Ergernissen aan jezelf?
Ik erger me vandaag ontzettend, maar vooral aan mezelf.
Het is die tijd vd maand en ik ben moe. Daardoor ben ik niet de leukste versie van mezelf. Dat kwam gisteren en vandaag pijnlijk naar voren.
Ik begon op een verjaardag nogal te zeuren over een buurvrouw tegen mijn andere buurvrouw. Zij kan er natuurlijk niks mee, ik vind het niet lief van mezelf (understatement) en ik schiet er ook nog niks mee op. Achteraf erger ik me dus enorm aan mijn gezaag, maar op dat moment moét ik het op de een of andere manier gewoon kwijt. Niet sympathiek van mezelf.
Ergernis 2 was me toch over laten halen om naar mijn ouders te gaan om eieren te zoeken met de kinderen, terwijl ik daar totaal geen zin in had en eigenlijk een dagje relaxen in de planning had.
Ik doe het dan toch omdat mijn moeder een soort van vragend maar ook dwingend appje stuurt en vervolgens als we er dan zijn, alles er aan doet om ons daar uren te houden.
Ik weet dat dat gaat gebeuren, dat ik dat vandaag echt niet kan hebben en toch doe ik het, voor haar, maar ik lig nu op apegapen en voel me belabberd en uitgeput, want het kost me op zo’n dag zoveel energie. Ik erger me dan aan mezelf want ik zeg weer ja, waar ik voor mezelf eigenlijk nee moet zeggen en ik ben daar ook niet echt gezellig.
Wat zijn je valkuilen waar je elke keer weer intrapt en waar erger jij je aan bij jezelf?
Ik kan soms zo door mensen heen praten. Dan zijn ze halverwege een verhaal, zie ik een bruggetje met iets wat ik ken of heb meegemaakt en dan tetter ik er zo dwars doorheen. Met soms een bruggetje dat ik denk: wat was de link nou eigenlijk? Héél irritant 
Ik begin het eindelijk een heel klein beetje te herkennen bij mezelf en m’n waffel te houden.
Bloemenzee schreef op 31-03-2024 om 21:09:
Ik kan soms zo door mensen heen praten. Dan zijn ze halverwege een verhaal, zie ik een bruggetje met iets wat ik ken of heb meegemaakt en dan tetter ik er zo dwars doorheen. Met soms een bruggetje dat ik denk: wat was de link nou eigenlijk? Héél irritant
Ik heb ook zoiets, ik laat mensen vaak niet uitpraten en onderbreek ze, niet omdat ik niet luister maar omdat ik ook graag iets zeggen wil. Zo vervelend..
En mn grootste ergenis is dat ik, vooral over onbelangrijke dingen, rete besluiteloos ben.
Fijn topic dit want delen is fijn.
Oh, lekker topic dit 
Ik erger me aan mijn eigen onzekerheid. Op het werk, in grote groepen. Heel soms heb ik er ook een handje van dat ik mensen niet laat uitpraten. Mijn moeder heeft dat heel erg en ik begin er nu ook mee. Ik ben helemaal niet zo'n prater, maar kennelijk moet ik soms mijn ei kwijt 
Ik erger mijzelf dat ik veel dingen kan bedenken, maar niet altijd goed doorpak in het werkelijk uitvoeren ervan.
En als ik iets doe moet het vaak meteen(heel) goed zijn, dat leer ik gelukkig al iets af.
Ik erger mij eraan dat ik niet meer ruimte voor mezelf inneem. Ons gezin is druk omdat er op medisch vlak van alles speelt. Dat komt vooral op mijn schouders neer, want man is er makkelijker in om zich met een kluitje het riet in te laten sturen. Dus alle medische afspraken zijn voor mij. Laatst dacht ik met bloedprikken nu is het jouw beurt. Twee dagen later kon ik alsnog zelf mee, want de eerste poging was mislukt.. Het gevolg is dat ik in de afgelopen negen maanden nog geen enkele week mijn werkuren heb gehaald en hoewel mijn werkgever gelukkig heel flexibel is heb ik zelf behoefte aan gewoon eens een normale werkweek.
Daarnaast heb ik behoefte aan gewoon eens een paar uur alleen thuis, zonder kinderen om mij heen. Ik heb hobbies die ik graag thuis zou willen doen, maar die mijn oudste dan altijd mee wil doen en daar heb ik dus geen zin in. Vandaag daarom een kruis in de agenda gezet. Duidelijke instructie aan man dat hij de kinderen had en ik alleen mijn hobby wilde doen. Het is een half uur gelukt en dat was het.. Aan het eind van de dag ging hij met vrienden iets doen en zat ik dus weer een paar uur alleen met de kinderen. Ik ben dan zo klaar met mezelf. Waarom sta ik dat dan weer toe?!
Uiteindelijk wel weer een gesprek over gehad, waarom hij ze niet heeft mee genomen naar een speeltuin, winkelcentrum, ouders etc. In plaats van steeds de kinderen over mijn schouder mee te laten kijken. Hij heeft weer beterschap beloofd..
Dat ik snel in de stress schiet en perfectionistisch ben zodat anderen niet boos op me kunnen worden. Beiden kneitervermoeiend.
lost hope, ik zou je ergernis niet zozeer op jezelf richten, maar op die kerel van je. Wat heb je daar nou aan als puntje bij paaltje komt? Een man die supergoed ruimte voor zichzelf kan claimen, maar als zijn vrouw aangeeft wat ruimte nodig te hebben, dat totaal niet kan respecteren. En dan -waarschijnlijk voor de miljoenste keer- beterschap beloofd, maar dat nooit in daden omzet. Lekker dan.
Ook vermoeiend van mezelf is dat ik een pietje precies ben. Als in 'vreselijk drama wanneer het kleed 2 mm scheef ligt' of mn auto niet helemaal kaarsrecht (maar wel in het vak) staat, dat soort dingen.
Ik ben vreselijk slordig en heb weinig discipline. Ook tetter ik altijd door mensen heen, kom dan vaak met mijn eigen dingen, heb weinig geduld voor mensen die zaniken zonder dat het ergens heen gaat. Ik ben chronisch onzeker, behalve over mijn werk, en stel alles uit.
Ik blijf heel hardnekkig denken: ik weet waar het ligt, ik pak het morgen in.
Dus ik moet op plaats van bestemming toch weer iets kopen bij supermarkt/drogist of heb weer het kadootje niet mee.
Of ik hevel wel sleutels over naar andere tas /jas maar niet mijn pinpas. En dat pas na een kilometer bedenken.
Of ik ga toch nog internetten als ik laat thuis kom 
Eens met Diyer hoor lost hope. Richt die irritatie op je man, want… 
ik praat best hard als ik tegen mijn kind praat. Geen idee waarom en heel irritant.
Gebrek aan actie, b.v. website bijwerken 's ochtends. Ga ik toch weer TV kijken.
Ik erger mij aan mijzelf zit nu ziek thuis krijg nu hulp van de psycholoog en een nieuwe lieve bedrijfsarts die mij nu de vrijheid geeft.
En toch blijf ik onzeker over hoe andere nu over mij denken.
Dat ik dingen wil doen die ik echt niet kan en dat ik daaronder lijd en maar vol blijf houden totdat ik echt panisch en doodongelukkig ben. En na half doodgegaan te zijn ga ik gewoon weer verder. Altijd en altijd, jaren, decennia, mijn leven lang.
Dat ik te veel tijd verdoe op het forum!
(en met andere onbelangrijke dingen).