Verleden veranderen
Stel dat je terug kon gaan in het verleden en 1 zaak mocht veranderen in je eigen leven, wat zou het dan zijn? En wat zou dit verandert hebben in je leven?
To trapt af:
Zelf zou ik bij mijn ouders langer aangedrongen hebben om naar de militaire academie te mogen gaan. Had toen nog uitstekende resultaten op school en was fysiek in top conditie. (Omdat dit misschien anders werkt in Nederland: militaire school hier leidt officieren op vanaf 16, werkt als internaat en je wordt betaald tijdens je opleiding, daarna ook de mogelijkheid om universitaire studies te volgen betaald door het leger mits je daarna X jaren in dienst blijft.)
Waarschijnlijk had gans mijn leven er anders uit gezien als ik toen al uit huis ging en niet meer in contact kwam met de toenmalige omgeving. Grote kans natuurlijk dat ik het gewoon verkloot zou hebben.
dan was ik door de wondermiddelstukjes van Carla Russ nooit SSRI's gaan slikken in de hoop te herstellen can mijn long covid. Ik herstelde niet, maar kan nu zelfs vrijwel niks meer 😔 (vooral omdat het afbouw schema dat zij geeft veel en veel en veel te snel is bij dit type klachten).
Voorkomen dat ik ziek was geworden, was waarschijnlijk onmogelijk geweest. Dit voorkomen wel
Ik zou na 1x misbruik als kind door familielid het aan m'n moeder verteld hebben. Dan zou het wsl direct gestopt zijn ivm verder gegaan, en had ik niet tientallen jaren met het geheim gelopen. Dan zou mijn familie zich misschien niet van me afgekeerd hebben, wat nu wel gebeurt. En dan was ik mentaal gezien misschien wat gezonder opgegroeid en sterker geweest.
Ik zou dan wel na mijn eindexamen naar Australië zijn gegaan. Ik wilde het graag, maar kreeg een vriendje en ben toen maar een MBO opleiding gaan doen. Daarna HBO niet afgemaakt. Uiteindelijk prima op mijn plek, maar denk dat ik door zo’n reis eerder geweten zou hebben wat ik (niet) wil in het leven.
Eefje677 schreef op 24-01-2024 om 07:52:
Ik zou na 1x misbruik als kind door familielid het aan m'n moeder verteld hebben. Dan zou het wsl direct gestopt zijn ivm verder gegaan, en had ik niet tientallen jaren met het geheim gelopen. Dan zou mijn familie zich misschien niet van me afgekeerd hebben, wat nu wel gebeurt. En dan was ik mentaal gezien misschien wat gezonder opgegroeid en sterker geweest.
Lieve Eefje, dat kan ik me voorstellen. Toch: neem het je jongere zelf niet kwalijk dat het zo is gegaan. Als je het had gekund/gedurfd dan had je het wel gezegd. Die ander was fout bezig, niet jij. Wees lief voor jezelf 
Mooie vraag, ik denk daar ook wel eens over na. Toch zal ik die butterflyeffectknop niet aanraken omdat je niet weet hoe je dan terrecht komt. Ik kan mij heel goed voorstellen dat als er zoiets heftigste van buitenaf is gebeurd dat je jezelf een schone kans zou willen geven. Of als je nu ongelukkig bent het risico neemt om op die knop te drukken. Ik ben nu eindelijk in rustig vaarwater en gelukkig als moeder en zou dit niet willen riskeren. Als ik iets moest kiezen dan zou ik mijn eerste kind gehouden hebben 12 jaar terug. Misschien had me het een turbulente tijd bespaard en had ik dan eerder mijn rust gevonden.
Lollypopje schreef op 24-01-2024 om 07:51:
dan was ik door de wondermiddelstukjes van Carla Russ nooit SSRI's gaan slikken in de hoop te herstellen can mijn long covid. Ik herstelde niet, maar kan nu zelfs vrijwel niks meer 😔 (vooral omdat het afbouw schema dat zij geeft veel en veel en veel te snel is bij dit type klachten).
Voorkomen dat ik ziek was geworden, was waarschijnlijk onmogelijk geweest. Dit voorkomen wel
He gatver Lollypopje wat naar dat je hier ook nog mee moet dealen in je long covid. Heb je nu goede hulp bij het taperen van je ssri? Ik weet hoe heftig dat al kan zijn als je wel fysiek gezond bent.
Ik heb een vroege abortus ondergaan een aantal jaar geleden. Nu ik zwanger ben van een gewenst kindje en veel meer in contact sta met wat ik voel en wat ik wil merk ik dat ik daarin teveel heb laten leiden door rationalisaties. Ik zou het kindje nu gewoon laten komen.
Gelebloem schreef op 24-01-2024 om 08:28:
[..]
He gatver Lollypopje wat naar dat je hier ook nog mee moet dealen in je long covid. Heb je nu goede hulp bij het taperen van je ssri? Ik weet hoe heftig dat al kan zijn als je wel fysiek gezond bent.
Helaas kwam ik er pas achter toen ik al 4 maanden gestopt was 😔
Volgens Rus kun je gewoon per week afbouwen, maar met ME klachten moet je eerder denken aan 10% per 4-6 weken. Maar ik had geen idee en mijn HA heeft nog minder kennis dan ik.
Een jaar geleden liep ik nog door mijn wijk, nu kan ik amper voor mijzelf zorgen, lig grotendeels op bed en ben al een half jaar niet verder geweest dan de voortuin.
Mijn advies aan lotgenoten is dan ook geloof niet in wondermiddelen en heb je PEM, zoek dan je informatie bij de ME community, want zij hebben al decennia ervaring. Maarja daar was ik me toen nog niet van bewust. Ik dacht zo'n neuropsychiater weet wel waar ze het over heeft. En nu betaal ik de prijs.
Ik heb nogal wat slechte beslissingen genomen maar het is nogal riskant om een deel van je verleden te veranderen, omdat je nooit weet hoe de alternatieve toekomst eruit had gezien. Spijt is ook nogal een nutteloze actie voor dingen die je weloverwogen hebt gedaan.
MMcGonagall schreef op 24-01-2024 om 08:55:
Ik heb nogal wat slechte beslissingen genomen maar het is nogal riskant om een deel van je verleden te veranderen, omdat je nooit weet hoe de alternatieve toekomst eruit had gezien. Spijt is ook nogal een nutteloze actie voor dingen die je weloverwogen hebt gedaan.
Ja ik ook, en dat is natuurlijk ook zo, je kunt niets veranderen zonder dat alles verandert. En spijt is nutteloos maar ook niet een gevoel dat ik zo goed kan sturen. Vervallen in eindeloos zelfverwijt is iets anders. Ik probeer de inzichten maar mee te nemen naar de toekomst. 
Dan had ik als kind op de lagere school gelijk heel hard van me afgeslagen toen het pesten (inclusief geweld) begon. Dan was dat nooit jarenlang doorgegaan.
En dan had ik geen hele ongezonde coping skills ontwikkeld, had ik meer zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen gehad. Dan had ik waarschijnlijk meer succes in mijn leven gehad met studies en werk, een leuke relatie etc. In plaats daarvan heb ik heel lang een achterhoedegevecht geleverd om er uberhaupt iets van te maken. Zelfs nu nog ondervind ik de nadelige effecten van die jaren (ben in de 50). Het gaat nu verder goed met me, maar het had een stuk langer al beter kunnen zijn.
Dan had ik aan het begin van mijn bevalling het hele ziekenhuis op z'n kop gezet en niet gerust voor ik een keizersnee kreeg. Want hoewel ik het nergens op kon stoelen, heb ik mijn hele (helse) bevalling het gevoel gehad dat dat nodig was. En die keizersnee kwam uiteindelijk wel, maar net te laat.
Ik ben (wij zijn eigenlijk, het is ook het leven van mijn man) ongewenst kinderloos gebleven, dus dat heeft nogal wat invloed gehad op hoe ons leven is verlopen.
Niet direct iets wat ik zelf had kunnen doen (kan echt niets bedenken), maar in mijn geval had ik óf met ander erfelijk materiaal in dezelfde omgeving geboren willen worden, óf met hetzelfde erfelijk materiaal maar dan in een andere omgeving, bijvoorbeeld een carrièremoeder.
En dan maar kijken wat het verschil zou maken.
Allebei, dus zowel een ander genenpakket als een andere omgeving niet. Dat is niet interessant genoeg om heel mijn leven weer helemaal opnieuw te gaan beginnen.
Wollstonecraft schreef op 24-01-2024 om 09:22:
Dan had ik als kind op de lagere school gelijk heel hard van me afgeslagen toen het pesten (inclusief geweld) begon. Dan was dat nooit jarenlang doorgegaan.
En dan had ik geen hele ongezonde coping skills ontwikkeld, had ik meer zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen gehad. Dan had ik waarschijnlijk meer succes in mijn leven gehad met studies en werk, een leuke relatie etc. In plaats daarvan heb ik heel lang een achterhoedegevecht geleverd om er uberhaupt iets van te maken. Zelfs nu nog ondervind ik de nadelige effecten van die jaren (ben in de 50). Het gaat nu verder goed met me, maar het had een stuk langer al beter kunnen zijn.
Dit, dan had ik me nu niet zo ellendig gevoeld in sociale situaties en me niet elke dag druk gemaakt over wat mensen van mij vinden en was hopelijk mijn eigenwaarde een stuk beter.
Nu als 40er blijft nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd zeggen dat ik het niet waard ben, er niet bij hoor en er niet mag zijn.
Ik heb het goed voor elkaar en aan de buitenkant merk je er niks van, ben ik soms zelfs hard. Maar van binnen ben ik gewoon een heel verdrietig klein meisje