Emoties niet onder controle kunnen houden
Ik heb al jaren moeite om mijn emoties onder controle te kunnen houden. Om het minste of geringste moet ik huilen en dit kan ik niet tegen houden.
Ik vind dit ontzettend vervelend.
Op mijn werk heb ik hier totaal geen moeite mee en doe ik probleemloos moeilijke gesprekken (wat dan mijn cliënten betreft).
In mijn prive leven kan voel ik helaas al snel de tranen prikken.
Bijvoorbeeld bij een rapport gesprek voor mijn kind op school of als ik eens naar de huisarts moet. Ook toen ik niet meer tevreden was over de vorige basischool van mijn kind en ik hierover het gesprek aan ging met de leerkracht en daarna de directeur en toen een gesprek op de nieuwe school.....overal moest ik huilen.
Of als ik een lastig onderwerp met mijn partner, moeder of vriendin moet bespreken dan huil ik meteen.
Ik probeer rustig in en uit te ademen maar wordt hier dan niet rustiger van.
Ook als ik mijn hoofd het gesprek van te voren doorneem ga ik soms al huilen.
Ben verder ook echt geen onzeker persoon en sta verder ook stevig in mijn schoenen. Maar dit lijkt een restverschijnsel te zijn van toen ik overspannen was ruim 6 jaar geleden.
Iemand hier ervaring mee hoe ik mijn emoties zou kunnen controleren? Want ik wordt echt schijtziek van van mijzelf.
heel herkenbaar
Het gaat nu beter
Maar waarom ?
Als ik veel prikkels heb of geen overzicht heb in mijn doen en laten dan ben ik over emotioneel. Heel vervelend en soms kan ik het tegenhouden, dan loop ik wel dagen met een brok in mijn keel en een heel gespannen gevoel. Maar het komt er dan dubbel uit. Na wat heftige gebeurtenissen in mijn leven en ook het niet bewaken van mijn grenzen sindsdien heb ik het.
Is het bij jullie alleen huilen of ook boosheid?
Pauwlene schreef op 28-07-2021 om 17:49:
Is het bij jullie alleen huilen of ook boosheid?
Ik huil bij boosheid maar ook als ik niet boos ben.
Het is een machteloos gevoel.
Je zou bij bepaalde gesprekken wat je moet voeren het eerst voor jezelf opschrijven, in grote lijnen. Dan kun je kijken of dat ook al iets met je doe.
Op mijn werk heb ik hier totaal geen moeite mee en doe ik probleemloos moeilijke gesprekken (wat dan mijn cliënten betreft)...je kan het dus wel.
TO, waarom huil je? Ben je boos, krijg je je zin niet?
Je maakt jezelf zo steeds wel erg klein en kinderlijk, zeker in relatie tot je eigen kind lijkt mij dat niet handig.
Wat denk je er zelf aan te kunnen doen?
Als je het echt niet tegen kan houden, is het dan niet beter, om het gewoon te accepteren? En dan ook te benoemen; “Ik merk dat ik hier emotioneel van word, klein moment, dan probeer ik me te herpakken”. Zoiets? Want er tegen vechten werkt misschien alleen averechts. Ik herken het ook wel trouwens, vooral als ik niet lekker in mijn vel zit of onzeker ben, gebeurt het weleens dat ik snel moet huilen.
Bij mij werkt het zo dat hoe meer ik het probeer te onderdrukken, hoe harder het omhoog komt. Ik probeer het maar te accepteren.
Je titel is trouwens "Emoties niet onder controle kunnen houden", maar je OP gaat over dat je sneller huilt dan je zou willen. Dat je huilt betekent niet dat je jezelf niet onder controle hebt hé? 
Ik herken het wel van een aantal mensen in mijn omgeving. Wat ik van die mensen een prettige manier van ermee omgaan vind, is dat ze het benoemen in de trant van: Ik huil snel, dat betekent verder niets, dus trek je er vooral niks van aan als dat lukt, het stopt vanzelf weer. Dan weet ik dat er niet iets van mij verwacht wordt in de zin van troosten, steunen, het gesprek stoppen, voorzichtig doen, etc.
Heeft het niet te maken dat je een bepaalde emotie moet gaan voelen waar je zelf bang voor bent omdat je denkt dat je die niet onder controle kan houden? Dat zou meteen verklaren waarom het je niet lukt om het tegen te houden, de "self fulfilling prophecy". Door je angst zet je jezelf nog een keer extra onder druk. Zeker bij confrontaties bouw je al een bepaalde druk op, "ik ga het nu zeggen want als ik dat niet doe dan heeft kind er last van en.....", en ja hoor, daar komen de tranen weer.
Privé ben je een stuk onzekerder als het gaat om je eigen mening en of die er mag zijn dan op je werk, en dat is eigenlijk ook best logisch. Mijn tip, jij mag gewoon je mening geven zonder bang te hoeven zijn of een ander dat goed oppikt. Wel jammer dat mijn oplossing makkelijker klinkt dan in de realiteit toepasbaar is. Misschien een therapeut?
Bij mij is dit hormonaal, toen ik de pil slikte moest ik om alles huilen (terwijl ik niet eens emotioneel was). Zonder AC geen last van. Ik weet dat sommigen het juist andersom hebben.
Ik heb het ook al zolang ik me kan herinneren en het is toen ik kind was ook vaak tegen me gebruikt (ik werd gepest en dan was het voor de pesters erg leuk om me aan het huilen te krijgen). Hierdoor heb ik lang geloofd dat huilen slecht en zwak was. Pas toen ik (om andere redenen) in therapie zat, leerde ik dat er bij mij eigenlijk gewoon snel tranen komen als er emoties uit moeten (kunnen vervelende zijn, maar ook mooie, trouwens). En ben ik het dus gaan zien als iets dat gewoon bij me hoort (en het soms inderdaad ook gewoon even benoemen als me dat in sociale situaties handiger leek). En nu ik erover nadenk, geloof ik dat het daarmee in de loop van de tijd 'vanzelf' minder is geworden.
Een beetje een egopost, maar ik hoop dat je er toch iets aan hebt, TO: leren accepteren kan het echt prettiger maken.
Zeer herkenbaar. Ik huil ook snel en om allerlei dingen. Ik kan (sinds ik moeder ben, is het nog erger geworden) al huilen bij een mooi uitzicht, iets op tv, of als ik onrecht hoor of lees. Iedereen die mij kent, weet dit ook en ik zeg ook altijd dat ik snel huil. Ik ken meer mensen in mijn omgeving die dit ook hebben en er wordt nooit raar op gereageerd. Ik vind het niet kinderlijk of weet ik veel wat ik hierboven las. Ik ben gewoon heel gevoelig. Op mijn werk heb ik hier ook geen last van. Toch een 'professionele' rol die je aanneemt.
Oh, dat lijkt me echt verschrikkelijk! Ik heb zo ongeveer het omgekeerde: ik kán niet eens huilen. Dat vind ik ook vaak lastig, maar het is altijd nog beter dan te pas en te onpas in tranen uit te barsten.