Je laatste dag
Stel dat je weet dat het je laatste dag op aarde is, dat je morgen niet meer zult ontwaken, hoe ziet die dag er dan uit? Welke gevoelens domineren?
@LMEK goed verwoord. Ik hoop dat je iets aan deze woorden hebt die LMEK geschreven heeft.
Is het gek dat ik het idee van twee flessen whisky drinken op je laatste dag vreselijk triest en eenzaam vind klinken? Ik zou stoppen met drinken en wel zo snel mogelijk. Met het risico van een ban, want ik krijg ineens een soort van deja-vu.
Drank helpt je niet wanneer je alcoholist bent, het tegendeel is waar. Het maakt je depressief, angstig, in de war en als je stopt ga je je psychisch en lichamelijk beter voelen. En denk je meer in termen van de eerste dag ipv de laatste.
Ik zal dan ook maar eens een poging doen om de vraag te beantwoorden. Ik zou niet weten wat voor gevoelens zouden domineren, waarschijnlijk toch verbittering dat ik in het leven niet heb gehad wat ik graag had gewild.
Met een van mijn familieleden ben ik gebrouileerd, en ik wil niet dat hij iets van mij krijgt. Ondanks dat ik een laag inkomen heb, heb ik wel een beetje spaargeld. Dus misschien breng ik nog even een bezoek aan de notaris voor een testament om ervoor te zorgen dat hij niets krijgt.
Verder zou ik misschien nog even een groot mes kopen en iemand die me veel pijn heeft gedaan in het leven, de keel doorsnijden. Waarom zou levenslange gevangenisstraf me ervan moeten weerhouden om iemand om het leven te brengen als ik toch nog maar een dag te leven heb?
Ik zou nuchter blijven, buiten gaan wandelen en ik hoop dat ik een gevoel van dankbaarheid zou ervaren. Dan zou ik lekker gaan douchen en schoon in een schoon bed gaan liggen en misschien wel heel bang worden, ik weet het niet.
mijn vader dronk na een heftige gebeurtenis ook steeds meer en hij was al alcoholist. Dus dat kwam in de buurt van die twee flessen, maar dan vieux ipv whisky. Het erge eraan voor hem is dat hij het deed om die heftige gebeurtenis te vergeten. En iedere avond vergat hij die. Om het iedere ochtend zich weer opnieuw te moeten realiseren wat er was gebeurd. Hij heeft nog 2,5 jaar geleefd. Het was de hel voor hem, 2,5 jaar iedere dag opnieuw starten met dat besef. Als je jezelf echt een roteinde wil bezorgen, moet je dat doen.
In mijn werk komt het regelmatig voor dat we mensen mogen helpen/verzorgen in het laatste stukje van het leven.
En soms ook doordat ze zelf een keuze maken door pijn aan een pomp te gaan en te gaan "slapen"
Daar wordt vaak een tijdstip of dag voor gepland en wat ik het meeste zie is dat mensen in de dagen voorafgaand soms nog ergens heen gaan waar ze fijne herinneringen hebben.
Geboorte plaats, ergens waar ze vakantie hebben gevierd, zoiets.
Maar ook vooral mensen nog willen zien, afscheid nemen.
Nog iets lekkers eten/drinken.
Ik denk dat als ik zou weten dat morgen mijn laatste dag is, ik ook vooral met familie, gezin en beste vriendinnen wil zijn.
Herinneringen ophalen, nog maken/vastleggen.
Heel veel knuffelen met man en mijn zoons.Nog hetgeen eten en drinken wat je echt lekker of bijzonder vind, niet teveel poespas.
Al ben ik blij dat we het niet weten. Ik zou het mega heftig vinden.
Knuffelen met mijn dierbaren, mooie herinneringen ophalen, nog maar eens een paar keer vertellen en laten voelen hoe veel ik van ze hou en hoe blij en gelukkig ik met hen was. En waarschijnlijk hou ik het dan niet de hele tijd droog maar ik hoop dat we toch ook veel zouden lachen.
ik heb een tijd gehad dat ik elke dag hoopte dat het de laatste was. Dat ik 's ochtends wakker werd en daarvan baalde (understatement). Er was weer een nieuwe dag. Ik wilde dat wakker worden helemaal niet meer.
En nu, nu vind ik deze vraag verschrikkelijk. Ik wil er echt niet over nadenken dat ik een laatste dag zou hebben. Ik wil niet dood en wil hier niet over nadenken. Ga ik ook niet doen. En ik hoop dat mijn laatste dag (over een jaar of 40) onverwacht komt. Dat die laatste dag er niet bewust is.
Een 
voor jou moirmel.
Heftige vraag, ik hoop serieus dat dit soort vragen je niet al te erg bezighouden.
Maar in antwoord op je vraag: ik zou die dag willen doorbrengen met de mensen waar ik van houd. Geen bucketlist dingen meer, dat doet er dan niet meer toe, ik zou willen dat die laatste dag een dag van liefde is. Ik heb geen mensen met wie ik nog iets moet goedmaken, maar mocht dat dan wel het geval zijn, dan wil ik dat dat opgelost is voor ik ga. Laatste dingen wil ik gezegd hebben en ik wil dat de mensen om me heen weten dat het goed is. Dat mensen niet achterblijven met bepaalde vragen of schuldgevoelens. Ik kende iemand die er door zelfmoord plotseling uitgestapt is en ik heb zelf heel bewust afscheid van een ziek familielid kunnen nemen, dat was voor mij als nabestaande echt een heel groot verschil.
@Malibu2:
Het is zeker niet zo dat dit soort dingen me dagelijks bezig houden, maar zo'n hypothetische vraag vind ik wel een leuke manier om een mentale inventaris op te maken en te bekijken hoe ik bezig ben. Door het uitblijven van speciale wensen of paniekgedachten weet ik in deze bijvoorbeeld dat ik niets aan het uitstellen ben wat ik graag zou doen; eigenlijk ben ik een tevreden mens al lopen er bepaalde zaken moeilijker.
Mij verbaast het eigenlijk dat mensen dit soort vragen als droevig of heftig beschouwen.
Wat me opvalt bij diegenen die zich hierbij iets kunnen voorstellen, is dat de wensen redelijk gelijk lopen: lekker eten en drinken, rustig thuis samen met je geliefden.
Misschien is dit iets wat we volgend weekend in het achterhoofd moeten houden wanneer we ons beginnen ergeren tijdens de kerstmaaltijd.
Moirmel schreef op 16-12-2023 om 16:20:
@Malibu2:
Het is zeker niet zo dat dit soort dingen me dagelijks bezig houden, maar zo'n hypothetische vraag vind ik wel een leuke manier om een mentale inventaris op te maken en te bekijken hoe ik bezig ben. Door het uitblijven van speciale wensen of paniekgedachten weet ik in deze bijvoorbeeld dat ik niets aan het uitstellen ben wat ik graag zou doen; eigenlijk ben ik een tevreden mens al lopen er bepaalde zaken moeilijker.
Mij verbaast het eigenlijk dat mensen dit soort vragen als droevig of heftig beschouwen.
Wat me opvalt bij diegenen die zich hierbij iets kunnen voorstellen, is dat de wensen redelijk gelijk lopen: lekker eten en drinken, rustig thuis samen met je geliefden.
Misschien is dit iets wat we volgend weekend in het achterhoofd moeten houden wanneer we ons beginnen ergeren tijdens de kerstmaaltijd.
Goed om te lezen.
Deze vraag vond ik zelf best heftig omdat het me confronteert met iets waar ik liever nog niet teveel aan wil denken. Voor mezelf ben ik niet bang, maar er blijven mensen achter.. Aan de andere kant is een online forum wel weer een makkelijkere plek om het erover te hebben en is de drempel op de een of andere manier minder hoog dan in een face to face gesprek.
Is die kerstmaaltijd met je eigen gezin of met een groter gezelschap?
Malibu2 schreef op 16-12-2023 om 16:33:
[..]
...
Is die kerstmaaltijd met je eigen gezin of met een groter gezelschap?
Kerstavond doen we met het gezin, Kerst zelf met de schoonfamilie; maar ik kom goed overeen met mijn schoonfamilie en lig daar goed binnen de groep, dus geen ergernissen ginds.
Moirmel schreef op 16-12-2023 om 17:04:
[..]
Kerstavond doen we met het gezin, Kerst zelf met de schoonfamilie; maar ik kom goed overeen met mijn schoonfamilie en lig daar goed binnen de groep, dus geen ergernissen ginds.
Dat scheelt.
Ik ben nu single maar in de jaren met partner zag ik altijd op tegen de kerstdagen. Eén dag bij mijn familie, één dag bij zijn familie en dan werd er door de verjaardag van (intussen ex-)schoonzus vaak nóg een dag aan vastgeplakt. Ik was altijd blij als die dagen er weer op zaten.
Oh, dat weet je niet. Ligt aan de pijn en ander ongemak, hoelang dit al geduurd heeft en last but not least: waar je verwacht heen te gaan.
Als je niet in een hiernamaals gelooft maakt het ook niet uit hoe je laatste momenten zullen zijn. Die gaan vanzelf voorbij. Er bestaat niet iets van spijt achteraf, want "achteraf" bestaat niet meer als je dood bent.
rionyriony schreef op 17-12-2023 om 11:14:
Oh, dat weet je niet. Ligt aan de pijn en ander ongemak, hoelang dit al geduurd heeft en last but not least: waar je verwacht heen te gaan.
Als je niet in een hiernamaals gelooft maakt het ook niet uit hoe je laatste momenten zullen zijn. Die gaan vanzelf voorbij. Er bestaat niet iets van spijt achteraf, want "achteraf" bestaat niet meer als je dood bent.
Het ‘achteraf’ bestaat wel voor je dierbare nabestaanden, het is mooi als je gelegenheid krijgt om voor hen een mooie laatste afscheid bij leven te kunnen maken.