Ergernissen aan jezelf?
Ik erger me vandaag ontzettend, maar vooral aan mezelf.
Het is die tijd vd maand en ik ben moe. Daardoor ben ik niet de leukste versie van mezelf. Dat kwam gisteren en vandaag pijnlijk naar voren.
Ik begon op een verjaardag nogal te zeuren over een buurvrouw tegen mijn andere buurvrouw. Zij kan er natuurlijk niks mee, ik vind het niet lief van mezelf (understatement) en ik schiet er ook nog niks mee op. Achteraf erger ik me dus enorm aan mijn gezaag, maar op dat moment moét ik het op de een of andere manier gewoon kwijt. Niet sympathiek van mezelf.
Ergernis 2 was me toch over laten halen om naar mijn ouders te gaan om eieren te zoeken met de kinderen, terwijl ik daar totaal geen zin in had en eigenlijk een dagje relaxen in de planning had.
Ik doe het dan toch omdat mijn moeder een soort van vragend maar ook dwingend appje stuurt en vervolgens als we er dan zijn, alles er aan doet om ons daar uren te houden.
Ik weet dat dat gaat gebeuren, dat ik dat vandaag echt niet kan hebben en toch doe ik het, voor haar, maar ik lig nu op apegapen en voel me belabberd en uitgeput, want het kost me op zo’n dag zoveel energie. Ik erger me dan aan mezelf want ik zeg weer ja, waar ik voor mezelf eigenlijk nee moet zeggen en ik ben daar ook niet echt gezellig.
Wat zijn je valkuilen waar je elke keer weer intrapt en waar erger jij je aan bij jezelf?
Ik zou me meer in andere mensen moeten verplaatsen, die komen soms met een klacht over me dat ik denk, ik had me niet gerealiseerd dat je er zo ook over kan denken. Aan de andere kant denk ik dat ook over anderen, het is gewoon verdraaod moeilijk om te doen!
Herfstappeltaart schreef op 01-04-2024 om 08:24:
Dat ik mijn man teveel op z'n nek zit sinds hij met pensioen is. Hij is nogal een huismus (lees rondhangen zonder activiteit, achter de computer zitten rommelen) en ik heb soms echt moeite met het feit dat ik bijna nooit meer alleen ben. Dat vind ik echt vervelend van mezelf want ik zou het uiteraard ook heel erg vinden als hij er niet meer zou zijn.
Van de mooiste dingen in het leven moet je in de juiste mate genieten.
Leve de golfsport we spelen vaak samen maar regelmatig adviseer ik mijn man om extra te oefenen en een rondje te lopen. Heerlijk een hele middag het huis voor mij alleen.
Ik ben erg gestructureerd en erger mij er aan dat ik moeite heb met het doorbreken van die structuur voor een spontaan plan. Soms zou ik willen dat ik direct enthousiast ja zou zeggen zonder eerst na te denken.
Herfstappeltaart schreef op 01-04-2024 om 08:24:
Dat ik mijn man teveel op z'n nek zit sinds hij met pensioen is. Hij is nogal een huismus (lees rondhangen zonder activiteit, achter de computer zitten rommelen) en ik heb soms echt moeite met het feit dat ik bijna nooit meer alleen ben. Dat vind ik echt vervelend van mezelf want ik zou het uiteraard ook heel erg vinden als hij er niet meer zou zijn.
Ik begrijp jou wel hoor.
Ik oordeel vaak (te) hard over andere mensen en ook over mezelf.
Ik erger mij aan mijn lage energielevel de laatste tijden.
Mijn huis is niet zo netjes schoon en geordend als ik zou willen.
Ik kan geen nee zeggen tegen de buurvrouw. Dus ook als ik al buiten ben geweest met kind en eigenlijk moe ben ga ik toch nog haar boodschap halen omdat ik het anders zielig vind voor haar. Haar eigen dochter komt nooit en haar tv is al weken stuk. Zit ze daar op 3 hoog de hele dag alleen en kan de trappen niet af.
ik erger me vaak aan mezelf dat ik te veel dingen 'zie' die een ander niet ziet en daar door heb ik meer stress/ergernis. Laat het los....
Grindelwald schreef op 01-04-2024 om 11:03:
[..]
Ik begrijp jou wel hoor.
Dankje haha.
Diyer schreef op 31-03-2024 om 22:39:
lost hope, ik zou je ergernis niet zozeer op jezelf richten, maar op die kerel van je. Wat heb je daar nou aan als puntje bij paaltje komt? Een man die supergoed ruimte voor zichzelf kan claimen, maar als zijn vrouw aangeeft wat ruimte nodig te hebben, dat totaal niet kan respecteren. En dan -waarschijnlijk voor de miljoenste keer- beterschap beloofd, maar dat nooit in daden omzet. Lekker dan.
Ik zit me ook plaatsvervangend op te winden, het gemak waarmee die man zijn verantwoordelijkheid afschuift op zijn vermoeide vrouw.
Zilver_gray schreef op 01-04-2024 om 08:28:
[..]
Oh herkenbaar, man en ik zijn beide huismussen. Maar ik erger me regelmatig aan het feit dat ik niet alleen thuis kan huismussen. Vind het heerlijk om alleen thuis te zijn.
Ik denk dat ik mijn man maar ga verbieden om met pensioen te gaan
Heel herkenbaar.
Bolmieke schreef op 01-04-2024 om 08:02:
[..]
Dat heb ik ook, heel vermoeiend!
Als je ooit de oplossing vindt, houd ik me aanbevolen.
Dat ik gevallen ben met de step en nu een gekneusde rib en een blauwe handpalm heb.
Ik was degene die wilde steppen, maar uiteindelijk was ik toch bang en verkrampt en onhandig, terwijl manlief er vanaf het eerste moment mee kon lezen en schrijven. Ik ben jaloers op zijn lef en zelfvertrouwen en erger me aan mezelf voor het ontbreken ervan.
Ik vind het overigens niet erg als iemand zeurt over een ander. Het is niet zo dat dit mijn mening over een van de twee personen verandert. Het gaat meestal over een ergernis die morgen weer is afgelopen. Roddelen vind ik wel erg relatieverziekend.
Marian2072 schreef op 01-04-2024 om 20:05:
Dat ik gevallen ben met de step en nu een gekneusde rib en een blauwe handpalm heb.
Ik was degene die wilde steppen, maar uiteindelijk was ik toch bang en verkrampt en onhandig, terwijl manlief er vanaf het eerste moment mee kon lezen en schrijven. Ik ben jaloers op zijn lef en zelfvertrouwen en erger me aan mezelf voor het ontbreken ervan.
Ja, dat herken ik. Ik ben ook mijn behendigheid kwijt en daar is niet tegenop te oefenen. Als je heel jong bent is het heel makkelijk om te gaan met wieltjes onder je voeten maar als je ouder bent ben je dat verleerd. Je valt dan heel plomp en heel hard. En je hebt ook verleerd om je val te breken. Je gaat juist je spieren aanspannen. En je wordt naarmate je ouder wordt ook veel zwaarder dan je 25-40 kg vroeger. 
Ik erger me eraan dat ik me zo druk kan maken over mijn werk. Ik functioneer hartstikke goed, mijn team en mijn baas zijn heel blij met mij, en toch kan ik me zo druk maken soms. Of ik dingen wel goed heb voorbereid, of ik niet teveel mensen heb ingeroosterd of te weinig, of de nieuwe het wel gaat kunnen vinden met de rest, of iedereen wel lekker in zijn vel zit… Dat ik het zo belangrijk vind is natuurlijk ook deels de reden dat ik het zo goed doe, maar het zou zo prettig zijn als ik er zelf wat minder stress van had (ik heb zeker niet continue stress hoor, maar als ik het heb haal ik er zo van. Zeker van de zelf gecreëerde stress.)