Senioren moeten zich beter voorbereiden op de toekomst
https://www.nporadio1.nl/fragmenten/nos-radio-1-journaal/9bdffa8a-54c6-4ede-b61a-481a277c17ba/2024-04-23-senioren-moeten-zich-beter-voorbereiden-op-de-toekomst/
Zeg het maar 55+er, heb je je traplift al geïnstalleerd, je eventuele kinderen al ingeseind dat je hulp verwacht, je vriendenkring al ingelicht over mantelzorgen en dat ze niet eerder mogen sterven dan jij om eenzaamheid te voorkomen? Hoe pak jij het aan?
Mijn ouders hielpen elkaar en toen mijn vader was overleden en mijn moeder ernstig ziek, was er gelukkig hulp van buren en kerk, want ik was zwanger en niet erg mobiel toen.
Kerk waar ik kerk, waarschijnlijk wordt-ie binnenkort opgedoekt, en ik ben de één na jongste van de straat.
Eerlijk: ik heb al teveel zorgen in het hier en nu. Ik ga me niet ook druk maken over mijn oude dag.
Daarnaast: welke toekomst? Wie weet hoe de toekomst eruit gaat zien? Waar moet ik me op voorbereiden? Plannen voor allerlei potentiele situaties over 10 of 20 jaar? Je overschat de mens echt als je denkt dat we daartoe effectief in staat zijn.
Ik ga er dan ook weer niet blindelings van uit dat ik zorg krijg. Sterker nog: ik zie geen enkele manier om dat echt te garanderen door nu iets te regelen. Ik schat de kans vrij realistisch in dat ik uiteindelijk wegkwijn, maar ga daar niet over liggen piekeren. Dood gaan we allemaal. Tegen die tijd zal ik voor het leven vechten met de middelen die ik dan heb, en zolang de wil er is.
Nee ik ben 40. Ben er niet mee bezig voor mezelf. Om mij heen valt het mantelzorgen nog mee maar zit genoeg aan te komen ( vader 2jr geleden overleden en een periode van mantelzorg net afgesloten maar deed ik samen met mijn moeder)
Bakblik schreef op 23-04-2024 om 13:03:
55 plus hier met nog 2 jongvolwassen kinderen thuis. Nog niet bezig met toekomstbestendig wonen maar wel volop in de mantelzorgfase voor ouders en schoonouders.
Ouders hebben in hun kring veel mensen (te) vroeg zien vertrekken naar appartementen waarna die mensen door bewegingsarmoede snel kwalen kregen en vrij snel overleden. Mijn moeder wil in haar eigen koophuis blijven wonen zolang het gaat. Heel bewust loopt ze een paar keer per dag naar boven om het te blijven durven/kunnen. Traplopen houdt je fit zegt ze en daar zit wel wat in.
Mijn ouders zijn zich bewust van hun ouderdom en passen hun leven daar wel op aan door hulp in het huishouden te regelen, pedicure aan huis, tuinman en glazenwasser voor boven. Ze willen niet alles bij ons neerleggen. Mee naar het ziekenhuis of zorgen dat ze op een uitvaart of ander noodzakelijk bezoek komen zie ik wel als een taak voor de kinderen dat is moeilijker professioneel te regelen.
Zie in mijn omgeving ook wel ouderen die teveel vragen van hun kinderen, omdat ze te laat zijn gaan zien dat ze niet altijd fitte veertigers zouden blijven. Nooit een rijbewijs gehaald want alles kon op de fiets en toen dat met 70 moeilijk werd was leren rijden ook geen optie meer en dus zijn ze nu zwaar afhankelijk van kinderen om ergens te komen. Met diverse gezondheidsproblemen is er iedere maand wel iemand aan de beurt om "even" te rijden.
Om eenzaamheid te voorkomen moet je actief werk maken van vriendschappelijke banden met mensen in je omgeving. Liefst al voordat je echt wat gaat mankeren, zodat je elkaar over en weer kunt ondersteunen in praktische dingen maar ook emotioneel.
Ik heb een rijbewijs gehad maar ik durf niet te rijden dus ik heb het vorig jaar laten verlopen. Mijn man rijdt en als ik alleen mocht overblijven heb ik dus geen auto meer. Van het geld wat dan uitgespaard wordt kan ik een aardige taxi nemen. Ik ben niet van plan mijn kinderen daarmee te belasten. Boodschappen kun je tegenwoordig thuis laten bezorgen.
Duufje schreef op 23-04-2024 om 14:56:
Ik douw m'n kop in het zand hoor, wat dat aangaat. Zie het wel als het zover is. Wij zijn nog niet oud, maar hebben ook geen kinderen. En ik verwacht absoluut niet van iemand in onze omgeving dat zij ooit voor ons gaan zorgen (niet omdat niemand dat zou willen, maar ik wil dat niet verwachten van iemand).
Tja, mijn stokoude moeder wilde ook nooit een beroep op anderen doen, dat kon ze niet verwachten, nee zeg, dan zou ze wel een laatste wil-pil nemen. Maar ja, nu hééft ze zorg nodig en is er van die stoere taal toch wat minder over.
Dus moet er nu op stel en sprong van alles geïmproviseerd worden.
En ze woont in een joekel van een huis en ze wilde nooit naar een appartement, want dan moest ze zoveel spullen wegdoen. Nu is het huis te groot en zit ze ermee in haar maag, en kan ze niks meer. En ik kan 200 km verderop ook niet even een ander huis voor haar kopen, inrichten en de verhuizing regelen.
Ik wil voor ik oud word ergens gaan wonen waar ik kleiner woon, en met meer mensen in de buurt die een beetje hand- en spandiensten voor elkaar kunnen doen. Maar dat moet je doen vóórdat je echt krakkemikkig wordt, want dan kun je alleen nog maar nemen en niet meer geven.
Ik maak me nog het meeste zorgen over eventuele lichamelijke verzorging. Ik moet er toch niet aan denken dat vrienden of zelfs mijn kinderen me onder de douche moeten zetten. Ik zou dat echt heel gênant vinden. Ik hoop dat dit soort professionele zorg toch alsjeblieft bereikbaar blijft.
Ach, wat mooi te horen dat ik een toekomst heb. 
Om ook een heden te hebben denk ik pas aan moeilijkheden als ze zich voordoen. Dat is echt genoeg somberheid voor vandaag.
Ik probeer het tenminste wel en dat lukt me aardig. Ik geef het de laatste tijd een zes min. Streven is een zeven.
Als ik aan mantelzorg denk dan denk ik aan dingen zoals schoonmaken, de tuin doen, boodschappen. Naar het ziekenhuis rijden, helpen met administratie.
Vrijwel alles kan toch uitbesteed worden daarvan? Ik vind het echt niet erg hoor om elke week samen boodschappen te doen maar dat zou bijv ooo bezorgd kunnen worden.
Ik hoor van mijn moeder dat meerdere tantes (70+) en mijn moeder zelf ook geen auto meer rijden. Zolang hun man dat nog kan is dat geen probleem, maar als die wegvalt wordt het erg lastig. Zo zonde vind ik dat dat je daar als je gezondheid verder nog goed is dat niet meer doet.
Ik merk dat in die generatie het huishouden incl. eten koken door de vrouw wordt gedaan. Ik zou als ik man was toch wel een eenvoudige maaltijd willen kunnen bereiden. Als het het maar als de vrouw een paar dagen naar het ziekenhuis moet. Ik zou dan niet meteen afhankelijk willen zijn van anderen.
Caroline80 schreef op 23-04-2024 om 15:55:
Ik zou als ik man was toch wel een eenvoudige maaltijd willen kunnen bereiden. Als het het maar als de vrouw een paar dagen naar het ziekenhuis moet.
Mijn vader kan nog geen ei bakken, pizza in de oven doen of magnetron maaltijd opwarmen… daar kan je je toch niets meer bij voorstellen?
Mijn ouders zijn op een gegeven moment naar een seniorenwoning gegaan. Dat was een hele verstandige beslissing. Mijn vader is inmiddels overleden en na toenemende mantelzorg zit mijn moeder nu in een verzorgingshuis. Daar heeft ze het goed.
Voor mijn schoonmoeder heb ik jarenlang gemantelzorgd. En echt op het niveau van luiers verwisselen. Mijn schoonfamilie stond erbij en keek er naar. Ik kan er nog boos om worden, in een cultuur waarin het zo belangrijk is om goed voor je ouders te zorgen. Mocht het met mijzelf zover komen dan hoop ik oprecht dat ik euthanasie kan plegen. Verder geloof ik niet zo in plannen voor over 10 jaar of nog langer. Dat zie ik dan wel weer.
Dat laatste is overigens ook wat mijn moeder wil. En dat roept ze al een jaar of 35. Als kinderen kennen we allemaal haar wensen op dat gebied. Voor nu gaat het goed met haar, dus is het nog niet aan de orde.
Caroline80 schreef op 23-04-2024 om 15:55:
Ik hoor van mijn moeder dat meerdere tantes (70+) en mijn moeder zelf ook geen auto meer rijden. Zolang hun man dat nog kan is dat geen probleem, maar als die wegvalt wordt het erg lastig. Zo zonde vind ik dat dat je daar als je gezondheid verder nog goed is dat niet meer doet.
Ik merk dat in die generatie het huishouden incl. eten koken door de vrouw wordt gedaan. Ik zou als ik man was toch wel een eenvoudige maaltijd willen kunnen bereiden. Als het het maar als de vrouw een paar dagen naar het ziekenhuis moet. Ik zou dan niet meteen afhankelijk willen zijn van anderen.
Mijn man kookt 1 dag in de week. Fijn voor mij en goed voor hem als ik er om wat voor reden dan ook niet ben.
Dat autorijden is bij mij geen leeftijdsding hoor. Ik heb mijn rijbewijs gehaald toen ik 35 was en heb het altijd een straf gevonden. Ik heb mijn rijbewijs nog jaren steeds laten verlengen met het idee: "als ik ooit nog eens MOET rijden, dan neem ik nog een paar lessen maar hoef ik geen examen meer te doen" . Maar langzamerhand is het besef doorgedrongen bij me dat dit niet gaat gebeuren. Ik heb me er bij neergelegd dat rijden niet mijn ding is. Jammer maar helaas.
Edit: mijn broer is 73 en die kan beter koken dan zijn vrouw
Mijn sportmaatje is nog best fit en vitaal maar een naar ongeval heeft ervoor gezorgd dat haar dominante arm nu korter is dan de andere en goed omhoog/recht vooruit kan hij ook niet meer. Sturen en schakelen lukt niet meer goed, om dat schakelen te omzeilen kan je een automaat kopen maar sturen blijft nodig. Rijbewijs is verlopen en een nieuwe komt er niet meer.
Lieveheersbeest schreef op 23-04-2024 om 16:02:
[..]
Mijn vader kan nog geen ei bakken, pizza in de oven doen of magnetron maaltijd opwarmen… daar kan je je toch niets meer bij voorstellen?
Ben je een buurmeisje van me?
Dan zijn je ouders jonger dan wij en valt je moeder de bek open als ik zeg dat ik eens ga kijken wat mijn man heeft gekookt.
*Zet je dan dingen voor hem klaar?*
Nee, natuurlijk niet, hij heeft twee armen, twee benen, een auto en boodschappengeld. Op de dagen dat ik werk, kookt hij. Eerder kookte degene die het eerste thuis was.