Zou jouw jongere ik trots zijn op de jij van nu?
Leuke vraag om te bespreken op de vrijdagmiddag 
Zou jouw jongere ik trots zijn op de jij van nu?
Toelichting is natuurlijk welkom (en interessant)!
Ja. In de zin dat ik niet meer het bange onzekere grijze muisje ben dat niet durfde te leven. Dat bang was om zichzelf te zijn en toe te geven aan mijn verlangens.
Tegenwoordig sta ik met veel meer zelfvertrouwen in het leven en durf ik veel meer de persoon te zijn die ik wil zijn.
Ik zie nog steeds wel punten waarop ik wil groeien en ontwikkelen als mens, maar die drang om dat te blijven doen zit ook wel in mijn aard. Dat ik dat ook doe, zelfs als dat ik eng vind, daar ben ik trots op.
Natuurlijk moet ook ik altijd eerst weer die comfortzone uit komen en het duurt soms even voordat ik op het punt ben dat ik dat ook kan, maar uiteindelijk doe ik het altijd. Als ik iets echt wil, laat ik me daar niet meer door tegen houden.
En ik denk dat ik ook trots zou zijn op hoe ik omga meg mijn ziekte, vooral omdat dat veel van wat ik heb geleerd en hoe ik ben gegroeid als persoon samen brengt.
Trots niet, tevreden toekijkend wel denk ik.
Ik ben niet ambitieus, nooit geweest. Carrièretijger of competitiedrang zat vroeger al niet in mijn karakter.
Maar ik heb een relatie van meer dan 45 jaar, een goede band met mijn kinderen en kleinkinderen, enkele vrienden en een gezonde financiële positie.
Misschien een beetje trots toch omdat ik twee keer kankeroperaties heb gehad en mijn leven daarna weer zo goed en zo kwaad heb opgepakt, zonder al te zeer in een depressie te schieten.....tot nu toe...(afkloppen)
Ja, omdat ik meer mezelf durf te zijn nu dan toen. Maar ik ben nog niet waar ik wil staan.
Nee.
Door ziekte en handicap heb ik zwaar moeten inboeten op de wilde dromen die ik had als 15-jarige. Ik ben een sociale onzekere ramp zonder vrienden die voor 50 % afgekeurd is en onder niveau werkt. En niet opgeklommen raakt.
Tegelijk zag mijn vader mij als 15-jarige door zakken op school als wandelende ramp die "net rijp zou zijn als vuilnisman" (en dat was dan niet echt positief bedoelt). Ik heb er toch net wat meer uitgeperst dan zijn beeld van toen.
Ja! Ondanks een chronische aandoening die ik tijdens de middelbare school opliep en een echtscheiding, ben ik inmiddels toch moeder van 2 leuke pubers en opnieuw gelukkig getrouwd en werk ik nagenoeg fulltime in een job op mijn werk/denkniveau (ondanks het ontbreken van het bijbehorende diploma). Ik ben gelukkig en economisch zelfstandig en dat had ik 10-15 jaar geleden echt niet gedacht.
Jazeker! Ik heb een hele leuke man aan de haak geslagen, lieve kinderen gekregen, werk op de universiteit zoals ik hoopte en heb ook nog eens nauwelijk overgewicht terwijl ik als kind veel te dik was. Het leven is tot nu toe goed gelopen, maar in hoeverre dat aan mezelf te danken is?
Jazeker. Meer dan 40 jaar gewerkt en ondertussen 2 kinderen groot gebracht die leuk zijn opgedroogd.
Huwelijk heeft het niet gered en ik geloof inmiddels dat ik niet zo geschikt ben voor een relatie. Maar daar heb ik vrede mee.
Ik kan het goed met mijzelf vinden.
Eigen woning en een fatsoenlijk pensioen en volgende week begin ik in een nieuwe baan voor twee dagen per week. Voor de leuk en voor een extraatje.
(Mijn pa zaliger zou ook trots op mij zijn. Hij heeft mij opgevoed met de opdracht, maak je school af, zorg dat je een goed inkomen hebt en niet afhankelijk bent van een vent.)
Trots zal ik niet zo snel zijn, maar ik denk dat ik het best goed heb gedaan met het oog op het verrotte nest waar ik uitkom. Ik heb toch maar mooi op hoog niveau ballet gedanst tijdens Wereldoorlog 3 thuis. Ik ben al jong op kamers gegaan en heb helemaal zelfstandig twee universitaire studies tegelijk afgemaakt. Dansen ging op een gegeven moment niet meer, tot ik er achter kwam dat ik zo moe was wegens coeliakie. Daar heb ik ook mee leren omgaan en het dieet gaf me nieuwe batterijen en een impuls aan mijn “sportcarrière”, deze keer richting martial arts. Ik werd milder en ging van agressieve vechtsporten richting zelfverdedigingskunsten. Een mooie ontwikkeling vind ik zelf. Ik heb ook een ‘bijzondere’ een-eiige tweeling opgevoed. Dat heeft dan ook bijzonder veel tijd, energie en vernuft gekost. Ik leef nog na een aanval van kanker en door alle ziekenhuistrauma’s kwamen er jeugdtrauma’s boven die inmiddels ruim aandacht en behandeling hebben gekregen. Dat heeft me ook wat jaren gekost, waarin mijn mentale ontwikkeling in een stroomversnelling is geraakt. Helaas merk ik dat mijn lichaam ouder is geworden en dat mijn geest nog steeds net zo wil sporten als vroeger, maar dat heb ik toch echt moeten aanpassen. Deels was het vele sporten een coping mechanisme voor alle mentale onrust. Na alle kankeroperaties ben ik begonnen met een stukje wandelen. Ik kon niks meer dan dat, dus dag coping mechanisme, hallo psycholoog. Ten opzichte daarvan gaat het super goed, eigenlijk. Tegenwoordig wil ik wel toegeven dat ik hoogsensitief ben en nog wat nukken heb. Ook heb ik mijn creatieve talenten (her)ontdekt en die handvaardigheden zijn tijdens mijn gedwongen rustperiode verder ontwikkeld, want daar word ik eigenlijk het meest blij van: iets maken.
Herfstappeltaart schreef op 18-08-2023 om 14:53:
Trots niet, tevreden toekijkend wel denk ik.
Ik ben niet ambitieus, nooit geweest. Carrièretijger of competitiedrang zat vroeger al niet in mijn karakter.
Maar ik heb een relatie van meer dan 45 jaar, een goede band met mijn kinderen en kleinkinderen, enkele vrienden en een gezonde financiële positie.
Misschien een beetje trots toch omdat ik twee keer kankeroperaties heb gehad en mijn leven daarna weer zo goed en zo kwaad heb opgepakt, zonder al te zeer in een depressie te schieten.....tot nu toe...(afkloppen)
Die depressie na kanker is herkenbaar, vreselijk (ik werd afgesleept naar de crisisdienst). Dat je daar uit bent, daar mag je met recht trots op zijn!
ToetieToover schreef op 18-08-2023 om 18:32:
[..]
Die depressie na kanker is herkenbaar, vreselijk (ik werd afgesleept naar de crisisdienst). Dat je daar uit bent, daar mag je met recht trots op zijn!
Denk dat die wel trots zou zijn. Ondanks dat ik niet zo'n fijne jeugd had, ben ik een warm, liefdevol mens geworden met veel empathie. Ik heb mijn hart en huis opengezet voor een kind dat niet meer thuis kon blijven wonen. Voedt haar op als mijn eigen kind en ben steun voor haar moeder en andere kinderen. Verder probeer ik er zoveel mogelijk te zijn voor de andere mensen om me heen.
Vanwege mijn handicap kan ik niet meer werken. Maar vind dat ik op andere manieren zinvol mijn leven in kan vullen. En ben daar tevreden mee. En dat zijn wel twee belangrijke pijlers voor mij in mijn leven: goed zijn voor je medemens en tevreden zijn met wat er is. Dus in die zin denk ik dat het kind in mij trots op mij zal zijn.
Trots weet ik niet, maar mijn jongere zelf zou in ieder geval héél erg opkijken tegen mijn oudere versie. Ik was als kind helemaal weg van een bepaalde musical. Mijn grootste wens was om daar ooit aan mee te kunnen werken. Dat heb ik inmiddels niet 1x gedaan, maar 2 keer. En over 10 á 15 jaar doe ik het waarschijnlijk voor de 3e keer. Daar ga ik wel voor proberen te zorgen.
Iedereen denkt altijd dat ik succesvol ben in mijn werk omdat ik van jongs af aan er al zo mee bezig was. Maar ik begin nu steeds vaker te denken dat het andersom is: dat mijn doel altijd al vast stond en ik mij als kind daar al heel vroeg in herkende.
Ja! Ondanks dat ik niet naar de universiteit of HBO wilde na het VWO heb ik toch 43 jaar een redelijke carriere gehad en ben nu 3 jaar met pensioen. Heb 43 jaar met veel plezier en met waardering van leidinggevenden en collega's gewerkt.
Vroeger een verlegen onzekere muis maar dat is al jaren over. Het kan me geen bal meer schelen of iemand me gek, lelijk of oud vindt.
Was bang dat ik nooit verkering zou krijgen maar dat is goed gekomen. Meerdere vrijers gehad (zelfs 2 tegelijk, foei...) en al bijna 41 jaar gelukkig getrouwd. Heb echtgenoot bij diverse ernstige ziektes gesteund en verzorgd.
We hebben geen kinderen, min of meer een bewuste keuze. Maar we hebben een heel goede band met nichten, neven, achternichtjes en achterneefjes. Allemaal komen ze graag bij ons.
Op latere leeftijd ontdekt dat ik een goede zangstem heb en breng dat bij 2 koren (met een enkele solo) in praktijk.
Ook ben ik er trots op en blij mee dat we aardig wat van de wereld gezien hebben, terwijl ik als kind angstig was en snel heimwee had.
Jazeker! En dan vooral dat ik ondanks de onzekerheid toch voor mijn dromen ben gegaan. Zowel op persoonlijk gebied (zwangerschap) als professioneel gebied (nu op 40-jarige leeftijd carrièreswitch waarvoor ik eerst moest zakken in functie en nu middels 2 opleidingen tegelijkertijd aan het groeien in mijn droomfunctie! Als je me 10 jaar geleden had gezegd dat ik 2 kinderen zou hebben en bij een andere werkgever had gewerkt, had ik niet geloofd.
eenhoornn schreef op 18-08-2023 om 19:10:
Jazeker! En dan vooral dat ik ondanks de onzekerheid toch voor mijn dromen ben gegaan. Zowel op persoonlijk gebied (zwangerschap) als professioneel gebied (nu op 40-jarige leeftijd carrièreswitch waarvoor ik eerst moest zakken in functie en nu middels 2 opleidingen tegelijkertijd aan het groeien in mijn droomfunctie! Als je me 10 jaar geleden had gezegd dat ik 2 kinderen zou hebben en bij een andere werkgever had gewerkt, had ik niet geloofd.
Mooi hoe het leven kan lopen als je er voor openstaat he