Verdrietig, we gaan onze poes laten inslapen
Aanstaande vrijdag laten we onze poes inslapen. ♥️ Ik ben er verdrietig over. Ze is al 18 jaar, waarvan 14 jaar bij ons. Ze heeft een heerlijk, actief leven gehad. En nu is het ineens op. Ze eet en drinkt bijna niet meer, is dement waardoor ze luikjes en deuren niet meer snapt. Ze is sinds een tijdje zeer inactief en miauwt vaak heel klaaglijk.
Vanmiddag gaan we het de kinderen vertellen (ze weten al wel dat de poes ziek is en dat de dierenarts haar niet meer beter kan maken). En dan gaan we samen een mooi doosje voor de poes versieren, waar ze in kan liggen nadat ze is gestorven.
Maar ik verbaas me over mijn verdriet. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik er zó verdrietig over zou zijn. Het is natuurlijk logisch dat ze met 18 jaar niet nog jaren zou leven. En ze takelde sinds begin dit jaar al af. Maar nu huil ik regelmatig sinds we de beslissing hebben genomen. En knuffel ik nog zo vaak mogelijk met haar. Ineens is een rouwproces gestart. Dit wilde ik even van me afschrijven.
Wat overigens wel heel bijzonder is, is dat de poes in de buurt ook redelijk bekend is. Ze liep namelijk altijd mee met mijn wandelingetjes. Waardoor er nu ook al wat buren zijn langsgekomen om afscheid te nemen van de kat 😍 Ik vind het heel fijn om te merken dat ze ook voor andere mensen iets heeft betekend!
Hebben jullie misschien nog ervaringen om te delen? Vooral rondom in laten slapen van een huisdier als je ook kinderen hebt. Want ik heb best veel ervaring met huisdieren inslapen, maar dit is de eerste keer dat we kinderen hebben. Ze zijn 7 en 4. De dierenarts raadde aan duidelijk te zijn dat de poes niet gaat slapen, maar echt doodgaat. En hij tipte om het aan de kinderen zelf over te laten of ze bij het moment van inslapen willen zijn.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen 😊
Ach, wat naar en verdrietig. Heel veel sterkte vrijdag voor jou en je gezin. Wel fijn dat de dierenarts bij jullie thuis komt en jullie poes in een vertrouwde omgeving haar laatste adem uit kan blazen. Ik denk aan jullie.
Ik was zelf een jaar of 12 toen ik er voor het eerst bij was en dat ging heel rustig maar als ik de verhalen hier lees zou ik je kinderen inderdaad al eerder afscheid laten nemen. Als tiener had ik een kat die dood ging vlak voordat we naar de dierenarts zouden gaan om haar in te laten slapen, die was ook echt op.
Veel sterkte en neem alle tijd die je nodig hebt om het verlies te verwerken. Een huisdier is toch echt onderdeel van je gezin.
Wij hebben dit jaar een van onze katten moeten laten inslapen, omdat hij ziek was. Heel verdrietig, maar hij had een goed leven gehad (was redelijk oud) en het was beter voor hem.
We hebben de kinderen thuis afscheid laten nemen en een doosje laten versieren. Mijn man en ik zijn samen naar de dierenarts gegaan. De euthanasie verliep gelukkig heel rustig, maar het was toch goed dat de kinderen er niet bij waren. We hebben daar samen ook flink zitten huilen.
Veel sterkte!
Snap heel goed dat je super verdrietig bent. En dat verdriet mag er ook gewoon zijn.
Drie jaar geleden is onze oudste kat aangereden. En het letsel was dusdanig dat we hem hebben moeten laten inslapen. Onze zoon was toen 2,5 jaar. Veel te jong nog om te begrijpen wat er ging gebeuren. We hebben zoon in alle spoed bij onze buren (tevens goede vrienden) achtergelaten en ben blij dat hij niet mee was naar de spoedkliniek. Het gebeurde in de avond en was zelf vreselijk emotioneel door alles.
Heb nog steeds momenten dat ik heel verdrietig ben. Was mijn eerste eigen kat, uit het asiel met een rugzakje. Veel geduld met hem moeten hebben als het gaat om mensen vertrouwen (was mishandeld, verwaarloosd en niet gesocialiseerd). Band was dus heel hecht met die kat. Als ik een foto zie dan komen er soms nog wel tranen.
Veel sterkte vandaag!
Bedankt allemaal voor jullie sterktewensen, ervaringen en tips! Vandaag was dan de dag dat we onze lieve poes lieten inslapen. De dierenarts kwam aan huis. Nadat ze afscheid van poes hadden genomen, gingen mijn man en kinderen naar boven. De poes is rustig ingeslapen op mijn schoot. Het was rustig en liefdevol. Daarna kwamen mijn man en kinderen weer naar beneden. De dierenarts deed het ook zó goed met de kinderen. Hij checkte of het hartje echt niet meer klopte en mijn kinderen mochten toen ook even hartje luisteren (ook hun eigen hart, erg leuk). Daarna hebben we de poes samen begraven. Daar had onze oudste het vooral erg moeilijk mee, dus toen ben ik met hem naar binnen gegaan en hebben we met zijn knuffels op de bank gezeten en geknuffeld.
De avond sloten we af met pizza op de bank en de Aristokatten op tv 🥹😊 Het was een perfect afscheid, maar wat zullen we haar gaan missen! 😢
Jullie klinken als een liefdevol gezin