Waar werd je vandaag verdrietig van?
Omdat ik verdrietiger ben dan ik passend vind bij het ergenissen-topic, een nieuw topic. Als iemand met een verdrietje zit dat geen eigen topic verdient, maar te verdrietig is voor het ergenissen-topic, huil hier uit.
HerrBlitz schreef op 14-09-2022 om 14:50:
Vandaag hebben we gehoord dat mijn man hartfalen heeft, in een ernstig stadium. Volgens de arts is zijn levensverwachting (gemiddeld gezien) nog 5 jaar.
Nog maar 5 jaar, misschien minder. Ik ben compleet in shock 😧
veel sterkte voor jullie
HerrBlitz schreef op 14-09-2022 om 14:50:
Vandaag hebben we gehoord dat mijn man hartfalen heeft, in een ernstig stadium. Volgens de arts is zijn levensverwachting (gemiddeld gezien) nog 5 jaar.
Nog maar 5 jaar, misschien minder. Ik ben compleet in shock 😧
Jeetje wat vreselijk! Veel sterkte 
Oh wat lees ik hier heftige verhalen, wat hebben jullie het allemaal zwaar, vooral zij die met de gezondheid bikkelen 
Een hele dikke warme knuffel voor iedereen die er één wil
Fruitesse schreef op 15-09-2022 om 07:59:
Oh wat lees ik hier heftige verhalen, wat hebben jullie het allemaal zwaar, vooral zij die met de gezondheid bikkelen
Een hele dikke warme knuffel voor iedereen die er één wil
Wat lief!
Ik heb al dagenlang een sluimerend verdrietig gevoel. Echt woorden eraan geven lukt me niet.
Dochter wordt bijna 4 en dat was voor mijzelf als kind een hele heftige periode, die ik mij ook nog heel goed kan herinneren. Om nu te zien hoe goed en liefdevol zij mag opgroeien raakt me enorm, misschien heeft het daar wel mee te maken? Was zo bang dat ons dat niet zou lukken, dat geschiedenis zich zou herhalen, want dat zeggen altijd zo veel mensen: maar waarom word ik daar dan niet heel blij van, maar juist zo verdrietig?? Ik snap het niet zo goed. Hoop dat er een deze dagen een hele flinke huilbui uitkomt, dan ben ik het misschien wat kwijt.
Regendrup., je wordt geconfronteerd met wat je hebt gemist en hoe het ook had gekund, dat is schrijnend. Daar mag je best verdrietig over zijn.
Regendrup. schreef op 15-09-2022 om 08:46:
Ik heb al dagenlang een sluimerend verdrietig gevoel. Echt woorden eraan geven lukt me niet.
Dochter wordt bijna 4 en dat was voor mijzelf als kind een hele heftige periode, die ik mij ook nog heel goed kan herinneren. Om nu te zien hoe goed en liefdevol zij mag opgroeien raakt me enorm, misschien heeft het daar wel mee te maken? Was zo bang dat ons dat niet zou lukken, dat geschiedenis zich zou herhalen, want dat zeggen altijd zo veel mensen: maar waarom word ik daar dan niet heel blij van, maar juist zoverdrietig?? Ik snap het niet zo goed. Hoop dat er een deze dagen een hele flinke huilbui uitkomt, dan ben ik het misschien wat kwijt.
Je hebt al getoond dat je het zoveel beter doet met jouw kroost en dat verdient een compliment lieve Regendruppel maar het verleden grijpt ons soms zo erg naar de keel dat een huilbui beslist oké is. 
Auwereel schreef op 15-09-2022 om 08:58:
Regendrup., je wordt geconfronteerd met wat je hebt gemist en hoe het ook had gekund, dat is schrijnend. Daar mag je best verdrietig over zijn.
Dit denk ik ook. En zeker mag je er verdrietig over zijn
Dankjullie voor de lieve reacties. Jullie hebben denk ik wel gelijk: verdriet om wat er had kunnen zijn maar er voor mij niet was. Kan met terugwerkende kracht natuurlijk keihard terugslaan. Nu nog de moed om het te verwelkomen en te verwerken.
Ik ben verdrietig omdat ik alleen sta in mijn verdriet en rouwverwerking.
Mijn beide zussen hebben een partner waar zij terecht kunnen. Ik heb niemand.
Ik appte gisteren mijn zussen om te vertellen dat ik zat te janken bij de internist. Mijn oudste zus zei, oke. Middelste zus gaf geen antwoord.
Zelfs mijn vader herft een vriendengroep op de camping waar hij terecht kan. Ik heb nu besloten om geen contact meer op te nemen met mijn zussen. Zodra mijn vader gaat hemelen, dan contact tot uitvaart en daarna kap ik met contact. Ik kan dit er nu gewoon niet meer bij hebben.
Het doet gewoon te veel pijn deze afwijzingen steeds. Ik ga nu na 50 jaar eindelijk voor mij zelf kiezen.
HarleyQuin schreef op 15-09-2022 om 17:02:
Ik ben verdrietig omdat ik alleen sta in mijn verdriet en rouwverwerking.
Mijn beide zussen hebben een partner waar zij terecht kunnen. Ik heb niemand.
Ik appte gisteren mijn zussen om te vertellen dat ik zat te janken bij de internist. Mijn oudste zus zei, oke. Middelste zus gaf geen antwoord.
Zelfs mijn vader herft een vriendengroep op de camping waar hij terecht kan. Ik heb nu besloten om geen contact meer op te nemen met mijn zussen. Zodra mijn vader gaat hemelen, dan contact tot uitvaart en daarna kap ik met contact. Ik kan dit er nu gewoon niet meer bij hebben.Het doet gewoon te veel pijn deze afwijzingen steeds. Ik ga nu na 50 jaar eindelijk voor mij zelf kiezen.
Wat rot dat je helemaal alleen in bent in je rouwen dat moet extra zwaar zijn.
HarleyQuin schreef op 15-09-2022 om 17:02:
Ik ben verdrietig omdat ik alleen sta in mijn verdriet en rouwverwerking.
Mijn beide zussen hebben een partner waar zij terecht kunnen. Ik heb niemand.
Ik appte gisteren mijn zussen om te vertellen dat ik zat te janken bij de internist. Mijn oudste zus zei, oke. Middelste zus gaf geen antwoord.
Zelfs mijn vader herft een vriendengroep op de camping waar hij terecht kan. Ik heb nu besloten om geen contact meer op te nemen met mijn zussen. Zodra mijn vader gaat hemelen, dan contact tot uitvaart en daarna kap ik met contact. Ik kan dit er nu gewoon niet meer bij hebben.Het doet gewoon te veel pijn deze afwijzingen steeds. Ik ga nu na 50 jaar eindelijk voor mij zelf kiezen.
Lijkt me niet makkelijk om je zo alleen en niet gezien te voelen!
Zou een lotgenotencontact helpend zijn?
HarleyQuin schreef op 15-09-2022 om 17:02:
Ik ben verdrietig omdat ik alleen sta in mijn verdriet en rouwverwerking.
Mijn beide zussen hebben een partner waar zij terecht kunnen. Ik heb niemand.
Ik appte gisteren mijn zussen om te vertellen dat ik zat te janken bij de internist. Mijn oudste zus zei, oke. Middelste zus gaf geen antwoord.
Zelfs mijn vader herft een vriendengroep op de camping waar hij terecht kan. Ik heb nu besloten om geen contact meer op te nemen met mijn zussen. Zodra mijn vader gaat hemelen, dan contact tot uitvaart en daarna kap ik met contact. Ik kan dit er nu gewoon niet meer bij hebben.Het doet gewoon te veel pijn deze afwijzingen steeds. Ik ga nu na 50 jaar eindelijk voor mij zelf kiezen.
Wat vreselijk dat je zussen er niet voor je zijn. Rotgevoel om je niet gesteund te voelen. Ik geef je een warme knuffel
Wat verdrietig dat je niemand hebt om bij uit te huilen, HarleyQuin. Dat is dubbel gemis, het gemis van je moeder en het gemis dat je niet kan delen.
Dat ik morgen weer aan het werk moet. Ergens wel goed om weer wat structuur te krijgen. Maar de stress die er bij komt maakt mij verdrietig. Ook de eeuwige twijfel wil ik nog wel blijven. Maar ik ben bang dat het elders niet beter is.