Emoties niet onder controle kunnen houden
Ik heb al jaren moeite om mijn emoties onder controle te kunnen houden. Om het minste of geringste moet ik huilen en dit kan ik niet tegen houden.
Ik vind dit ontzettend vervelend.
Op mijn werk heb ik hier totaal geen moeite mee en doe ik probleemloos moeilijke gesprekken (wat dan mijn cliënten betreft).
In mijn prive leven kan voel ik helaas al snel de tranen prikken.
Bijvoorbeeld bij een rapport gesprek voor mijn kind op school of als ik eens naar de huisarts moet. Ook toen ik niet meer tevreden was over de vorige basischool van mijn kind en ik hierover het gesprek aan ging met de leerkracht en daarna de directeur en toen een gesprek op de nieuwe school.....overal moest ik huilen.
Of als ik een lastig onderwerp met mijn partner, moeder of vriendin moet bespreken dan huil ik meteen.
Ik probeer rustig in en uit te ademen maar wordt hier dan niet rustiger van.
Ook als ik mijn hoofd het gesprek van te voren doorneem ga ik soms al huilen.
Ben verder ook echt geen onzeker persoon en sta verder ook stevig in mijn schoenen. Maar dit lijkt een restverschijnsel te zijn van toen ik overspannen was ruim 6 jaar geleden.
Iemand hier ervaring mee hoe ik mijn emoties zou kunnen controleren? Want ik wordt echt schijtziek van van mijzelf.
Waarom reageer je zo heftig op huilen? Het gaat ook niet om 'in tranen uitbarsten', maar af en toe een traan wegpinken. Door jouw soort uitspraken kan je mensen onzeker maken voor iets waar je niet onzeker voor hoeft te zijn.
Cirkel schreef op 29-07-2021 om 02:37:
Waarom reageer je zo heftig op huilen? Het gaat ook niet om 'in tranen uitbarsten', maar af en toe een traan wegpinken. Door jouw soort uitspraken kan je mensen onzeker maken voor iets waar je niet onzeker voor hoeft te zijn.
Het is niet mijn bedoeling om mensen onzeker te maken. Misschien reageer ik wat heftig op huilen, omdat ik het dus zelf nooit doe. Ik denk dus al gauw dat er iets heel erg groots aan de hand moet zijn wanneer iemand in tranen uitbarst.
Af en toe een traantje wegpinken, vind ik trouwens wel iets anders dan huilen. Bij huilen denk ik aan stromende ogen en snikken.
Athan schreef op 29-07-2021 om 00:39:
Oh, dat lijkt me echt verschrikkelijk! Ik heb zo ongeveer het omgekeerde: ik kán niet eens huilen. Dat vind ik ook vaak lastig, maar het is altijd nog beter dan te pas en te onpas in tranen uit te barsten.
Ik heb er eerlijk gezegd niet zo'n last van. Als je er zelf niet zo'n punt van maakt, doen anderen om je heen het ook minder snel. Nee, het is niet altijd leuk, maar een drama is het ook niet.
Cirkel schreef op 29-07-2021 om 02:37:
Waarom reageer je zo heftig op huilen? Het gaat ook niet om 'in tranen uitbarsten', maar af en toe een traan wegpinken. Door jouw soort uitspraken kan je mensen onzeker maken voor iets waar je niet onzeker voor hoeft te zijn.
Hmmm, dat weet ik niet. Ik heb een vriendin die in het verleden ook heel snel begon te huilen als ze in gesprek was op school over haar zorgenkinderen. Ze vertelde dat ze daar echt heel veel last van had. De focus van het gesprek ging dan naar 'die moeder kan het niet aan' in plaats van naar de inhoud. Het deed afbreuk aan de effectiviteit van de gesprekken. Ze gingen haar troosten, zeggen dat het wel meeviel, allemaal blabla die niks met de problematiek van de kinderen te maken had en intussen gingen die kinderen kopje onder. En dan gingen ze haar aanspreken op haar 'labiliteit', dat haar kinderen daarom slecht functioneerden. Grrrrr. Ik word weer boos als ik eraan denk!
Zij heeft dat onder de knie gekregen, is enorm stevig geworden. Volgens mij zat hem dat vooral in op haar eigen oordeel gaan vertrouwen en zich niet meer onzeker laten maken door professionals die niet in haar schoenen staan en ondanks hun opleiding en ervaring toch vaak niet echt weten waar ze het over hebben. Ze neemt sinds een aantal jaren ook altijd haar vriend mee naar spannende gesprekken. Alleen al zijn aanwezigheid herinnert haar eraan dat ze niet de enige is die er zo over denkt en als hij merkt dat het gesprek een verkeerde kant opgaat, grijpt hij in. Op de een of andere ergerlijke manier lijken mensen van een man nog altijd veel gemakkelijker een grens of een correctie te accepteren dan van een vrouw. Ik heb haar ook heel vaak verteld dat ze op haar eigen oordeel moest vertrouwen, dat ze het harstikke helder ziet. Misschien heeft dat ook geholpen 😇. En dat is ook écht zo trouwens: er was en is niks mis met haar beoordelingsvermogen. Ze hoefde er alleen nog maar in te geloven dat ze het goed zag dat ze er aandacht voor mocht vragen en dat ze ook wat mocht verwachten van haar gesprekspartners.
Valisa, je schrijft dat je al gaat huilen als je het gesprek in je hoofd doorneemt. Dat is fantastisch! Ik doe wel eens een oefening die ik ken als 'linkerkolom/rechterkolom': in de rechterkolom schrijf je op wat er gebeurt en wat er gezegd wordt. In de linkerkolom schrijf je op wat je erbij denkt en voelt. Als je de spanningen in de linkerkolom die je aan het huilen maken herkent, kun je er gemakkelijker wat mee doen. Heb je er al wat zicht op welke gedachten en gevoelens maken dat je moet huilen?
Bijvoorbeeld:
| Ik zeg tegen mijn zus dat ik het niet fijn vindt dat ze me niet heeft gebeld op mijn verjaardag | |
| Ze trekt haar wenkbrauw op en zucht |
Infobericht: Het klopt dat de tabel niet automatisch meeschaalt. Dit kunnen we helaas niet aanpassen. Scrollen is de oplossing 