Is Kanjertraining soms schadelijk?
Kanjertraining was iets wat ik als een groot pluspunt van onze school heb gezien toen ik mijn kind inschreef. 'Tot ik de negatieve kanten daarvan had ervaren. Nu weet ik het niet meer zo zeker dat deze huis-tuin-en-keuken
psychologie, waar geen wetenschappelijk onderzoek naar is gedaan over
de effectiviteit en de werking, wel zo goed is.
In groep 0 (voor de kids die in januari al 4 worden) gebeurde het eerst met het
vriendinnetje van mijn dochter en daarna met mijn dochter zelf. Het meisje werd al gauw de beste vriendin van mijn dochter en de meiden speelden heel leuk en op een gelijkwaardig niveau samen. De moeder van het vriendinnetje vertelde dat het meisje last had van haar 1 jaar oudere broertje en ook het meisje klaagde over hem dat hij haar speelgoed afpakte, haar soms een mep verkocht, etc. Kortom, dat hij bazig was. Om het meisje te helpen sterker en zekerder te worden, kreeg ze op school tijdens de Kanjertraining “ik ben de baas”-lesjes. Tegen het einde van dat schooljaar werd het meisje zo bazig over mijn dochter dat mijn oppas die dat meemaakte, een klacht bij mij indiende. Het meisje pestte en kleineerde mijn dochter (en die dag ook de oppas). De oppas waarschuwde mij dat dit echt niet kon. De situatie was dusdanig ernstig dat de meisje in verschillende groepen 1 zijn geplaatst.
Toen mijn dochter,dat nogal verlegen was in de buitenwereld, maar niet op haar mondje gevallen is thuis, deze “ik ben de baas”-lesjes kreeg, gebeurde iets vergelijkbaars. Ze werd thuis brutaal en onhandelbaar en ik moest haar zelfs vaker dan gebruikelijk, time-outs geven. Met de eerder opgedane ervaring met het vriendinnetje, was ik er echter al op voorbereid dat dit niet haar gebruikelijke zelf was. Het effect op de verlegenheid van mijn kind was minimaal (als die er al was), maar de negatieve effecten waren behoorlijk, echter gelukkig tijdelijk.
Een ander groot nadeel van de Kanjertaining is het schuld geven aan het slachtoffer (je bent een bang konijntje en je moet niet zo zielig doen). Ook dit
heeft flink in gehakt op mijn kind, dat dan maar niet meer meldde dat ze gepest werd
Deze “ik ben de baas”-lesjes en “blaming the victim” zijn te simplistisch voor
woorden. Als de oplossing zo simpel lag, dan was niemand meer verlegen of onzeker. Wat een veel grotere rol heeft gespeeld bij mijn dochter, was de lieve en grappige juf in groep 1 die haar veel vrijheid gaf. In groep 2 kwam de lockdown welk onverwacht positief effect had op de verlegenheid van mijn dochter. Ze communiceerde via de tablet met de klas (omdat wij wegens gezondheidsredenen langer thuis waren dan de rest) en iedereen wilde met haar praten. Ze werd vrolijk en veel zekerder in haar contacten met de buitenwereld. Maar toen aan het einde van groep 2 ze weer naar school ging en haar (nieuwe) vriendinnetje mijn dochter bij het spel begon uit te sluiten, had ik genoeg van deze “blaming the victim”- pseudotherapie en heb ik de moeder gemeld dat mijn kind niet meer met haar kind mocht spelen. Dit had direct gewenst effect en alles is weer in orde.
Nu in groep 3 echter, keren de “Ik ben de baas”-lesjes terug, en is het weer
zwaar thuis. Mijn dochter is van mening dat zij de baas is en niet de ouders. En dit keer ben ik degene die gepest wordt. Ik heb mijn dochter voorgelicht dat dit toch echt niet waar is dat zij de baas is en dat kinderen die zich ernstig misdragen soms zelfs uit huis worden geplaatst. Dus dat uiteindelijk dan de Nederlandse staat de baas is. Ik vind het echter jammer dat door deze pseudotherapie mijn kind eerder op het slechte pad dan op de goede pad gebracht wordt. Vooral omdat haar onzekerheid weer op gaat spelen.
Begrijp mij goed, de oefeningen in vertrouwen die de kinderen doen zijn volgens mij prima in orde. Maar wat ik ook niet begrijp is het feit dat de ouders erbuiten worden gehouden. Alsof het effect van wat je doet zich alleen tot de school beperkt en alsof alles wat je doet oneindig goed zou zijn. Zulke wondermiddelen bestaan volgens mij niet. De onzekerheid van
mijn dochter (dat mondjesmaat weer terug begint te komen) wordt
verborgen achter bravoure (dat keiharde kanten begint te krijgen).
Soms dien je een wat bijsturen als het mis dreigt te gaan, is mijn mening. Maar hoewel de Kanjertraining de kinderen “leert” om met kritiek om te gaan (het slachtoffer moet dan een ander speelkameraadje zoeken, de pestkop is dus de baas) is kritiek op onze school uit den boze.
Ik ben heel benieuwd wat andere ouders van dit alles vinden. Naar mijn mening leert de Kanjertraining mijn kind een harteloze en keiharde opstelling aan dat de pestkop de baas is (de vlerk is goed materiaal om daar leiders van
de maken). Het leert mijn kind dat het je eigen schuld is als je slachtoffer bent van iemands vervelende of agressieve gedrag. Tot slot leert het onverschilligheid aan (“ik haal mijn schouders op”: nou en dat je iets vindt) en heeft het verborgen racistische elementen omdat de vlerk de zwarte pet op heeft en de kanjer de witte pet.
MoederSterretje schreef op 26-01-2022 om 07:40:
Suusje, als je (pseudo) psychologische theorieën op kinderen gaat loslaten zul je onvermijdelijk verdraaiingen krijgen. Vandaar dat ik het Kanjerboek ben gaan lezen en navraag bij de lerares doe om te weten te komen of mijn kind wel het juiste vertelt
Daarnaast maak ik de
Kanjerbehandeling zelf ook mee, want de ouders worden op dezelfde
manier tegemoetgekomen. Sommige ouders zijn inderdaad naar een andere school vertrokken.
Bakblik, Ik plaats dat wat met ons gebeurt in de context van de Kanjertraining om te begrijpen wat met ons gebeurt. Want dit is nieuw voor mij. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en probeer eruit te vissen of er wellicht positieve kanten voor ons zitten aan de Kanjertraining.
Overigens, hier is iets grappigs wat vanochtend is gebeurd.
Wegens de zieke juffen (allebei Corona) hebben we nu afstansonderwij en kregen wij wat werkbladen gemaild. Deze was ik aan het printen en ik zei tegen mijn dochter: “Lezen print ik niet want dat is veel te makkelijk voor jou”.” (mijn dochter leest nu E3 boekjes) Daarop zei zij op een grappig toontje: “Mama, je wordt weer aangepa-aaaaakt.”. Ik
moest lachen. Ze heeft gelijk. Ik word ook gekanjerd. Want
commentaar leveren wordt uitgelegd als vlerkengedrag en wordt niet op prijs gesteld (en kritiek uiten of iets wat daarop lijkt is al
helemaal uit den boze).
De relatie tussen jou en school is gewoon helemaal ziek. Ik laat even in het midden wat de oorzaak daarvan is, het is echter wel aan jou nu om dit niet helemaal te vergiftigen.
Je knipt, plakt en breit hele lappen tekst aan elkaar om maar uit te leggen dat het niet deugt. Maar dat wat haar zou kunnen helpen, dat doe je niet.
Wat brengt het jou om maar steeds bij elk gedrag van je dochter er meteen het kanjertrainingboek bij te pakken? Waarom is die training het eerste waar je aan denkt, ipv dat je je afvraagt hoe je haar hierin verder kunt begeleiden, helpen en opvoeden?
Wat maakt dat je je zo vastbijt in die training, zonder het logische te doen (nl uitleg vragen of je kind naar een andere school te sturen?). Waarom reageer je hier ook alleen maar op de schrijnende pestverhalen, maar niet op iedereen die je probeert te vertellen dat jouw interpretatie op zijn minst zwart-wit is?
Of is dit jouw vorm van opvoeden? Ik vertel mijn 6-jarige alles en dan moet ze maar meteen weten hoe ze zich moet gedragen. En alles wat ze doet wat daarvan afwijkt ligt niet aan mij of haar maar aan een externe oorzaak, nl die kanjertraining?
Pluspunten van de school:
De school wordtgeleid door een goede directeur die als een soort generaal de school
aanvoert en de leraren tot een effectieve “formatie” (term van de
school) maakt die de zware tijden aankan van de Coronapandemie, de
bezuinigingen door de overheid, de fusiedruk, de wisselende
regelgeving (waar je gek van wordt), etc.
Resultaat: zeerweinig tot geen uitval van lesuren, capabel personeel, goede voorzieningen binnen de school, goed lesmateriaal, goed lesprogramma, goed publiek (kinderen zonder of met weinig sociale problematiek).
Nog een groot pluspunt van de school: de school ligt dichtbij (voor ons van zeer groot belang i.v.m. de chronische ziekte die ik en mijn dochter
hebben).
Verder hebben wij de school gekozen wegens de overeenkomstige culturele achtergrond en het internationale programma dat er wordt aangeboden (wij zijn 2 talig).
Biebel schreef op 26-01-2022 om 07:55:
Je knipt, plakt en breit hele lappen tekst aan elkaar om maar uit te leggen dat het niet deugt. Maar dat wat haar zou kunnen helpen, dat doe je niet.
Wat brengt het jou om maar steeds bij elk gedrag van je dochter er meteen het kanjertrainingboek bij te pakken? Waarom is die training het eerste waar je aan denkt, ipv dat je je afvraagt hoe je haar hierin verder kunt begeleiden, helpen en opvoeden?
Wat maakt dat je je zo vastbijt in die training, zonder het logische te doen (nl uitleg vragen of je kind naar een andere school te sturen?). Waarom reageer je hier ook alleen maar op de schrijnende pestverhalen, maar niet op iedereen die je probeert te vertellen dat jouw interpretatie op zijn minst zwart-wit is?
Of is dit jouw vorm van opvoeden? Ik vertel mijn 6-jarige alles en dan moet ze maar meteen weten hoe ze zich moet gedragen. En alles wat ze doet wat daarvan afwijkt ligt niet aan mij of haar maar aan een externe oorzaak, nl die kanjertraining?
‘Jouw interpretatie’ is niet eens op z’n minst zwart-wit, maar random knippen en plakken zoals: in het rekenboek staat “x5 =35” en dat is fout! Het is pseudo-rekenen want 9x5 is niet 35!! En dan daar steeds maar grapjes over maken met je dochter hoe idioot dat rekenboek is.
Mevrouw75 schreef op 26-01-2022 om 08:11:
[..]
‘Jouw interpretatie’ is niet eens op z’n minst zwart-wit, maar random knippen en plakken zoals: in het rekenboek staat “x5 =35” en dat is fout! Het is pseudo-rekenen want 9x5 is niet 35!! En dan daar steeds maar grapjes over maken met je dochter hoe idioot dat rekenboek is.
Even toetsen; heb je het over de interpretatie van To, of doe ik iets onduidelijks in de tekst die je quote? Je voorbeeld vind ik nl erg goed gekozen, dus ik hoop dat het niet over mijn proza ging
@TO
Ik heb geinteresseerd je hele topic gelezen, maar het is me nog steeds niet duidelijk wat je er mee wilt.
Je vraagt mening over kanjertraining, krijgt andere reacties dan jouw ervaring, en blijft vervolgens hangen in hoe slecht het is.
Zou je je focus niet moeten verleggen naar de vraag hoe jij je dochter kan helpen?
Dat jij online een wellus-nietus discussie begint over kanjertraining, schiet zij namelijk niks mee op en lost het probleem niet op. Sterker zelfs als iedereen hier jou gelijk zou geven, zou dat jou behalve jouw gelijk niks opleveren. Ook dat zou jou en jouw dochter niet helpen.
Dus waarom focus jij je niet op de vraag, hoe je de situatie van je dochter kan verbeteren? Om vervolgens dan dus ook echt actief wat te doen met de adviezen, want anders kom je nog geen stap verder.
Ik weet het nog niet hoe ik mijn dochter kan helpen
Mijn dochter helpt
iedereen steeds. Haar witte petten gedrag wordt echter in het
kader van de Kanjertraining uitgelegd als gele en dus te lieve
konijntje. Zijzelf wordt niet geholpen of getroost (en ze is geen
pieper maar een tough guy). Ze heeft mij dit 1 keer verteld en ik heb
het maar voor de zekerheid even gecheckt: “Word je echt nooit
geholpen of getroost.” “Nee mama”, zei ze “maar ik huil ook
nooit.” “en toen je gevallen was?” “Ja, toen wel, maar ik
word niet getroost.” Ik denk dat ze de waarheid spreekt.
Mijn dochter kwam
een keer met helemaal geschaafde knieën van de gymles (foutje van de
gymjuf denk ik) en dat heb ik even gemeld en een foto meegestuurd.
Nooit wat op gehoord. Mijn dochter zit regelmatig ziek thuis vanwege
haar aandoening. Nooit krijgt zij beterschapswensen (maar o wee als
wij deze eens vergeten omdat er een kindje zonder symptomen thuis zit
wegens Corona…).
De goede sociale
vaardigheden van mijn dochter, het konijntje, worden naar mijn mening
uitgebuit om het systeem van baasjes boven baasjes (dat de
Kanjertraining onbedoeld creëert) in stand te houden. Maar iemand
die eenmaal als een gele pet is aangemerkt kan vrijwel niet een
witte-pet “worden”, dus een kanjer, want het gedrag wordt
steevast als te lief (onderdanig) aangemerkt. Een Kanjertijger is
dominant lief. Maar het konijntje kan ook niet dominant doen, want
geel/zwart is een (bange) vlerk (zie Kanjerboek).
“Een witte-pet worden”,
dat betekent dus een kanjer worden (wat op school steevast wordt gezegd) klopt ook niet, want een pet is in principe het gedrag in een bepaalde situatie. Maar zo wordt er niet mee omgegaan in de praktijk.
Kindjes die aan het begin van de school veel durfden en zich
(niet al te erg) misdroegen (want dat deden ze wel) werden als de
witte-pet kinderen aangemerkt. Zij profiteren van dit etiket nog
steeds, ondanks dat ze ook gewoon kinderen zijn en zich af en toe
misdragen door wel eens te pesten of te liegen. Zoals het
vriendinnetje dat mijn dochter een hele poos uitsloot en een ander
kind dit aan mij meldde (want mijn dochter doet dat niet meer nu ze
gekanjerd is). Ik moest de moeder aanspreken op het gedrag van haar
kind en het is weer goed gekomen.
Dit melden op school
heeft geen zin en maakt de situatie van mijn dochter alleen maar
moeilijker. Ze wordt dan aangepakt op het niet melden (wat ze
eerst deed, voordat ze gekanjerd werd). We hebben dit al eens
meegemaakt, de juf sprak mijn kind op het niet melden. De juf deed
wel wat na de melding, maar mijn kind werd weer extra gekanjerd. Want
het is niet de bedoeling dat een konijntje zielig is, je moet het
conflict in principe zelf oplossen. Waar de juf gelijk in heeft, maar
in de praktijk van durfals zoals de andere kinderen zijn, een hele
zware opgave voor mijn kind is. Want hoe krijg je het voor elkaar
dat een ander kind niet liegt en een pesterige situatie creëert?
Een ander keer, waar
ik toevallig bij was, heb ik het geprobeerd te melden. Toen ik dat
had gedaan werd er echter gezegd dat alle kinderen van alles
verzinnen. Wat er aan de hand was, was voor de lerares niet
interessant. En ik begrijp dat ook wel, dat is niet te doen met bijna
30 kinderen in de klas.
In hoofdstuk 8 van
het “Kanjerboek voor ouders en leerkrachten” onder het kopje
“oorzaak van conflict vaak niet interessant” staat letterlijk:
“Veel opvoeders
zijn geneigd oorzaken te zoeken voor het gedrag van hun kind en doen
dat door te zoeken naar oorzaken in het verleden. Daar is niets mis
mee. Maar we schieten er niet veel mee op. Er zal toch ook iets
moeten veranderen in het gedrag.”
Aangezien kinderen
vaak niet echt kunnen aangeven wat er gebeurd is, schiet een
leerkracht er niet veel mee op om naar oorzaken te spitten of de
moraalridder uit te hangen van: je mag niet liegen. Binnen de theorie
van de Kanjertraining wordt de leraar dan zelf de (geel/zwarte)
vlerk.
Waarom hou je haar dan op een school waarvan jij heilig overtuigd bent dat het schadelijk voor haar is en dat ze niet willen helpen?
Nogmaals wat wil je met dit topic, behalve discussie voeren over een training waar jij geen invloed op hebt? Helpt gelijk krijgen van een groep onbekende forummers het probleem van je kind op te lossen?
Volgens mij is het een goed idee als je even afstand neemt van dit onderwerp, want je draaft door.
Besef je dat je hier eigenlijk stelt dat jouw kind op school psychische schade oploopt en dat ze haar er verwaarlozen als ze pijn of verdriet heeft? Besef je ook dat -als het er op die school echt zo aan toe gaat- jij je tijd NU moet gaan steken in het vinden van een andere school ipv in het schrijven van enorm gefrustreerde lappen tekst?
Inderdaad; ofwel je gaat er op school over praten waarbij zij ook hun kant van het verhaal vertellen. Ofwel je zoekt een andere school. Ze gaan namelijk nooit het volledige beleid aanpassen aan jouw wensen. Een andere school trouwens ook niet, die illusie moet je niet hebben. Weet je waarom die andere ouders weggingen op de school? Heeft dat met de kanjertraining te maken? En naar welke school gingen ze toe?
Biebel schreef op 26-01-2022 om 08:23:
[..]
Even toetsen; heb je het over de interpretatie van To, of doe ik iets onduidelijks in de tekst die je quote? Je voorbeeld vind ik nl erg goed gekozen, dus ik hoop dat het niet over mijn proza ging
Nee, ‘jouw interpretatie’ is to’s interpretatie.
MoederSterretje schreef op 26-01-2022 om 10:50:
Ik weet het nog niet hoe ik mijn dochter kan helpen
Mijn dochter helpt
iedereen steeds. Haar witte petten gedrag wordt echter in het
kader van de Kanjertraining uitgelegd als gele en dus te lieve
konijntje. Zijzelf wordt niet geholpen of getroost (en ze is geen
pieper maar een tough guy). Ze heeft mij dit 1 keer verteld en ik heb
het maar voor de zekerheid even gecheckt: “Word je echt nooit
geholpen of getroost.” “Nee mama”, zei ze “maar ik huil ook
nooit.” “en toen je gevallen was?” “Ja, toen wel, maar ik
word niet getroost.” Ik denk dat ze de waarheid spreekt.
Mijn dochter kwam
een keer met helemaal geschaafde knieën van de gymles (foutje van de
gymjuf denk ik) en dat heb ik even gemeld en een foto meegestuurd.
Nooit wat op gehoord. Mijn dochter zit regelmatig ziek thuis vanwege
haar aandoening. Nooit krijgt zij beterschapswensen (maar o wee als
wij deze eens vergeten omdat er een kindje zonder symptomen thuis zit
wegens Corona…).
De goede sociale
vaardigheden van mijn dochter, het konijntje, worden naar mijn mening
uitgebuit om het systeem van baasjes boven baasjes (dat de
Kanjertraining onbedoeld creëert) in stand te houden. Maar iemand
die eenmaal als een gele pet is aangemerkt kan vrijwel niet een
witte-pet “worden”, dus een kanjer, want het gedrag wordt
steevast als te lief (onderdanig) aangemerkt. Een Kanjertijger is
dominant lief. Maar het konijntje kan ook niet dominant doen, want
geel/zwart is een (bange) vlerk (zie Kanjerboek).
“Een witte-pet worden”,dat betekent dus een kanjer worden (wat op school steevast wordt gezegd) klopt ook niet, want een pet is in principe het gedrag in een bepaalde situatie. Maar zo wordt er niet mee omgegaan in de praktijk.
Kindjes die aan het begin van de school veel durfden en zich
(niet al te erg) misdroegen (want dat deden ze wel) werden als de
witte-pet kinderen aangemerkt. Zij profiteren van dit etiket nog
steeds, ondanks dat ze ook gewoon kinderen zijn en zich af en toe
misdragen door wel eens te pesten of te liegen. Zoals het
vriendinnetje dat mijn dochter een hele poos uitsloot en een ander
kind dit aan mij meldde (want mijn dochter doet dat niet meer nu ze
gekanjerd is). Ik moest de moeder aanspreken op het gedrag van haar
kind en het is weer goed gekomen.
Dit melden op school
heeft geen zin en maakt de situatie van mijn dochter alleen maar
moeilijker. Ze wordt dan aangepakt op het niet melden (wat ze
eerst deed, voordat ze gekanjerd werd). We hebben dit al eens
meegemaakt, de juf sprak mijn kind op het niet melden. De juf deed
wel wat na de melding, maar mijn kind werd weer extra gekanjerd. Want
het is niet de bedoeling dat een konijntje zielig is, je moet het
conflict in principe zelf oplossen. Waar de juf gelijk in heeft, maar
in de praktijk van durfals zoals de andere kinderen zijn, een hele
zware opgave voor mijn kind is. Want hoe krijg je het voor elkaar
dat een ander kind niet liegt en een pesterige situatie creëert?
Een ander keer, waar
ik toevallig bij was, heb ik het geprobeerd te melden. Toen ik dat
had gedaan werd er echter gezegd dat alle kinderen van alles
verzinnen. Wat er aan de hand was, was voor de lerares niet
interessant. En ik begrijp dat ook wel, dat is niet te doen met bijna
30 kinderen in de klas.
In hoofdstuk 8 van
het “Kanjerboek voor ouders en leerkrachten” onder het kopje
“oorzaak van conflict vaak niet interessant” staat letterlijk:
“Veel opvoeders
zijn geneigd oorzaken te zoeken voor het gedrag van hun kind en doen
dat door te zoeken naar oorzaken in het verleden. Daar is niets mis
mee. Maar we schieten er niet veel mee op. Er zal toch ook iets
moeten veranderen in het gedrag.”
Aangezien kinderen
vaak niet echt kunnen aangeven wat er gebeurd is, schiet een
leerkracht er niet veel mee op om naar oorzaken te spitten of de
moraalridder uit te hangen van: je mag niet liegen. Binnen de theorie
van de Kanjertraining wordt de leraar dan zelf de (geel/zwarte)
vlerk.
Hoi op!
kom uit je wrok, daar help je níemand verder mee. Integendeel. En je dochter al helemaal niet.
En nee, 9x5 is niet 35, en dat staat er ook niet, ook niet als er wel x5=35 staat.
En oh ja: Nivea!
niet invullen voor een ander!
Ik denk dat je het te groot maakt en het daarom ook bij je dochter een hot item is.
Ga in gesprek met school om je kritiek en zorgen te kunnen uiten en straal thuis uit dat het onderdeel is van het lesprogramma en dat je dochter het verder niet zo serieus moet nemen.
MoederSterretje schreef op 26-01-2022 om 10:50:
Ik weet het nog niet hoe ik mijn dochter kan helpen
Bla bla bla wat geknip en geplak met onsamenhangende conclusies die niet kloppen
Je eerste zin is waar het om gaat. Je weet niet hoe je je dochter moet helpen. Dat blijkt uit al je berichten, je onmacht is haast voelbaar.
Wat je tot nu toe geprobeerd hebt, heeft niet gewerkt. Al dat opzoeken in het kanjertrainingboek, samenvatten en veranderen; het heeft je niet geholpen om je dochter te helpen. Ook ‘eerlijk zijn’ en van alles vertellen over uit huis plaatsen, heeft er niet voor gezorgd dat je dochter beter in haar vel zit.
Stop er daarom mee. Zie dat je hier te kort schiet en te veel hangt aan dat ene boek. Vraag hulp via je huisarts, ook voor jezelf, om om te leren gaan met een opgroeiende dochter. En om ervoor te zorgen dat je kind beter in haar vel zit.
Of begin met een gesprek op school. Niet met je lijstje klaar over wat er mis is, maar een open gesprek over hoe het gaat, wat zij zien en wat jij thuis hoort.
Mocht je door je culturele bagage of anderstalige achtergrond het lastig vinden om iets te bedenken bij je kwetsbaar opstellen of bij ‘het gesprek open aangaan’, neem dan vooral ook de vader van je kind mee. Tijd dat hij hier ook iets van vindt en jou helpt om je kind te helpen.
mijn kinderen zijn allemaal introvert maar ik heb nooit iets negatiefs gemerkt over de kanjertrainingen .
Ook mijn kinderen hebben stuk voor stuk een fase gehad waarin ze vonden dat ze zelf de baas waren en alles zelf mochten bepalen. Hoorde volgens mij vaak bij de leeftijd want mijn kinderen zijn van school geswitcht en op de 1e school was er geen kanjertraining en toen deden ze het net zo goed.
Wel heb ik geleerd is om dingen nooit zomaar aan te nemen en alles altijd te checken. Ik heb in de loop der jaren de raarste dingen voorbij horen komen. Het was eigenlijk nooit waar maar een wat bijzondere interpretatie.
En bevalt een school niet dan switch je. Als je zo negatief bent over de kanjertraining en je hangt alle negatieve ontwikkelingen van je kind hieraan op dan zou ik direct switchen. Geen kanjertraining, geen problemen meer blijkbaar.
Pas trouwens wel op dat je je dochter niet voedt want je bent zo negatief dat ik denk dat je je dochter uithoort over de kanjertraining met het risico dat ze dingen gaat verzinnen of overdrijven want aandacht is leuk. Bij ons op school was de kanjertraining niet zo groot. Het was zeker niet een wekelijks terugkerend iets. En er werd jaarlijks een bijeenkomst gehouden voor de ouders en soms stond er in de nieuwsbrief welk thema er behandeld werd en hoe ze dat gingen doen.