Verdrietig, we gaan onze poes laten inslapen
Aanstaande vrijdag laten we onze poes inslapen. ♥️ Ik ben er verdrietig over. Ze is al 18 jaar, waarvan 14 jaar bij ons. Ze heeft een heerlijk, actief leven gehad. En nu is het ineens op. Ze eet en drinkt bijna niet meer, is dement waardoor ze luikjes en deuren niet meer snapt. Ze is sinds een tijdje zeer inactief en miauwt vaak heel klaaglijk.
Vanmiddag gaan we het de kinderen vertellen (ze weten al wel dat de poes ziek is en dat de dierenarts haar niet meer beter kan maken). En dan gaan we samen een mooi doosje voor de poes versieren, waar ze in kan liggen nadat ze is gestorven.
Maar ik verbaas me over mijn verdriet. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik er zó verdrietig over zou zijn. Het is natuurlijk logisch dat ze met 18 jaar niet nog jaren zou leven. En ze takelde sinds begin dit jaar al af. Maar nu huil ik regelmatig sinds we de beslissing hebben genomen. En knuffel ik nog zo vaak mogelijk met haar. Ineens is een rouwproces gestart. Dit wilde ik even van me afschrijven.
Wat overigens wel heel bijzonder is, is dat de poes in de buurt ook redelijk bekend is. Ze liep namelijk altijd mee met mijn wandelingetjes. Waardoor er nu ook al wat buren zijn langsgekomen om afscheid te nemen van de kat 😍 Ik vind het heel fijn om te merken dat ze ook voor andere mensen iets heeft betekend!
Hebben jullie misschien nog ervaringen om te delen? Vooral rondom in laten slapen van een huisdier als je ook kinderen hebt. Want ik heb best veel ervaring met huisdieren inslapen, maar dit is de eerste keer dat we kinderen hebben. Ze zijn 7 en 4. De dierenarts raadde aan duidelijk te zijn dat de poes niet gaat slapen, maar echt doodgaat. En hij tipte om het aan de kinderen zelf over te laten of ze bij het moment van inslapen willen zijn.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen 😊
mijn kind is ook 7 en in de afgelopen 4 jaar 2 honden moeten laten inslapen waarvan de laatste 1,5 jaar terug. Hier dochter niet bij het moment zelf laten zijn. Je weet nooit hoe het proces verloopt. De eerste hond was oud en op, die vertrok rustig. De tweede was heel ziek opeens en nog niet heel oud en daar verliep het inslapen iets minder rustig. Paar keer nog een soort spasme (hij was al niet meer bij hoor) maar wel vervelend om te zien. Zeker op deze leeftijd weet je niet wat het kind al precies snapt.
Beide honden hebben we wel met kind er bij naar het crematorium gebracht en ze mochten helpen uitzoeken van een urn. Ook is er van beide honden een poot afdruk in de klei gemaakt. Dat is voor dochter nu nog een heel tastbaar aandenken en als ze verdrietig is en de (laatste) hond mist dan knuffelt ze nog met haar ‘pootje’. Zeker in het begin heeft dat veel steun gebracht voor haar om nog wat tastbaars te hebben.
En verder sta ik er vrij nuchter in en zie hoe het komt. Ja mama was ook verdrietig en dat mag ze ook wel zien en als ze het moeilijk heeft hebben we het er over. Hoe moeilijk en vervelend ook, ergens hoort het ook bij het leven, het afscheid nemen.
Maar voor jullie heel veel sterkte deze week! Het is gewoon k*t als je je maatje na zoveel jaren moet laten gaan, het verdriet wat jezelf hebt en het verdriet bij je kinderen te zien.
heel veel sterkte!
helaas geen ervaring met inslapen en kinderen er bij betrekken. Mijn kat is op 5 jarige leeftijd op mijn schoot plots overleden 
ik had gewild dat ik hem kon laten inslapen, dat had ik een stuk minder traumatisch gevonden maar we wisten niet dat hij blijkbaar zó ziek was. Zijn hartje was er gewoon mee opgehouden en hij bleek een afwijking te hebben aan zijn hartje (na de plotselinge dood is de dierenarts daar achter gekomen)
Het verdriet was heel intens voor mij maar ik denk dat dat normaal is als een dier onderdeel van jouw leven is geweest. Ik heb als advies gekregen om het echt over me heen te laten komen en veel te huilen wanneer ik dat gevoel had. En dat hielp, het hele erge verdriet sleet wel in een paar weken. Maar ik droom wel nog regelmatig over hoe hij is heen gegaan, dat was heel eng en vooral naar. Ik weet niet of dat na 2 jaar nog normaal is, misschien moet ik er eens met iemand over praten.
Ik wens jou en jouw gezin veel sterkte toe in deze tijd. 14 jaar is lang dus gun je zelf ook de tijd om verdrietig te mogen zijn om het gemis! 
Ik vind afscheid nemen van een huisdier altijd zwaar. Jouw kat heeft met 18 jaar een mooi leven gehad maar dan nog.
En over het moment van inslapen zelf. Onze laatste kat kreeg eerst een injectie waardoor zij in slaap viel en daarna een injectie om het hartje stil te zetten.
Mijn, volwassen, zoon was erbij toen zij in slaap werd gebracht. De laatste injectie wilde hij liever niet bij zijn.
Achteraf ben ik daar nog steeds heel blij om want bij die laatste injectie gaf kat een hele nare gil. Echt heel rot om te horen. Ik weet niet wat kat daar zelf nog van heeft meegekregen maar ik was blij dat zoon daar niet bij was. Ik heb het hem achteraf ook niet verteld.
Daarom raad ik je aan om de kinderen wel afscheid te laten nemen maar niet bij het moment van inslapen te laten zijn.
Sterkte... en houd vooral in gedachten dat dit voor kat het beste is. Je wilt zo'n beestje ook niet onnodig laten lijden.
Dank voor jullie reacties tot nu toe 🙏 Die tip van een pootafdrukje maken in klei vind ik een hele goede. Ik zag dat er setjes te koop zijn bij de Action, hopelijk kan ik nog een setje op de kop tikken voor vrijdag.
En ook fijn om te lezen dat het verdriet slijt, die ervaring heb ik gelukkig ook met eerdere huisdieren gehad... Uiteindelijk blijven de fijne herinneringen over 🐱
Denk ook goed na over hoe je het verwoord naar de kinderen. Inderdaad niet slapen gebruiken maar ook de term inslapen kan beangstigend zijn. Ik ken een verhaal van een kind die niet meer in slaap durfde te vallen want dan kon je dood gaan.
Ouders hadden wel verwoord dat huisdier een spuitje zou krijgen en dan dood zou gaan omdat hij heel ziek was, heel veel pijn had en nooit meer beter zou kunnen worden enz. Ze had echter ergens de term inslapen toch opgevangen en dat was haar eigen leven gaan leiden.
Ja, dat kan heel hard zijn. Een hond of kat leeft maar gedurende een relatief klein deel van jouw leven dus je krijgt hier praktisch altijd mee te maken. Ik heb hier verschillende malen persoonlijk mee te maken gehad.
Een nieuw jong puppy en het schattige onbeholpen vertederend gedrag en al die nieuwe dingen die je hem moest leren heeft het verdriet wel bekort. In geen enkel geval leek de nieuwe hond op de oude. Zelfs niet als ze tot hetzelfde ras behoorden. Ze hadden allemaal hun eigen persoonlijkheid. Het was vooral de jeugd die je troostte. De continuïteit.
Bij de laatste keer dat ik afscheid moest nemen wist ik dat er geen nieuwe hond zou komen, wegens mobiliteitsproblemen, en toen heb ik jarenlang verdriet en depressiviteit moeten doorstaan.
Ach, ik voel met je mee. Ik ben de afgelopen drie jaar twee katten verloren. Eentje overleed heel plots aan een hartstilstand waar ik bij was en eentje heb ik in laten slapen. De hartstilstand heb ik eerlijk gezegd als het meest naar ervaren. Maanden heb ik daar verdriet van gehad en nu soms nog. Het inslapen van de andere kat (te jong ook maar ook ziek) daar had ik vrede mee. Het was goed zo. Je wilt niet dat je beestjes lijden en dan is ze rustig laten gaan het eerlijkst. De kat is er altijd voor jullie geweest (al voelde je je misschien wel haar personeel) en nu kan je er voor haar zijn. Houden van is ook loslaten wordt wel eens gezegd. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het moeilijk is, dat je er verdriet van hebt en mogelijk ook nog wel even zult hebben. Ook dat mag er zijn.
Ik zou je kinderen niet meenemen naar het inslapen zelf, waarschijnlijk gaat dat rustig maar die garantie heb je nooit. Ik zou ze wel meenemen naar het crematorium (als je haar laat cremeren) en eventueel samen met je kinderen een mooi gedenkplekje maken met een foto, de eventuele urn et cetera. Huisdieren overlijden doorgaans eerder dan wij, het hoort erbij en dat is goed om te leren. Verdrietig zijn kan daar prima naast bestaan.
Sterkte!
Twee jaar geleden hebben we onze hond in moeten laten slapen. Dochter was toen 3. We hebben haar wel verteld dat we naar de dierenarts gingen en dat hij niet meer mee naar huis zou komen, omdat hij oud en ziek was en zou sterven. Ze heeft hem geknuffeld en is naar de peuterspeelzaal gegaan. Het was fijn dat mijn man en ik daardoor rustig afscheid konden nemen. Toen ze thuis kwam en de hond weg was heeft ze ons geknuffeld, omdat wij verdrietig waren. Ze miste hem eerst niet. Nu wel af en toe. We hebben nu geen huisdier, maar ooit komt dit er wel weer.
Veel sterkte. Het blijft altijd een moeilijke beslissing ook al weet je dat het de juiste is.
Het.doet.pijn!
Is zoveel jaar onderdeel van je gezin geweest. Denk nog nu en dan aan onze overleden huisdieren, of spreek met onze twee poezen wel eens over hun voorgangers. Dat ik ze graag zag en dat ik hen graag zie.
Heel.veel.sterkte.aan.jullie.allemaal.
Lang geleden hebben we onze poes in moeten laten slapen. Ik ben blij dat we onze zoon toen niet meegenomen hebben. Onze poes was niet zo lief voor vreemden en ik denk ook dat ze iets aangevoeld heeft. De dierenarts en de assistente hadden veel moeite om haar het eerste spuitje te geven. Ze moesten op een gegeven moment lange handschoenen aantrekken en toen is het nog met veel moeite gelukt. Daarna heeft ze op mijn schoot het tweede spuitje gekregen. Blij dat kind daar niet bij was.
Heel veel sterkte voor jou!
Ach wat verdrietig. Ik zou kind er idd niet bij laten zijn. Onze poes gaf ook nog een grauw bij een van de spuitjes en dat is niet leuk om te zien.
Verder wilde ik zelf al mijn aandacht aan de poes geven op dat moment. De poes aaien en geruststellen en alle lieve dingen zeggen die in me opkwamen. Ik had het niet fijn gevonden om dan ondertussen met een kind bezig te moeten zijn.
Veel sterkte.
Ik heb ook een kat gehad die hevig tegenstribbelde bij de euthanasie. Ze viel niet in slaap door de eerste injectie en bij de nieuwe poging, ging het hevig bloeden. Ze lag op mijn schoot, gelukkig wel met een onderlegger, maar het was alsnog geen fijne aanblik. Ik zou dus geen kleine kinderen meenemen maar die vooraf afscheid laten nemen.
Sterkte, het is echt heel naar.
Fijn dat jullie je ervaringen delen! De dierenarts komt bij ons thuis voor de euthanasie. Mijn man gaat met de kinderen naar boven op het moment van de spuitjes geven. Dus dat is gelukkig geregeld.
We noemen het inderdaad geen ‘inslapen’ tegen de kinderen. Dat woord raadde de dierenarts ook sterk af.
Net bij de Action twee setjes klei voor pootafdrukjes gehaald. Heel mooi, links zit een fotolijstje en rechts is plek voor de pootafdruk. Dat wordt vast een waardevol aandenken!
Ach, heel veel sterkte. Je zult ongetwijfeld verdriet hebben omdat de poes zo lang een deel van je leven heeft uitgemaakt. 
Fijn dat de dierenarts thuiskomt.
Laat de kinderen na het inslapen uitgebreid kijken, aaien en afscheid nemen.
De pootafdruk kun je uiteraard ook na het overlijden makkelijker maken.
Een pootafdruk met inkt van een stempelkussen is nog makkelijker.
Sterkte, het zal erg stil en leeg worden in huis.
Hele leven al katten, zo'n 10x meegemaakt (vorig jaar nog, ik mis haar 15 maanden later nog verschrikkelijk), het hoort er helaas bij maar het went nooit en blijft vreselijk pijnlijk.Bedenk trouwens wel dat het voor het katje wel het beste is!
Heel veel sterkte vrijdag