Geloven jullie ergens in?
Ik zit een serie te kijken en daar komt geloven in God in voor. Ik ben zelf eigenlijk niet gelovig, wel Katholiek opgevoed, maar heb geen rotsvast vertrouwen in het bestaan van God. Heel veel mensen hebben dat wel en dat kan mooi zijn, of niet. Het kan je ook beperken in je vrijheid. Net zoals niet geloven zijn voor-en nadelen heeft.
Zijn jullie gelovig? Wat vinden jullie van het hebben van een geloof? In hoeverre is geloof bepalend voor je leven, de richting die je kiest? Of zoals ik, niet geloven ergens in behalve de wetenschap.
Een discussie over geloof maar graag wel met respect. Het mag kritisch zijn maar beledigen is niet nodig.
Peiling
Geloof je in (een) God?
Gebruikersnaaminvullen schreef op 18-04-2024 om 17:36:
[..]
Gelovigen zeggen dan "alles gebeurt met een reden".
Ja op die manier kun je alles recht praten wat krom is.
Welke reden heeft het dat iemand ziek wordt? Mishandeld, verkracht of vermoord? En welke reden heeft de dader om zoiets te doen?
Ik geloof wel in een God en ik geloof zeker dat er meer is tussen hemel en aarde. Maar dan niet op een bijbelse manier, maar meer op een spirituele manier. Al zijn in dat laatste ook weer vele verschillen.
Ik geloof niet in een God van straffen, die roept: nee, jij hebt het fout gedaan, jij komt niet in de hemel.
Ik geloof wel in een God die liefde is. En dat die God ook in ons zit. (ook al gedragen we ons daar niet allemaal naar). Ik geloof dat we allemaal zielen zijn, die te zijner tijd weer terug keren naar waar we vandaan komen.
Wat ik in sommige geloofsgemeenschappen wel heel mooi vind is de saamhorigheid en dingen voor mensen doen die het minder hebben dan jij.
De kerk die ik in de jaren 70 leerde kennen had dat nog heel sterk. Mijn oma en moeder waren actief in de bezoekgroep voor ouderen. Ze gingen namens de kerk langs bij ouderen die de deur van het (bejaarden)huis niet meer uit konden.
De liefdadigheid die ook vaak bij kerken vandaan kwam is ook mooi maar het moet wel zuiver zijn, geen onmogelijke voorwaarden bevatten.
Sinds het misbruik in de katholieke kerk aan het licht kwam ben ik echt afgehaakt qua geloof in een god. Als ik een katholieke uitvaart moet bijwonen ben ik heel selectief in aan welke rituelen en gebeden ik actief meedoe.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 18-04-2024 om 17:41:
Wat ik in sommige geloofsgemeenschappen wel heel mooi vind is de saamhorigheid en dingen voor mensen doen die het minder hebben dan jij.
De kerk die ik in de jaren 70 leerde kennen had dat nog heel sterk. Mijn oma en moeder waren actief in de bezoekgroep voor ouderen. Ze gingen namens de kerk langs bij ouderen die de deur van het (bejaarden)huis niet meer uit konden.
De liefdadigheid die ook vaak bij kerken vandaan kwam is ook mooi maar het moet wel zuiver zijn, geen onmogelijke voorwaarden bevatten.
Sinds het misbruik in de katholieke kerk aan het licht kwam ben ik echt afgehaakt qua geloof in een god. Als ik een katholieke uitvaart moet bijwonen ben ik heel selectief in aan welke rituelen en gebeden ik actief meedoe.
Ik ga ook niet naar voren voor een hostie ook al ben ik gedoopt. Dat voelt toch wel hypocriet. Mee bidden doe ik ook niet (ken de teksten ook niet) maar ga wel staan/zitten/knielen als dat moet.
Miraval schreef op 18-04-2024 om 17:46:
[..]
Ik ga ook niet naar voren voor een hostie ook al ben ik gedoopt. Dat voelt toch wel hypocriet. Mee bidden doe ik ook niet (ken de teksten ook niet) maar ga wel staan/zitten/knielen als dat moet.
Staan, zitten, knielen doe ik wel altijd. Communie bij de begrafenis van de vader van vrienden niet, daar was niemand die mijn (schoon)ouders daar op aan kon spreken. Communie tijdens de ziekenzalving van mijn schoonmoeder kortgeleden wel. Op zo'n moment wil ik de discussie, die daar ongetwijfeld van gaat komen, voorkomen. Op zo'n moment gaat het niet om mij en mijn afstand tot het geloof dan doe ik mee, omdat dat sociaalwenselijk is. Als er een god zou bestaan dan zou hij mij met mijn hypocriete gedrag begrijpen. 😜
Gebruikersnaaminvullen schreef op 18-04-2024 om 17:36:
[..]
Gelovigen zeggen dan "alles gebeurt met een reden".
Ah optie 1: God is slecht dus.
Nee, ik geloof nergens in. Ik kom uit een katholiek gezin, communie en vormsel (verplicht) gedaan, maar ‘geloofde’ destijds al niet. Zo’n 20 jaar geleden mezelf ook officieel laten uitschrijven bij de RK-kerk.
Kersje schreef op 18-04-2024 om 17:59:
Nee, ik geloof nergens in. Ik kom uit een katholiek gezin, communie en vormsel (verplicht) gedaan, maar ‘geloofde’ destijds al niet. Zo’n 20 jaar geleden mezelf ook officieel laten uitschrijven bij de RK-kerk.
Oohhh dat kan dus?
Ik hetzelfde als jij. Gedoopt, communie, vormsel. Vroeger met kerst en Pasen naar de kerk met mijn moeder en oma, die waren wel behoorlijk katholiek wat denk ik hier in de buurt destijds wel de norm was.
Ben verder niet in de kerk getrouwd en wil ook gewoon gecremeerd worden vanuit een crematorium en niet vanuit een kerk.
Ik vond het ooit met een begrafenis in een kerk zo gek dat de collectebus rondging tijdens de dienst. Echt niet de tijd niet het moment voor zoiets.
Rockstar schreef op 18-04-2024 om 17:56:
[..]
Ah optie 1: God is slecht dus.
Nou ja als er een God zou bestaan is die niet slecht perse. Het zijn de mensen die uit naam van het Geloof slechte dingen doen. Vandaar ook dat je je kunt verschuilen achter vrije wil.
hm, eigenlijk geloof ik alleen in toeval. Niet dat dat perse een fijn ‘geloof’ is.
Nee ik geloof nergens in. Ik denk dat een geloof voornamelijk een soort houvast is voor mensen. Hartstikke mooi voor degenen die het dan ook echt geloven natuurlijk. Helaas kan ik dat geloof bij mezelf nergens ontdekken.
Ik weet nog dat ik na een kankeroperatie voor het eerst een ct-scan had gekregen en voor de uitslag naar de arts moest. Ik zei toen in de auto tegen mijn man: "ik wou dat ik gelovig was, dan zou ik nu heel hard bidden voor een goede uitslag, maar helaas.....".
Over kerken (van welke richting dan ook) ben ik voornamelijk negatief. Ik denk dat macht en mensen onder de knoet houden altijd een grote rol heeft gespeeld.
Overigens ben ik verder vrij "ik weet het ook allemaal niet" van houding. Sommige sprirituele verschijnselen kan ik niet verklaren. Ik denk dat de wetenschap in de menselijke hersens nog een heleboel te ontdekken heeft die dingen kunnen gaan verklaren in de toekomst.
Ik ben christen. Niet zo opgevoed, maar ben een paar jaar geleden tot geloof gekomen. Dat gebeurde zonder kerk, zonder bijbel of wat voor boek dan ook.
Sindsdien heb ik heel bijzondere dingen meegemaakt. Dingen die de nuchtere, analytische ik eerder nooit voor mogelijk had gehouden.
Ik bepaal trouwens zelf wat ik wel of niet draag, ik hoef geen 5x per dag te bidden of wat dan ook maar te doen. Wat ik wel merk is dat ik uit mezelf andere keuzes ga maken.
ik geloof dat ik het calvinisme niet kwijt raak (hoe hard ik ook mijn best doe), maar ik geloof niet in een of meerdere god(en) en nog minder in religie.
Het moraliteitsmonopolie van religie heeft goede kanten, maar de schaduwkanten wegen mij zwaarder. Ik heb wel gelovigen onder de mensen van wie ik houd. En dat gaat gelukkig prima samen met deze prachtmensen. Zij laten het oordelen zoveel mogelijk aan hun Heer en deugen is voor hen geen vies woord. .
Ik kom uit een gereformeerd nest en als jong meisje was het geloof heel belangrijk voor me. Mijn ouders waren actief in de kerk. Ik kwam er als kind en tiener wel drie dagen per week. De dienst zelf, bijbelclub/catechisatie, jeugdclub, kerkkamp ... maar vanaf mijn +/- 8ste kreeg ik daar steeds meer problemen mee en dat leverde flinke drama's op. En trauma's. Aanvankelijk geloofde ik nog wel, maar de verplichtingen, de starheid, het niet gehoord worden en de soms dreigende sfeer in de kerk, verafschuwde ik.
Gelukkig raakte mijn vader toen ik 12 was in conflict met die gemeente. Bij de jongerenclub die hij leidde, had hij op een vraag van een jongere over wat God van homoseksualiteit vindt, geantwoord dat God van iedereen houdt. Mijn vader werd de volgende dag op het matje geroepen en mocht pas terug als groepsbegeleiding als hij die pubers de week erop zou uitleggen dat homoseksualiteit zondig is. Dat weigerde hij. We zijn nooit meer geweest 
Vervolgens hebben mijn ouders nog een tijd gezocht naar een andere invulling, tot ook zij rond mijn 15e helemaal van hun geloof vielen. We zijn toen op de vreemdste plekken geweest. Een weekend ayurvedische kookkunsten en meditatie in België bijvoorbeeld 
Dus nee, ik geloof niet meer.