AD(H)D gaat niet over
https://www.welingelichtekringen.nl/wetenschap/3028610/kind-met-adhd-wordt-volwassene-met-adhd.html
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, gaat AD(H)D volgens het in dit artikel aangehaalde onderzoek dus niet over. En het zit in de genen. Geen ‘ontwikkelingsstoornis’ dus? Het verbaast mij niks. Ik ben wel benieuwd of dit inzicht invloed gaat hebben op de beeldvorming en aanpak.
RaSa schreef op 07-10-2021 om 13:47:
[..]
Mijn dochter: kan zich nergens op concentreren. Maar kan ook juist hyperfocussen en dan hoef je echt niet te proberen haar iets anders te laten doen. Dan zijn de rappen gaar. Enorm impulsief in alles. Onderbreekt gesprekken. Kletst iedereen de oren van de kop en knuffelt vreemden op straat. Schrikt andere kinderen ook enorm af daarmee. Zodra ze je ziet duikt ze namelijk boven op je en is ze heel erg aanwezig. Ze kan niet plannen, kan niet tegen veranderingen. En dan staat ze ook nog de hele dag te stuiteren. Rustig aan tafel blijven zitten is echt kansloos. En dan vergeet ik nu waarschijnlijk nog wel iets.
Dat alles samen maakt dat ze heel erg moeilijk vrienden maakt (die blijven plakken tenminste) en flinke achterstanden heeft op school. Van een heleboel heeft ze zelf ook niet direct last. Het zorgt alleen indirect voor problemen en daar is ze zich (nog) niet bewust van.
Maar het is echt niet allemaal negatief. Ze is ook juist enorm creatief. Altijd vrolijk en enthousiast. Vindt het heel belangrijk om regels te volgen. Is enorm lief voor iedereen en zal nooit iemand buiten sluiten. Sterker nog als ze dat merkt gaat ze juist naar het kind toe wat buiten groep valt om die erbij te trekken. Ze is niet bang en het type dat vooraan op het podium staat.
Gewoon een hele leuke meid. Die alleen net even anders is dan de rest.
Los van het niet blijven plakken van vrienden, achterstand op school en er zelf geen last van hebben, kan dit stukje door mijzelf geschreven zijn over onze dochter.
Diyer schreef op 07-10-2021 om 13:30:
Mag ik eigenlijk vragen waar jullie kinderen specifiek tegenaan lopen? Of waar je kind zelf geen last van (lijkt te) heeft/hebben?
Of als je volwassen bent, wat de lastige dingen zijn? Hoe ervaren jullie de relatie oorzaak-gevolg, zelfinzicht en inlevingsvermogen in oa andrren/situaties?
Geen last: mijn eigen rommel en het feit dat ik moeite heb met dingen af te maken. (Privé dan, ik kan het rustig een paar jaar laten liggen en dan pas weer oppakken. Qua werk zit er natuurlijk wel een druk achter, helaas lukt het me pas om het af te maken als het al tegen de deadline aanloopt), ik kan heel goed gezichten onthouden, ik ben sowieso erg visueel ingesteld
Wel last: moeite met onthouden van namen, nummers/cijfers, instructies opvolgen (het werkt beter als ik het zelf moet uitzoeken), nooit goed weten hoe ik me sociaal gezien moet gedragen binnen een groep (ik kijk altijd eerst hoe anderen dat doen), erg afhankelijk zijn van de momenten dat ik "eraan toe" ben om iets te doen, steeds goede werkwijzen bedenken maar die zelf niet consequent hanteren
Ik ben nu al drie dagen bezig met het uitwerken van notulen, maar word laat me steeds afleiden door mails/telefoontjes/andere klussen die best heel even kunnen wachten.
Voor degene met kinderen met de diagnose: Is onderzoek gestart vanuit jullie of vanuit school? Ik vermoed dat onze zoon mogelijk ook adhd heeft.
Poezie schreef op 07-10-2021 om 14:03:
[..]
Geen last: mijn eigen rommel en het feit dat ik moeite heb met dingen af te maken. (Privé dan, ik kan het rustig een paar jaar laten liggen en dan pas weer oppakken. Qua werk zit er natuurlijk wel een druk achter, helaas lukt het me pas om het af te maken als het al tegen de deadline aanloopt), ik kan heel goed gezichten onthouden, ik ben sowieso erg visueel ingesteld
Wel last: moeite met onthouden van namen, nummers/cijfers, instructies opvolgen (het werkt beter als ik het zelf moet uitzoeken), nooit goed weten hoe ik me sociaal gezien moet gedragen binnen een groep (ik kijk altijd eerst hoe anderen dat doen), erg afhankelijk zijn van de momenten dat ik "eraan toe" ben om iets te doen, steeds goede werkwijzen bedenken maar die zelf niet consequent hanteren
Ik ben nu al drie dagen bezig met het uitwerken van notulen, maar
wordlaat me steeds afleiden door mails/telefoontjes/andere klussen die best heel even kunnen wachten.
Zo volkomen herkenbaar.
Poezie schreef op 07-10-2021 om 14:03:
[..]
Geen last: mijn eigen rommel en het feit dat ik moeite heb met dingen af te maken. (Privé dan, ik kan het rustig een paar jaar laten liggen en dan pas weer oppakken. Qua werk zit er natuurlijk wel een druk achter, helaas lukt het me pas om het af te maken als het al tegen de deadline aanloopt), ik kan heel goed gezichten onthouden, ik ben sowieso erg visueel ingesteld
Wel last: moeite met onthouden van namen, nummers/cijfers, instructies opvolgen (het werkt beter als ik het zelf moet uitzoeken), nooit goed weten hoe ik me sociaal gezien moet gedragen binnen een groep (ik kijk altijd eerst hoe anderen dat doen), erg afhankelijk zijn van de momenten dat ik "eraan toe" ben om iets te doen, steeds goede werkwijzen bedenken maar die zelf niet consequent hanteren
Ik ben nu al drie dagen bezig met het uitwerken van notulen, maar
wordlaat me steeds afleiden door mails/telefoontjes/andere klussen die best heel even kunnen wachten.
Dit is zo herkenbaar. Heb overigens geen diagnose
Due-scimmie schreef op 07-10-2021 om 17:06:
Voor degene met kinderen met de diagnose: Is onderzoek gestart vanuit jullie of vanuit school? Ik vermoed dat onze zoon mogelijk ook adhd heeft.
Beide. Wij liepen thuis tegen vanalles aan en we hebben ook veel gesprekken op school gehad, omdat het daar niet goed liep. School en wij als ouders samen kwamen tot de eindconclusie dat er zorgen waren waar we wat mee wilden/moesten en zodoende is het balletje gaan rollen. Maar het initiatief lag bij ons. Ondersteund door school.
Ons oudste kuiken is het huis uit. Onze jongste woont (godzijdank) nog thuis. Ik zal even aangeven waar wij met haar tegenaan lopen. En dan zijn er uiteraard meer signalen, maar die zijn minder bepalend voor de dag. Mogelijk wel met consequenties later in het leven. Zoals automatiseren. Kijk, het is lastig dat je op het vervolgonderwijs nog altijd de tafels niet kent, maar dat is geen structureel probleem. Bovendien mogen ze met alles een rekenmachine gebruiken. Het zal voor haar een kwestie zijn van trucjes toepassen later in haar werk en/of een enorm lange inwerktijd hebben, waar slechts heel geleidelijk de verantwoordelijkheden worden verhoogd. Haar IQ is ruim bovengemiddeld en hierdoor heeft ze het geluk gehad te slagen voor haar examens. En een deel corona, waardoor ze veel kon laten vallen waar ze slecht in was. Maar IQ helpt haar niet in de uitvoering van taken.
De dingen die voor ons veel lastiger zijn, is het oppositioneel opstandige gedrag al sinds jonge leeftijd. Dat is ook waar de school zich zorgen over maakte, omdat ze heel vaak haar klasgenoten irriteerde en daar niet van onder de indruk leek en ook niet van leerde als ze erop aangesproken werd of er consequenties kwamen. Laat ik voorop stellen dat mijn dochter niet gemeen is. Maar ze kan op anderen wel heel zuigend overkomen. Op de basisschool was het vaak een prikken en steken van klasgenoten, met als doel een reactie bij andere kinderen. Het inzicht daarover was/is laag te noemen. Ze heeft geluk gehad dat ze in een hele tolerante klas zat, die aardig vergevend waren naar elkaar. Ze had hierdoor ook compleet buiten de boot kunnen vallen. Op de middelbare school had ze weinig aansluiting, maar dat leek haar niet veel te doen. Ze vond school iig niet vervelend, maar meer iets dat er nu eenmaal gewoon bijhoorde. Gepest werd ze gelukkig ook niet. Ze heeft vriendinnen, maar het contact is 'bijzonder' te noemen. En je merkt ook dat ze op deze leeftijd achter begint te lopen en met jongere meisjes optrekt of juist met een stuk oudere meiden die eigenlijk vooral en alleen interesse hebben in shoppen en uiterlijk. Dat is wat ze qua contact en diepgang aankan.
Verder was ze op geen enkele manier te motiveren en nergens van onder de indruk. Waar het ene kind gevoelig is voor complimentjes of het andere kind voor "consequenties" (ik noem het bewust geen straf), de leercurve bleef en blijft heel laag. Ze vindt complimentjes erg leuk en je ziet dat ze er van geniet, maar dat werkt nog altijd niet om gewenst gedrag te vertonen. Idem voor consequenties. Wat vervolgens iedereen weer tot wanhoop drijft, want hoe kom je dan binnen bij iemand. Herhalen, herhalen, herhalen in duizendfout en dan hopen dat het een keer blijft plakken. Maar eerlijkheidshalve hebben wij ons ook als heel gefrustreerde boze ouders verwijtend gericht naar ons kind. Waarom gvd doe je niet wat we gvd hebben afgesproken?!? Want dat kan jarenlang aanmodderen veroorzaken. Een vader en moeder die helemaal op hun tandvlees lopen, omdat welk gesprek of methode je ook uitprobeert, niet de taal is die onze jongste spreekt.
Mijn dochter is ook zichzelf. Doet zich bij niemand beter of mooier voor. Wat ik op zich bewonder als eigenschap. Ze is absoluut niet in staat om te manipuleren. Daarvoor is ze veel teveel haar onhandige zelf. What you see is what you get. Helaas kan dat ook heel vaak behoorlijk lomp, onvriendelijk en zelfs venijnig zijn, tot het hele egoistische af. Want haar sociale antennes lijken niet goed te werken. En als haar wordt gevraagd om rekening te houden met anderen vanwege een bijzondere reden (omdat oma jarig is, omdat het een feestje is, omdat het kerst is), dan lukt dat maar minimaal. Ze lijkt het ook niet te willen, want een gesprek daarover veroorzaakt al bijna rollende ogen.
Daarnaast is ze aardig initiatiefloos. Los van het feit dat huiswerk geen prioriteit heeft (en daar hebben veel pubers last van), lijkt ze ook niet ergens écht warm voor te lopen. Ze komt redelijk leeg over. Haar proberen te stimuleren iets meer met haar talenten te doen (creatief) slaat makkelijk dood. Of dit angst voor falen is? Waarschijnlijk wel. Maar die angst heeft zich dusdanig gemanifesteerd, dat het bijna een coping is. Doe maar niks, kan er ook niks fout gaan. Dit is heel hardnekkig gedrag. Maar helaas betekent dat ook dat succeservaringen hierdoor nauwelijks van de grond komen, want ze wijst heel veel af.
Ze functioneert met haar 17 jaar op een aantal fronten als een 8 jarige. Of 12 jarige. Hangt er een beetje vanaf onder welke omstandigheden je haar bekijkt. Ze ziet er overigens uit als een stoere gebekte meid, maar diep in zichzelf stik en stik onzeker en ondanks alle hulp, wordt het met het jaar erger in plaats van minder erg. Of wordt er eigenlijk met het jaar meer verwacht, maar kan ze niet voldoen aan die verwachtingen. Waardoor haar faalangst alleen maar toeneemt en de zin om nog iets te proberen verdwijnt.
Wij vrezen de dag dat ze geen hulp meer wil (ze doet nu nog heel lief mee, alleen waarvoor vraag je je soms af) en op eigen benen moet staan. Ze is niet in staat om financieel vooruit te kijken, tenzij wij haar dat opleggen. Maar daar heeft ze inmiddels eigenlijk de leeftijd niet meer voor. Ze raakt alles kwijt, vergeet ontzettend veel afspraken, ook als wij denken een goed gesprek te hebben en afspraken te hebben gemaakt, is ze die de volgende dag weer vergeten. En het lastige van dit alles is, dat hoewel ze problemen ervaart en vast moet merken dat ze bij overal en iedereen op het matje geroepen wordt (ook door school die weet dat ze met deze problematiek kampt), ze niet in staat is tot zelfreflectie. Ze heeft óf geen probleem óf het ligt aan de ander/de situatie.
We hebben hulp, maar soms vraag ik me af of we de juiste hulp hebben. En dat terwijl we al zo vaak zijn doorverwezen. Overigens is het niet altijd kommer en kwel hoor. De (lompe) eerlijkheid van mijn dochter, maakt het soms ook wel humoristisch. Haar beschouwing van een situatie kan ook wel eens heerlijk ontnuchterend werken. En je weet dat ze geen dingen doet om je te paaien. Dus een knuffel is een knuffel. Daar zit geen zoete broodjes bakken bij. Ook wel verfrissend. En de korte aandachtsspanne maakt dat je snel to the point moet komen met haar. Die directheid en duidelijkheid geeft ook mij wel eens structuur. Maar nu overal weer alle alarmbellen afgaan (met haar studie, met de begeleiding die mailt dat ze afspraken niet nakomt, etc) is het wel eens heel lastig om positief te blijven.
Mijn dochter heeft dan wel geen ADHD, maar ASS, maar ik herken op een aantal punten zeker de jouwe, Diyer. ODD is tijdens het het diagnosetraject voorbijgekomen maar was het toch niet. Het opstandige gedrag was er al zo lang we ons kunnen herinneren. Gek genoeg lijkt het te minderen sinds ze in de puberteit zit en zij deed het, toen ze enig besef van haar omgeving kreeg buitenshuis, alleen nog maar thuis. Op school was ze altijd een heel bedeesd, lief en vriendelijk meisje, heel populair in de klas, hele rits vriendinnetjes. Thuis een draak waar je U tegen zegt. Waar ze op school overal meeveerde werd thuis alles geregeerd door dochter en daarvan afwijken zorgde gegarandeerd voor extreme woedeaanvallen.
School begreep dan ook niks van onze zorgen, ondanks het feit dat we maar bleven aangeven dat het niet goed ging, snapte niet dat we de hulpverlening in wilden, haalde bij het vormen van een combinatieklas haar bij haar vriendinnen weg waardoor ze thuis nóg erger werd en haar school resultaten van ruim bovengemiddeld naar ruim beneden gemiddeld afzakten. Zelfs toen ze de diagnose had moest haar psycholoog er aan te pas komen om uit te leggen hoe verschillend ASS bij meisjes kon zijn van het beeld dat veel mensen hebben bij “de autist”. En dat terwijl ze onze zoon, ook ASS, ontzettend goed begeleid hadden.
Ze heeft al vanaf de brugklas een ontzettend hecht vast vriendinnengroepje, maar ruimte voor meer is er ook niet. Ze heeft vriendinnen dus ziet ze het nut van gewoon oppervlakkig sociaal doen tegen andere mensen niet in en dat doet ze dus ook niet. Zoekt geen contact, als ze haar iets vragen geeft ze antwoord, maar meer ook niet. Ook bij volwassenen, behalve tegen ons, haar broers en één van haar oma’s, die haar gewoon accepteert zoals ze is.
Ze moet binnenkort gaan stage lopen en ik ben heel benieuwd hoe dat gaat. Ze zegt zelf dat het wel goed komt want “ik kan heel goed doen alsof ik normaal ben hoor!”
Geen intrinsieke motivatie, initiatiefloos. Ergens aan beginnen is altijd vreselijk moeilijk, ze moet altijd opgestart worden, behalve als iets haar echt wat uitmaakt zoals haar vriendinnen. Gek genoeg gaat ze volgende week op snuffelstage bij Defensie, twee dagen afgebeuld worden op de stormbaan en daar was ze meteen vreselijk enthousiast over(nou ja, voor haar doen dan) en dat doet ze dan ook nog zonder haar vriendinnen.
ze heeft door de jaren heen een aantal testen gedaan die haar werkelijke leeftijd vergeleken met het niveau waarop ze functioneerde op sociaal-emotioneel gebied en zelfstandigheid. Dat is langzaam opgekropen van een jarenlange achterstand tot nog maar 1 jaar achterstand, dus daar zit progressie in. Qua iq zit ze op iets ondergemiddeld, maar ze is nogal vermijdend en doet liever niks dan dat ze het risico loopt fouten te maken, dus die iq-test was niet heel erg accuraat.
Ze heeft een hekel aan fysiek contact. Bij haar vriendinnen laat ze geknuffel en aanraken toe en doet ze het ook op eigen initiatief zelf ook, want “zo hoort dat bij vrienden” al kijkt ze er bij of ze gewurgd wordt, thuis wil ze alleen functioneel aangeraakt worden. Geen knuffels, een aai over haar bol is al uit den boze. Dat heeft bij de ene opa en oma jarenlange strijd opgeleverd want zij deden het tóch, terwijl het overduidelijk was dat ze dat niet wilde, mijn ouders respecteerden dat ze dat niet wilde. We hebben haar nog nooit ergens overstuur over gezien, behalve als ze haar zin niet kreeg, maar bij de crematie van mijn vader was ze vreselijk overstuur, haar broer mocht haar zelfs troosten.
Thuis is ze lomp en eerlijk. We roepen regelmatig “filter!” tegen haar, want ze kan je volledig onderuit schoffelen. Ze ziet zelf niet in dat dat kwetsend kan zijn, “want het ís toch zo?”
Tegelijkertijd is ze buitenshuis erg gefixeerd op hoe het hoort(naar haar maatstaven dan) en zijn wij de meest beschamende ouders ter wereld, vooral haar vader is vreselijk, want “hij praat gewoon met iedereen en hij kent ze niet eens! Dat doe je toch niet, ik schaam me dood!” Ik ben minder erg, want minder sociaal.
Due-scimmie schreef op 07-10-2021 om 17:06:
Voor degene met kinderen met de diagnose: Is onderzoek gestart vanuit jullie of vanuit school? Ik vermoed dat onze zoon mogelijk ook adhd heeft.
Beide. We hadden zelf al wel vermoedens en uiteindelijk kwamen er vanuit school ook signalen dat het niet zo goed ging. Ze zat toen in groep 3 en moest dus serieus werken op school. Dat bleek ze niet zo goed te kunnen. Toen hebben wij direct het onderzoekstraject ingezet.
Dankjewel voor je verhaal LaFleurNoire. Er zit idd een overlap in, herken dingen die je schrijft. Fijn dat je dochter haar achterstand steeds sneller is gaan inlopen. Dat geeft hoop, zolang je groei ziet, geeft dat moed.
Ergens zou het me erg opluchten als zou blijken dat dochter ASS heeft. Maar vooralsnog is haar gedrag problematisch, is ze gediagnosticeerd met kenmerken van ADD, maar is niks het echt. Ze heeft geen autisme, noch officieel ADD. Of ze zien welliswaar ADD, maar bij andere tests op een andere dag scoorde ze dan weer net boven de grens, waardoor ze vermoeden dat haar ADD gedrag eigenlijk het gevolg is van iets anders. Ze weten alleen niet wat.
Diyer schreef op 08-10-2021 om 00:36:
Ons oudste kuiken is het huis uit. Onze jongste woont (godzijdank) nog thuis. Ik zal even aangeven waar wij met haar tegenaan lopen. En dan zijn er uiteraard meer signalen, maar die zijn minder bepalend voor de dag. Mogelijk wel met consequenties later in het leven. Zoals automatiseren. Kijk, het is lastig dat je op het vervolgonderwijs nog altijd de tafels niet kent, maar dat is geen structureel probleem. Bovendien mogen ze met alles een rekenmachine gebruiken. Het zal voor haar een kwestie zijn van trucjes toepassen later in haar werk en/of een enorm lange inwerktijd hebben, waar slechts heel geleidelijk de verantwoordelijkheden worden verhoogd. Haar IQ is ruim bovengemiddeld en hierdoor heeft ze het geluk gehad te slagen voor haar examens. En een deel corona, waardoor ze veel kon laten vallen waar ze slecht in was. Maar IQ helpt haar niet in de uitvoering van taken.
De dingen die voor ons veel lastiger zijn, is het oppositioneel opstandige gedrag al sinds jonge leeftijd. Dat is ook waar de school zich zorgen over maakte, omdat ze heel vaak haar klasgenoten irriteerde en daar niet van onder de indruk leek en ook niet van leerde als ze erop aangesproken werd of er consequenties kwamen. Laat ik voorop stellen dat mijn dochter niet gemeen is. Maar ze kan op anderen wel heel zuigend overkomen. Op de basisschool was het vaak een prikken en steken van klasgenoten, met als doel een reactie bij andere kinderen. Het inzicht daarover was/is laag te noemen. Ze heeft geluk gehad dat ze in een hele tolerante klas zat, die aardig vergevend waren naar elkaar. Ze had hierdoor ook compleet buiten de boot kunnen vallen. Op de middelbare school had ze weinig aansluiting, maar dat leek haar niet veel te doen. Ze vond school iig niet vervelend, maar meer iets dat er nu eenmaal gewoon bijhoorde. Gepest werd ze gelukkig ook niet. Ze heeft vriendinnen, maar het contact is 'bijzonder' te noemen. En je merkt ook dat ze op deze leeftijd achter begint te lopen en met jongere meisjes optrekt of juist met een stuk oudere meiden die eigenlijk vooral en alleen interesse hebben in shoppen en uiterlijk. Dat is wat ze qua contact en diepgang aankan.
Verder was ze op geen enkele manier te motiveren en nergens van onder de indruk. Waar het ene kind gevoelig is voor complimentjes of het andere kind voor "consequenties" (ik noem het bewust geen straf), de leercurve bleef en blijft heel laag. Ze vindt complimentjes erg leuk en je ziet dat ze er van geniet, maar dat werkt nog altijd niet om gewenst gedrag te vertonen. Idem voor consequenties. Wat vervolgens iedereen weer tot wanhoop drijft, want hoe kom je dan binnen bij iemand. Herhalen, herhalen, herhalen in duizendfout en dan hopen dat het een keer blijft plakken. Maar eerlijkheidshalve hebben wij ons ook als heel gefrustreerde boze ouders verwijtend gericht naar ons kind. Waarom gvd doe je niet wat we gvd hebben afgesproken?!? Want dat kan jarenlang aanmodderen veroorzaken. Een vader en moeder die helemaal op hun tandvlees lopen, omdat welk gesprek of methode je ook uitprobeert, niet de taal is die onze jongste spreekt.
Mijn dochter is ook zichzelf. Doet zich bij niemand beter of mooier voor. Wat ik op zich bewonder als eigenschap. Ze is absoluut niet in staat om te manipuleren. Daarvoor is ze veel teveel haar onhandige zelf. What you see is what you get. Helaas kan dat ook heel vaak behoorlijk lomp, onvriendelijk en zelfs venijnig zijn, tot het hele egoistische af. Want haar sociale antennes lijken niet goed te werken. En als haar wordt gevraagd om rekening te houden met anderen vanwege een bijzondere reden (omdat oma jarig is, omdat het een feestje is, omdat het kerst is), dan lukt dat maar minimaal. Ze lijkt het ook niet te willen, want een gesprek daarover veroorzaakt al bijna rollende ogen.
Daarnaast is ze aardig initiatiefloos. Los van het feit dat huiswerk geen prioriteit heeft (en daar hebben veel pubers last van), lijkt ze ook niet ergens écht warm voor te lopen. Ze komt redelijk leeg over. Haar proberen te stimuleren iets meer met haar talenten te doen (creatief) slaat makkelijk dood. Of dit angst voor falen is? Waarschijnlijk wel. Maar die angst heeft zich dusdanig gemanifesteerd, dat het bijna een coping is. Doe maar niks, kan er ook niks fout gaan. Dit is heel hardnekkig gedrag. Maar helaas betekent dat ook dat succeservaringen hierdoor nauwelijks van de grond komen, want ze wijst heel veel af.
Ze functioneert met haar 17 jaar op een aantal fronten als een 8 jarige. Of 12 jarige. Hangt er een beetje vanaf onder welke omstandigheden je haar bekijkt. Ze ziet er overigens uit als een stoere gebekte meid, maar diep in zichzelf stik en stik onzeker en ondanks alle hulp, wordt het met het jaar erger in plaats van minder erg. Of wordt er eigenlijk met het jaar meer verwacht, maar kan ze niet voldoen aan die verwachtingen. Waardoor haar faalangst alleen maar toeneemt en de zin om nog iets te proberen verdwijnt.
Wij vrezen de dag dat ze geen hulp meer wil (ze doet nu nog heel lief mee, alleen waarvoor vraag je je soms af) en op eigen benen moet staan. Ze is niet in staat om financieel vooruit te kijken, tenzij wij haar dat opleggen. Maar daar heeft ze inmiddels eigenlijk de leeftijd niet meer voor. Ze raakt alles kwijt, vergeet ontzettend veel afspraken, ook als wij denken een goed gesprek te hebben en afspraken te hebben gemaakt, is ze die de volgende dag weer vergeten. En het lastige van dit alles is, dat hoewel ze problemen ervaart en vast moet merken dat ze bij overal en iedereen op het matje geroepen wordt (ook door school die weet dat ze met deze problematiek kampt), ze niet in staat is tot zelfreflectie. Ze heeft óf geen probleem óf het ligt aan de ander/de situatie.
We hebben hulp, maar soms vraag ik me af of we de juiste hulp hebben. En dat terwijl we al zo vaak zijn doorverwezen. Overigens is het niet altijd kommer en kwel hoor. De (lompe) eerlijkheid van mijn dochter, maakt het soms ook wel humoristisch. Haar beschouwing van een situatie kan ook wel eens heerlijk ontnuchterend werken. En je weet dat ze geen dingen doet om je te paaien. Dus een knuffel is een knuffel. Daar zit geen zoete broodjes bakken bij. Ook wel verfrissend. En de korte aandachtsspanne maakt dat je snel to the point moet komen met haar. Die directheid en duidelijkheid geeft ook mij wel eens structuur. Maar nu overal weer alle alarmbellen afgaan (met haar studie, met de begeleiding die mailt dat ze afspraken niet nakomt, etc) is het wel eens heel lastig om positief te blijven.
Wow, Diyer. wat heb je dit ontzettend duidelijk opgeschreven. In veel dingen zou dit exact onze dochter kunnen zijn, ware het niet dat zij nog een stuk jonger is.
Ik moet bijna huilen van herkenning, vooral dat zuigen, prikken/steken, nergens van onder de indruk zijn, maar ook dat je als ouders helemaal leeg bent.
Zou je mij misschien eens een PB willen sturen? Ik weet niet goed wat ik ermee wil, maar ik ben momenteel zelf erg wanhopig en verdrietig en ben weleens benieuwd hoe iemand anders in dezelfde situatie hier mee omgaat, of waar jullie hulp van hebben gekregen.
Liefs