Verleden veranderen
Stel dat je terug kon gaan in het verleden en 1 zaak mocht veranderen in je eigen leven, wat zou het dan zijn? En wat zou dit verandert hebben in je leven?
Ik denk hier wel eens over na, maar ik zou geen echt moment kunnen aanwijzen. Want stel dat ik wel een andere vak had gekozen, dan ik mijn ex nooit ontmoet. En samen hebben we het echt heel leuk gehad, ondanks dat het nu uit is. Dan had ik nooit tijdens mijn studie zoveel tijd met mijn grootouders door hebben kunnen brengen, mijn school was 200 meter bij hen vandaan. Enz.
Maar dat is ook dat mijn leven nooit zo slecht is geweest, dat het niet beter werd en dat een reset beter zou zijn. Dat is natuurlijk heel fijn om dat te beseffen.
Zusterclivia schreef op 24-01-2024 om 10:57:
Ik denk hier wel eens over na, maar ik zou geen echt moment kunnen aanwijzen. Want stel dat ik wel een andere vak had gekozen, dan ik mijn ex nooit ontmoet. En samen hebben we het echt heel leuk gehad, ondanks dat het nu uit is. Dan had ik nooit tijdens mijn studie zoveel tijd met mijn grootouders door hebben kunnen brengen, mijn school was 200 meter bij hen vandaan. Enz.
Maar dat is ook dat mijn leven nooit zo slecht is geweest, dat het niet beter werd en dat een reset beter zou zijn. Dat is natuurlijk heel fijn om dat te beseffen.
Zo zie ik het ook hoor.
Ondanks dat wij wel groot verdriet hebben gehad, dat ik best graag anders had gezien. Maar het leven loopt zoals het loopt, wij hebben voldoende momenten van geluk, weten onze zegeningen te tellen en vinden ons leven nog altijd iets om dankbaar voor te zijn.
Fidodido schreef op 24-01-2024 om 10:47:
[..]
Dit, dan had ik me nu niet zo ellendig gevoeld in sociale situaties en me niet elke dag druk gemaakt over wat mensen van mij vinden en was hopelijk mijn eigenwaarde een stuk beter.
Nu als 40er blijft nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd zeggen dat ik het niet waard ben, er niet bij hoor en er niet mag zijn.
Ik heb het goed voor elkaar en aan de buitenkant merk je er niks van, ben ik soms zelfs hard. Maar van binnen ben ik gewoon een heel verdrietig klein meisje
Dat vind ik verdrietig om te horen. Bij mij is het zelfwaarde gevoel meestal wel goed. Maar ik heb nog steeds moeite met machtsituaties. Ik hoop dat je hierin nog kunt groeien!
Wollstonecraft schreef op 24-01-2024 om 09:22:
Dan had ik als kind op de lagere school gelijk heel hard van me afgeslagen toen het pesten (inclusief geweld) begon. Dan was dat nooit jarenlang doorgegaan.
En dan had ik geen hele ongezonde coping skills ontwikkeld, had ik meer zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen gehad. Dan had ik waarschijnlijk meer succes in mijn leven gehad met studies en werk, een leuke relatie etc. In plaats daarvan heb ik heel lang een achterhoedegevecht geleverd om er uberhaupt iets van te maken. Zelfs nu nog ondervind ik de nadelige effecten van die jaren (ben in de 50). Het gaat nu verder goed met me, maar het had een stuk langer al beter kunnen zijn.
Idem, zowel voor het pesten als misbruik. En dan had ik ook niet hoeven dealen met de reactie van mijn ouders die het met al hun goede bedoelingen alleen maar erger maakten. En dan had ik idd ook niet die ongezonde coping skills ontwikkeld en dan was ik niet zo mijn hele leven die vreemde eend in de bijt geweest. Het heeft tot pakweg mijn 45e geduurd om dingen te leren die anderen op hun 15e kunnen, dat had mijn leven wel wat makkelijker gemaakt.
Ginevra schreef op 24-01-2024 om 11:39:
[..]
Idem, zowel voor het pesten als misbruik. En dan had ik ook niet hoeven dealen met de reactie van mijn ouders die het met al hun goede bedoelingen alleen maar erger maakten. En dan had ik idd ook niet die ongezonde coping skills ontwikkeld en dan was ik niet zo mijn hele leven die vreemde eend in de bijt geweest. Het heeft tot pakweg mijn 45e geduurd om dingen te leren die anderen op hun 15e kunnen, dat had mijn leven wel wat makkelijker gemaakt.
Herkenbaar!
In mijn tijd (jaren 70) was pesten ook nog geen onderwerp. Mijn moeder heeft wel eens gezegd dat als ik zelf wat aardiger zou doen, anderen dat ook tegen mij zouden zijn. En als ik in de pauze op school naar binnen vluchtte omdat ik klappen kreeg en bang was kreeg ik op mijn donder omdat wij in de pauzes buiten moesten blijven. Gelukkig is dat inmiddels wel veranderd, er is veel meer aandacht voor.
Ik had eerder open willen zijn over hoe depressief ik eigenlijk was. Mijn puberjaren zijn daardoor echt een hel geweest. Ook zou ik mijn ouders laten weten dat ik ook nog besta. Mijn beide zussen zijn misbruikt en daar ging 99% van de aandacht naar toe, het was eigenlijk alsof ik niet meer bestond voor mijn gevoel. Wat natuurlijk de depressie alleen maar voedde...
Ook had ik graag eerder duidelijk gemaakt op school dat ik gepest werd en hadden mijn ouders er op gestaan dat er iets aan gedaan werd.
Dan had ik hopelijk nu het idee gehad dat ik er ook toe doe en er mag zijn. Ik weet het wel natuurlijk dat dat zo is, maar het voelen is soms echt nog steeds een ander verhaal.
Fidodido schreef op 24-01-2024 om 10:47:
[..]
Dit, dan had ik me nu niet zo ellendig gevoeld in sociale situaties en me niet elke dag druk gemaakt over wat mensen van mij vinden en was hopelijk mijn eigenwaarde een stuk beter.
Nu als 40er blijft nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd zeggen dat ik het niet waard ben, er niet bij hoor en er niet mag zijn.
Ik heb het goed voor elkaar en aan de buitenkant merk je er niks van, ben ik soms zelfs hard. Maar van binnen ben ik gewoon een heel verdrietig klein meisje
Auw, wat herkenbaar. 
Vanaf ongeveer mijn veertigste ben ik dat verdrietige kleine meisje in mij gaan verzorgen. Want dat was nodig. Niet makkelijk en het verdriet over hoe het allemaal had kunnen zijn, kwam er alleen maar meer van naar voren. Bij elk verdriet heb ik gekeken of het concreet genoeg was om mezelf alsnog iets te gunnen. Mocht ik vroeger niet op paardrijden? Dan ging ik het nu wel doen. Idem met een muziekinstrument bespelen.
Mentaal is het een stuk moeilijker om voor dat kleine meisje te zorgen. Ik probeer daarom elke dag na te gaan of ik ergens gespannen over was en ga dan zitten broeden waar het vandaan komt. Welke emotie zit erachter? Dan pak ik het boek erbij van Brene Brown (Atlas of the heart) en blader tot ik denk dat ik het te pakken heb: het onderliggende gevoel. Overdag probeer ik regelmatig naar binnen te keren om te peilen hoe het daar gaat. Zodat ik -meestal einde werkdag- daarover kan nadenken. In de hoop dat ik over een tijdje in het moment zelf opmerk wat er van binnen gebeurt en daarnaar kan luisteren en handelen. Naar mijn eigen stem.
Diepe vraag.. ik denk dat ik dan als kind duidelijker op mijn strepen had willen staan. Ik was heel zelfstandig en redde mezelf goed. Dat was best handig voor mijn ouders die nog twee kinderen hadden die wel veel aandacht vroegen en waar alle aandacht dan ook naar toe ging. Ik heb me als kind behoorlijk alleen en niet gezien gevoeld en dat heeft doorgewerkt in mijn latere leven. Gelukkig heb ik dat op latere leeftijd achter me kunnen laten, maar mijn leven was mogelijk heel anders verlopen als ik wel die ruimte had geclaimd.
Ik zou niks veranderen. Ik ben wel vaak ongelukkig geweest, maar op dit moment ben ik wel gelukkig. En elke andere beslissing had tot een ander leven geleid (the butterfly effect)
Duufje schreef op 24-01-2024 om 09:33:
Dan had ik aan het begin van mijn bevalling het hele ziekenhuis op z'n kop gezet en niet gerust voor ik een keizersnee kreeg. Want hoewel ik het nergens op kon stoelen, heb ik mijn hele (helse) bevalling het gevoel gehad dat dat nodig was. En die keizersnee kwam uiteindelijk wel, maar net te laat.
Ik ben (wij zijn eigenlijk, het is ook het leven van mijn man) ongewenst kinderloos gebleven, dus dat heeft nogal wat invloed gehad op hoe ons leven is verlopen.
Ik ben een tevreden mens, niet veel dus.
Als verder alles hetzelfde zou blijven, toch naar Algemene Muzikale Vorming gegaan na schooltijd. Dan had ik misschien nog net wat beter noten kunnen lezen. Hoewel mijn kinderen nou net weer niets doen met de muziekles die ze gehad hebben.
Misschien wat zekerheden influisteren, voor als kind: "je kunt het!", "laat die pesters maar kletsen", als volwassene op bepaalde momenten: "wees niet bang, dit gaat goedkomen".
Toen ik 10 jaar oud was, lag mijn moeder schreeuwend van de pijn op de bank. Te roepen dat ze dood ging. Ik nam dit meteen heel serieus. Ik kan het niet uitleggen, maar je voelt in zo'n situatie aan iedere vezel van je lijf dat het menens is. Maar haar toenmalige vriend, nota bene een politieagent, zei dat ze zich aanstelde en heeft mij toen naar school gebracht. Toen hij terug kwam, was ze overleden. Ik heb mij jarenlang schuldig gevoeld, dat ik mij zo makkelijk heb laten overtuigen. Misschien had ze nog geleefd, misschien had het geen verschil gemaakt, maar ze was in ieder geval niet alleen gestorven.
Luttjetrut schreef op 24-01-2024 om 18:49:
Toen ik 10 jaar oud was, lag mijn moeder schreeuwend van de pijn op de bank. Te roepen dat ze dood ging. Ik nam dit meteen heel serieus. Ik kan het niet uitleggen, maar je voelt in zo'n situatie aan iedere vezel van je lijf dat het menens is. Maar haar toenmalige vriend, nota bene een politieagent, zei dat ze zich aanstelde en heeft mij toen naar school gebracht. Toen hij terug kwam, was ze overleden. Ik heb mij jarenlang schuldig gevoeld, dat ik mij zo makkelijk heb laten overtuigen. Misschien had ze nog geleefd, misschien had het geen verschil gemaakt, maar ze was in ieder geval niet alleen gestorven.
Wat intens triest 😢 Ik kan me je gevoel wel indenken, van ‘wat als…’ Maar: jij was nog maar een kind, en hij was een volwassene en hij heeft die keuze gemaakt, niet jij. Als kind heb je die macht en invloed niet om te overtuigen.
Stel ik had geen relatie gekregen met ex, maar met huidige partner. Dat had mij heel veel leed bespaard, leed van het huwelijk, het was echt niet oke, en het leed van de hel na mijn huwelijk. Nu bijna 8 jaar later heeft het nog ontzettend grote invloed op mij en de kinderen.
Ik had mijn kinderen en mezelf dat graag bespaard. Met mijn huidige partner waren we niet in een giftige relatie beland.
Maargoed, tegelijkertijd ben ik van overtuigd dat je bepaalde dingen moet meemaken om er van te leren en weer verder te komen. Ik heb er ook veel van geleerd, ben nu veel beter bij mijzelf en mijn kinderen zijn fantastisch, die had ik dan ook niet gehad.
De wisseling van mannen had voor een veel rustiger en liefdevoller leven gezorgd.
Luttjetrut schreef op 24-01-2024 om 18:49:
Toen ik 10 jaar oud was, lag mijn moeder schreeuwend van de pijn op de bank. Te roepen dat ze dood ging. Ik nam dit meteen heel serieus. Ik kan het niet uitleggen, maar je voelt in zo'n situatie aan iedere vezel van je lijf dat het menens is. Maar haar toenmalige vriend, nota bene een politieagent, zei dat ze zich aanstelde en heeft mij toen naar school gebracht. Toen hij terug kwam, was ze overleden. Ik heb mij jarenlang schuldig gevoeld, dat ik mij zo makkelijk heb laten overtuigen. Misschien had ze nog geleefd, misschien had het geen verschil gemaakt, maar ze was in ieder geval niet alleen gestorven.