Vraag v.d. dag 11/1/23: Wat vond jij altijd heel eng om te doen, maar heb je toch aangedurfd om te doen?
🦾
Ik heb een flinke vliegangst gehad. Ik heb uiteindelijk besloten dat ik mezelf en mijn man hiermee beperkte. En daarom heb ik toch een jaar of 15 geleden samen met hem een vliegvakantie geboekt naar 1 van de Canarische eilanden.
Doodeng was het, maar ik heb het wel gedaan! Inmiddels heb ik al vaker gevlogen. Ik zal het altijd wel een beetje spannend blijven vinden, maar echt bang ben ik niet meer.
Rijles nemen. Ik heb het uiteindelijk (op mijn 35ste) toch gedaan, ben ook geslaagd, heb een aantal jaren gereden maar de angst is nooit verdwenen.
Nu heb ik sinds een jaar of wat mijn rijbewijs laten verlopen omdat ik al jaren niet meer reed.
Geen succesverhaal dus.
Hier toch ook vliegen, tot nu toe.
Vroeger gingen wij nooit op vliegvakantie en toen ik het toch een keer wilde proberen kwam de ramp met MH17. Toen ik met een vriend besloot naar Spanje te gaan wilden we toch gaan vliegen (al keek ik ook naar andere reisopties maar vliegen was toch het makkelijkste).
Goed, uiteindelijk geboekt en met knikkende knietjes het vliegtuig in.. En het viel me reuze mee, al vind ik het opstijgen wel spannend, maar als je eenmaal in de lucht zit..
En achteraf dacht ik dus; dat ik me hierom druk heb gemaakt 
De tandarts, elke keer weer een hoge drempel, het schoonmaken doet altijd erg pijn. Hoe voorzichtig ze ook doen. Ze kennen me 
. Toch ga ik 1 x per jaar. Nou net iets minder, 1 x per 9 of 10 maanden. Dat half jaar lukt me nog niet.
Een hele mooie baan opzeggen, zonder dat ik iets nieuws had. De moeilijkste beslissing in mijn loopbaan, maar noodzakelijk.
Verhuizen en relaties opzeggen (ook al was dat het beste voor beiden) vond ik altijd heel moeilijk. Ik heb het daarom ook maar zelden gedaan; alleen als het echt niet anders kon. Vooral omdat ik spanning niet goed meer kan hebben (dat verergert de chronische pijn) en vandaar vrij lang voor de status quo blijf kiezen. Altijd een moeizame afweging dus.
Zingen voor een volle klas. Ik heb maanden privé zangles gehad zodat ik zou durven. Maar was onderdeel van de opleiding en zou niet slagen als ik het niet zou doen. Maar wilde er ook doorheen.
En de eerste keer dat ik met mijn rolstoel de roltrap nam. Vond ik ook heel eng.
Lang geleden; spreken voor groepen. Ik moest dat echt zo nu en dan, maar lag er nachten wakker van. Ik deed het altijd wel en het ging ook altijd prima, maar de volgende keer lag er weer evenveel druk op.
Ik ben die angst al een aantal jaar ontgroeid denk ik. Ik moet het ook veel vaker sinds een jaar of 10, maar vind het ook prima inmiddels. Heb er helemaal geen moeite meer mee.
En gaan samenwonen... vond ik ook doodeng. Had voor die tijd altijd geroepen dat ik daar het type niet voor was en ik dat nooit zou doen. Ik wilde mijn ruimte niet delen en had echt een plek voor mezelf nodig.
Inmiddels woon ik denk ik al een jaar of 20 met dezelfde man onder 1 dak en zijn we daar (volgens mij beide) heel gelukkig mee. Ik vind er zelfs niets meer aan als ik alleen ben.
Voor mij is vliegen ook een grote angst. Toch heb ik mij daarover heen gezet en zelfs een baan gehad waarbij ik maandelijks (soms zelfs wekelijks) in het vliegtuig stapte. Helaas is de angst nooit echt weg gegaan, zelfs niet na de nodige cursussen. Sinds COVID heb ik niet meer gevlogen en eigenlijk bevalt mij dat wel.
In mijn eentje een jaar naar het buitenland toen ik jong was. Ik heb in mijn eentje allerlei verre reizen gemaakt. En paardrijden, dat vind ik tot op de dag van vandaag altijd een beetje eng, maar het is zo leuk dat ik het toch doe.
Moeder geworden. Ik heb niet het beste voorbeeld thuis gehad vroeger en was lang huiverig om zelf een kind te krijgen, want hoe zou ik weten of ik het wel zou kunnen en goed zou doen... Maar uiteindelijk toch aangedurfd en ook al was het af en toe pittig (je eigen issues komen echt wel weer naar boven en daar moet je mee aan de slag), ik kan zeggen dat het de beste beslissing van mijn leven was.
Voor mezelf heeft het me een vollediger mens gemaakt en eerlijk gezegd heb ik het er ook nog niet zo slecht vanaf gebracht 
Madamecannibale schreef op 11-01-2023 om 08:46:
Voor mij is vliegen ook een grote angst. Toch heb ik mij daarover heen gezet en zelfs een baan gehad waarbij ik maandelijks (soms zelfs wekelijks) in het vliegtuig stapte. Helaas is de angst nooit echt weg gegaan, zelfs niet na de nodige cursussen. Sinds COVID heb ik niet meer gevlogen en eigenlijk bevalt mij dat wel.
Wat dapper dat je dan juist zo'n baan aangenomen hebt!
In 2003 static-line brevet gehaald. Solo 5 parachutesprongen gemaakt. De laatste sprong vond ik het engste want ivm met wind een andere dropzone. Maar ik moest wel van mijzelf want ik had het besluit genomen om het brevet te halen.
Iets heel sufs waarschijnlijk , maar solliciteren . Doodeng vond ik het ooit. De eerste keer was een drama . De keren daarna vielen mee gelukkig 
Meerdere dingen eigenlijk. Niet uit het leven stappen maar doorgaan, hoewel dat niet heel bewust was. Langzaam van met de dag leven naar een plan maken voor de toekomst. Studeren omdat iedereen me altijd gezegd had dat ik dom was en ik daar ook van overtuigd was. In september wil ik graag een Master gaan doen (spannend!)
Werken en een vaste baan hebben omdat me ook altijd gezegd is dat ik dat niet kon en ik daar ook van overtuigd was.
Maar ook de tandarts en zo af en toe me er toch overheen zetten om te gaan.