Wat voor reden aan kind doorgeven voor gesprek met juf
goedemiddag,
Ik heb bij de juf en IB’er een gesprek aangevraagd over mijn zoon die in groep 7 zit, omdat ik het vermoeden heb dat kind een labeltje heeft. Ik heb volgende week dat gesprek meteen na schooltijd en kind zal daardoor eventjes alleen thuis zijn. Ik wil tegen m’n zoon niet de echte reden voor het gesprek zeggen omdat het een gevoelig kind is en ik (nog) niet wil dat hij weet dat we zulke vermoedens hebben. Ik weet nu niet goed wat voor reden ik hem kan geven dat ik een gesprek op school zal hebben. Ook omdat hij zich snel zorgen maakt over z’n prestaties op school.
Een “gewoon” 10 minuten of rapportgesprek is al een paar jaar met de kinderen erbij, en zou ook opvallen dat andere kinderen dat niet hebben. Wat zou een soort van onschuldige reden kunnen zijn die ik bij hem aan kan dragen dat ik dat gesprek heb?
je kan ook gewoon de juf de schuld geven dat ze jou uitgenodigd heeft en jij niet weet waar het over zal gaan. Of dat de voorjaarschoonmaak is en de gevonden voorwerpenbak leeg moet, of dat je de jus voor het avondeten vergeten bent. Hoe groot is nou de kans dat iemand zegt hee kind jouw moeder had stiekem een gesprek op school over jou aangevraagd. Ik heb het gezien.
Hier hadden we laatst een gesprek en binnenkort weer en ik verwacht volgend jaar ook nog een aantal te hebben. Wij hebben het kind (8, groep 4) eerlijk verteld en als reden opgegeven dat we samen met de meester en juf willen kijken hoe we kind kunnen helpen omdat ze tegen dingen aanloopt. En die dingen weet ze zelf ook haarfijn te benoemen, want ze is heus wel zo slim dat ze ziet dat het bij haar minder gemakkelijk gaat dan bij anderen. Wij beantwoorden haar vragen dus eerlijk, maar op haar niveau. Ik zou je dat ook aanraden bij je zoon, die geeft vast ook wel eens dingen terug hoe het gaat op school.
Wij (en school) hebben hele sterke vermoedens van ad(h)d met een vleugje ass.
Moederkareltje schreef op 29-05-2024 om 16:48:
je kan ook gewoon de juf de schuld geven dat ze jou uitgenodigd heeft en jij niet weet waar het over zal gaan. Of dat de voorjaarschoonmaak is en de gevonden voorwerpenbak leeg moet, of dat je de jus voor het avondeten vergeten bent. Hoe groot is nou de kans dat iemand zegt hee kind jouw moeder had stiekem een gesprek op school over jou aangevraagd. Ik heb het gezien.
En dan tegen kind zeggen dat het eerlijk moet zijn.... Waarom niet gewoon bespreekbaar maken?
Mangogirl schreef op 29-05-2024 om 16:38:
dank jullie wel allemaal voor het meedenken! Ik wil juist op geen enkele manier mijn kind het gevoel geven dat ik achter z’n rug om dingen bespreek, dus hoopte op een beetje een “luchtige” reden die ik op kan geven. Tuurlijk kan ik op zijn niveau vertellen dat ons dingen opvallen (en die weet hij zelf ook wel), maar eigenlijk is zijn reactie daarop juist één van de redenen dat ik het gesprek wil en de mening wil horen van de leerkrachten hoe dat op school gaat.
Als je kind op geen enkele manier het gevoel wil geven dat je achter zn rug om dingen bespreekt is er volgens mij maar 1 optie. Eerlijk zijn en geen 'luchtig' excuus gebruiken.
Mangogirl schreef op 29-05-2024 om 16:38:
dank jullie wel allemaal voor het meedenken! Ik wil juist op geen enkele manier mijn kind het gevoel geven dat ik achter z’n rug om dingen bespreek, dus hoopte op een beetje een “luchtige” reden die ik op kan geven. Tuurlijk kan ik op zijn niveau vertellen dat ons dingen opvallen (en die weet hij zelf ook wel), maar eigenlijk is zijn reactie daarop juist één van de redenen dat ik het gesprek wil en de mening wil horen van de leerkrachten hoe dat op school gaat.
Je bent geen psycholoog en de juf ook niet. Met haar gaat het gesprek dus simpelweg over de vraag of je zoon extra hulp kan gebruiken. Daar kan hij prima bij zijn. Dus maak het voor jezelf ook niet te zwaar en beperk je tot waar jij, de juf èn je kind wel iets zinnigs over kunnen zeggen: waar lopen jullie tegenaan en hoe kan je daarmee om gaan. Ik zie geen enkele reden waarom je hem daarbuiten zou houden.
Als nav dat gesprek wordt besloten dat het verstandig is om hem te laten testen, zal je het hem sowieso moeten vertellen. Dan kan de verrassing dat hij niks van dat gesprek wist, het juist onnodig zwaarder maken.
Dus wees gewoon open, betrek hem erbij en ga ajb niet zelf stickertjes plakken. Laat een eventuele diagnose over aan een deskundige. Die kan je kind (indien nodig) ook veel beter uitleggen wat er aan de hand is, dan jijzelf.
Ysenda schreef op 29-05-2024 om 07:59:
[..]
Je vergeet het vervolg;
Juf zit in de docentenkamer en zegt
Nou wat Kareltje nu weer verteld, en zijn moeder zegt dat het niet zo erg is.
Docent 2 waar Kareltje het jaar er voor zat: vorig jaar had hij ook al zo'n verhaal, ik dacht een incident
juf 1: o, laten we het dan maar even beter in de gaten houden, misschien moeten we een melding doen.
Laten we het in elkgeval in het docenten overleg bespreken. Ik vraag even aan mijn duo of die ook signalen ziet, kun jij dat ook doen?
Een weekje later: alle 4 docenten zien wel signalen over langere tijd
en gaan het melden jij veilig thuis.
We veranderen het vervolg een beetje...
(Juf 1 (die melding zou moeten gaan doen) (met klotsende oksels): Maar jeetje zeg... Kareltje is altijd wel een beetje een aansteller geweest...en overdrijft enorm. Moeten we daar echt wel een melding om doen? Straks hoort die moeder dat wij dat waren en dan krijgen we daar weer gezeik mee!
Het zal toch allemaal wel meevallen?!
Colleg-juf: Ja joh, je weet wie het zegt! Het is Kareltje maar hè! Wat die zegt moet je met een korreltje zout nemen! Pas zei hij ook al dat zijn vader hem geslagen had met een slipper. Ach, die pa is te lam om op te staan... dus dat slaan met die slipper... iets met een mug en een olifant?!
Juf 3: maar hij heeft toch ook vaak blauwe plekken??
Juf 1: Ja zeg, maar heb je wel eens gezien wat voor stuntel hij is? De helft van de week loopt hij mank omdat hij weer ergens over gestruikeld is of zo....
Juf 1 en 2 stappen opgelucht hun auto in voor het weekend. Juf 3 zit het toch niet lekker en blijft het hele weekend last houden van dit gesprek. Maar goed, Karel zit niet in haar klas. Ze kan er dus niet zoveel mee...
Heb je de verhalen gehoord over dat meisje en haar pleegouders? Om te janken zeg... ben erg benieuwd waarom die verhalen genegeerd zijn...
(Sorry TO, voor het vervuilen en zwaarder maken van je topic).
"(Sorry TO, voor het vervuilen en zwaarder maken van je topic).
Ja, het draadje krijgt wel een hele vervelende wending zo.
Ontopic:
Ik zou hem kort van tevoren mededelen dat je met de juf gaat praten over hoe hem te helpen. Vraag vooral of je nog iets namens hem zal zeggen. Kom er kort na het gesprek nog even op terug, ook als hij er niet om vraagt zal het in zijn hoofd zitten. Je hoeft hem niet alles te vertellen wat je bespreekt.
Inferdaad, gewoon vertellen, in kindertaal. Je zoon heeft vast zelf ook wel in de gaten dat het soms niet lekker loopt.
Dus zeggen: ik ga met de juf kijken wat mogelijk is zodat we jou geven wat je nodig hebt.
Niet meer en minder.
Ik ben er overigens niet voor om een kind naar elk schoolgesprek mee te nemen, Er zijn dingen die je eerst als volwassenen wil bespreken. En als je je kind vertelt wat besproken is, dan handig om te vertellen wat zeker is. Dingen 'in overweging' kunnen verwarrend zijn want niet duidelijk (met name voor kinderen met autisme, ik weet niet aan welk label je denkt).
Stimpie schreef op 30-05-2024 om 23:54:
[..]
We veranderen het vervolg een beetje...
(Juf 1 (die melding zou moeten gaan doen) (met klotsende oksels): Maar jeetje zeg... Kareltje is altijd wel een beetje een aansteller geweest...en overdrijft enorm. Moeten we daar echt wel een melding om doen? Straks hoort die moeder dat wij dat waren en dan krijgen we daar weer gezeik mee!
Het zal toch allemaal wel meevallen?!
Colleg-juf: Ja joh, je weet wie het zegt! Het is Kareltje maar hè! Wat die zegt moet je met een korreltje zout nemen! Pas zei hij ook al dat zijn vader hem geslagen had met een slipper. Ach, die pa is te lam om op te staan... dus dat slaan met die slipper... iets met een mug en een olifant?!
Juf 3: maar hij heeft toch ook vaak blauwe plekken??
Juf 1: Ja zeg, maar heb je wel eens gezien wat voor stuntel hij is? De helft van de week loopt hij mank omdat hij weer ergens over gestruikeld is of zo....
Juf 1 en 2 stappen opgelucht hun auto in voor het weekend. Juf 3 zit het toch niet lekker en blijft het hele weekend last houden van dit gesprek. Maar goed, Karel zit niet in haar klas. Ze kan er dus niet zoveel mee...
Heb je de verhalen gehoord over dat meisje en haar pleegouders? Om te janken zeg... ben erg benieuwd waarom die verhalen genegeerd zijn...
(Sorry TO, voor het vervuilen en zwaarder maken van je topic).
Ambitie om schrijver te worden? Er loopt hier een topic hoor waar je je fantasieverhalen kwijt kunt!!!!
Los van alle drama's, die hier niet aan de orde zijn; soms is het goed om een kind bij een gesprek te hebben, soms ook even niet. Met je partner bespreek je toch ook wel eens dingen omtrent de opvoeding zonder kind erbij?
Wel eerlijk over dat er een gesprek is over datgene wat kind moeilijk vindt, geen geheime of vaagheden.
Ik zou het kind niet meenemen of het gesprek nog even niet benoemen als het kind zelf geen probleem ziet in zijn gedrag. Dan maar leugentje om bestwil, ook niet zo'n probleem toch?
ja precies, waarom moet kind altijd alles eerlijk weten, een leugentje om bestwil is echt niet verkeerd, vind ik dan hè. Als zoon nergens vanaf weet kan hij zich ook niet druk maken, later mochten er onderzoeken komen kun je dit altijd bespreken.
Maar waarom kinderen altijd 'beschermen' dus 'luchtig houden', 'leugentje om bestwil':
een kind weet ook best als er iets is en voor zover het kind het zelf kan volgen mag het toch ook weten dat er zorgen zijn? Kinderen voelen toch veel meer dan je denkt.
Pippeltje schreef op 01-06-2024 om 11:54:
Maar waarom kinderen altijd 'beschermen' dus 'luchtig houden', 'leugentje om bestwil':
een kind weet ook best als er iets is en voor zover het kind het zelf kan volgen mag het toch ook weten dat er zorgen zijn? Kinderen voelen toch veel meer dan je denkt.
Zeker waar. Mijn ouders hadden vaker gesprekken op school over mij. Dat wisten we en ik voelde hun zorgen ook wel aan (en voelde me daar schuldig over). Ik zag zelf ook wel dat mijn zus veel makkelijker door het leven fietste dan ik.
Onze dochter voelt onze zorgen ook haarfijn aan. Dan komt ze vaak extra knuffelen.
Als een kind moeite heeft met rekenen of lezen weet het dat vaak zelf ook wel. Net als dat het merkt dat het zelf sneller boos wordt, of moeite heeft met sociale dynamieken.
Pippeltje schreef op 01-06-2024 om 11:54:
Maar waarom kinderen altijd 'beschermen' dus 'luchtig houden', 'leugentje om bestwil':
een kind weet ook best als er iets is en voor zover het kind het zelf kan volgen mag het toch ook weten dat er zorgen zijn? Kinderen voelen toch veel meer dan je denkt.
Daarom zeg ik ook, als kind geen probleem ziet in zijn gedrag. Die hoeft er zich dus niet van bewust te zijn dat er wat aan de hand is. Het is maar een kind hè, die alles pas voor de eerste keer meemaakt.
Bovendien: ik kom in het basisonderwijs best wel vaak kinderen tegen die zelf even hun vervelend gedrag verklaren: "dat komt doordat ik adhd heb" of "ja maar ik ben dyslectisch dus dat hoef ik niet te lezen".Ze weten best dat hun gedrag niet netjes is en voeren dan hun label als reden aan en verontschuldigen zich nergens voor. Ik weet niet wat beter is, een kind dat zich niet bewust is van zijn afwijking of een bijdehand geval.