Met de billen bloot; Waar ben je NIET trots op van jezelf?!
Wat heb je ooit gezegd of gedaan waarover je niet trots over jezelf?
Heb je bijv weleens iets heel onredelijks / gemeens gezegd?
Mag van alles zijn, maar niet jezelf verdedigen ( “maar die ander deed dit en had dit verdient” bijv), nee, echt even de hand in je eigen boezem steken.
Kom maar op.
redbulletje schreef op 31-08-2021 om 21:33:
[..]
Ik heb idd de fight-reflex die optreedt voor ik er over na kan denken wat de eventuele risico's zijn, ook al ben ik niet sterk of fit. Maar het verrassingseffect is tot nu toe altijd afdoende geweest.
Ooit ook een keer in de draaideur van de Bijenkorf gezakkenrold en ben toen scheldend en tierend achter die dief aangerend (toen nog wél fit) en omstanders staken geen poot uit maar de dief gooide toen mijn portemonnee met inhoud mijn richting op om maar van me af te komen. Naderhand bedacht ik dat ik ook een mes tussen m'n ribben had kunnen krijgen.
Ik heb geen flauw idee welke reflex ik wanneer zou gaan vertonen, in mijn leven heb ik èn gevochten, èn ben bevroren, èn gevlucht.
Maar als iemand op mij begint te schelden, is de kans groot dat ik terugscheld. "Volwassen erboven staan" is niet iets waar ik goed in ben. Behalve als ik me schaam, toen dat geval met die Duitser, dan durf ik niets te zeggen. Maar als iemand me kwaad maakt...! 
Nimlot schreef op 31-08-2021 om 19:53:
Hebben jullie even? 🙈
Ja
Ik ben er niet trots op dat ik zo hard geworden ben. Komt deels door narigheid in mijn jeugd maar vooral door het feit dat je mensen waar je vertrouwen in had pas leert kennen als je in een vele jarenlange 24/7 loodzware rot-situatie (niet bijdter vrijwillige mantelzorg voor 3 niet bepaald leuke(schoon)ouders)) terecht komt en ze je één voor één laten barsten. Toen 1 van die figuren "per ongeluk" me eens belde toen ik uit die ellende was bleek dat "per ongeluk" niet zo "per ongeluk" ze hulp nodig had met haar vader (die ik in die periode dat ik mezelf voorbijliep met die ouders ook regelmatig geholpen heb omdat zij haar vader nooit ergens mee hielp) ben ik keihard geweest, op ijskoude toon heel bot gezegd dat dat dan heel jammer voor haar was dat het niet best met haar vader ging, dat ze hem dan maar eens moest helpen, gezegd dat ik weg moest en de knop ingedrukt. Ik stond altijd voor iedereen klaar altijd, al zolang als ik me kan heugen maar ze kunnen me nu, op een enkeling na, mijn rug op. Interesseert me geen mallemoer net zoals ik anderen interesseerde toen ik niet meer de zoete ongedwongen bij-jou-kan-altijd-alles inval kon faciliteren.
Smyle60 schreef op 01-09-2021 om 15:54:
Ik ben er niet trots op dat ik zo hard geworden ben. Komt deels door narigheid in mijn jeugd maar vooral door het feit dat je mensen waar je vertrouwen in had pas leert kennen als je in een vele jarenlange 24/7 loodzware rot-situatie (niet bijdter vrijwillige mantelzorg voor 3 niet bepaald leuke(schoon)ouders)) terecht komt en ze je één voor één laten barsten. Toen 1 van die figuren "per ongeluk" me eens belde toen ik uit die ellende was bleek dat "per ongeluk" niet zo "per ongeluk" ze hulp nodig had met haar vader (die ik in die periode dat ik mezelf voorbijliep met die ouders ook regelmatig geholpen heb omdat zij haar vader nooit ergens mee hielp) ben ik keihard geweest, op ijskoude toon heel bot gezegd dat dat dan heel jammer voor haar was dat het niet best met haar vader ging, dat ze hem dan maar eens moest helpen, gezegd dat ik weg moest en de knop ingedrukt. Ik stond altijd voor iedereen klaar altijd, al zolang als ik me kan heugen maar ze kunnen me nu, op een enkeling na, mijn rug op. Interesseert me geen mallemoer net zoals ik anderen interesseerde toen ik niet meer de zoete ongedwongen bij-jou-kan-altijd-alles inval kon faciliteren.
Wat naar voor je
Smyle60 schreef op 01-09-2021 om 15:54:
Ik ben er niet trots op dat ik zo hard geworden ben. Komt deels door narigheid in mijn jeugd maar vooral door het feit dat je mensen waar je vertrouwen in had pas leert kennen als je in een vele jarenlange 24/7 loodzware rot-situatie (niet bijdter vrijwillige mantelzorg voor 3 niet bepaald leuke(schoon)ouders)) terecht komt en ze je één voor één laten barsten. Toen 1 van die figuren "per ongeluk" me eens belde toen ik uit die ellende was bleek dat "per ongeluk" niet zo "per ongeluk" ze hulp nodig had met haar vader (die ik in die periode dat ik mezelf voorbijliep met die ouders ook regelmatig geholpen heb omdat zij haar vader nooit ergens mee hielp) ben ik keihard geweest, op ijskoude toon heel bot gezegd dat dat dan heel jammer voor haar was dat het niet best met haar vader ging, dat ze hem dan maar eens moest helpen, gezegd dat ik weg moest en de knop ingedrukt. Ik stond altijd voor iedereen klaar altijd, al zolang als ik me kan heugen maar ze kunnen me nu, op een enkeling na, mijn rug op. Interesseert me geen mallemoer net zoals ik anderen interesseerde toen ik niet meer de zoete ongedwongen bij-jou-kan-altijd-alles inval kon faciliteren.
Je komt vooral veel beter op voor jezelf (Herkenbaar, heb ik ook jaren niet gekund waardoor ik over mij heen liet lopen), dat is i.m.o iets anders dan hard geworden zijn...
Nou, als ik bij mezelf over sommige mensen denk: "als je een keer voor mijn auto terecht komt rem ik niet" is dat zacht gezegd toch niet echt een nobele gedachte 
Niet dat ik het ook zal doen maar alleen de gedachte al is niet fraai.
Gelukkig voor hun kom ik 'die van toen" zelden of nooit meer tegen maar toch.
Ik vind de maatschappij ook niet echt leuk meer, alles is ikke ikke ikke en er is zo weinig ruimte voor normaal fatsoen, beleefdheid, respect en dat ik er dus ook niet trots op ben dat ik een soort van ook zo word. Ik help nog steeds mensen hoor maar alleen de lieve en kwetsbaren die er net zo over denken. Egotrippers laat ik liggen als ze voor mijn voeten neervallen, beetje dat idee en ik denk niet fraai over bepaalde mensen in deze maatschappij, al roepen ze dat over zichzelf af. 
Ik ben dus best een bitch. Was ik vroeger niet.
(maar ik ben niet echt gevaarlijk hoor 
)
Smyle60 schreef op 01-09-2021 om 16:24:
Nou, als ik bij mezelf over sommige mensen denk: "als je een keer voor mijn auto terecht komt rem ik niet" is dat zacht gezegd toch niet echt een nobele gedachte
Niet dat ik het ook zal doen maar alleen de gedachte al is niet fraai.
Gelukkig voor hun kom ik 'die van toen" zelden of nooit meer tegen maar toch.
Ik vind de maatschappij ook niet echt leuk meer, alles is ikke ikke ikke en er is zo weinig ruimte voor normaal fatsoen, beleefdheid, respect en dat ik er dus ook niet trots op ben dat ik een soort van ook zo word. Ik help nog steeds mensen hoor maar alleen de lieve en kwetsbaren die er net zo over denken. Egotrippers laat ik liggen als ze voor mijn voeten neervallen, beetje dat idee en ik denk niet fraai over bepaalde mensen in deze maatschappij, al roepen ze dat over zichzelf af.
Ik ben dus best een bitch. Was ik vroeger niet.
Je moest eens weten wat veel "normaal en vriendelijk ogende mensen" allemaal voor (niet zo) fraais denken......Gelukkig voegt niemand de daad bij de gedachte.
BIJNA niemand 
Smyle60 schreef op 01-09-2021 om 15:54:
Daar moet (mag) je dan juist zeker wel trots zijn op jezelf, dat je eindelijk eens aan je zelf denkt. Dat is niet hard, dat is zelf(LIEFDE).
Vinden jullie ook dat als je bij leven niet komt , iemand dan ook niet hoeft te komende je uitvaart? Of andersom, als je iemand bij leven niet ziet, zou je dan wel naar zijn/haar uitvaart gaan? Ik vind dat raar om voor nabestaanden te gaan, want soms ken je die helemaal niet en wat als je daar omheen contact mee hebt?.
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik vind het ook lastig als ik een rouwkaart krijg met een "uitnodiging" voor de uitvaart. Als ik de persoon zelf niet kende ga ik niet tenzij ik de nabestaanden heel goed ken en weet dat die maar een piepklein kringetje hebben en dat juist is je aanwezigheid welkom is. Kortom, je eigen gevoel kan dat denk ik prima inschatten en als je niet kunt of wil gaan wordt een met zorg uitgekozen kaart of een bloemetje met een lieve tekst zeer gewaardeerd.
Ik zelf wil niks, geen afscheidsgedoe, geen kaarten, geen kist, echt helemaal nada. Man weet dat, het is al jaren uitgebreid besproken en ook vastgelegd. Beetje gekscherend gezegd: ik wil vanuit de koeling meteen zó de oven in. No joke.
Ik maak wel eens het grapje: als mijn dierbare tuin ineens vol onkruid staat weet de hele buurt al genoeg 
maar kun je dan zonder kist gecremeerd worden? En je zult ook vervoerd moeten worden , hoe doe je dat dan als overledene, gewoon op de achterbank? Ik zou het liefst hebben dat ze me gewoon bij de krokodillen gooien , dan hebben die beesten ook een stevig maal, wat variatie in hun dagmenu.
Caramelzeezoutchocola schreef op 01-09-2021 om 17:05:
Vinden jullie ook dat als je bij leven niet komt , iemand dan ook niet hoeft te komende je uitvaart? Of andersom, als je iemand bij leven niet ziet, zou je dan wel naar zijn/haar uitvaart gaan? Ik vind dat raar om voor nabestaanden te gaan, want soms ken je die helemaal niet en wat als je daar omheen contact mee hebt?.
Ik ga wel eens naar een uitvaart van iemand waar ik weinig tot geen contact mee heb gehad , maar dan speciaal voor een nabestaande. Een goede vriendin van me bijvoorbeeld. Ik weet dat ze dit als steun heeft ervaren.
Road rage. Ik was een keer zó boos op een mens die te dicht achter me reed dat ik rood zag en letterlijk de auto midden op straat stopte, uitstapte en als een viswijf door haar raam stond te gillen. Ze schrok zich kapot. En ik zei nog iets gemeens aan het eind, dat ze niet zo op mijn kont hoefde te rijden want haar eigen reet was meer dan dik genoeg.
Echt heel vals.
Ainne schreef op 01-09-2021 om
Het ís toch ook gewoon om bloednerveus van te worden én gevaarlijk om zo dicht achter iemand te rijden?
Ik ben bij zo’n klever weleens op m’n rem gaan staan, daarna reed ie weer met afstand hoor.