Bewust kindvrij (sinds 2010)
Op Viva zaten we al aan deel 27 van dit topic. Hopelijk krijgt het hier een goed vervolg.
Heb het voorlopig maar even in 'overig' gezet, want bij 'kinderen' is nog geen onderdeel 'kindvrij'.
Aviendha schreef op 15-07-2021 om 18:03:
[..]
Haha, ik ben hoogzwanger (zeer gewenst/gepland enz) en las hier ook graag. Heb namelijk veel ergernissen om andermans kinderen en hoe bepaalde mensen dingen doen. Of juist NIET doen (opvoeden, bijvoorbeeld
).
Ja, daar kun je als ouder evengoed bijzonder veel hinder van ondervinden. Of 'juist'; want tja, als een kind met zulke ouders de beste van jouw kind wordt... is dat minder 
Aviendha schreef op 15-07-2021 om 18:03:
[..]
Haha, ik ben hoogzwanger (zeer gewenst/gepland enz) en las hier ook graag. Heb namelijk veel ergernissen om andermans kinderen en hoe bepaalde mensen dingen doen. Of juist NIET doen (opvoeden, bijvoorbeeld
Zolang je het niet persoonlijk opneemt denk ik dat je hier nog veel irritaties zult herkennen eens je kind(eren) hebt.
Eigen kind is altijd anders dan dat van een ander.
Valdemar schreef op 15-07-2021 om 20:18:
[..]
Zolang je het niet persoonlijk opneemt denk ik dat je hier nog veel irritaties zult herkennen eens je kind(eren) hebt.
Eigen kind is altijd anders dan dat van een ander.
Haha persoonlijk opnemen gaat vast meevallen! Mijn eigen kind wordt sowieso een engeltje natuurlijk 
Je zou een bewust kindvrij topic voor moeders kunnen openen 
In het verleden wel een meegeschreven in het Viva topic en mij toch maar ook aangemeld op dit forum. Blijft een fijn feestje van herkenning met andere kind-vrije-geesten
Blijven jullie hier schrijven nu Viva toch blijft?
Ik vind mezelf schijnheilig want er is een baby geboren in een gezin wat dichtbij mij staat, en ik doe of vind ik het allemaal geweldig. Volgens mij gaat het me erg goed af, ze sturen regelmatig foto's waar ik dan weer enthousiast op reageer. Ik vind het oprecht leuk voor hen, zij zijn er gelukkig mee, maar het kan me niet bekoren. Maar ik zou ook niet weten hoe ik anders moet reageren. Ik hoef hun mijn mening tenslotte niet op te dringen.
Nee hoor, je bent niet schijnheilig.
Gewoon beleefd.
kay89 schreef op 18-07-2021 om 20:54:
Gewoon beleefd.
Zo kan je het ook zien. Maar omdat ik weinig met kinderen heb, voelt het schijnheilig. 
Vrijevlinder schreef op 18-07-2021 om 19:54:
Blijven jullie hier schrijven nu Viva toch blijft?
Ik vind mezelf schijnheilig want er is een baby geboren in een gezin wat dichtbij mij staat, en ik doe of vind ik het allemaal geweldig. Volgens mij gaat het me erg goed af, ze sturen regelmatig foto's waar ik dan weer enthousiast op reageer. Ik vind het oprecht leuk voor hen, zij zijn er gelukkig mee, maar het kan me niet bekoren. Maar ik zou ook niet weten hoe ik anders moet reageren. Ik hoef hun mijn mening tenslotte niet op te dringen.
Ik huichel nooit over andermans kind. Mensen weten doorgaans al dat ik kinderen irritant vind dus ik ga zeker niet doen alsof ik het geweldig vindt. Als je doet alsof je het leuk vindt dan denken ze straks nog dat ze welkom zijn in jouw huis met hun krijsje of dat jij wil oppassen of dat je het geen probleem vindt dat ze hun baby/kind meeslepen op een uitje wat jij dacht dat alleen voor jullie volwassen zou zijn. Ben liever gelijk duidelijk hoe je er in staat.
Overigens blijf ik idd hier schrijven.
Ik blijf ook graag hier schrijven.
Ben zelf altijd wel (erg) duidelijk dat ik niks met kinderen heb. En dat straal ik dan ook wel uit.
Ik ben dan ook zeer selectief in bij wie ik op kraambezoek ga. Deze bezoekjes zijn bij mij letterlijk op 1 hand te tellen.
Resultaat is inderdaad dat vrienden nog nooit hun kind mee genomen hebben naar mij en me ook nog nooit als oppas gevraagd hebben. Perfect toch. 
VV, Wat later reageren op de foto's die je binnenkrijgt of, als ze vragen of je die foto ook zo leuk vond, "uhm welke? Zo goed bekijk ik ze ook weer niet."
Ik vind het ook wel fijn om in het topic hier mee te schrijven.
Ik reageer soms ook iets enthousiaster dan ik me voel, maar dat heb ik wel vaker. Bij een huwelijk of zo. Maar dan ben ik nog steeds lang niet zo enthousiast als sommige andere mensen en ik heb het gevoel dat ik er ook niet te veel ruimte voor bied. Of mensen kennen me goed genoeg 😁
Kraamvisite gaat nauwelijks om de baby, dat is mijn ervaring. Ik ga 99% voor mijn vriend, of familielid die net iets heel ingrijpends heeft doorgemaakt, gewoon om er voor die persoon te zijn en interesse te tonen en een beetje te supporten.
Ik wil de baby best zien als dat zo uitkomt (vasthouden liever niet), dat is die ene procent, maar eerlijk gezegd interesseert me dat niet veel. Ik hoop dat de baby gezond is en dat het goed gaat, maar voor de rest heb ik er niet zoveel mee.
Ik ga niet op kraamvisite. Heb het in mijn hele leven 4 keer gedaan waarvan 2 keer onder werktijd bij de dochter van de baas. Dat kwam neer op buiten op terras borrelen terwijl de baby binnen in z'n wieg lag. Bij het langslopen even een belangstellende blik geworpen en daarna snel door naar buiten voor 'n hapje en drankje 
RavIvaR schreef op 18-07-2021 om 23:21:
Ik blijf ook graag hier schrijven.
Ben zelf altijd wel (erg) duidelijk dat ik niks met kinderen heb. En dat straal ik dan ook wel uit.
Ik ben dan ook zeer selectief in bij wie ik op kraambezoek ga. Deze bezoekjes zijn bij mij letterlijk op 1 hand te tellen.
Resultaat is inderdaad dat vrienden nog nooit hun kind mee genomen hebben naar mij en me ook nog nooit als oppas gevraagd hebben. Perfect toch.VV, Wat later reageren op de foto's die je binnenkrijgt of, als ze vragen of je die foto ook zo leuk vond, "uhm welke? Zo goed bekijk ik ze ook weer niet."
Ik merk dat in (lange) vriendschappen waar kinderen zijn sommige mama's, zelfs als kinderen er al jaren zijn, tóch proberen hun kind in je vriendschap erbij in te duwen. Dat ze eigenlijk vinden dat jij hun kind net zo leuk zou moeten vinden zoals zijzelf dat (doorgaans) vinden. Voorbeeld: vriendin noemde afgelopen vrijdag dat haar zoon van 11 jaar oud graag eens bij mij thuis zou komen kijken. Hij is nog nooit bij mij thuis geweest en eerlijkheidshalve zit ik er niet op te wachten. Kinderen maken dingen vies, zitten overal aan (ook als ouders er wat van zeggen of jijzelf) en slopen soms (per ongeluk) dingen.
Eerste wat ik dacht na die opmerking van vriendin: nee, liever niet. Ik heb voor de vriendschap met mijn vriendin gekozen en niet voor alles wat zij gaandeweg erbij heeft verzameld aan partner, kids en huisdieren.
Ik heb er niet op gereageerd omdat ik me voor het blok gezet voelde en niet de b.tch wilde zijn. Dan maar niks zeggen.
Het zal vast niet zo door vriendin bedoeld worden. Het zal eerder als een soort compliment ofzo worden bedoeld. Dat haar kind blijkbaar toch van me gecharmeerd is.
Zij denkt er gok ik minder diep over na dan ik en kan zich misschien niet voorstellen, ook al zegt ze mijn kindvrije bestaan te respecteren, dat er vrouwen zijn die gewoon echt niets met kinderen hebben.
Vriendin heeft al jaren kids en die kwamen nooit bij mij over de vloer. Oppassen werd gelukkig ook niet gevraagd. Ik wil m'n vriendin niet kwijt of kwetsen, maar ja het voelt dus een beetje als een soort druk. Omdat haar kind iets (bij mij langskomen) graag wil moet ik er wel in mee ofzo.