlijk stoppen met te lief, te aardig en te begripvol zijn. Dat ‘we’ niet zoveel behoefte hebben om maar achter iedereen aan te lopen en overal voor te zorgen. Dat we door zo (in de ogen van anderen) ‘fel’ te doen, feitelijk de aandacht en macht opeisen die ons al die jaren ontzegd is. Of die mannen standaard al krijgen.
Misschien iets te pittig, zeker als je zelf het gevoel hebt door te schieten, maar ik vond het wel herkenbaar. Ik lach niet meer om foute grappen, doe niet gezellig mee, maar trek mijn eigen plan.
Wat in gelijktijdig wel doe, is het goede proberen te zien in die ander. Dat is voor mij ook het voordeel van langer op deze aardbol te hebben rondgelopen; ik heb het te doen met de zoekende dame bij de bakker, geef de dame achter de kassa rustig de tijd om haar geld te tellen voor de bejaarde voor me en lach om het mansplainen van een aantal mannen in mijn omgeving. De ander zolang mogelijk ‘killing with kindness’, dat is een beetje mijn houding geworden.
Het enige waar ik echt geen geduld meer mee heb, zijn politici en mensen die aan mijn kinderen komen. Elke keer als ik de oranje Cheeto weer iets hoor verkondigen, breekt het zweet me uit. En iedere boomer (want nee, dat ben ik nog niet), die meent populisten te moeten napraten krijgt een venijnige veeg. Tante Biebel wil best luisteren, maar niet naar dingen waar ik 35 jaar geleden al voor gestreden heb, zoals abortuswetgeving.
En die keer dat mijn kind een metoo had op het werk heb ik toch echt verzucht ‘ik had gehoopt dat mijn kind niet meer zou moeten strijden om gelijkheid en tegen seksisme’. Om daarna kind te helpen het bespreekbaar te maken.
Misschien helpt de combinatie van niet oordelen maar verwonderen - en killing them with kindness, je om het fijner voor je te maken?
En dan mag je hier af en toe best even uit de bocht vliegen en venijnige Violet spelen
Heel verhelderend! Klinkt ook best aannemelijk.
Bedankt dames allemaal voor jullie bijdragen.
Het heeft mij in ieder geval geholpen om die negatieve funk van vanochtend wat achter me te laten. Fijn ook om een stukje herkenning te lezen (gedeelde smart…).
En als ik het dan echt zo’n probleem vind moet ik met mezelf aan de slag. En daarvoor hebben jullie me al best wat tips gegeven. Dank!
Eh... let wel op, Ashwaghanda wordt sterk afgeraden:
https://www.rivm.nl/nieuws/rivm-raadt-gebruik-producten-met-kruiden-huperzia-serrata-tabernanthe-iboga-of-ashwagandha