Alles voor de kijkcijfers
Ik vraag me af over hoe ver kunnen we gaan bij tv programma's als het gaat over gevoelens en heftige emoties bij 'gewone' mensen. Ik heb net doet ie het of doet ie het niet terug gekeken. Daar was een jonge vrouw die nergens weet van had (waarschijnlijk erin geluisd door vrienden) en tot haar schrik werd haar naam genoemd op het einde van de show. Bleek dat ze een auto had die ze niet mooi vond maar die nog wel jaren mee kon. Haar vorige auto was niet door de APK keuring gekomen. Wel had ze een droomauto namelijk een roze barbieauto. Ze kon kiezen tussen A en B. Bij 1 van de twee stond haar droomauto en achter de ander stond een oud barrel. Voordat ze sowieso mocht kiezen moest ze afstand doen van haar eigen auto en omdat ze ja zei werd haar eigen auto gelijk weg gegeven aan een student. Haar zus zei van kies de B van barbie maar haar gevoel ging naar deur A. Gelukkig had ze gekozen voor A en won haar droomauto. Anders had ze met een oud barrel naar huis moeten gaan. Ik weet niet wat jullie ervan vinden maar zo ga je niet met mensen om.
Ik kijk deze dingen allemaal niet maar het klinkt vreselijk. Wel keek ik vroeger wel eens vier handen op een buik omdat zwangerschap mijn interesse heeft maar daar ben ik om deze redenen ook mee gestopt. Altijd die psychologie van de koude grond. 'Anna heeft geen makkelijke jeugd gehad' en dan vervolgens het hele doopceel van dat minderjarige kind gelicht op nationale tv. En dan een fotoshoot om het 'zelfbeeld' van de arme rokende, veel te dikke tiener op te vijzelen. En dat is dan publieke omroep, echt vreselijk.
Ik snap ook niet dat mensen zichzelf opgeven, nog minder dat je iemand anders opgeeft. Het zou tussen mij en degene die me opgeeft nooit meer goed komen. Zoals jaren geleden Hoe schoon is mijn huis (of zo'n soort titel) waar zo'n figuur met camera achter zich aan, even komt kijken of de richeltjes van je koelkast wel schoon genoeg zijn.
Ik moet bekennen het vaak te hebben gekeken, maar het programma "verslaafd" vond ik op een gegeven moment ook niet meer kunnen. De laatste aflevering die ik heb gezien, ging over een alleenstaande moeder met een alcoholprobleem. Ze had net haar kinderen naar school gebracht en werd toen thuis opgewacht door de hele filmcrew en familieleden. En toen dacht ik: "dit gaat véélste ver!" Ookal wil men haar helpen, dit is wel iemand zijn vuile was en problemen op straat gooien. En dan ook nog met een camera er bovenop. De vele blikjes bier in de afvalcontainer en de lege wijnflessen werden ook even goed in beeld gebracht terwijl de vrouw huilende op de bank zat.
Ik vond het zó sneu.
Fijn dat haar halve woonplaats er nu vanaf weet, evenals de ouders aan het schoolplein enzovoort. En wat te denken van haar kinderen?! Zullen ze er mee gepest zijn? "Jouw moeder is een zuipschuit na,na,na,na!"
Wat iemand hier eerder al schreef, het is toch echt leedvermaak tv.
Kijk ik niet naar. Niet uit principe maar het boeit niet genoeg. Veel van dergelijke populaire programma's ken ik niet omdat ik er voorbij zap. Meteen. Houd het geen seconde vol. Ik zie nog liever gras groeien.
Tja mensen die braaf leven zijn niet interessant genoeg. Het is de bedoeling dat je je beter voelt dan die mensen op de tv. Dat je bedenkt dat jij wel al de taal van het land geleerd zou hebben als je zou vertrekken, en je bekend had gemaakt met alle wetten en voorschriften en een B&B te beginnen. Maar dat soort mensen komt niet door de selectie. En jouw onopgeruimde huis en lege wijnflessen vallen in het niet bij wat ze op de tv laten zien, dus schenk er nog maar een in, er staat nog wel ergens een glas.
enkele van die programma's kijk ik/ heb ik bekeken. Maar werkelijk alle tv programma's waarin bepaalde doelgroepen komen, zijn op den duur niet meer leuk om naar uit te kijken. Totaal doorgeslagen en essentie waar het ooit mee begon is nergens meer te bekennen.
Wat een commentaar op deze programma’s! Ik kijk ze niet. Als iedereen dat niet doet, sterven ze een zachte dood.
Picunia schreef op 03-03-2024 om 15:50:
Wat een commentaar op deze programma’s! Ik kijk ze niet. Als iedereen dat niet doet, sterven ze een zachte dood.
Ik lees anders veelal reacties van mensen die deze programma's niet, of niet méér kijken. Wegens alle benoemde redenen. Op 'iedereen' hebben we verder geen invloed.
Ik moet toegeven dat ik die programma's wel kijk. Heb zelfs zelf een topic aan gemaakt van MAFS.
Wij kijken Down the Road ook (de Belgische serie die Midas noemde). Ik vind het een goede spiegel op mezelf. Wanneer ik de deelnemers zo puur in hun emoties en kwetsbaarheid hun eigen (en onderlinge) problemen en uitdagingen zie aangaan, eigen grenzen zie aangeven, een ander helpen … het houdt een spiegel voor om van te leren.
er.is.maar.1.Pino schreef op 04-03-2024 om 06:54:
Wij kijken Down the Road ook (de Belgische serie die Midas noemde). Ik vind het een goede spiegel op mezelf. Wanneer ik de deelnemers zo puur in hun emoties en kwetsbaarheid hun eigen (en onderlinge) problemen en uitdagingen zie aangaan, eigen grenzen zie aangeven, een ander helpen … het houdt een spiegel voor om van te leren.
Maar dat vind ik (vooral de Belgische versie) een heel integer gemaakt programma. Het zijn voornamelijk de deelnemers zelf die de regie in handen hebben. Ze worden nergens toe gedwongen of te kakke gezet. Wat in veel andere programma's wél het geval is. Ik vind Down the road ook een mooi programma. Ik begrijp wat je bedoelt met die spiegel.
Boterbloemetjes schreef op 04-03-2024 om 07:58:
[..]
Maar dat vind ik (vooral de Belgische versie) een heel integer gemaakt programma. Het zijn voornamelijk de deelnemers zelf die de regie in handen hebben. Ze worden nergens toe gedwongen of te kakke gezet. Wat in veel andere programma's wél het geval is. Ik vind Down the road ook een mooi programma. Ik begrijp wat je bedoelt met die spiegel.
Gek genoeg sprak ik jaren geleden een vader van een down kind die er niet onverdeeld positief over was. Zijn zoon was veel 'slechter' dan de mensen die in het programma zitten, zowel fysiek als verstandelijk. Hij stuitte veel op onbegrip van mensen die op basis van die programma's vonden dat hij onnodig moeilijk deed over zijn kind. Ook had hij zelf toen het kind jonger was een ander beeld gehad van wat hij kon verwachten en hij weet dat iig deels aan programma's met 'gezellige downies'.
Ik vind het zelf ook mooi om te zien. Met respect voor de deelnemers. Maar moet nu ook steeds aan die overbelaste vader denken. Alhoewel ik in die Belgische versie ook wel moeilijkheden zie, niet alleen maar vrolijkheid.
Meesje schreef op 04-03-2024 om 11:55:
[..]
Gek genoeg sprak ik jaren geleden een vader van een down kind die er niet onverdeeld positief over was.
Dat vind ik volkomen logisch. Het enige Down-kind dat ik ooit van nabij heb meegemaakt was zwaar gehandicapt, en zoals ze vroeger zeiden diep zwakzinnig. Heeft dus permanente zorg nodig wat een zware wissel op het hele gezin trekt.
En dan krijgen die ouders te maken met van die blij ei-types die dan op basis van tv-shows gaan kraaien dat “Downies zulke heeeeerlijke mensen zijn, waar we zoveel van kunnen leren, en hoe moooooi Down toch is”.
Excusez le mot, maar: me reet.
Ginevra schreef op 04-03-2024 om 12:01:
[..]
Dat vind ik volkomen logisch. Het enige Down-kind dat ik ooit van nabij heb meegemaakt was zwaar gehandicapt, en zoals ze vroeger zeiden diep zwakzinnig. Heeft dus permanente zorg nodig wat een zware wissel op het hele gezin trekt.En dan krijgen die ouders te maken met van die blij ei-types die dan op basis van tv-shows gaan kraaien dat “Downies zulke heeeeerlijke mensen zijn, waar we zoveel van kunnen leren, en hoe moooooi Down toch is”.
Excusez le mot, maar: me reet.
Helemaal mee eens. Ik vind ook dat ze een verkeerd beeld zetten bij mensen met Down. Zo krijgt men de indruk dat ze allemaal zo lief zijn maar er zijn er ook heel wat die erg agressief zijn.
Ginevra schreef op 04-03-2024 om 12:01:
[..]
Dat vind ik volkomen logisch. Het enige Down-kind dat ik ooit van nabij heb meegemaakt was zwaar gehandicapt, en zoals ze vroeger zeiden diep zwakzinnig. Heeft dus permanente zorg nodig wat een zware wissel op het hele gezin trekt.En dan krijgen die ouders te maken met van die blij ei-types die dan op basis van tv-shows gaan kraaien dat “Downies zulke heeeeerlijke mensen zijn, waar we zoveel van kunnen leren, en hoe moooooi Down toch is”.
Excusez le mot, maar: me reet.
Ja, precies wat ik bedoel in mijn toelichting onder de zin die je quote.