Nouja het was ook niet maar 1x dat hij mini Roy werd genoemd. Ik kreeg er ook een raar gevoel bij omdat ze zo blij waren dat het een jongetjes was (alsof hij inderdaad straks zijn vader kan vervangen) en het voelde alsof ze een stuk minder blij waren geweest met een meisje.
Die druk op dat jochie lijkt me enorm zwaar, van kleins af aan al.
Patrick en gezin raken mij ook enorm omdat hij er mentaal nog helemaal niet klaar voor was en er nog helemaal geen vrede mee had. Hij kwam zo wanhopig over. Ik hoop zo dat hij uiteindelijk nog enige rust heeft mogen ervaren.
ik vind dat niemand een oordeel kan hebben over dit besluit. Je weet immers niet hoe je het zelf zou doen, als je in een zelfde situatie zou zitten.
Friezinnetje schreef op 05-02-2022 om 17:15:
ik vind dat niemand een oordeel kan hebben over dit besluit. Je weet immers niet hoe je het zelf zou doen, als je in een zelfde situatie zou zitten.
Zo ontzettend met dit eens!
Kersje schreef op 05-02-2022 om 17:17:
[..]
Zo ontzettend met dit eens!
+1.
Ik Kan me best voorstellen dat ze een mega kinderwens hebben samen. Daarnaast zien we maar zo'n klein stukje van het leven van deze mensen. Niemand weet hoe die zelf zal reageren als er een camera op je hoofd staat behalve als je het hebt meegemaakt.
Due-scimmie schreef op 05-02-2022 om 19:58:
[..]
+1.
Ik Kan me best voorstellen dat ze een mega kinderwens hebben samen. Daarnaast zien we maar zo'n klein stukje van het leven van deze mensen. Niemand weet hoe die zelf zal reageren als er een camera op je hoofd staat behalve als je het hebt meegemaakt.
Denk dat die camera niet zoveel uitmaakt vwb hun toekomstwensen of dromen, maar snap wat je bedoelt.
Ikzelf leef nu bijv van scan naar scan en dat is zo niet leuk, maar verder plannen is zo verdomd moeilijk met een diagnose ongeneeslijk ziek. Ik zou best nog 10 jaar (I hope so) kunnen meedraaien op deze aardkloot, maar het kan ook zomaar over zijn over 4 maanden, juist dát is het moeilijkste aan kanker, zo onvoorspelbaar als de pest. Ik krijg hier nu professionele hulp bij, zgn handvatten om niet zo in onzekerheid en angst te leven, maar eigenlijk kan ook niemand mij dit uit mijn hoofd praten, juist omdat hier geen zinnig woord over te zeggen valt.
En dan ben ik nog een vrij nuchter en rationeel persoon die zelfs niet dagelijks bij de ziekte stilstaat en ook heel dankbaar is met de kleinste onbenullige dingen waarbij een gezond persoon niet eens stilstaat maar als ‘normaal’ beschouwd.
Martje80 schreef op 05-02-2022 om 16:59:
[..]
Ik heb vandaag terug gekeken. Ik vond het heel vreemd dat nadat bekend was dat het een jongetje werd, hij mini Roy werd genoemd.
Precies. Gelukkig hebben ze dat kind geen Roy genoemd, maar ik denk echt dat die jongen straks niet alleen zonder vader, maar ook met een flinke last door het leven moet.
Kersje schreef op 05-02-2022 om 20:38:
[..]
Denk dat die camera niet zoveel uitmaakt vwb hun toekomstwensen of dromen, maar snap wat je bedoelt.
Ikzelf leef nu bijv van scan naar scan en dat is zo niet leuk, maar verder plannen is zo verdomd moeilijk met een diagnose ongeneeslijk ziek. Ik zou best nog 10 jaar (I hope so) kunnen meedraaien op deze aardkloot, maar het kan ook zomaar over zijn over 4 maanden, juist dát is het moeilijkste aan kanker, zo onvoorspelbaar als de pest. Ik krijg hier nu professionele hulp bij, zgn handvatten om niet zo in onzekerheid en angst te leven, maar eigenlijk kan ook niemand mij dit uit mijn hoofd praten, juist omdat hier geen zinnig woord over te zeggen valt.
En dan ben ik nog een vrij nuchter en rationeel persoon die zelfs niet dagelijks bij de ziekte stilstaat en ook heel dankbaar is met de kleinste onbenullige dingen waarbij een gezond persoon niet eens stilstaat maar als ‘normaal’ beschouwd.
Poeh, dat lijkt me inderdaad een mindfuck die bijna niet te doen is. Je hebt dus geen idee hoe ver je horizon nog reikt. Goed dat je hier hulp bij krijgt, al snap ik ook dat die hulp dit niet even oplost.
Wat jij beschrijft, dat intense leven en juist die kleine dingen er heel erg toe doen, dat zie je in OML ook. Ik zou van de ene kant willen dat je daar niet ziek voor hoefde te worden, maar van de andere kant weet ik dat het zo niet werkt.
Avena schreef op 05-02-2022 om 22:02:
[..]
Poeh, dat lijkt me inderdaad een mindfuck die bijna niet te doen is. Je hebt dus geen idee hoe ver je horizon nog reikt. Goed dat je hier hulp bij krijgt, al snap ik ook dat die hulp dit niet even oplost.
Wat jij beschrijft, dat intense leven en juist die kleine dingen er heel erg toe doen, dat zie je in OML ook. Ik zou van de ene kant willen dat je daar niet ziek voor hoefde te worden, maar van de andere kant weet ik dat het zo niet werkt.
Klopt helemaal en dat probeer ik mensen hier en in mijn omgeving ook duidelijk te maken, maar weet ook dat het zo niet werkt helaas. Ook ik moest eerst de stempel ongeneeslijk ziek krijgen dit te kunnen (door)voelen. Erover schrijven helpt wel enorm, vooral om eea beter te kunnen verwoorden, want zoals jij het een ‘mindfuck’ noemt…….ja, het is echt een mindfuck!
Dat is ook wat Frances zei. Dat ze nu een veel positiever mens was bijvoorbeeld dan hiervoor.
Regendrup. schreef op 03-02-2022 om 17:58:
Ik heb bij Roy en Annick moeite met het feit dat álles om haar lijkt te draaien. Ze spreekt ook altijd in de ik-vorm.
Terwijl hij zo ziek is. En ja... ik herken je opmerking over hun keus. Het voelt egoïstisch en uiteindelijk is het krijgen van een kind natuurlijk altijd egoïstisch. Maar toch voelt het heel dubbel in dit geval.
Wat gek om te lezen. Ik herken dat helemaal niet. Ik vind haar juist enorm liefdevol naar haar man. Ze is helemaal mijn type niet met dat popperige uiterlijk maar haar gedrag en liefde voor hem komen op mij allesbehalve oppervlakkig over. Ik heb vanochtend de laatste aflevering zitten kijken en daar komt ze maar één keer wat uitgebreider aan het woord. Dan praat ze inderdaad over zichzelf. Maar mag dat niet dan? Haar leven is ook extreem anders dan het leven van een vrouw van haar leeftijd met een gezonde man. Zij zitten samen in dat schuitje. De makkelijkste uitweg is natuurlijk om af te haken, een gezonde man te zoeken. Maar dat heeft ze niet gedaan. Met alle consequenties die daar bij horen. Ik vind het nogal wat, om te zeggen dat ze geen aandacht mag vragen voor haar gevoelens, omdat het voor hem veel erger is. Ik denk wel eens - bot, ik weet het - degene die dood gaat, is er daarna vanaf. Degene die blijft leven, dealt veel langer met de consequenties. Dat ze voor een zwangerschap kiezen, snap ik eigenlijk ook best: voor hem is het troostend dat het niet bij hem ophoudt: dat ‘mini Roy’ komt overduidelijk bij hemzelf vandaan. Ik vind dat ontroerend. Voortplanten is een diep instinct van de mens. Voorbehoedmiddelen zijn er nog maar ‘net’, op de schaal van de geschiedenis. Mensen zijn helemaal geen rationele wezens. En voor haar: moet ze accepteren dat ze misschien geen moeder zal worden omdat ze zielsveel van deze man houdt? Hij zegt zelf: misschien zie ik het kind nog wel tien worden, kleine kans, maar toch. Moet zij echt kiezen tussen van hem houden en moeder worden? Moet ze echt rationeel denken: ‘ik zie wel of het er met een ander nog van komt als hij dood is’? Ze houdt van hem en kan helemaal niet over zijn dood heen kijken, wil dat ook niet. Ik vind dat ook echt veel te veel gevraagd. En op het moment waar de serie nu is (meer weet ik niet, geen idee hoe lang dit geleden is, ik volg verder niks): deze vrouw is zwanger. Dan mag het een tijdje om jou draaien, normaal gesproken. Het is nogal een proces. Maar zij ‘concurreert’ met haar man omdat zijn proces nog heftiger is. Ik vind het eigenlijk wel gezond dat ze blijft weten wat ze zelf voelt. En ja, dat is heel pijnlijk. Maar het is ook pijnlijk. Dat komt niet door haar. Het komt door de kanker.
Ook hier lijkt alsof de lat voor de vrouwen hoger ligt. De vrouwen moeten maar zorgen dat niemand pijn heeft van het noodlot. Maar we zijn geen superwezens. Die vrouwen leven (gelukkig) ook gewoon in het nu, met hun eigen behoeften, kwaliteiten en tekortkomingen. Ze hoeven niet ineens heiligen te worden nu zijzelf of hun man ongeneeslijk ziek zijn.
watertoren schreef op 04-02-2022 om 17:50:
[..]
Zo denk ik er ook over. Ik vind dat je altijd moet kijken naar wat voor je kind het beste is.
Ja. Ik begrijp heus de kinderwens, maar ik vind in zo’n situatie dat het gewoon echt niet in het belang is van een kindje en dat zou wel altijd het uitgangspunt moeten zijn. Ondanks je eigen wens.
Mensen die hier zeggen dat je er niet over kunt oordelen: niet mee eens. Ik heb zelf wel de keuze gemaakt voor geen kinderen, ondanks wel een kinderwens. Niet dat iedereen dit dan kan of moet doen, maar dat je er niet over kunt oordelen vind ik te makkelijk gezegd.
Mija schreef op 06-02-2022 om 12:05:
[..]
Wat gek om te lezen. Ik herken dat helemaal niet. Ik vind haar juist enorm liefdevol naar haar man. Ze is helemaal mijn type niet met dat popperige uiterlijk maar haar gedrag en liefde voor hem komen op mij allesbehalve oppervlakkig over. Ik heb vanochtend de laatste aflevering zitten kijken en daar komt ze maar één keer wat uitgebreider aan het woord. Dan praat ze inderdaad over zichzelf. Maar mag dat niet dan? Haar leven is ook extreem anders dan het leven van een vrouw van haar leeftijd met een gezonde man. Zij zitten samen in dat schuitje. De makkelijkste uitweg is natuurlijk om af te haken, een gezonde man te zoeken. Maar dat heeft ze niet gedaan. Met alle consequenties die daar bij horen. Ik vind het nogal wat, om te zeggen dat ze geen aandacht mag vragen voor haar gevoelens, omdat het voor hem veel erger is. Ik denk wel eens - bot, ik weet het - degene die dood gaat, is er daarna vanaf. Degene die blijft leven, dealt veel langer met de consequenties. Dat ze voor een zwangerschap kiezen, snap ik eigenlijk ook best: voor hem is het troostend dat het niet bij hem ophoudt: dat ‘mini Roy’ komt overduidelijk bij hemzelf vandaan. Ik vind dat ontroerend. Voortplanten is een diep instinct van de mens. Voorbehoedmiddelen zijn er nog maar ‘net’, op de schaal van de geschiedenis. Mensen zijn helemaal geen rationele wezens. En voor haar: moet ze accepteren dat ze misschien geen moeder zal worden omdat ze zielsveel van deze man houdt? Hij zegt zelf: misschien zie ik het kind nog wel tien worden, kleine kans, maar toch. Moet zij echt kiezen tussen van hem houden en moeder worden? Moet ze echt rationeel denken: ‘ik zie wel of het er met een ander nog van komt als hij dood is’? Ze houdt van hem en kan helemaal niet over zijn dood heen kijken, wil dat ook niet. Ik vind dat ook echt veel te veel gevraagd. En op het moment waar de serie nu is (meer weet ik niet, geen idee hoe lang dit geleden is, ik volg verder niks): deze vrouw is zwanger. Dan mag het een tijdje om jou draaien, normaal gesproken. Het is nogal een proces. Maar zij ‘concurreert’ met haar man omdat zijn proces nog heftiger is. Ik vind het eigenlijk wel gezond dat ze blijft weten wat ze zelf voelt. En ja, dat is heel pijnlijk. Maar het is ook pijnlijk. Dat komt niet door haar. Het komt door de kanker.
Ook hier lijkt alsof de lat voor de vrouwen hoger ligt. De vrouwen moeten maar zorgen dat niemand pijn heeft van het noodlot. Maar we zijn geen superwezens. Die vrouwen leven (gelukkig) ook gewoon in het nu, met hun eigen behoeften, kwaliteiten en tekortkomingen. Ze hoeven niet ineens heiligen te worden nu zijzelf of hun man ongeneeslijk ziek zijn.
Ik begrijp de gevoelens over haar wel een beetje. Op internet kun je ook een interview met haar lezen. Ik plaats het niet, want spoilers. Maar daarin praat ze ook hoe zwaar het allemaal voor haar is. Ook met de zwangerschap/baby. Ik denk dan eerlijk gezegd ook wel: daar heb je toch echt zelf voor gekozen nu.
Ik vind haar verder overigens wel lief voor Roy.
Maar ik heb dan nog wel meer te doen met de vrouw van Patrick.
Hoewel het natuurlijk voor iedereen verschrikkelijk is.
En ik denk inderdaad ook dat het ook en soms juist voor de partner heel zwaar is allemaal.
Miss-Pippi schreef op 06-02-2022 om 15:01:
[..]
Ik denk dan eerlijk gezegd ook wel: daar heb je toch echt zelf voor gekozen nu.
Oh, zo denk ik niet. De omstandigheden waarin ze zwanger wordt en een kind krijgt, zijn gewoon heel ongunstig. Van mij mag ze daar gerust over vertellen. Net zoals ze zou mogen vertellen over haar verdriet als ze zou hebben besloten van een zwangerschap af te zien.
En over dat artikel waar je het over hebt: Een interviewer stelt vragen. Daar geeft een geïnterviewde antwoord op. Als een journalist haar opzoekt voor een verhaal vanuit de invalshoek: ‘hoe is het voor de (zwangere) partner?’ dan krijg je dus een verhaal wat helemaal vanuit haar perspectief is geschreven. En dan is het uiteraard heel pittig voor haar! Had de interviewer andere vragen gesteld, dan was er een heel ander verhaal verteld. Verkijk je niet op het feit dat een interviewer uiteindelijk bepaalt waarover een verhaal gaat!
Miss-Pippi schreef op 06-02-2022 om 14:54:
[..]
Ja. Ik begrijp heus de kinderwens, maar ik vind in zo’n situatie dat het gewoon echt niet in het belang is van een kindje en dat zou wel altijd het uitgangspunt moeten zijn. Ondanks je eigen wens.
Mensen die hier zeggen dat je er niet over kunt oordelen: niet mee eens. Ik heb zelf wel de keuze gemaakt voor geen kinderen, ondanks wel een kinderwens. Niet dat iedereen dit dan kan of moet doen, maar dat je er niet over kunt oordelen vind ik te makkelijk gezegd.
Laat ik het anders zeggen: natuurlijk kun je erover oordelen. Makkelijk zat. De vraag of je dat moet willen. Zo’n enorm moeilijke keuze valt voor iedereen anders uit. Iedereen moet met zijn of haar eigen keuzes kunnen leven, niet met die van een ander. Ik heb zelf wel moeite met lichtvaardige keuzes. Maar juist de keuze voor kinderen, bij deze vier mensen (Roy & Aniek, Jip & Max) ervaar ik niet als lichtvaardig, maar als een gevoelsmatige, krachtige keuze voor het leven. Maar ik denk eerlijk gezegd dat ik het zelf ook niet gedaan zou hebben. Ik zou er een schuldgevoel over hebben, denk ik.
Mija schreef op 06-02-2022 om 17:38:
[..]
Laat ik het anders zeggen: natuurlijk kun je erover oordelen. Makkelijk zat. De vraag of je dat moet willen. Zo’n enorm moeilijke keuze valt voor iedereen anders uit. Iedereen moet met zijn of haar eigen keuzes kunnen leven, niet met die van een ander. Ik heb zelf wel moeite met lichtvaardige keuzes. Maar juist de keuze voor kinderen, bij deze vier mensen (Roy & Aniek, Jip & Max) ervaar ik niet als lichtvaardig, maar als een gevoelsmatige, krachtige keuze voor het leven. Maar ik denk eerlijk gezegd dat ik het zelf ook niet gedaan zou hebben. Ik zou er een schuldgevoel over hebben, denk ik.
Daar zit wel iets in, inderdaad. En, ja: iedereen maakt zijn eigen keuzes en moet daarmee leven. Het klopt dat zo’n keuze waarschijnlijk voor iedereen anders uitvalt.