Contact lotgenoot afbouwen?
Even mijn hart luchten. Ik zal niet vandaag meteen een knoop hakken omdat diegene op vakantie is.
Kort samengevat, ik heb een hardloopgroepje voor mensen die een depressie gehad hebben. Zit daar al sinds 2016 in en daar kwam ik Karl tegen, een man die ik ook al eens ontmoet had in 2006 bij een cursus van GGZ.
Nou dan heb je dus een rondje hardlopen waarbij je ziel en zaligheid kunt delen. Hier zit een duidelijke begin- en eindtijd aan. Het is heel prettig en ik vind het echt een meerwaarde dat we elkaar inmiddels al jaren kennen.
Karl moest stoppen met de hardloopgroep want ging ander werk doen en kon de betreffende ochtend niet vrij krijgen. Dit is nu 3 jaar geleden. Omdat ik niet bij het afscheid kon zijn, spraken we af nog eens persoonlijk deze periode af te sluiten door even te gaan wandelen.
Dit bleek gezellig en we maakten er een maandelijkse wandeling van. Karl moest weg bij zijn behandelaars en als ik goed begrepen heb zit hij nu alleen nog bij de huisarts en de POH. Karl vond altijd het lotgenotencontact heel prettig. Nadeel is dat hij nu geen groep meer heeft en steeds zijn ei kwijt wil bij mij. Ik, aan de andere kant, heb gemerkt dat het een beetje dubbelop is als ik mijn verhaal deel in die hardloopgroep (want die is gewoon doorgegaan) en dan ook nog een maandelijkse meeting met Karl heb.
Natuurlijk gaat het ook over andere dingen. Maar uiteindelijk toch over psychiaters, pillen en vroeger. Mijn leven is eigenlijk verder gegaan, ik heb drie lieve nichtjes gekregen, heb nieuwe mensen ontmoet. Ik merk dat ik op zie tegen de looprondjes en om weer over kwalen te praten.
Regelmatig appt hij over mensen in zijn omgeving die ziekenhuis in, ziekenhuis uit gaan, ik ken die mensen niet. Vanmorgen een verhaal vanaf de camping, er stonden vast ook leuke dingen in maar ik las het woord 'paniekaanval' en dacht.... moet dit echt op zondagochtend?
Ik moet toegeven dat ik hem in de winter ook als een soort hulplijn heb gebruikt. Vrienden hadden een ongeluk gehad en ik was in de war. Inmiddels weet ik dat er 'officiële' hulplijnen zijn voor zulke dingen zodat je niet je omgeving ermee hoeft te belasten. Dat doe ik dus ook niet meer.
Ik zei tegen een vriendin dat ik wel wilde helpen hulp REGELEN voor Karl maar dat ik niet de hulp wil zijn. Ze zei dat ik dat helemaal niet moet doen, dat Karl dat zelf moet doen.
Ik wilde het even kwijt. Herkent iemand dat, dat lotgenotencontact op een gegeven moment ook weer klaar is?
Het ligt best gevoelig 
Damoontje schreef op 16-07-2023 om 15:42:
Ik bedoel eigenlijk 1985.
Ik denk dat ik in de tussentijd dingen verwerkt heb.
En dat hij het nog steeds niet verwerkt heeft en elke keer het verhaal weer vanaf het begin wil vertellen.
Wel is het zo dat hij nog bij ‘mijlpalen’ van de groep wordt uitgenodigd (feesten en partijen) en sommigen drinken nog koffie met hem maar dan bijv 2 x per jaar. Het is uiteraard niet heel strak omlijnd want je bent op een gegeven moment ook (hele) goede kennissen.
Maar ik ben geen hulplijn.
Eerlijk is eerlijk...je gaf zelf aan dat je hem ook had gebruikt als 'hulplijn' in de winter. Dat hij vervolgens, of nog steeds na al die tijd, jou als hulplijn gebruikt, dat kan je hem dan niet kwalijk nemen. Ik kan mij zijn onbegrip en gevoel van verwarring goed voorstellen op het moment dat jij hem de boodschap geeft dat het voor jou niet meer wenselijk is. Dat kan hem het gevoel geven dat hij 'afgedankt' wordt. Juist bij zijn gesteldheid zou ik deze 'boodschap' voorzichtig brengen. En ook goed nadenken hoe je deze boodschap verwoord.
Meedenken wat voor hem dan een alternatief zou zijn, dat kan je zeker doen. Al die reacties dat dat niet jou verantwoordelijkheid is, vind ik persoonlijk onnodig hard en niet recht doen aan het contact dat jullie hadden. Misschien dat mense zonder enig empatisch vermogen dat wel oke vinden, maar ik zou kiezen voor een duidelijk, maar empatisch gesprek, waarin je best wat tips mag geven waar hij terecht kan met zijn problemen.
Ik heb geen on topic reactie, maar hoop dat ‘Karl’ niet z’n echte naam is… die privacy gun ik hem wel namelijk
Dank je Bridget.
Dat is inderdaad wat nu gebeurd is.
En nee de persoon heet geen Karl.
Na het ongeluk ben ik zelf in crisis geraakt en is ook de crisishulp op gang gekomen. Ik geef toe dat ik toen niet had moeten bellen maar dat draai ik niet meer terug.
Ik heb in mijn omgeving veel mensen die aandacht en hulp vragen bij ziek en zeer, lichamelijk en psychisch. Ik weet niet meer hoe ik dat kan bolwerken.
Misschien dan toch ‘afbouwen’ en nog wel eens gaan wandelen, maar geen appjes vroeg in de ochtend over paniekaanvallen. Dat is ook een beetje waarom ik hoopte dat mensen konden mee denken.
Ik had voor het ongeluk al eens aangegeven dat we misschien wat meer over het hier en nu kunnen praten tijdens het wandelen, in plaats van over het verleden. Maar dat lukt dan 10 minuutjes bijv, en dan gaat het weer over vroeger.
Ik ben weer in ‘code oranje’ aan het raken en kan hem nu niet helpen als hij zich niet goed voelt op vakantie.
Damoontje schreef op 16-07-2023 om 21:18:
Dank je Bridget.
Dat is inderdaad wat nu gebeurd is.
En nee de persoon heet geen Karl.
Na het ongeluk ben ik zelf in crisis geraakt en is ook de crisishulp op gang gekomen. Ik geef toe dat ik toen niet had moeten bellen maar dat draai ik niet meer terug.
Ik heb in mijn omgeving veel mensen die aandacht en hulp vragen bij ziek en zeer, lichamelijk en psychisch. Ik weet niet meer hoe ik dat kan bolwerken.
Misschien dan toch ‘afbouwen’ en nog wel eens gaan wandelen, maar geen appjes vroeg in de ochtend over paniekaanvallen. Dat is ook een beetje waarom ik hoopte dat mensen konden mee denken.
Ik had voor het ongeluk al eens aangegeven dat we misschien wat meer over het hier en nu kunnen praten tijdens het wandelen, in plaats van over het verleden. Maar dat lukt dan 10 minuutjes bijv, en dan gaat het weer over vroeger.
Ik ben weer in ‘code oranje’ aan het raken en kan hem nu niet helpen als hij zich niet goed voelt op vakantie.
Sorry Damoontje. Het was niet bedoeld om jou aan het twijfelen te brengen. Natuurlijk is jou gevoel terecht dat je het nu te belastend vindt. Dat is alleen maar goed dat je dat duidelijk signaleert bij jezelf als grens.
Ik bedoelde alleen dat je het duidelijk, maar vriendelijk moet brengen. Voor hem komt de boodschap vanuit het niets en is jullie contact heel waardevol voor hem, maar voor jou psygische gesteldheid nu te belastend en niet helpend.
Misschien is het prettiger om dit via de telefoon te bespreken en daarna nog een afspraak met hem?
Dank je Bridget, je beschrijft wel de kern.
Namelijk, eerst ben je lotgenoten. Dan gaat het richting vriendschap.
Het verschil is dat ik nog de steun heb van de groep. Die kunnen ook zeggen: Damoon dit is niet voor ons, dit is voor GGZ. En dat doen ze ook.
Hij heeft de steun van de groep niet meer en ook geen specialistische hulp meer, alleen nog huisarts.
Daarom voelt het voor mij ook zwaar. Hij heeft eens gezegd dat hij alleen mij nog heeft.
Ik herinner me dat nu opeens.
En dat ik toen ook aangaf dat hij mij niet op die manier kan en mag benaderen.
Dat ik wel wilde mee zoeken naar hulp voor hem.
Maar dat hoefde niet, hij vond zijn hulp prima.
(was voor mijn crisis, was het eigenlijk vergeten)
Vandaag heb ik laten weten dat het contact NU niet gelegen komt. Het lijkt me idd goed om een datum te hebben om face to face dingen te bespreken.
Maar geen lappen tekst s avonds laat of s ochtends vroeg dat de broer van de achterbuurman in het ziekenhuis ligt.
Overigens een vriend en vriendin die ons beiden kennen, die weten dat ik in herstel ben, vinden ook dat hij zelf deze dingen moet oplossen. (Zijn integere mensen die ik even in vertrouwen heb genomen)
Ik ga zo maar naar bed. Hij is niet alleen op vakantie, hij wordt vast goed opgevangen.
Ik heb best goed geslapen maar ga dit en het forum een dagje laten rusten.
Het leven is hectisch op het moment.
Ik zal het respectvol aanpakken, evt met advies van de gezamenlijke vrienden.
Bedankt allemaal!
Je kunt toch op een fatsoenlijke manier de vriendschap afkappen? Je hoeft er niet een heel verhaal over op te hangen over hulplijnen bellen en dat hij altijd negatief in het verleden praat.
Je kunt toch gewoon zeggen, joh ik heb andere interesses nu in mn leven / ik heb beperkt tijd en dat breng ik liever met anderen door / ik heb nieuwe mensen ontmoet met wie ik meer tijd wil doorbrengen / of wat dan ook. En daarom zet ik ons contact op een laag pitje. Op zijn appjes reageer je wat kortaf, niet meer direct hele lange antwoorden terug sturen, maar gewoon even laten liggen en dan kort reageren. Op een gegeven ogenblik bloed het wel dood.
Of je moet echt de confrontatie aan willen gaan en helemaal analyseren waarom je het contact met hem stop zet. Maar ik zou jezelf die moeite besparen en gewoon er minder energie in steken en het laten doodbloeden.
Dat je ooit eens op een bepaald moment in je leven gezamelijke raakvlakken had, wil toch niet zeggen dat je dan de rest van de tijd daar maar aan vast moet houden. Dat was toen, jij bent verder in je proces, hij niet, jij wilt graag met mensen omgaan die nu passen bij deze fase van je leven.
Zijn welzijn is inderdaad zijn verantwoordelijkheid en niet de jouwe. En is ook niet de jouwe geworden omdat jullie elkaar al lang kennen of omdat je hem ooit hebt gebruikt als praatpaal.
Je kan je zelfs afvragen of het hem écht dient dat jij er telkens bent om te luisteren. Deze man worstelt dus al bijna 40 (!) jaar hiermee en regelt geen adequate hulp. Tijd dat hij weer ietsjes op eigen benen komt te staan?
Courage schreef op 18-07-2023 om 15:46:
Zijn welzijn is inderdaad zijn verantwoordelijkheid en niet de jouwe. En is ook niet de jouwe geworden omdat jullie elkaar al lang kennen of omdat je hem ooit hebt gebruikt als praatpaal.
Je kan je zelfs afvragen of het hem écht dient dat jij er telkens bent om te luisteren. Deze man worstelt dus al bijna 40 (!) jaar hiermee en regelt geen adequate hulp. Tijd dat hij weer ietsjes op eigen benen komt te staan?
Dank je!
Ja je vat het mooi samen. Het helpt hem misschien OOK helemaal niet.
Weer dat verhaal over 1985, weer over alle hulp die hij in het verleden gehad heeft en nu niet meer heeft.
Er komt altijd een goede arts uit het verleden ter sprake, dr Bibber.
Laatst zei ik bij mijn eigen arts: Dokter Bibber heeft destijds gezegd [blabla]
Huidige arts was heel verbaasd en zei: Dokter Bibber is al heel lang weg.
Ik blijf zelf ook beetje in t verleden zo. In de familie gaat het ook steeds over oude of overleden mensen maar bij familie is dat anders.
Wat betreft de uitleg: idd dat hoeft niet zo lang. Vind t zelf ergens ook wel moeilijk om dat verleden los te laten. Maar ik zei eens tegen iemand: Karl voelt als een groot kind dat aan mijn been hangt.
Wel is het zo dat hij wat autistische trekken heeft dus dingen als ‘verwateren’ is niet duidelijk.
Er bestaan ook wel groepen die buiten werktijd zijn, dat kan hij ook gaan doen.
Nogmaals bedankt voor het mee denken.
Ik kan ook zeggen dat hij altijd kan terugkomen in de groep. En dat voor mij 1 lotgenoten-activiteit in de maand volstaat.
Damoontje schreef op 19-07-2023 om 09:32:
Ik kan ook zeggen dat hij altijd kan terugkomen in de groep. En dat voor mij 1 lotgenoten-activiteit in de maand volstaat.
Je kan van alles zeggen, maar wat het ook wordt: zég het.
Hij is nu een blok aan je been (ik zeg het maar even duidelijk) en jij kampt met schuldgevoel als je dat blok verwijdert. Dat schuldgevoel moet je verdragen zodat jij voor je zélf kan zorgen.
Yes Cour je hebt gelijk. Maar ik vind wel dat ik dit face to face na zijn vakantie moet doen.
Een appje naar Camping Zonnevliet ofzo vind ik respectloos.
Het was wel een soort vriendschap geworden. Maar zoals ik zei, er is via de groep nog steeds een soort ‘grotere groep’ waarbij soms ook oud-leden worden uitgenodigd, het is niet heel strak omlijnd en daar hoort hij gewoon nog bij.
Maar de maandelijkse wandelingen waarbij we telkens in ons beider verleden gaan wroeten zijn toch niet zo goed idd.
Uiteraard face to face, dat vind ik ook netter.
Leuk om hier nog even een update van te geven. Ik wilde hem graag face to face spreken.
Dat lukte niet direct wegens vakanties. Toen moest ik naar het ziekenhuis en kwam hij op bezoek. Plantje mee, heel attent.
Komt er eigenlijk op neer dat we toch contact gehouden hebben maar niet meer dat lange appen. Af en toe wandelen en dat is het.
Het is best een trouwe vriend eigenlijk. Het contact is nu een stuk minder en zo is het prettig.
Bedankt voor het meedenken.