Vraag v.d. dag 11/1/23: Wat vond jij altijd heel eng om te doen, maar heb je toch aangedurfd om te doen?
🦾
ik was midden twintig en had net een nieuwe, goede baan, na een best complexe jeugd, instellingen, eindeloos veel therapie enzo. Veel schaamte ook rondom disfunctionele familie. Ik was zo gelukkig met mijn nieuwe functie en had er echt keihard voor gewerkt. Precies wat ik wilde, carrièremogelijkheden, eindelijk na lang worstelen mijn schaapjes voor mijn gevoel op het droge. Veiligheid, maar nog wel in mijn proeftijd.
Toen gebeurde er in mijn familie(van origine) iets dat heel traumatisch was en mijn wereld op zijn kop zette. De kers op de traumataart zegmaar. In plaats van me ziek te melden met iets vaags, weg te rennen, onder een dekentje te kruipen, afstand te nemen, me te schamen ben ik de volgende dag naar mijn werk gereden en heb aan IEDEREEN voor voor wie dat relevant was verteld wat er was gebeurd. Ik was doodsbang, en er echt van overtuigd dat dit einde baan zou betekenen, maar ik werd met enorm veel warmte en compassie ontvangen, en mensen dachten ook meteen mee hoe we dit zakelijk gingen regelen. Uiteindelijk even ziek geweest, PTSD klachten aangepakt, een tijdje gewerkt naar vermogen en toen vrij snel weer geïntegreerd. Voelde me gezien en gehoord en werk nog steeds bij hetzelfde bedrijf. Die dag geleerd mijn pijn niet meer te verbergen. Ook zakelijk niet.
Herfstappeltaart schreef op 11-01-2023 om 08:13:
Rijles nemen. Ik heb het uiteindelijk (op mijn 35ste) toch gedaan, ben ook geslaagd, heb een aantal jaren gereden maar de angst is nooit verdwenen.
Nu heb ik sinds een jaar of wat mijn rijbewijs laten verlopen omdat ik al jaren niet meer reed.
Geen succesverhaal dus.
Wel een succesverhaal, want je hebt het wel geprobeerd en bent het aangegaan. Je kunt niet alles oplossen, maar je hebt in ieder geval een poging gedaan!
Enorme angst voor de tandarts. Eigenlijk niet overwonnen... maar ik ga natuurlijk wel regelmatig; haal eens per half jaar wel.
Het stoppen met de relatie met mijn partner, was ook angstig. Vooral: kunnen we dit nog normaal oplossen met z'n tweeen of wordt het een vechtscheiding -- gelukkig kunnen we het tot nu toe samen min-of-meer oplossen, maar ik heb vele momenten van veel stress (en angst) gekend.
Solo parachute-springen wilde ik ook graag... had helemaal geen angst daarvoor... maar na een 'even proberen' tandemsprong juist enorme angst er voor gekregen... 
Dus haal dat maar van mijn bucketlist af... hahaha.
1. Op mijn 40e een goeie vaste baan opzeggen en starten als ZZP’er, terwijl ik single was en net mijn 1e woning had gekocht! Doodeng vond ik het, omdat ik volledig op mezelf aangewezen was en niet evt kon terugvallen op een partner.
2. Verhuizen voor de liefde, 100 km verderop, en alle schepen achter mij te verbranden, zoals opgeven huis, baan, en ver van mijn familie en vrienden.
3. Weer terug verhuizen naar mijn roots, na 30 jaar, terwijl ik ongeneeslijk ziek ben en mijn koopappartement compleet te (laten) verbouwen tussen alle behandelingen door. Op zich niet zo spannend, maar de vraag hoe lang ik er nog van kan genieten, want ziek, maakt dat het spannend is. 😊
Desanne schreef op 11-01-2023 om 09:48:
[..]
Wel een succesverhaal, want je hebt het wel geprobeerd en bent het aangegaan. Je kunt niet alles oplossen, maar je hebt in ieder geval een poging gedaan!
Wat aardig 
Ik heb watervrees, met moeite als kind toch A en B gehaald. Maar nog steeds niet watervrij. Ik zal nooit in een zwembad springen of vrijwillig met mijn hoofd onder water zwemmen. Op vakantie in Eilat ben ik toch gaan duiken. Een introductieduik, maximaal 5 meter diep en met individuele begeleiding. Maar ik heb het gedaan en vond het fantastisch 🥰.
Desanne schreef op 11-01-2023 om 09:46:
ik was midden twintig en had net een nieuwe, goede baan, na een best complexe jeugd, instellingen, eindeloos veel therapie enzo. Veel schaamte ook rondom disfunctionele familie. Ik was zo gelukkig met mijn nieuwe functie en had er echt keihard voor gewerkt. Precies wat ik wilde, carrièremogelijkheden, eindelijk na lang worstelen mijn schaapjes voor mijn gevoel op het droge. Veiligheid, maar nog wel in mijn proeftijd.
Toen gebeurde er in mijn familie(van origine) iets dat heel traumatisch was en mijn wereld op zijn kop zette. De kers op de traumataart zegmaar. In plaats van me ziek te melden met iets vaags, weg te rennen, onder een dekentje te kruipen, afstand te nemen, me te schamen ben ik de volgende dag naar mijn werk gereden en heb aan IEDEREEN voor voor wie dat relevant was verteld wat er was gebeurd. Ik was doodsbang, en er echt van overtuigd dat dit einde baan zou betekenen, maar ik werd met enorm veel warmte en compassie ontvangen, en mensen dachten ook meteen mee hoe we dit zakelijk gingen regelen. Uiteindelijk even ziek geweest, PTSD klachten aangepakt, een tijdje gewerkt naar vermogen en toen vrij snel weer geïntegreerd. Voelde me gezien en gehoord en werk nog steeds bij hetzelfde bedrijf. Die dag geleerd mijn pijn niet meer te verbergen. Ook zakelijk niet.
Wat dapper van je!
Naar de wc gaan op vakantieadres.
Desanne schreef op 11-01-2023 om 09:46:
ik was midden twintig en had net een nieuwe, goede baan, na een best complexe jeugd, instellingen, eindeloos veel therapie enzo. Veel schaamte ook rondom disfunctionele familie. Ik was zo gelukkig met mijn nieuwe functie en had er echt keihard voor gewerkt. Precies wat ik wilde, carrièremogelijkheden, eindelijk na lang worstelen mijn schaapjes voor mijn gevoel op het droge. Veiligheid, maar nog wel in mijn proeftijd.
Toen gebeurde er in mijn familie(van origine) iets dat heel traumatisch was en mijn wereld op zijn kop zette. De kers op de traumataart zegmaar. In plaats van me ziek te melden met iets vaags, weg te rennen, onder een dekentje te kruipen, afstand te nemen, me te schamen ben ik de volgende dag naar mijn werk gereden en heb aan IEDEREEN voor voor wie dat relevant was verteld wat er was gebeurd. Ik was doodsbang, en er echt van overtuigd dat dit einde baan zou betekenen, maar ik werd met enorm veel warmte en compassie ontvangen, en mensen dachten ook meteen mee hoe we dit zakelijk gingen regelen. Uiteindelijk even ziek geweest, PTSD klachten aangepakt, een tijdje gewerkt naar vermogen en toen vrij snel weer geïntegreerd. Voelde me gezien en gehoord en werk nog steeds bij hetzelfde bedrijf. Die dag geleerd mijn pijn niet meer te verbergen. Ook zakelijk niet.
Mooi verhaal!
Zelf ben ik bang voor bloedprikken, maar ben vanmorgen wel erheen geweest.
Verder autorijangst, maar ik rij nog steeds auto.
Angst die ik nog niet heb overwonnen is op vakantie gaan naar het buitenland. Daarbij heb ik ook nog douane-angst, dus dat helpt niet.
Herfstappeltaart schreef op 11-01-2023 om 08:13:
Rijles nemen. Ik heb het uiteindelijk (op mijn 35ste) toch gedaan, ben ook geslaagd, heb een aantal jaren gereden maar de angst is nooit verdwenen.
Nu heb ik sinds een jaar of wat mijn rijbewijs laten verlopen omdat ik al jaren niet meer reed.
Geen succesverhaal dus.
Hier een soort gelijke situatie; heb mijn rijbewijs al jaren, maar heb ook al jaren niet meer gereden.
Een paar jaar geleden weer begonnen met een rij (angst) instructeur een paar lessen te nemen. Ik merkte dat ik in een automaat veel beter reed dan in een geschakelde auto.
Nu hebben we inmiddels een nieuwe auto (automaat) en ben ik van plan weer te gaan lessen, maar ik merk dat ik toch allerlei uitvluchten aan het zoeken ben om het nog even uit te stellen...want ja als ik weer ga lessen, heb ik gen excuus meer he.
Oh maar mijn rijbewijs verleng ik wel elke keer weer, heeft me echt een fortuin gekost om 'm te halen.
wat een leuke vraag!
Ik was bang voor best veel dingen. Autorijden: doe ik sinds mijn dertigste en die angst is er alleen nog als ik heel krap moet parkeren 
Bellen: toen ben ik secretaresse geworden en moet je wel. Dat hielp, die angst is weg.
Een huis kopen leek me doodeng. Was het ook, maar tot nu toe gaat alles goed! Het blijkt dat zo'n huis best heel blijft als je geen gekke dingen doet . Ik ben best voorzichtig, dat scheelt.
Bellen is ook een ding hier. Moest het als tiener van mijn moeder toch echt zelf gaan doen. En met mijn baan waar ik nu al dik 10 jaar werk moet het ook en doe ik het maar ik vind het nog steeds niet leuk.
Gebeld worden op het werk als het voor collega’s is vind ik nog steeds niks. Zeker als het dan mensen zijn die ze eigenlijk niet willen spreken ik ze dan moet afschepen op een nette manier.
Op een vrouw afstappen met seksuele gevoelens. Was een stevige drempel omdat het in mijn hoofd totaal niet kon zonder een meisje/vrouw te seksualiseren; eenmaal ik daarover was, ben ik misschien te open geworden door het vrij snel te vermelden zodat dat stuk uit de weg is.
MRI laten maken. Doodeng. Ben claustrofobisch en zat in een nare periode met paniekaanvallen. MRI moest echt gebeuren. Van te voren mocht ik komen kijken en werd er verteld dat mijn man mee mocht, ik op een knop kon drukken, etc. Toch gedaan en vond het echt een overwinning.
En inderdaad vliegen. Ik hou er niet van, maar doe het wel.
Zilver_gray schreef op 11-01-2023 om 13:06:
[..]
Hier een soort gelijke situatie; heb mijn rijbewijs al jaren, maar heb ook al jaren niet meer gereden.
Een paar jaar geleden weer begonnen met een rij (angst) instructeur een paar lessen te nemen. Ik merkte dat ik in een automaat veel beter reed dan in een geschakelde auto.
Nu hebben we inmiddels een nieuwe auto (automaat) en ben ik van plan weer te gaan lessen, maar ik merk dat ik toch allerlei uitvluchten aan het zoeken ben om het nog even uit te stellen...want ja als ik weer ga lessen, heb ik gen excuus meer he.
Oh maar mijn rijbewijs verleng ik wel elke keer weer, heeft me echt een fortuin gekost om 'm te halen.
Bij mij zit de angst niet in het besturen/controleren van de auto, maar puur in het deelnemen aan het hysterische verkeer. Ik kon best goed rijden, hellingtrekken geen probleem, schakelen ook niet. Het was alleen jammer dat er nog meer mensen op de weg waren 
Ik heb ook jaren mijn rijbewijs toch laten verlengen met het idee "als ik nog eens wil rijden hoef ik alleen maar een paar lessen te nemen"....dat idee heb ik nu laten varen. Ik ga het gewoon niet durven. Toen dat besef was ingedaald vond ik het verlengen zonde van het geld.
Maar stoer van jou en jij gaat het gewoon wèl durven!