Wiens ouders wonen in het buitenland.
Komende september, het nieuwe schooljaar, gaat mijn jongste kleinkind naar de basisschool. Na ruim 5 jaar elke week een dag oppassen gaat mijn dochter haar werktijden aanpassen zodat ik niet meer elke week hoef te komen. Heb door het oppassen een hele hechte band met mijn 2 kleindochters. Ben dol op ze.
Maar....man en ik hebben sinds 8 jaar een klein huisje ergens in de binnenlanden in Spanje. Elk jaar tijdens vakanties opgeknapt. We hebben een eigen zaak en werken vooral online. Dus dat kan in Spanje ook.
Man zou het liefst emigreren, ik [ nog ] niet. Ben bang dat mijn kinderen en kleinkinderen van mij vervreemden en het mij mss ook wel kwalijk nemen zo ver weg te gaan wonen.
Zijn hier mensen wiens ouders zijn geemigreerd? Hoe ervaren jullie dat? Je kunt je ouders immers niet zo maar uitnodigen voor een kop koffie of om op de kleintjes te komen passen als jullie een avondje uit willen. Ik voel me werkelijk best schuldig als ik er aan denk. Ik vind het wel heerlijk om in Spanje te zijn en echt geheel of grid te leven.
Er is hier een forumster ik geloof Kaatje die haar ouders naar Spanje waren geëmigreerd en dat viel niet mee. De ouders werden hulpbehoevend en wilden niet terug naar NL als ik mij goed herinner. Ik denk dat emigreren leuk is als je jong bent en je kinderen in dat land opgroeien en je daar dan blijft en je een netwerk en een leven opbouwt.
Ik zou dat huisje maar gewoon leuk voor vakantie houden.
Als het financieel uitkan beide huizen aanhouden, en misschien nog verhuren aan mensen aangedragen door familie en vrienden. Is toch iets vertrouwder dan compleet vreemde mensen in het huis.
Dan kan je alsnog langere perioden daar heen zonder dat je hier alles opgeeft.
Mijn ouders zijn in Duitsland gaan wonen. Op 300km afstand. Dat is wel iets anders dan Spanje, ze wilden wel dat het op 1 dag te rijden was op en neer namelijk. Dat komt in de praktijk nooit voor, maar mocht er eens wat zijn dan hoeven we niet met het vliegtuig ofzo. Dat was wel de afweging die ze bewust gemaakt hebben. Verder heb ik het ze nooit kwalijk genomen! Het is ook niet aan mij om het ze te “verbieden” zeg maar. Ik heb er altijd op die manier in gestaan. Hun leven, hun keus en ook hun consequentie dat ze ons en kleinkinderen wat minder zien. Onze dochter weet niet beter, ze woonden al daar toen ze geboren is. De band met opa en oma is erg goed, juist doordat we daar meer tijd doorbrengen als we die kant op gaan. Je gaat nooit voor 1 dag, het is altijd een weekend of langer. En dat maakt het toch anders dan wanneer je opa en oma regelmatig ziet, maar dan alleen bij een kop koffie. Het daar logeren, samen koken, dagje op pad met ze. Het is altijd leuk daar! Dus nee, ik zie het niet als iets negatiefs eigenlijk. In Nederland woonden ze op 3 kwartier rijden van ons, maar ik denk dat ik ze nu zelfs vaker zie dan toen. We gaan zo ongeveer elke 6 weken wel een keer die kant op en het voelt dan ook meteen als een mini-vakantie. Echt heerlijk, even er echt uit 
Ik ken wel mensen die het gedaan hebben. Geloof dat ze binnen 2-3 jaar terug waren omdat ze kinderen en kleinkinderen te veel misten.
Zowel mijn ouders als schoonouders wonen in het buitenland. Soms is dat inderdaad balen, en -heel eerlijk- ik heb me ook best wel eens afgunstig en zielig gevoeld, bijvoorbeeld toen ik erachter kwam dat onze dochter werkelijk het enige kindje op de opvang was dat niet ook minstens 1 dag naar opa's en/of oma's ging, of als mijn zus en haar man weer eens een lang weekend samen weg gaan terwijl haar ouders de kinderen hebben. Dat neem ik onze ouders uiteraard niet kwalijk! Alleen maar dat "had ik ook maar..." gevoel. Verder ben ik het gewoon gewend, en ik hou niets minder van mijn ouders dan als ze om de hoek zouden wonen.
Mijn kind is dol op opa en oma, maar het is wel altijd weer even wennen, en ik kan me voorstellen dat de band heel anders is als je elkaar wekelijks ziet. Het zijn echt vakantie-grootouders. Ze zijn de Efteling i.p.v. de speeltuin om de hoek: bijzonder, spectaculair, geweldig leuk, maar ook wel spannend en ver weg, en minder eigen, minder vertrouwd.
Ik vind je schuldig voelen een slechte reden om niet te gaan. Het is jouw leven, en je kinderen zijn volwassen. Je mag echt voor jezelf kiezen. Wat wil jij?
mijn ouders zijn geëmigreerd en wonen op 1 van de canarische eilanden.
4.5 uur vliegen. Maar wie ben ik om hun droom toen tegen te houden.
Zowel ik als mn zus hebben geen kinderen.
Ouders komen 1x per jaar paar weken naar nederland. En zus en ik gaan 1x per jaar richting ouders.
Ikbengek schreef op 03-06-2023 om 07:04:
mijn ouders zijn geëmigreerd en wonen op 1 van de canarische eilanden.
4.5 uur vliegen. Maar wie ben ik om hun droom toen tegen te houden.
Zowel ik als mn zus hebben geen kinderen.
Ouders komen 1x per jaar paar weken naar nederland. En zus en ik gaan 1x per jaar richting ouders.
Dit inderdaad. TO, zou jij je kinderen tegenhouden in hun droom als ze wilden emigreren? Andersom mag dat ook niet zo zijn en het jullie kwalijk nemen zou best erg zijn. Dat is niet aan hen.
Maar het hoeft niet direct emigratie te zijn. Waarom niet half om half? Nadeel is dat je dan 2 huizen hebt, maar ik ken zat mensen die 's winters in Spanje wonen en zomers hier. Is dat iets?
Bedankt voor jullie reacties.
Voorlopig blijven we op en neer pendelen. Zijn we een maand of 3 in Spanje en dan weer terug naar Nederland.
Natuurlijk zou ik mijn kind niet tegen houden mocht hij/zij willen emigreren. Ik gun elk kind alle geluk van de wereld. Maar zou er stiekem wel moeite mee hebben denk ik, want we zien elkaar nu vaak.
Ik ben gewoon bang dat het contact verwatert. Maar zoals iemand al schreef als ze komen dan blijven ze wel een aantal weken en dat is natuurlijk super fijn.
En ook idd als straks leeftijd een rol gaat spelen. Ook iets om over na te denken.
Ikbengek schreef op 03-06-2023 om 07:04:
mijn ouders zijn geëmigreerd en wonen op 1 van de canarische eilanden.
4.5 uur vliegen. Maar wie ben ik om hun droom toen tegen te houden.
Zowel ik als mn zus hebben geen kinderen.
Ouders komen 1x per jaar paar weken naar nederland. En zus en ik gaan 1x per jaar richting ouders.
Maar wat nu als je ouders niet meer kunnen komen door bv ouderdoms gebreken. Hebben jullie het daar wel eens over gehad? Of komen ze dan terug ? Hoe zou dat voor jou en je zus voelen als je zou weten dat je ouders hulpbehoevend zijn en niet meer naar jullie kunnen komen? Ik zou me als ouder erg bezwaard voelen om te denken dat mijn kinderen mij niet kunnen helpen, ook al zouden ze dat graag doen.
Ik ben nu nog redelijk jong 56 jaar, dus hopenlijk nog heel wat goede jaren voor me, maar je weet het niet natuurlijk.
Het is aan de ene kant het leven wat je hebt opgebouwd in Nederland en aan de andere kant je droom.... [ luxe dilemma natuurlijk ]
Kataravrouw schreef op 03-06-2023 om 08:01:
[..]
Maar wat nu als je ouders niet meer kunnen komen door bv ouderdoms gebreken. Hebben jullie het daar wel eens over gehad? Of komen ze dan terug ? Hoe zou dat voor jou en je zus voelen als je zou weten dat je ouders hulpbehoevend zijn en niet meer naar jullie kunnen komen? Ik zou me als ouder erg bezwaard voelen om te denken dat mijn kinderen mij niet kunnen helpen, ook al zouden ze dat graag doen.
Ik ben nu nog redelijk jong 56 jaar, dus hopenlijk nog heel wat goede jaren voor me, maar je weet het niet natuurlijk.
Het is aan de ene kant het leven wat je hebt opgebouwd in Nederland en aan de andere kant je droom.... [ luxe dilemma natuurlijk ]
Mn ouders zijn niet van plan om terug te komen en daar te overlijden. Ze zijn beide niet de jongste meer. Ze hebben zelf daar het 1 en ander geregeld.
ze hebben hier een bewuste keuze in gemaakt.
Liever daar gelukkmog dan in nederland depressief en ongelukkig zijn.
Mijn ouders komen idd terug als het echt niet meer gaat daar. Scheelt wel dat mijn moeder 8 jaar jonger is dan mijn vader, dus voorlopig zie ik ze nog niet hier heen komen. Mijn moeder is pas 66
Ze wonen er trouwens al 12 jaar inmiddels. Dus het “komen na 2-3 jaar terug, omdat ze de kinderen en kleinkinderen missen” gaat hier niet op 
En gelukkig maar! Zou me best bezwaard voelen als dat de reden zou zijn dat ze terug komen en hun ontzettend fijne plek daar zouden achterlaten. Nee, ik heb er totaal geen moeite mee en ook nooit gehad. Maar er zit wel een groot verschil tussen op 3 uur rijden afstand wonen of op 4,5 uur vliegen natuurlijk. Ik weet niet hoe ik dat laatste had gevonden. Dat is kosten-technisch ook een heel ander verhaal natuurlijk en je kan dan ook niet zomaar even voor een weekend langs gaan. Dat doen wij nu wel en daar ben ik wel blij om, dat dat gewoon kan.
Het gaat er vooral om waar jij je fijn bij voelt. Mis je het frequente contact en de mogelijkheid om even langs te wippen voor een kopje koffie nu al erg als je 3 maanden weg bent? Dan is definitief emigreren misschien niks voor jou.
Wij hebben de grootouders nooit op regelmatige basis gevraagd op te passen. Ook niet toen we nog op loopafstand woonden. Ik wilde niet dat de zorg voor mijn kinderen voor hun een vaste afspraak zou worden waardoor ze andere dingen zouden laten. We konden het prima zelf oplossen. De keren dat ze wel op onze kinderen hebben gepast, als we eens uit eten gingen of zo, hadden we het ook best anders kunnen regelen. Als mijn ouders plannen zouden hebben gehad om te emigreren, zou ik het ontzettend leuk hebben gevonden om te zien hoe ze die droom verwezenlijkten!
We hebben trouwens wel ervaring met een grote afstand tussen de opa en oma's omdat wij zelf met onze 4 kinderen in de VS hebben gewoond. We zagen mijn ouders en schoonmoeder toen +/- 3 weken per jaar. Veel vaker dan nu. In weekenden spraken we af om te beeldbellen met een kopje koffie of wijntje. Kinderen erbij, heel gezellig.
Nu we in Nederland wonen, 200km verderop, zien we ze ongeveer maandelijks. Waarschijnlijk zelfs minder. We gaan dan een dagje op en neer. De kinderen gaan lang niet meer altijd mee. We bellen nog steeds wekelijks, maar dan zonder beeld. En dan spreken ze hun kleinkinderen eigenlijk nooit.
Wij vinden het allemaal prima zo. Maar dat zegt alleen iets over ons. Of jij gelukkig zou kunnen zijn met dergelijk contact, moet je zelf uitvinden. Dat is echt heel persoonlijk.
mijn ouders wonen in de vs, we gaan daar in het jaar heen. Vooral nu we vast zitten aan de schoolvakanties. Ze komen minder vaak deze kant op.
De kinderen vinden het leuk om heen te gaan. Maar de andere opa en oma zijn duidelijk favoriet. Die passen ook op, en zien we 2 keer per week. Ze wonen 2 straten verderop. Je komt elkaar dan ook vaak tegen.
Ik vind het jammer dat ze wat minder hebben met mijn familie. Maar het logisch. Ik zou er zelf niet om verhuizen 😉
Hier schoonouders in het buitenland. Man is geëmigreerd, dus van kwalijk nemen oid is zeker geen sprake. Maar lastig is het soms wel en ik merk dat dat aan man vreet. Ze zijn inmiddels best oud en hebben eigenlijk meer zorg en mantelzorg nodig, die wij dus niet kunnen bieden vanwege afstand. Soms gaat man dan een weekend op en neer, maar dat is voor hem behoorlijk slopend. Hij voelt zich daar wel schuldig over. We gaan als gezin ongeveer twee keer per jaar en dat voelt best als een opgave soms (extra vrije dagen kopen, krakkemikkige Airbnb huren, een roteind rijden, de kerst met mijn familie verzetten, niet een keer op een vakantie naar oord van keuze kunnen, enz). Zij zijn niet meer in staat hierheen te komen, dus onze jongste hebben ze bijvoorbeeld pas met een paar maanden gezien omdat ik daarvoor fysiek nog niet kon reizen. De band tussen kinderen en schoonouders is dus ook beperkt. Schoonmoeder zou dat wel heel graag willen, dus dat is ook jammer. Maar als we er dan zij, probeert ze het zo hard dat ze de kinderen afschrikt. Wij vinden het dus oprecht wel lastig.
Tja, hier is het omgekeerd....Mijn zus en ik in het buitenland, al 30 jaar. Nu mijn moeder 80 word,en met een rollator loopt, en eigenlijk zorg van haar kinderen nodig heeft, verhuizen we echt niet terug....
Misschien heb je daar wat aan....We kunnen allemaal niet in de toekomst denken...