Is Kanjertraining soms schadelijk?
Kanjertraining was iets wat ik als een groot pluspunt van onze school heb gezien toen ik mijn kind inschreef. 'Tot ik de negatieve kanten daarvan had ervaren. Nu weet ik het niet meer zo zeker dat deze huis-tuin-en-keuken
psychologie, waar geen wetenschappelijk onderzoek naar is gedaan over
de effectiviteit en de werking, wel zo goed is.
In groep 0 (voor de kids die in januari al 4 worden) gebeurde het eerst met het
vriendinnetje van mijn dochter en daarna met mijn dochter zelf. Het meisje werd al gauw de beste vriendin van mijn dochter en de meiden speelden heel leuk en op een gelijkwaardig niveau samen. De moeder van het vriendinnetje vertelde dat het meisje last had van haar 1 jaar oudere broertje en ook het meisje klaagde over hem dat hij haar speelgoed afpakte, haar soms een mep verkocht, etc. Kortom, dat hij bazig was. Om het meisje te helpen sterker en zekerder te worden, kreeg ze op school tijdens de Kanjertraining “ik ben de baas”-lesjes. Tegen het einde van dat schooljaar werd het meisje zo bazig over mijn dochter dat mijn oppas die dat meemaakte, een klacht bij mij indiende. Het meisje pestte en kleineerde mijn dochter (en die dag ook de oppas). De oppas waarschuwde mij dat dit echt niet kon. De situatie was dusdanig ernstig dat de meisje in verschillende groepen 1 zijn geplaatst.
Toen mijn dochter,dat nogal verlegen was in de buitenwereld, maar niet op haar mondje gevallen is thuis, deze “ik ben de baas”-lesjes kreeg, gebeurde iets vergelijkbaars. Ze werd thuis brutaal en onhandelbaar en ik moest haar zelfs vaker dan gebruikelijk, time-outs geven. Met de eerder opgedane ervaring met het vriendinnetje, was ik er echter al op voorbereid dat dit niet haar gebruikelijke zelf was. Het effect op de verlegenheid van mijn kind was minimaal (als die er al was), maar de negatieve effecten waren behoorlijk, echter gelukkig tijdelijk.
Een ander groot nadeel van de Kanjertaining is het schuld geven aan het slachtoffer (je bent een bang konijntje en je moet niet zo zielig doen). Ook dit
heeft flink in gehakt op mijn kind, dat dan maar niet meer meldde dat ze gepest werd
Deze “ik ben de baas”-lesjes en “blaming the victim” zijn te simplistisch voor
woorden. Als de oplossing zo simpel lag, dan was niemand meer verlegen of onzeker. Wat een veel grotere rol heeft gespeeld bij mijn dochter, was de lieve en grappige juf in groep 1 die haar veel vrijheid gaf. In groep 2 kwam de lockdown welk onverwacht positief effect had op de verlegenheid van mijn dochter. Ze communiceerde via de tablet met de klas (omdat wij wegens gezondheidsredenen langer thuis waren dan de rest) en iedereen wilde met haar praten. Ze werd vrolijk en veel zekerder in haar contacten met de buitenwereld. Maar toen aan het einde van groep 2 ze weer naar school ging en haar (nieuwe) vriendinnetje mijn dochter bij het spel begon uit te sluiten, had ik genoeg van deze “blaming the victim”- pseudotherapie en heb ik de moeder gemeld dat mijn kind niet meer met haar kind mocht spelen. Dit had direct gewenst effect en alles is weer in orde.
Nu in groep 3 echter, keren de “Ik ben de baas”-lesjes terug, en is het weer
zwaar thuis. Mijn dochter is van mening dat zij de baas is en niet de ouders. En dit keer ben ik degene die gepest wordt. Ik heb mijn dochter voorgelicht dat dit toch echt niet waar is dat zij de baas is en dat kinderen die zich ernstig misdragen soms zelfs uit huis worden geplaatst. Dus dat uiteindelijk dan de Nederlandse staat de baas is. Ik vind het echter jammer dat door deze pseudotherapie mijn kind eerder op het slechte pad dan op de goede pad gebracht wordt. Vooral omdat haar onzekerheid weer op gaat spelen.
Begrijp mij goed, de oefeningen in vertrouwen die de kinderen doen zijn volgens mij prima in orde. Maar wat ik ook niet begrijp is het feit dat de ouders erbuiten worden gehouden. Alsof het effect van wat je doet zich alleen tot de school beperkt en alsof alles wat je doet oneindig goed zou zijn. Zulke wondermiddelen bestaan volgens mij niet. De onzekerheid van
mijn dochter (dat mondjesmaat weer terug begint te komen) wordt
verborgen achter bravoure (dat keiharde kanten begint te krijgen).
Soms dien je een wat bijsturen als het mis dreigt te gaan, is mijn mening. Maar hoewel de Kanjertraining de kinderen “leert” om met kritiek om te gaan (het slachtoffer moet dan een ander speelkameraadje zoeken, de pestkop is dus de baas) is kritiek op onze school uit den boze.
Ik ben heel benieuwd wat andere ouders van dit alles vinden. Naar mijn mening leert de Kanjertraining mijn kind een harteloze en keiharde opstelling aan dat de pestkop de baas is (de vlerk is goed materiaal om daar leiders van
de maken). Het leert mijn kind dat het je eigen schuld is als je slachtoffer bent van iemands vervelende of agressieve gedrag. Tot slot leert het onverschilligheid aan (“ik haal mijn schouders op”: nou en dat je iets vindt) en heeft het verborgen racistische elementen omdat de vlerk de zwarte pet op heeft en de kanjer de witte pet.
Een stukje dagboek…
Maandagochtend:
Ik: “hoe gaat het met je beste vriendin? Gaat dat goed?”
Mijn dochter: “Ja”,
ze lacht, “vandaag mag ik de baas zijn en zeggen wat we spelen. En
morgen mag E de baas zijn.” Dit is het begin van enige evenwicht,
maar ik weet het nog niet zo zeker. Ik ben niet helemaal blij mee,
met dat “de baas zijn”.
Dinsdagmiddag:
“whee, whee”, ik
hoor gehuil vanuit de huiskamer waar mijn dochter met twee meisjes
uit haar klas speelt. Eentje komt naar beneden omdat mijn dochter
haar een kopstoot heeft gegeven. Het is zover de enige weg naar
leiderschap, de zwarte pet, is een feit. Ik loop naar boven om uit te
zoeken wat er aan de hand is en of het wellicht per ongeluk was. Het
meisje vertelt dat het andere vriendinnetje ook al een kopstoot heeft
gekregen. Ik vraag “was het expres?”, het andere vriendinnetje
zegt het niet te weten. Ik vraag het aan mijn dochter, maar het
antwoord hoef ik al niet meer af te wachten, want twee keer een
kopstoot per ongeluk uitdelen is wel heel ver gezocht. En dan te
bedenken dat het eerste meisje kort geleden nog tegen haar moeder zei
dat ze het spelen met mijn dochter zo leuk vond omdat mijn dochter
nooit boos werd…
O ja, ik heb het nog
niet gehad over de andere vaardigheid die mijn dochter op school
heeft geleerd: smoezen bedenken die plausibel genoeg zijn om het
ongeoorloofde gedrag goed te praten. Op school wordt dat expliciet
toegestaan, want kinderen jokken toch? Dat is iets heel natuurlijks
volgens onze school. Hoezo liegen? Dat begrip kende de school niet.
Eens heeft een vriendinnetje van mijn dochter mij wijsgemaakt dat
haar oma dood was. Ik dus naar de moeder met condoleances, bleek het
een verzinsel, waar de moeder om lachte. Zo grappig...
Leene, ik weet niet
of je nog meeleest, maar ik kwam dit draadje tegen over “gepeste
moet aangepakt worden” waarin jij ook meeschreef 
Het is erg
inzichtgevend (en 'erg' bedoel ik letterlijk).
https://cjg.ouders.nl/forum/5-basisschoolleeftijd/gepeste-moet-aangepakt-worden
Ik lees daarin over
assertiviteitscursussen voor de gepesten en niets doen aan de
pestkoppen “want hun ouders klagen niet”. Inmiddels ben ik niet
verbaasd meer over dit beleid, en je raadt het waarschijnlijk al in
welk handboek dit beleid uitgewerkt staat.
De moeder van het slachtoffer schrijft:
“Wat heb je aan een assertief kind als de andere kinderen nog steeds in
het wilde weg blijven slaan en treiteren.“
Het antwoord op de vraag “wat heb je er aan” is: “een school dat denkt goed bezig
te zijn ('iets' aan het pesten te doen) en voldoet aan de regels van
de ministerie.”
Verder loopt de school het minste risico, want de ouders van de gepeste zwakkeling
zullen niet gauw protesteren, in tegenstelling tot de ouders van de pestkoppen.
Tot slot vaart de leraar er wel bij, want iedereen houdt zich verder koest.
Dat het probleem niet wordt opgelost en dat daarbij een hufter samenleving gecreëerd
wordt waarin negeren en uitsluiten de norm zijn geworden en slaan gedoogd wordt, is iets anders…
Leene, het liedje wat mijn dochter op school leert:
“Stop. Hou op. Ik vind het niet meer leuk.
Ik ga het zeggen. Ik ga het zeggen”
hebben wij in een nieuw jasje gestopt:
“Stop. Hou op. Ik vind je leuk.
Ik wil wat zeggen. Ik wil wat zeggen.”
Zodat wij het praten met elkaar gaan oefenen en niet het negeren en uitsluiten.
En wat doe jij thuis aan gedrag als kopstoten uitdelen en liegen?
Kinderen komen wel vaker in aanraking met plaatsen waar de regels verschillend zijn. Niet dat ik het gezond vind dat school dit soort gedrag stimuleert of goedpraat, verre van zelfs. Maar je kunt je kind prima duidelijk maken dat fysiek geweld en liegen niet mag en dat je zo niet met andere mensen, laat staan je vriendinnen, omgaat.
Want als je ze pijn doet en liegt, is de kans vrij groot dat ze jou op een gegeven moment niet meer leuk vinden. En terecht. Maar het is te makkelijk om alles op de school af te schuiven.
Nou, dat is wel erg gemakzuchtig om alles maar op school/kanjertraining af te schuiven! Hoog tijd dat je zelf eens wat aan de opvoeding van je kind gaat doen. Het lijkt me stukken zinvoller om je in de ontwikkeling van kinderen te gaan verdiepen in plaats van in kanjertraining....
Jee wat waardeloos, zulke kopstoten. Ik mis in je verslagje hoe jij die situatie hebt aangepakt?
Jonge kinderen uiten hun frustratie wel vaker op een ongewenste manier als ze het verbaal niet redden. Het kan er fysiek soms hard aan toe gaan. Wat dat betreft, lees ik niks raars. Ze moeten woorden leren gebruiken of leren weglopen op het moment dat ze boos worden. En dat gaat niet altijd vanzelf. Daar is een stukje opvoeding bij nodig.
Ik was in dit soort situaties altijd heel duidelijk: we doen elkaar geen pijn. Punt. Indien nodig, zorgde ik om te beginnen dat ze even konden afkoelen door ze iets anders te laten doen. Al dan niet samen. Ik haalde ze dan bijvoorbeeld naar beneden om iets te drinken.
Vervolgens stelde ik dan één korte vraag: Hoe had je dit beter op kunnen lossen? Laat ze zelf maar nadenken.
Als ze best bleken te weten hoe ze het ongenoegen op een goede manier hadden kunnen uiten, gaf ik aan dat ik blij was dat ze het begrepen. Dan sloot ik het af door te zeggen dat ik wilde dat hij/zij die woorden een volgende keer ook echt zou gebruiken en gingen we over op een ander onderwerp.
Als ze er niet uit kwamen, gaf ik aan welke woorden ik wilde dat ze zouden gebruiken: 'Ik wil dit niet. Ik ga iets anders doen!' of 'Stop hou op, ik vind het niet meer leuk!'
Natuurlijk herinnerde ik ze er ook aan dat ze me er altijd bij konden roepen als ze boos werden en het zelf niet lukte.
En als ze me dan een volgende keer nodig hadden, stelde ik om te beginnen dezelfde vraag: 'Hoe kunnen jullie dit oplossen?'
Ik hield het dus vooral kort. Stimuleerde met een of twee simpele vragen het oplossingsgericht denken en gaf zonodig zelf de oplossing. En daarna was ik klaar met mijn taak en stuurde ik ze weer aan om samen iets te gaan doen.
Als je de boel met kinderen op een 'volwassen' manier gaat evalueren, zoals jij doet, dan sleep je er veel te veel bij. Zie het als een leerweg. Elke keer een klein stapje. Datzelfde geldt voor dat liedje. Als een kind de situatie niet leuk vindt, is de simpele, oplossingsgerichte stap om te zeggen 'Ik vind het* niet meer leuk'. En als dat niet werkt, is de volgende stap hulp vragen. (*het conflict)
Door al dat geëvalueer van jou, wordt het voor je kind wel heel moeilijk om te zien wat het volgende, simpele stapje is. Door dat lied te herschrijven, sla je mijns inziens pedagogisch de plank volledig mis. Bij een conflictje tussen kinderen hoeft je dochtertje echt niet nog even expliciet te melden dat ze degene die iets vervelends doet, als persoon wel leuk vindt. Ten eerste omdat het daar niet om gaat bij het vinden van de oplossing voor het conflict. Ten tweede omdat het vast niet altijd klopt. Ook jouw kind vindt niet iedereen altijd even leuk. En dat mag. Niet aardig om dat te zeggen, maar ga er ook niet in een liedje over liegen.
Maak het niet zo ingewikkeld.
Voor een kind dat kopstoten uitdeelt, is 'Ik vind het niet meer leuk' al een prima volgend stapje!
Jippox schreef op 23-02-2022 om 10:03:
Nou, dat is wel erg gemakzuchtig om alles maar op school/kanjertraining af te schuiven! Hoog tijd dat je zelf eens wat aan de opvoeding van je kind gaat doen. Het lijkt me stukken zinvoller om je in de ontwikkeling van kinderen te gaan verdiepen in plaats van in kanjertraining....
ha, ha, ha
Een stukje dagboek…
Mijn dochter heeft
eindelijk door dat vriendschappen inwisselbaar zijn. Iets waar de
kinderen al jaren op school op getraind worden: doet een kindje niet
leuk dan loop je weg naar een ander meisje in de klas en vraag je
“wil je met mij spelen?”. Dit benadrukt de juf ook in haar
rapport over ons kind: mijn kind is losgeweekt uit de relatie met
haar beste vriendin en speelt voldoende met alle kinderen in de klas.
De juf heeft het juist gezien. Mijn dochter kijkt ook niet meer om
naar haar beste vriendin in de straat (welke ze tot voor kort haar
“zusje” noemde). Op school stijgt haar populariteit. We krijgen
deze week wel heel veel kinderen over de vloer, die allemaal
rondvertellen hoe leuk het bij ons is omdat alles mag. Allemaal
oppervlakkige, weinig zeggende contacten waarvan ik niet weet of ik
daar blij mee moet zijn. Echte, betekenisvolle vriendschappen worden
juist afgezwakt, omdat dat natuurlijk best lastig kan zijn in de
klas. Echte emoties zijn best ingewikkeld en lastig te managen door
de juf, die haar handen al vol heeft.
MamaE schreef op 23-02-2022 om 09:38:
En wat doe jij thuis aan gedrag als kopstoten uitdelen en liegen?
Kinderen komen wel vaker in aanraking met plaatsen waar de regels verschillend zijn. Niet dat ik het gezond vind dat school dit soort gedrag stimuleert of goedpraat, verre van zelfs. Maar je kunt je kind prima duidelijk maken dat fysiek geweld en liegen niet mag en dat je zo niet met andere mensen, laat staan je vriendinnen, omgaat.
Want als je ze pijn doet en liegt, is de kans vrij groot dat ze jou op een gegeven moment niet meer leuk vinden. En terecht. Maar het is te makkelijk om alles op de school af te schuiven.
MemeE, geloof me, op school zijn ze echt niet gediend van een moraalridder die ze vertelt dat liegen slechtis is. Ik kan het weten, heb al eens geprobeerd...
De vriendinnen van mijn dochter doen het, heeft mijn dochter vorig jaar wel eens verdrietig verteld, maar het is niet de bedoeling volgens de juf dat daar iets aan gedaan werd. Thuis heeft mjn kind geen behoefte of reden om te liegen en de schoolomgeving kan ik niet veranderen.
Dus helaas pindakaas.
yette schreef op 23-02-2022 om 11:01:
Jee wat waardeloos, zulke kopstoten. Ik mis in je verslagje hoe jij die situatie hebt aangepakt?
Jonge kinderen uiten hun frustratie wel vaker op een ongewenste manier als ze het verbaal niet redden. Het kan er fysiek soms hard aan toe gaan. Wat dat betreft, lees ik niks raars. Ze moeten woorden leren gebruiken of leren weglopen op het moment dat ze boos worden. En dat gaat niet altijd vanzelf. Daar is een stukje opvoeding bij nodig.
Ik was in dit soort situaties altijd heel duidelijk: we doen elkaar geen pijn. Punt. Indien nodig, zorgde ik om te beginnen dat ze even konden afkoelen door ze iets anders te laten doen. Al dan niet samen. Ik haalde ze dan bijvoorbeeld naar beneden om iets te drinken.
Vervolgens stelde ik dan één korte vraag: Hoe had je dit beter op kunnen lossen? Laat ze zelf maar nadenken.
Als ze best bleken te weten hoe ze het ongenoegen op een goede manier hadden kunnen uiten, gaf ik aan dat ik blij was dat ze het begrepen. Dan sloot ik het af door te zeggen dat ik wilde dat hij/zij die woorden een volgende keer ook echt zou gebruiken en gingen we over op een ander onderwerp.
Als ze er niet uit kwamen, gaf ik aan welke woorden ik wilde dat ze zouden gebruiken: 'Ik wil dit niet. Ik ga iets anders doen!' of 'Stop hou op, ik vind het niet meer leuk!'
Natuurlijk herinnerde ik ze er ook aan dat ze me er altijd bij konden roepen als ze boos werden en het zelf niet lukte.
En als ze me dan een volgende keer nodig hadden, stelde ik om te beginnen dezelfde vraag: 'Hoe kunnen jullie dit oplossen?'
Ik hield het dus vooral kort. Stimuleerde met een of twee simpele vragen het oplossingsgericht denken en gaf zonodig zelf de oplossing. En daarna was ik klaar met mijn taak en stuurde ik ze weer aan om samen iets te gaan doen.
Als je de boel met kinderen op een 'volwassen' manier gaat evalueren, zoals jij doet, dan sleep je er veel te veel bij. Zie het als een leerweg. Elke keer een klein stapje. Datzelfde geldt voor dat liedje. Als een kind de situatie niet leuk vindt, is de simpele, oplossingsgerichte stap om te zeggen 'Ik vind het* niet meer leuk'. En als dat niet werkt, is de volgende stap hulp vragen. (*het conflict)
Door al dat geëvalueer van jou, wordt het voor je kind wel heel moeilijk om te zien wat het volgende, simpele stapje is. Door dat lied te herschrijven, sla je mijns inziens pedagogisch de plank volledig mis. Bij een conflictje tussen kinderen hoeft je dochtertje echt niet nog even expliciet te melden dat ze degene die iets vervelends doet, als persoon wel leuk vindt. Ten eerste omdat het daar niet om gaat bij het vinden van de oplossing voor het conflict. Ten tweede omdat het vast niet altijd klopt. Ook jouw kind vindt niet iedereen altijd even leuk. En dat mag. Niet aardig om dat te zeggen, maar ga er ook niet in een liedje over liegen.
Maak het niet zo ingewikkeld.
Voor een kind dat kopstoten uitdeelt, is 'Ik vind het niet meer leuk' al een prima volgend stapje!
Dat klopt inderdaad, maar dat
is nou het maffe, de kinderen zingen "ik ga het zeggen",
maar doen dat dus niet, wellicht omdat ze dan weer als geel konijntje gezien
worden en weer voor de klas getraind worden (in het naar een ander
kindje stappen om te spelen). Er volgt geen conflictoplossing door de
juf (want de oorzaak is niet interessant).
Ik begrijp dat dit verwarrend is, maar dat is nou hoe de Kanjertraining
werkt. Het is niet ontworpen om met elkaar te praten over wat er
gaande is. Dat wordt zelfs afgeraden in het Kanjerboek.
Het negeren is
het belangrijkste middel en niet het gesprek (want dat leidt bij
kinderen toch nergens toe, is de redenering van de Kanjertraining).
Nu ik weet dat liegen juist gestimuleerd wordt op school (fantasie is goed voor de ontwikkeling van de kinderen, vinden de leraren. en niet mag worden beperkt, ook niet bij echte leugens, zoals ik heb begrepen, want deze zijn heel natuurlijk bij kinderen, zoals ik heb begrepen) is deze redenering niet zo vreemd
Wat doet je kind nog op deze school? Dit is volgens jou geen veilige context, daar laat je je kind dan toch niet. Je wil dat je kind leert om betekenisvolle relaties aan te gaan en een fijne schooltijd heeft, zich ontwikkeld tot een empatisch en zelf nadenkend mens. Jij bent sterk overtuigd dat de implementatie van de kanjertrauning op de school dit actief tegenwerkt. Ga er dan weg met je kind.
Ninoea schreef op 25-02-2022 om 07:11:
Wat doet je kind nog op deze school? Dit is volgens jou geen veilige context, daar laat je je kind dan toch niet. Je wil dat je kind leert om betekenisvolle relaties aan te gaan en een fijne schooltijd heeft, zich ontwikkeld tot een empatisch en zelf nadenkend mens. Jij bent sterk overtuigd dat de implementatie van de kanjertrauning op de school dit actief tegenwerkt. Ga er dan weg met je kind.
Of ben je stiekem bezig met een hetze en is er niks aan de hand?
yette schreef op 23-02-2022 om 11:01:
Jee wat waardeloos, zulke kopstoten. Ik mis in je verslagje hoe jij die situatie hebt aangepakt?
Jonge kinderen uiten hun frustratie wel vaker op een ongewenste manier als ze het verbaal niet redden. Het kan er fysiek soms hard aan toe gaan. Wat dat betreft, lees ik niks raars. Ze moeten woorden leren gebruiken of leren weglopen op het moment dat ze boos worden. En dat gaat niet altijd vanzelf. Daar is een stukje opvoeding bij nodig.
Ik was in dit soort situaties altijd heel duidelijk: we doen elkaar geen pijn. Punt. Indien nodig, zorgde ik om te beginnen dat ze even konden afkoelen door ze iets anders te laten doen. Al dan niet samen. Ik haalde ze dan bijvoorbeeld naar beneden om iets te drinken.
Vervolgens stelde ik dan één korte vraag: Hoe had je dit beter op kunnen lossen? Laat ze zelf maar nadenken.
Als ze best bleken te weten hoe ze het ongenoegen op een goede manier hadden kunnen uiten, gaf ik aan dat ik blij was dat ze het begrepen. Dan sloot ik het af door te zeggen dat ik wilde dat hij/zij die woorden een volgende keer ook echt zou gebruiken en gingen we over op een ander onderwerp.
Als ze er niet uit kwamen, gaf ik aan welke woorden ik wilde dat ze zouden gebruiken: 'Ik wil dit niet. Ik ga iets anders doen!' of 'Stop hou op, ik vind het niet meer leuk!'
Natuurlijk herinnerde ik ze er ook aan dat ze me er altijd bij konden roepen als ze boos werden en het zelf niet lukte.
En als ze me dan een volgende keer nodig hadden, stelde ik om te beginnen dezelfde vraag: 'Hoe kunnen jullie dit oplossen?'
Ik hield het dus vooral kort. Stimuleerde met een of twee simpele vragen het oplossingsgericht denken en gaf zonodig zelf de oplossing. En daarna was ik klaar met mijn taak en stuurde ik ze weer aan om samen iets te gaan doen.
Als je de boel met kinderen op een 'volwassen' manier gaat evalueren, zoals jij doet, dan sleep je er veel te veel bij. Zie het als een leerweg. Elke keer een klein stapje. Datzelfde geldt voor dat liedje. Als een kind de situatie niet leuk vindt, is de simpele, oplossingsgerichte stap om te zeggen 'Ik vind het* niet meer leuk'. En als dat niet werkt, is de volgende stap hulp vragen. (*het conflict)
Door al dat geëvalueer van jou, wordt het voor je kind wel heel moeilijk om te zien wat het volgende, simpele stapje is. Door dat lied te herschrijven, sla je mijns inziens pedagogisch de plank volledig mis. Bij een conflictje tussen kinderen hoeft je dochtertje echt niet nog even expliciet te melden dat ze degene die iets vervelends doet, als persoon wel leuk vindt. Ten eerste omdat het daar niet om gaat bij het vinden van de oplossing voor het conflict. Ten tweede omdat het vast niet altijd klopt. Ook jouw kind vindt niet iedereen altijd even leuk. En dat mag. Niet aardig om dat te zeggen, maar ga er ook niet in een liedje over liegen.
Maak het niet zo ingewikkeld.
Voor een kind dat kopstoten uitdeelt, is 'Ik vind het niet meer leuk' al een prima volgend stapje!
Ik vrees alleen dat in geval van pesten de woorden al niet meer werken. Heb bij mijn zoon vaak genoeg zien gebeuren dat hij duidelijk aangaf er genoeg van te hebben, woorden als "stop ermee" "hou nu eens op" en "dit vind ik echt niet leuk" werken dan niet meer. Bij mijn zoon stroomt de emmer dan soms over en dat begrijp ik dus wel heel goed en soms lijken de kinderen die dat gedrag vertonen het ook echt nodig te hebben om een paar klappen te incasseren. Helaas is zoonlief in de meeste gevallen een kop kleiner of in de minderheid en krijgt dus flink wat klappen terug te incasseren. Ik heb zelf al een paar keer aan school gestaan met de neiging de betreffende kinderen een flinke klap uit te delen aangezien ze thuis blijkbaar verder geen fatsoen meekrijgen.
MoederSterretje schreef op 24-02-2022 om 21:44:
[..]
MemeE, geloof me, op school zijn ze echt niet gediend van een moraalridder die ze vertelt dat liegen slechtis is. Ik kan het weten, heb al eens geprobeerd...
De vriendinnen van mijn dochter doen het, heeft mijn dochter vorig jaar wel eens verdrietig verteld, maar het is niet de bedoeling volgens de juf dat daar iets aan gedaan werd. Thuis heeft mjn kind geen behoefte of reden om te liegen en de schoolomgeving kan ik niet veranderen.
Dus helaas pindakaas.
Die kopstoot gebeurde bij jou thuis. Jij was op dat moment verantwoordelijk voor jouw kind en de vriendinnetjes. Het doet er niet toe wat school er van denkt, als jij dat verkeerd gedrag vindt dat je niet wil hebben in jouw huis, hoor je daar gewoon wat van te zeggen. Je kind is op dat moment niet op school. Het is echt veel te makkelijk om te wijzen naar de school als oorzaak maar er zelf in mee te gaan en je kind niet te corrigeren als ze uit de bocht vliegt. Leuk voor haar dat ze populair wordt, maar bepaalde gedragingen als vriendinnen negeren is geen leuk sociaal gedrag en daar mag je haar rustig op aanspreken. Dat het niet netjes is om zo met andere kinderen om te gaan. De visie van de school is niet heilig. Jouw opvoeding is minstens zo belangrijk.
Dat geweld, negeren en liegen op school wordt gestimuleerd getuigt van een hele giftige cultuur op de school waar ik mijn kind niet aan bloot zou willen stellen.
Wat jij nu doet is al het negatieve gedrag van je dochter afschuiven op de kanjertraining en school zonder zelf verantwoordelijkheid te nemen als ouder, want ja 'dat leren ze nu eenmaal op school'. Jouw huis is niet de school, daar gelden andere regels en sociale omgangsvormen en dan hoor jij dat te handhaven in plaats van met het vingertje te wijzen naar de school, de kanjertraining, de juf, etc.