Een gezicht niet onthouden
Ik weet dat er een aandoening is waarbij mensen geen gezichten kunnen onthouden. Ik heb die niet, maar er is wel iets geks. Ik had vandaag een dagje van mijn werk met collega’s uit het hele land. Daar kwam ik een collega tegen die ik al vaker heb gezien en zelfs mee heb samengewerkt in een project. We zaten tijdens de lunch naast elkaar, ik dacht nog ‘wat een knappe man’ en las toen pas zijn naambordje en realiseerde me dat hij het was. Dat is me dus letterlijk al twee keer eerder zo overkomen met dezelfde persoon. Ik heb het nu maar toegelicht, dat ik het heel erg vond en het niet persoonlijk bedoeld was, maar dat zijn gezicht bij mij in mijn brein geen enkel signaal van herkenning geeft. Het is elke keer alsof ik de man voor het eerst zie, terwijl het dus gewoon ook echt een aantrekkelijke man is om te zien.
Hoe kan dat? Vziw heb ik dat met niemand anders, ik ben meestal juist wel goed met gezichten of anders met maniertjes en of een stem.
Ik vind het heel herkenbaar maar ik heb het helaas met veel gezichten. In de loop der tijd heb ik mijzelf daar kennelijk maniertjes voor geleerd zoals bijvoorbeeld onthouden als iemand een opvallende moedervlek heeft. Met mensen die ik vaak zie zoals familieleden heb ik dat gelukkig niet. Maar andere personen, zij die ik maar sporadisch zie, daarvan onthoud ik vaak slecht gezichten.
Het dieptepunt was een jongen uit mijn studententijd waarmee ik aan een project werkte. Ik heb me regelmatig moeten verontschuldigen omdat ik hem niet herkent had. Hij was niet onaardig om te zien maar had gewoon niets unieks, zelfs zijn kleding en schoenen waren heel mainstream en hadden niets unieks.
Ik denk dat je hem psychisch blokkeert omdat je anders aan die knapperd blijft denken en hoteldebotel van hem wordt. Een onbewust beschermingsmechanisme dus 😉
Nee, nu ff serieus, dit was natuurlijk gein. Ik herken het wel, ik werk al jaren bij dezelfde werkgever en heb aardig wat collega’s maar een groot deel daarvan zie ik alleen maar op de kerstborrel of het jaarlijkse bedrijfsfeest. En ik durf inmiddels niet meer te vragen hoe hij/zij ook alweer heet…soms probeer ik nog wel te achterhalen van welke afdeling hij of zij is en dan kom ik nog wel eens op een voor- of achternaam. Heel gênant, maar ik geloof dat heel veel mensen hier wel last van hebben.
madee schreef op 11-12-2024 om 21:19:
Ik denk dat je hem psychisch blokkeert omdat je anders aan die knapperd blijft denken en hoteldebotel van hem wordt. Een onbewust beschermingsmechanisme dus 😉
Nee, nu ff serieus, dit was natuurlijk gein. Ik herken het wel, ik werk al jaren bij dezelfde werkgever en heb aardig wat collega’s maar een groot deel daarvan zie ik alleen maar op de kerstborrel of het jaarlijkse bedrijfsfeest. En ik durf inmiddels niet meer te vragen hoe hij/zij ook alweer heet…soms probeer ik nog wel te achterhalen van welke afdeling hij of zij is en dan kom ik nog wel eens op een voor- of achternaam. Heel gênant, maar ik geloof dat heel veel mensen hier wel last van hebben.
Haha, hij is piepjong, dus dat gaat hem niet worden. Ik denk dat het te maken heeft met de afwezigheid van bijzonderheden. Het is niet dat ik zijn naam niet kan onthouden (dat heb ik ook wel eens met mensen, dat ik van specifieke personen nooit de naam weet, terwijl ik wel andere zaken over ze weet en ze kan beschrijven), maar zijn gezicht zit gewoon niet in mijn geheugen. Ik weet dan weer wel zijn loopbaan, want die heeft hij me een keer verteld.
heel herkenbaar. Ik heb al vele genante situaties gehad hierdoor helaas. Met als dieptepunt dat ik me voorstelde aan mijn eigen nieuwe leidinggevende (waar ik dus een week eerder mijn sollicitatiegesprek had gehad) zij snapte er niets van dat ik me ging voorstellen. Toen ik begreep dat het de baas was zei ik iets van ohh je haar zit zeker anders maar toen zei ze gewoon ; nee hoor precies hetzelfde. Bleef dus genant
heel herkenbaar, ik herken mensen ook niet altijd. Mensen kunnen me tegenkomen op straat, ik zie het niet. Dat heeft al wel wat situaties opgeleverd.
Sowieso hoor ik regelmatig: ik zag je fietsen/lopen/rijden/in een winkel etc. Ik zie niemand.
Bij voetbal, ik wist niet welke ouder bij een bepaald kind hoorde, maar moest die ouder wel spreken over iets. Terwijl we elke week met de ouders langs de lijn staan.
Samen met man in de supermarkt zijn, iemand die een heel gesprek begon, ik had geen idee. Man dus ook niet. Bleek een oud klasgenoot van mij te zijn die ik regelmatig tegenkom (en dan wel herken). En nog veel meer van dat soort dingen. Op werk hebben we een smoelenboek, dat heeft me al wat gênante situaties bespaard haha.
Ik ben ook heel slecht met gezichten herkennen, vooral buiten context waarin ik hen ken. Bijvoorbeeld een collega of klant onverwacht tegenkomen op een station. Ook mensen van langer geleden (bijv middelbare school) herken ik vaak niet. Veel thuiswerken en online vergaderen heeft het overigens ook niet beter gemaakt.
tijdens films is het ook lastig soms. Dan is een vrouwenkarakter geintroduceerd en even later zie een vrouw met hetzelfde kapsel iets stelen bv , dan vraag ik even aan man of dat dezelfde vrouw is als de scene eerder of een nieuw personage. Ik weet het dan even niet.
https://tests.quest.nl/psychologie/hoe-goed-herken-jij-gezichten
oh net de test gedaan en ik presteer gewoon gemiddeld. Valt toch weer mee😇
absor schreef op 11-12-2024 om 23:00:
tijdens films is het ook lastig soms. Dan is een vrouwenkarakter geintroduceerd en even later zie een vrouw met hetzelfde kapsel iets stelen bv , dan vraag ik even aan man of dat dezelfde vrouw is als de scene eerder of een nieuw personage. Ik weet het dan even niet.
Oeh, die heb ik ook!
Ze moeten echt niet teveel op elkaar lijken, want dat gaat het geheid mis.
Overigens heb ik het probleem van gezichten herkennen al minstens sinds mijn 16e (ik herinner me inderdaad genante ontmoetingen in de stad en het niet herkennen van klasgenoten...). Maar het gekke is dat het probleem sinds een paar jaar veel minder is geworden. Ik herken mensen tegenwoordig veel makkelijker, en gek genoeg, herinner ik me nu ook regelmatig gezichten van mensen van vroeger - gezichten die ik dus al jaren en jaren niet in gedachte voor me had gezien.
Ik ben nu 57 en ik begrijp echt niet hoe dat kan. Het enige dat ik me kan bedenken is dat ik door de overgang hierdoor veranderd ben, alsof mijn hersenen nu iets anders gewired zijn ofzo. Het is wel fijn om eindelijk vrijwel van dit probleem af te zijn. (maar in films is het dus nog steeds lastig af en toe).
Overigens heeft mijn vader dit ook vertelde hij me eens.
Ik heb last van het chronisch niet herkennen van bijvoorbeeld buren, tenzij ik ze onder meerdere omstandigheden en stemmingen heb gezien. Die aardige 88-jarige man waar ik een uur mee heb zitten praten herken ik de volgende keer niet.
Ik heb op dat moment te weinig mezelf ingeprent: haarkleur en -coupe, diverse eigenschappen van gezicht, manier waarop hij loopt, de manier waarop hij lacht. Terwijl we aan het praten waren speelde een bepaald onderwerp een heel grote rol en daar was ik mee bezig en heb zijn gezicht en andere eigenschappen te weinig gescand. Ik neem me voor dat de volgende keer te doen, maar dan ben ik weer teveel bezig met iets anders.
Mensen die ik heel vaak zie, vooral degenen die ik teveel zie, griffen zich soms wel in mijn geheugen: loopt wat driftig op haar hakjes, is volslank, heeft altijd iets moderns aan, heeft een bazige blik, zeurt over anderen, roddelt, heeft een opvallende niet in het echt bestaande kleur haar met altijd teveel witte uitgroei. Nou ik weet het zeker: dat is ze. Kan niet missen. Mijn brein is alert: daar is ze weer!
Wat betreft het niet herkennen van een toch knappe man: mogelijk heb je niet gelet op details. Als iemand heel erg present is en expressief en beweeglijk, en praat op een opvallende manier, dan trekt dit gewoon de aandacht dus minstens een van die expressies zal men onthouden.
Ik heb het ook en vind het genant.
Vooral wanneer je op een braderie of zo met je partner loopt en een niet-directe collega groet je en je wilt ze aan elkaar voorstellen...
Ik werk in een ziekenhuis en daar zijn toch zoveel vrouwelijke jonge artsen allemaal hoogblond met haar in een staartje (los mag niet). En pas ook weer twee dokters door elkaar gehaald, allebei donkere krullen en een bril op. Zo lastig dat ze dezelfde kleren dragen ook. En als je ze een keer op straat tegenkomt in eigen kleding met haar los herken je ze helemaal niet meer!!!
Laatst een supergenante vergissing weer, kwam een verpleegkundige van een andere afdeling wat halen maar ik sprak jaar direct aan dat er een bed schoongemaakt moest worden. Ze was beledigt dat ik zonder introductie dit zei en vond het ook racistisch. Ze droeg namelijk een hoofddoek. Ik vond mezelf ook meteen racistisch want waarom denk ik dat iemand met een hoofddoek de schoonmaakster is meteen😳
Maar echt…toen ze weg was kwam onze eigen schoonmaakster en toen zag ik dat die precies dezelfde hoofddoek in dezelfde kleur op dezelfde manier geknoopt omhad.ja draag me weg hoor
Drukke Aldi, zaterdagmiddag.
Een meneer groet me, ik weet het niet zo snel, dan zie ik de tatoeage op zijn arm.
"Oh hoi, ik herken je niet zo snel met je kleren aan.'
(We kenden elkaar van de sauna).
oh dat heb ik ook.
Tegen mij wordt ook gezegd ik zag je daar lopen, fietsen etc maar je zag me niet 
Ik ben echt niet goed in onthouden van gezichten..