Is Kanjertraining soms schadelijk?
Kanjertraining was iets wat ik als een groot pluspunt van onze school heb gezien toen ik mijn kind inschreef. 'Tot ik de negatieve kanten daarvan had ervaren. Nu weet ik het niet meer zo zeker dat deze huis-tuin-en-keuken
psychologie, waar geen wetenschappelijk onderzoek naar is gedaan over
de effectiviteit en de werking, wel zo goed is.
In groep 0 (voor de kids die in januari al 4 worden) gebeurde het eerst met het
vriendinnetje van mijn dochter en daarna met mijn dochter zelf. Het meisje werd al gauw de beste vriendin van mijn dochter en de meiden speelden heel leuk en op een gelijkwaardig niveau samen. De moeder van het vriendinnetje vertelde dat het meisje last had van haar 1 jaar oudere broertje en ook het meisje klaagde over hem dat hij haar speelgoed afpakte, haar soms een mep verkocht, etc. Kortom, dat hij bazig was. Om het meisje te helpen sterker en zekerder te worden, kreeg ze op school tijdens de Kanjertraining “ik ben de baas”-lesjes. Tegen het einde van dat schooljaar werd het meisje zo bazig over mijn dochter dat mijn oppas die dat meemaakte, een klacht bij mij indiende. Het meisje pestte en kleineerde mijn dochter (en die dag ook de oppas). De oppas waarschuwde mij dat dit echt niet kon. De situatie was dusdanig ernstig dat de meisje in verschillende groepen 1 zijn geplaatst.
Toen mijn dochter,dat nogal verlegen was in de buitenwereld, maar niet op haar mondje gevallen is thuis, deze “ik ben de baas”-lesjes kreeg, gebeurde iets vergelijkbaars. Ze werd thuis brutaal en onhandelbaar en ik moest haar zelfs vaker dan gebruikelijk, time-outs geven. Met de eerder opgedane ervaring met het vriendinnetje, was ik er echter al op voorbereid dat dit niet haar gebruikelijke zelf was. Het effect op de verlegenheid van mijn kind was minimaal (als die er al was), maar de negatieve effecten waren behoorlijk, echter gelukkig tijdelijk.
Een ander groot nadeel van de Kanjertaining is het schuld geven aan het slachtoffer (je bent een bang konijntje en je moet niet zo zielig doen). Ook dit
heeft flink in gehakt op mijn kind, dat dan maar niet meer meldde dat ze gepest werd
Deze “ik ben de baas”-lesjes en “blaming the victim” zijn te simplistisch voor
woorden. Als de oplossing zo simpel lag, dan was niemand meer verlegen of onzeker. Wat een veel grotere rol heeft gespeeld bij mijn dochter, was de lieve en grappige juf in groep 1 die haar veel vrijheid gaf. In groep 2 kwam de lockdown welk onverwacht positief effect had op de verlegenheid van mijn dochter. Ze communiceerde via de tablet met de klas (omdat wij wegens gezondheidsredenen langer thuis waren dan de rest) en iedereen wilde met haar praten. Ze werd vrolijk en veel zekerder in haar contacten met de buitenwereld. Maar toen aan het einde van groep 2 ze weer naar school ging en haar (nieuwe) vriendinnetje mijn dochter bij het spel begon uit te sluiten, had ik genoeg van deze “blaming the victim”- pseudotherapie en heb ik de moeder gemeld dat mijn kind niet meer met haar kind mocht spelen. Dit had direct gewenst effect en alles is weer in orde.
Nu in groep 3 echter, keren de “Ik ben de baas”-lesjes terug, en is het weer
zwaar thuis. Mijn dochter is van mening dat zij de baas is en niet de ouders. En dit keer ben ik degene die gepest wordt. Ik heb mijn dochter voorgelicht dat dit toch echt niet waar is dat zij de baas is en dat kinderen die zich ernstig misdragen soms zelfs uit huis worden geplaatst. Dus dat uiteindelijk dan de Nederlandse staat de baas is. Ik vind het echter jammer dat door deze pseudotherapie mijn kind eerder op het slechte pad dan op de goede pad gebracht wordt. Vooral omdat haar onzekerheid weer op gaat spelen.
Begrijp mij goed, de oefeningen in vertrouwen die de kinderen doen zijn volgens mij prima in orde. Maar wat ik ook niet begrijp is het feit dat de ouders erbuiten worden gehouden. Alsof het effect van wat je doet zich alleen tot de school beperkt en alsof alles wat je doet oneindig goed zou zijn. Zulke wondermiddelen bestaan volgens mij niet. De onzekerheid van
mijn dochter (dat mondjesmaat weer terug begint te komen) wordt
verborgen achter bravoure (dat keiharde kanten begint te krijgen).
Soms dien je een wat bijsturen als het mis dreigt te gaan, is mijn mening. Maar hoewel de Kanjertraining de kinderen “leert” om met kritiek om te gaan (het slachtoffer moet dan een ander speelkameraadje zoeken, de pestkop is dus de baas) is kritiek op onze school uit den boze.
Ik ben heel benieuwd wat andere ouders van dit alles vinden. Naar mijn mening leert de Kanjertraining mijn kind een harteloze en keiharde opstelling aan dat de pestkop de baas is (de vlerk is goed materiaal om daar leiders van
de maken). Het leert mijn kind dat het je eigen schuld is als je slachtoffer bent van iemands vervelende of agressieve gedrag. Tot slot leert het onverschilligheid aan (“ik haal mijn schouders op”: nou en dat je iets vindt) en heeft het verborgen racistische elementen omdat de vlerk de zwarte pet op heeft en de kanjer de witte pet.
MoederSterretje schreef op 10-02-2022 om 11:21:
[..]
Je hebt 100% gelijk, maar
dat is nou de methode van de Kanjertraining tegen de pestkoppen. Het
niet reageren, daar gaat het om. Daarin worden de kinderen getraind.
Dit zijn de regels van de Kanjertraining (zie blz 100 en verder):
1. Het is goed dat ik er ben.
2. Niet iedereen vindt mij aardig. En dat hoort zo.
3. Ik zeg wat ik denk en wat ik voel.
3. Doet iemand vervelend tegen mij, dan haal ik mijn schouders op.
4. Doet iemand rot dan doe ik niet mee.
5. Ik gedraag me als een kanjer, want ik ben een kanjer.
Op school worden kinderen heel gericht geleerd “Nou en” te zeggen om het negeren nog meer kracht bij te zetten. (Mijn dochter zegt het nu voortdurend, zoals ik reeds heb beschreven.)
Waar staat in bovenstaand lijstje volgens jou dat de kanjertraining zegt dat je een kind moet negeren?
De tip dat als iemand vervelend tegen je doet, je je schouders ophaalt lijkt mij heel verstandig. Wat stel jij dan voor? Ruzie maken? Terugpesten? Gaan huilen? De juf roepen? Vechten?
Dat die jongen genegeerd wordt door de klas ligt toch vooral aan de lerares. Hij wordt inmiddels door zijn klasgenoten gepest en zij weet blijkbaar niet hoe ze met situaties om moet gaan maar dat roepen al heel veel mensen hier. De gang van zaken en de sfeer in die klas is niet goed.
Mijn zoon is volgens mijn oudste zoon een übernerd (valt wel mee volgens mij maar dan is even duidelijk hoe hij over kan komen). Op de basisschool had hij andere hobbies, andere interesses dan zijn klasgenoten. Hij zat op vioolles, op schaken, deed aan atletiek, droeg gerust twee verschillende schoenen, nooit een spijkerbroek maar bij voorkeur een ribcord broek. Hij was anders. Tijdens een 10 minuten gesprek vertelde zijn juf dat ze het zo knap vond dat onze zoon niet pestbaar was want wat ze ook tegen hem zeiden het bleef niet hangen. Hij reageerde overal op zo'n manier op dat het gelijk klaar was. Dus werd hij gepest met zijn viool spelen dan zei hij alleen maar " ja, ik speel viool, leuk hè?" en daarna was het klaar. Hij was waarschijnlijk een voorbeeld van wat ze bedoelen. Haal je schouders op als iemand vervelend doet. En dat deed hij helemaal zelf zonder training of cursus.
Schouders ophalen als iemand iets vervelends zegt is iets anders dan het categorisch compleet negeren van één persoon.
Als iemand tegen mijn dochter zegt wat heb jij een stomme jurk aan, dan zegt ze 'mag je vinden, gelukkig ik vind hem wel mooi'.
Als je niks aardigs kan zeggen, zeg dan niks. Maar met de hele klas inclusief de juf net doen alsof iemand er niet is en niet bestaat, dat gaat echt veel en veel te ver.
Precies, je schouders ophalen/je er niks van aantrekken is echt iets anders dan negeren. En dan helemaal als je het hebt over genegeerd worden door je hele klas. Wat intens triest voor dat jongetje. Ook als het een klein rotzakje is.
Een kind negeren en/of niet welkom laten voelen, hakt er flink in. Maar dat gebeurt net zo goed op scholen waar geen Kanjertraining gegeven wordt.
Uitvoering van Kanjertraining ligt in handen leerkracht, zoals pettenkwestie; de ene neemt de taak letterlijk en de ander met korrel zout.
Ik was in die tijd niet op de hoogte van de aan de training gekoppelde vragenlijsten. Ik zou bezwaar hebben gemaakt. Ik denk dat die leerkracht ook niet achter die vragenlijst stond en dat onderdeel zodoende in de map liet. Juist met al die digitalisering vind ik dit een bedenkelijke zaak; je zou als kind maar gedoe hebben met de leerkracht. Dan ben je mooi aapje gelogeerd.
Toch goed dat die info over vragenlijst in deze draad terug komt; gewaarschuwd man telt voor twee.
Jonagold schreef op 10-02-2022 om 13:59:
Precies, je schouders ophalen/je er niks van aantrekken is echt iets anders dan negeren. En dan helemaal als je het hebt over genegeerd worden door je hele klas. Wat intens triest voor dat jongetje. Ook als het een klein rotzakje is.
En dat valt nog maar te bezien of het echt een rotzakje zou kunnen zijn. Als de juf uitdraagt dat hij genegeerd moet worden en de hele klas dat ook doet, anders wordt je bij de juf geroepen dat je het niet goed doet werkt dat natuurlijk enorm frustrerend voor dat jongetje. Hij zou van minder vreemd gedrag kunnen vertonen. Waar de juf dan weer verkeerd op reageert en zo raak je in een neerwaartse spiraal.
Arm knulletje
MoederSterretje schreef op 09-02-2022 om 16:36:
[..]
Flanagan, dankjewel
voor weer een heel stuk inzicht in hoe het systeem van Kajertraining
en ook nog vastlegging in KanVas werkt. Wat goed om dit te weten en
wat schokkend dat dit met gezonde kinderen, zonder psychische
problemen gebeurt.
Nou, niet alleen met gezonde kinderen, zonder psychische problemen, eerder met alle kinderen.😔
Flanagan, hier is deel 3 van het gesprek van de deskundige met mijn dochter over de Kanjertraining.
Een (begeleide) oefening “Wie zijn we”
Van mama hoor ik dat jullie thuis soms een luide familie zijn, heel anders dan buitenshuis.
En dat jullie van vroeg opstaan houden.
Jullie zijn een luiden familie van vroege vogels, zeg maar 
Mijn dochter lacht en maakt vogel-geluiden na “Tjilp, tjilp”.
Waarom praten jullie thuis soms hard?
Samen bedenken we een aantal redenen:
Omdat papa soms niet goed kan horen.
Omdat we een groot huis hebben en we soms dingen naar elkaar roepen.
Als er een noodgeval is en gevaar is, dan moet je roepen en waarschuwen.
Als mama soms heel geconcentreerd is, dan roep ik om aandacht te trekken.
Als ik pijn heb dan roep ik om hulp.
Als iets niet lukt dan roep ik om hulp of aandacht.
Mag je boos zijn van mama?
“Ja, maar niet dingen kapot maken.”
Mag je hard praten?
“Ja, maar eerst rustig en dan pas harder.”
“Als ze het niet hoort.”
“Soms vergeet ik dat.”
Als je boos wilt zijn, mag dat op school?
“Nee, dat mag niet.”
"Dan gaan kinderen niet met je spelen."
Dus je houdt je rustig?
“Ja.”
“En soms ben ik verlegen.”
En ergens anders?
“Ja, daar mag het wel.”
Waar bijvoorbeeld?
“Op vakantie.”
Jouw mama vertelt mij dat jullie naar landen geweest zijn waar je luid mag zijn.
“Ja, we zijn naar Griekenland geweest.”
Ik weet niet of je daar hard mag praten…
Ik weet wel dat je bijvoorbeeld in Italië best hard kunt praten en dat dit niet vreemd is. Gepassioneerd praten heet dat.
Mag je hard praten op school?
“Nee.”
Dat kan ik mij voorstellen, met zoveel kinderen.
Anders zou je niets meer kunnen horen, wat de juf zegt.
Betekent luid zijn of schreeuwen automatisch dat je de zwarte pet op hebt?
“Ik denk het niet.”
Inderdaad.
Dacht je dat eerst wel?
“Ja.”
Ik hoorde van mama dat je dacht dat mama en papa de zwarte pet op hadden.
“Ja, een beetje wel...” (zegt ze beteuterd)
Je doet dan erg boos en mama legt dan uit dat ze je niet pest, als iets moet gebeuren.
“Ja. Maar op school doe ik niet zo."
Helpt het dat mama zegt dat ze je niet pest?
“Ja.” (lacht ze weer)
Jullie hebben de knuffel-time-out bedacht, heb ik begrepen. Is dat fijn?
“Ja, dan is mama weer lief en word ik ook lief.”
“En dan praat mama en zeg ik wat ik fout heb gedaan en zeg ik
sorry.”
Zegt mama ook wel eens sorry?
“Ja. Als ze soms boos is."
Kun je iemand op een soort aardige manier pesten, zonder boos te zijn?
“Ja, dat is de rode pet!”
Wie heeft de rode pet op?
“J!” (dat is het onbehouwen meisje in haar klas)
En kun je iemand pesten door te doen alsof je hem niet hoort?
“Weet ik niet.”
Worden mensen dan wel eens boos, als je dat doet?
“Ja. Heel boos.”
Waarom doe je dat dan?
“Dat moet als iemand niet leuk doet.”
Je bedoelt als iemand naar doet?
“Ja. Als iemand niet leuk doet.”
Maar soms moet je dingen doen die niet zo leuk zijn.
Zoals je kamer opruimen. Is dat ook pesten?
“Nee, alleen niet leuk.”
En dan doe je alsof je het niet hoort.
“Ja. Op school mag ik kiezen wat ik leuk vind.”
Noot:
Kortom, het is negeren wat niet leuk is en alleen dat kiezen wat wel leuk is. Dat is de strategie die mijn kind op school aanleert
Of dat handig is in het leven, weet ik nog net niet...
Plantenbak schreef op 10-02-2022 om 13:46:
[..]
Waar staat in bovenstaand lijstje volgens jou dat de kanjertraining zegt dat je een kind moet negeren?
De tip dat als iemand vervelend tegen je doet, je je schouders ophaalt lijkt mij heel verstandig. Wat stel jij dan voor? Ruzie maken? Terugpesten? Gaan huilen? De juf roepen? Vechten?Dat die jongen genegeerd wordt door de klas ligt toch vooral aan de lerares. Hij wordt inmiddels door zijn klasgenoten gepest en zij weet blijkbaar niet hoe ze met situaties om moet gaan maar dat roepen al heel veel mensen hier. De gang van zaken en de sfeer in die klas is niet goed.
Mijn zoon is volgens mijn oudste zoon een übernerd (valt wel mee volgens mij maar dan is even duidelijk hoe hij over kan komen). Op de basisschool had hij andere hobbies, andere interesses dan zijn klasgenoten. Hij zat op vioolles, op schaken, deed aan atletiek, droeg gerust twee verschillende schoenen, nooit een spijkerbroek maar bij voorkeur een ribcord broek. Hij was anders. Tijdens een 10 minuten gesprek vertelde zijn juf dat ze het zo knap vond dat onze zoon niet pestbaar was want wat ze ook tegen hem zeiden het bleef niet hangen. Hij reageerde overal op zo'n manier op dat het gelijk klaar was. Dus werd hij gepest met zijn viool spelen dan zei hij alleen maar " ja, ik speel viool, leuk hè?" en daarna was het klaar. Hij was waarschijnlijk een voorbeeld van wat ze bedoelen. Haal je schouders op als iemand vervelend doet. En dat deed hij helemaal zelf zonder training of cursus.
Wat ontzettend goed
van je zoon om er zo cool mee om te gaan Petje af. Hier hebben we
het echter over een jongetje dat de pester is (als ik het goed
begrijp) en een lerares die tracht dat gedrag te stoppen door de klas
het gedrag te laten negeren. Persoonlijk denk ik dat de lerares
aardig blijft doen tegen het jongetje, maar dat dit “dubbel”
gedrag erg lastig na te doen blijkt voor de kinderen. Het jongetje
zegt tegen iedereen “Ik haat je.” (als ik het goed begrijp). Maar
nogmaals, ik ben niet deskundig genoeg om zulke vraagstukken op te
lossen, te meer ik niet in het klaslokaal aanwezig ben en niet
precies kan vertellen wat er speelt of juist wordt nagelaten.
Als je het
Kanjerboek leest dan zie je dat het negeren van het vervelende gedrag
cruciaal is in de training en dat daarmee het gedrag gestopt
wordt (als dat niet gebeurt dan moet de uitlokker van dat gedrag,
d.w.z de gepeste persoon, aangepakt worden en moet zijn gedrag
wijzigen, dat staat letterlijk op blz 41). In dit geval is er geen
echt gepest persoon, maar alle kinderen zijn het doelwit. Het jongetje zegt wat hij zegt tegen alle kinderen (als ik het goed begrijp). Dus krijgen alle kinderen de instructie om dat te negeren. Nogmaals, ik ben daar niet bij en weet het fijne er ook niet van, alleen van wat ik hoor. Ik concentreer mij op mijn dochter en het weer rechtzetten van wat zij door deze situatie “aangeleerd” heeft.
Negeren is geen oplossing. Dat jochie heeft aandacht nodig, hij wil zich gezien voelen. Hij wil een reactie, positief of negatief. Negatieve aandacht is ook aandacht. Die krijgt hij ook niet dus gaat hij steeds extremere dingen zeggen. En hij komt er mee weg omdat er niks van wordt gezegd. Hij leert ook niet hoe het wel moet. En zijn gevoel van waardigheid wordt aangetast, want hij krijgt de hele dag het idee dat hij niet bestaat.
Beter gaat de juf een keer één op één een gesprek met hem over waarom hij dat zegt. Dat dat niet leuk is om te zeggen, dat dat niet mag en dat hij beter wat aardigs kan zeggen. Bijvoorbeeld 'mag ik met jullie mee spelen? of iemand een compliment geven als die iets moois gemaakt heeft.
Maar echt, als die school daadwerkelijk zo'n ontzettend schadelijke omgeving is voor kinderen als jij hier omschrijft zou ik zo snel mogelijk een andere school zoeken.
Toen ik deel 2 las, dacht ik dat een medewerker van school de vragen aan je dochter stelde. Eigenlijk hoefde ik deel 3 niet te zien; het ging mij meer om de manier van vragen stellen, de suggestieve wijze waarop een kind ondervraagd werd. Kind weet niet eens dat haar antwoorden bij ondervraging door een aan school gerelateerde persoon opgeslagen worden. (Een volwassene is meestal wat voorzichtiger met antwoord geven.)
Het ging mij dus niet om de antwoorden, maar om de vragen en de opzet van die vragen.
Ook in deel 3 kom ik de persoonlijke elementen tegen, zoals vakantiebestemming of thuis luid praten. En eerlijk gezegd, hoef ik de antwoorden van je dochter aan de deskundige die jullie aangetrokken hebben, hier niet te lezen. Dat voelt zo vreemd, zo’n inbreuk in de beleving van je dochter terwijl ik haar niet eens ken. Snap je dat het niet eens prettig is te lezen wat je kind dacht?
Tip: hou de verdere vragenlijsten voor jezelf, al was het maar in kader van privacy of herkenning.
MoederSterretje schreef op 10-02-2022 om 16:32:
[..]
Het jongetje
zegt tegen iedereen “Ik haat je.” (als ik het goed begrijp).
Als je het
Kanjerboek leest dan zie je dat het negeren van het vervelende gedrag
cruciaal is in de training en dat daarmee het gedrag gestopt
wordt (als dat niet gebeurt dan moet de uitlokker van dat gedrag,
d.w.z de gepeste persoon, aangepakt worden en moet zijn gedrag
wijzigen, dat staat letterlijk op blz 41). In dit geval is er geen
echt gepest persoon, maar alle kinderen zijn het doelwit. Het jongetje zegt wat hij zegt tegen alle kinderen (als ik het goed begrijp). Dus krijgen alle kinderen de instructie om dat te negeren. Nogmaals, ik ben daar niet bij en weet het fijne er ook niet van, alleen van wat ik hoor. Ik concentreer mij op mijn dochter en het weer rechtzetten van wat zij door deze situatie “aangeleerd” heeft.
Het gaat ook in het boek over het negeren van gedrag en niet over het negeren van het kind. Dat zijn twee totaal verschillende dingen.
als een kind tegen kinderen zegt ik haat je en kinderen zeggen tegen hem "dat vind ik niet leuk om te horen maar doe je mee met tikkertje spelen of doe je mee met ons spelletje" dan negeer je het gedrag en niet het kind.
Draait iedereen hem de rug toe en praten ze niet meer met hem en spelen ze ook niet meer met hem dan negeren ze het kind en zijn het zelf net zulke pestkoppen.
In het door jouw gequote stuk staat niks over negeren van kinderen.
MamaE schreef op 10-02-2022 om 16:53:
Negeren is geen oplossing. Dat jochie heeft aandacht nodig, hij wil zich gezien voelen. Hij wil een reactie, positief of negatief. Negatieve aandacht is ook aandacht. Die krijgt hij ook niet dus gaat hij steeds extremere dingen zeggen. En hij komt er mee weg omdat er niks van wordt gezegd. Hij leert ook niet hoe het wel moet. En zijn gevoel van waardigheid wordt aangetast, want hij krijgt de hele dag het idee dat hij niet bestaat.
Beter gaat de juf een keer één op één een gesprek met hem over waarom hij dat zegt. Dat dat niet leuk is om te zeggen, dat dat niet mag en dat hij beter wat aardigs kan zeggen. Bijvoorbeeld 'mag ik met jullie mee spelen? of iemand een compliment geven als die iets moois gemaakt heeft.
MemeE, je hebt alweer 100%
gelijk. Het uitblijven van een reactie is wat het erger maakt. De juf
doet al deze oefeningen die jij hier noemt. Ze doet echt haar best.
Maar er verandert niets. Het kan zijn dat het jongetje niet mee kan
komen, dat het allemaal te veel voor hem is. Wie zal het zeggen? Er
moet naar de oorzaak van dit alles worden gekeken. Iets wat de
Kanjertraining niet doet en dat expliciet ook onderschrijft als niet
belangrijk. Daarom is het goed dat dit nu gemeld is en wellicht
iemand wel gaat kijken wat er aan de hand is.
Plantenbak schreef op 10-02-2022 om 17:26:
[..]
Het gaat ook in het boek over het negeren van gedrag en niet over het negeren van het kind. Dat zijn twee totaal verschillende dingen.
als een kind tegen kinderen zegt ik haat je en kinderen zeggen tegen hem "dat vind ik niet leuk om te horen maar doe je mee met tikkertje spelen of doe je mee met ons spelletje" dan negeer je het gedrag en niet het kind.
Draait iedereen hem de rug toe en praten ze niet meer met hem en spelen ze ook niet meer met hem dan negeren ze het kind en zijn het zelf net zulke pestkoppen.
In het door jouw gequote stuk staat niks over negeren van kinderen.
Inderdaad, negeren
van gedrag en negeren van het kind lijken twee verschillende dingen,
maar in de praktijk zijn ze dat niet. Dat lijkt alleen zo voor degene
die negeert. Die denkt, ik negeer het gedrag. Maar aan de kant van de
ontvanger lijkt het alsof je als persoon genegeerd wordt, alsof je
niet bestaat. Zoals MemeE heel goed heeft beschreven. Dit is iets wat
de Kanjertraining niet onderkent en wat veel kinderen tot slachtoffer
maakt. Het is dezelfde fout als het niet troosten van het zielige
Konijntje. Het lijkt alsof je het Konijntje leert om zich te
vermannen en sterker te worden, maar aan de kant van het Konijntje
lijkt het precies andersom, alsof het nog meer op zijn kop krijgt.
Met als resultaat dat het zelfvertrouwen nog verder zakt (en ook nog
eens gezien wordt als geen vertrouwen hebben in de medemensen).
MoederSterretje schreef op 11-02-2022 om 10:00:
[..]
Inderdaad, negeren
van gedrag en negeren van het kind lijken twee verschillende dingen,
maar in de praktijk zijn ze dat niet. Dat lijkt alleen zo voor degene
die negeert. Die denkt, ik negeer het gedrag. Maar aan de kant van de
ontvanger lijkt het alsof je als persoon genegeerd wordt, alsof je
niet bestaat. Zoals MemeE heel goed heeft beschreven. Dit is iets wat
de Kanjertraining niet onderkent en wat veel kinderen tot slachtoffer
maakt. Het is dezelfde fout als het niet troosten van het zielige
Konijntje. Het lijkt alsof je het Konijntje leert om zich te
vermannen en sterker te worden, maar aan de kant van het Konijntje
lijkt het precies andersom, alsof het nog meer op zijn kop krijgt.
Met als resultaat dat het zelfvertrouwen nog verder zakt (en ook nog
eens gezien wordt als geen vertrouwen hebben in de medemensen).
Dat probleem ontstaat volgens mij vooral door een domme interpretatie van de methode door de leerkracht, kinderen en/of hun ouders.
Ik denk dat ze op de school van mijn kinderen prima begrepen hoe je de kanjertraining het beste in kan zetten.
Voor mijn kinderen was het heel duidelijk dat 'Stop, hou op, ik vind het niet meer leuk!', sloeg op het gedrag. Anders zeg je niet het, dan zeg je dat je hem of haar niet leuk vind. Als deze kanjertraining-woorden, of woorden van gelijke strekking, niet voldoende waren en er een gesprekje met de leerkracht nodig was, kwam de vraag: 'Wat vind je niet meer leuk?'. Die vraag werd aan alle betrokken kinderen gesteld.
Bij zo'n gesprek gebruikte de leerkracht trouwens nooit kanjermethode-termen. Die petjes en beestjes waren alleen onderdeel van de lessen over sociale vaardigheden. Niet van het echte leven. Dat begrepen mijn kinderen ook prima. De kanjertraining was bij hun op school gewoon een verhaal met een moraal. Niet meer dan dat.