Vraag v.d. dag 31/1/23: Welke hardnekkige eigenwijsheid heb je in de loop van je leven toch afgeleerd?
Met dank aan Ginevra.
Ik heb het geloof ik al eerder geschreven: ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ruzie of een breuk met mensen niet hoeft. Dat alles uit te praten is op een redelijke manier. Daar ben ik (door schade en schande wijs geworden) nu van teruggekomen. Helaas.
Dat ik alles wel zonder hulp kan. Soms is het beter om toe te geven dat je niet alles weet/kan en daar hulp voor in te schakelen.
Sassenach schreef op 31-01-2023 om 07:32:
Dat ik alles wel zonder hulp kan. Soms is het beter om toe te geven dat je niet alles weet/kan en daar hulp voor in te schakelen.
Deze ja.
Het is nog niet helemaal over, maar de overtuiging dat ik alles alleen moet doen en verantwoordelijk ben voor het reilen en zeilen hier zat dan ook erg diep. Ook heb ik mezelf heel lang dus op de laatste plaats gezet, dit doe ik gelukkig ook steeds minder, want ik mag er ook zijn 
Alsmaar doorgaan. Bijvoorbeeld gaan werken terwijl ik ziek ben.
Dat sterk zijn niet betekent dat dingen je niet te veel kunnen worden. Dat je nooit instort. Sterk zijn is juist daar naar luisteren en je emoties durven te uiten.
Dat anderen helpen een mooi iets is, maar dat je in de eerste plaats jezelf moet helpen. Als je niet goed voor jezelf zorgt kun je er namelijk ook niet voor een ander zijn.
Dat ik kon zingen.
te lang blijven vastzitte in situaties die niet goed voor me zijn.
Altijd mijn gelijk willen halen als ik zeker weet dat ik gelijk heb.
Geen fouten mogen maken (nog steeds geen hobby maar ik ben milder naar mezelf).
Sassenach schreef op 31-01-2023 om 07:32:
Dat ik alles wel zonder hulp kan. Soms is het beter om toe te geven dat je niet alles weet/kan en daar hulp voor in te schakelen.
Dit inderdaad. Ook al blijft dit voor mij wel echt een leermoment. Afgelopen periode veel gebruik gemaakt van hulp van anderen en ik voel me daar nog steeds niet helemaal prettig bij.
Biscuitje schreef op 31-01-2023 om 07:58:
Alsmaar doorgaan. Bijvoorbeeld gaan werken terwijl ik ziek ben.
Inderdaad dat. Ik ben niet onverwoestbaar meer.
Ik weet dat een hele tijd maar wou het toch niet geloven. Nog steeds niet eigenlijk.
Dat iedereen de regels moet volgen, en het je eigen schuld is als er dan iets fout gaat. Huurtoeslag aangevraagd, meer gaan verdienen en het teveel betaalde niet terug kunnen betalen? Nul begrip van mij uit. Bezwaar te laat ingediend? Geen enkele reden voor. Thuis- of dakloos? Dat kan niet in Nederland, dus eigen schuld.
Nu werk ik met gedupeerden van de toeslagenaffaire.
En altijd mijn gelijk willen halen, hierboven genoemd door alhambra, herken ik ook. Ik las op Reddit op gegeven moment een verhaal, vrij vertaald: als iemand de kleren van je lijf steelt en hard naar buiten rent kun je er direct achteraan rennen. Maar het enige wat anderen dan zien is dat jij naakt over straat gaat, en dat geeft niet echt een positieve indruk.
dat ik verantwoordelijk ben dat de zorg doorgaat en dus (bijna) altijd "ja" zei wanneer er weer een dienst vrij kwam. Dat ik na verandering van werkgever nog een half jaar doorbetaald werd van alle overgebleven verlofuren maakte me niet wakker!
In de volgende 3 banen die ik combineerde ging ik door, 60-80 uur in de week, 27 uur achter elkaar in touw. Twee keer een hartritmestoornis deed me nauwelijks ontwaken. Totdat ik me besefte: er kan maar 1 op de stopknop drukken, dat ben ik zelf.
Altijd maar toegeven om de lieve vrede te bewaren. Mijn mening doet er ook toe, dus je luistert ook maar eens een keer naar mij!
Sassenach schreef op 31-01-2023 om 07:32:
Dat ik alles wel zonder hulp kan. Soms is het beter om toe te geven dat je niet alles weet/kan en daar hulp voor in te schakelen.
Voor mij ook deze, de rest heb ik niet afgeleerd en dat wil ik graag zo houden want eigenwijzen hebben de halve wereld.. 