Wel of niet, wat zouden jullie doen? (Verhuizen)
Hoi, ik open dit topic even onder een andere naam. Niet omdat jullie dit topic niet aan mijn nick zouden mogen linken, maar omdat familie mijn normale nick kent en ik nog niet wil dat zij hiervan weten. 
Goed, de situatieschets. We wonen momenteel met zijn vijven (een echtpaar met drie kinderen) in een appartement met 2 slaapkamers en waar we elkaar constant op de lip zitten. Oudste zoon is autistisch en heeft eigenlijk heel veel ruimte en beweging nodig, wat we hem hier niet kunnen bieden (te weinig ruimte binnenshuis, geen tuin, onderburen die (terecht!) klagen omdat ze alles horen en hij als een olifant door de woning gaat 
). Hij gaat vanaf komende september naar een speciale opvang met kinderen zoals hij, die hier heel erg dichtbij zit (loopafstand). Hiervoor zat hij op een andere opvang, maar daar is hij zachtjes 'uitgegooid' omdat het hen niet lukte hem onder hun hoede te nemen in combinatie met de rest van de groep.
Middelste gaat mee naar dezelfde opvang (naar een 'gewone' groep), jongste is bij mij thuis.
Vandaag hebben we een huis bezocht en we zijn eigenlijk verliefd geworden. Een ruimere woonkamer, een aparte keuken, een extra eetkamer, een (weliswaar niet heel grote) tuin. Boven vier slaapkamers. Dat zou, ten opzichte van nu, eigenlijk al fantastisch zijn, maar er zitten ook nog een zolder met extra badkamer en een kelder die verbouwd is tot fitnessruimte in het huis. De zolder zouden we of als werkruimte/hobbykamer kunnen gebruiken, of als extra grote slaapkamer voor ons (en dan 1 van de 4 slaapkamers op de eerste verdieping als werkruimte). De kelder zouden we als speelruimte voor de kinderen kunnen inrichten.
Nu komt het natuurlijk, want als er geen probleem zou zijn, zou ik geen topic openen... de huur per maand kost 70% meer dan dat wat we nu betalen. En dat wordt krap, behoorlijk krap. We zouden rondkomen, maar ook best moeten inleveren (hebben nu een hobby die best wat kost, dat zou eigenlijk niet meer kunnen, minder uitjes e.d.). Ook is het een stuk rijden van de opvang vandaan (ongeveer zo ver als ik vanaf deze woning naar de vorige opvang reed, alleen is de bushalte hier wat verder weg).
En nu weet ik het niet meer, wel doen of niet doen? Het is echt een buitenkans, het huis is compleet gerenoveerd, overal een prachtige vloer, de keuken zit er al in (is in dit land vaak niet zo 
). De huurhuizen die ik tot nu toe ben tegengekomen (en ik zoek al een tijdje) die iets onder deze prijsklasse zitten, hebben vrijwel altijd een slaapkamer tekort en geen zolder/kelder, en zijn erg gedateerd. (Je kunt zien dat er een opa en/of oma gewoond hebben en dat er heel, heel lang niets gebeurd is aan het huis. ) Nemen we dit huis niet, zullen we het in dit appartement waarschijnlijk nog een tijd moeten uitzingen.
Op een rijtje:
Voordelen
--
* Heel veel ruimte en licht in huis, genoeg kamers voor iedereen plus nog extra, een tuin
* Alles is gloednieuw, er hoeft niets te gebeuren, we zouden onze spullen kunnen inpakken en er zo kunnen intrekken
Nadelen
--
* Veel hogere huur, rondkomen kan maar leuk leven wordt krap(per)
* Langer reizen naar de opvang, sowieso slechtere aansluiting wat het OV betreft
Natuurlijk zal de beslissing niet afhangen van de meningen hier, maar ik weet niet, ik hoop op een nieuwe, verfrissende blik uit een hoek waaruit ik de situatie nog niet had bekeken, geloof ik (zowel voor als tegen).
Ik kan ze niet meer terugstoppen dus daar over nadenken heeft weinig zin meer. 
Als ik de enige kostwinner was, zou ik deze stap als enorm beklemmend hebben ervaren. Ik kan me van daaruit ook voorstellen dat man niet wil en daar dan ‘rationele’ argumenten bij zoekt. Omdat hij niet wil zeggen dat deze verantwoordelijkheid hem naar de keel vliegt? Zoals het nu is, is hij in zijn eentje verantwoordelijk voor het inkomen. Zeggen dat er een baan gezocht kan gaan worden, is in feite speculatie; het moet nog wel gebeuren. En de druk in jullie gezin is al erg hoog door een zorgenkind. Ik gun man vooralsnog het voordeel van de twijfel.
Yuuki schreef op 22-07-2021 om 09:33:
Ja, een koophuis is voor nu sowieso onbereikbaar. Hoe dat er over een aantal jaar, als het inkomen en het spaarbedrag gegroeid zijn en als we ook de mogelijkheid hebben ook verder weg naar huizen te kijken en niet alleen binnen deze stad, uitziet, kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen (wat gaan de huizenprijzen doen), maar ik denk dat we er dan in ieder geval een stuk beter voor staan.
Oh welnee, schoonouders wachten al jaren op een huis wat ze zouden overnemen maar waar elke keer iets tussenkomt. Ze wonen nu in het appartement waar ze al woonden toen man geboren werd met de constructie dat schoonmoeder, euh is daar een woord voor in het Nederlands, zij is de aanspreekpersoon voor alle mensen die in die flat wonen als er problemen zijn o.i.d., ze maakt de trappenhuizen schoon, moet de planten in het hof water geven, als het sneeuwt moet zij de wegen vrijmaken, dat soort dingen. Haar salaris is dat ze gratis in het appartement wonen + nog een bedrag en dan het salaris van schoonvader nog ernaast natuurlijk. Man en zijn broer deelden 1 kamer, die door een kledingkast in de helft werd verdeeld, er pasten een bed en bureau in en daar moest je je tussendoor persen. Zo'n leven wil ik niet voor mijn kinderen.
(Maargoed, het valt vast niet opmaar ik heb sowieso geen al te hoge pet op van schoonouders. Nadat er dingen zijn gezegd bij het overlijden van onze eerste hoeft het van mij helemaal niet meer. Ik doe normaal voor de goede vrede, maar heb verder niks met ze)
Dus waarom hij daar naar luistert en/of die mening er meer toedoet dan de mijne, geen idee. Misschien heb ik mezelf de laatste jaren te veel gedegradeerd tot enkel moeder (niet dat moeder 'min' is, maar dat ik verder geen kunnen of weten heb). Geen idee...
Die volktuintjes bestaan hier inderdaad en dat ziet er fantastisch uit, maar daar kom je helaas niet zomaar binnen, staan gigantische wachtlijsten voor.
En waarom ik er akkoord mee ben gegaan... Weet niet. Omdat er ook wel echt hele goede tegenargumenten waren. Ik dan het gevoel heb dat ik mijn zin zou doordrammen als een stampvoetende kleuter 'want ik wil per se dit huis wehhhh'.
Waarom doe je zo denigrerend over je schoonmoeder, terwijl zij zo hard werkt voor haar huis en leven?
Als je niet als een kleuter wil worden behandeld, dan moet je stoppen je zo te gedragen. Hup, aan het werk en iets gaan doen om dat grotere huis over een paar jaar te verdienen.
Julali schreef op 22-07-2021 om 10:24:
[..]
Waarom doe je zo denigrerend over je schoonmoeder, terwijl zij zo hard werkt voor haar huis en leven?
Als je niet als een kleuter wil worden behandeld, dan moet je stoppen je zo te gedragen. Hup, aan het werk en iets gaan doen om dat grotere huis over een paar jaar te verdienen.
Omdat ze blijkbaar akelige dingen gezegd heeft bij het overlijden van hun eerste kind. Kan me voorstellen dat het dan niet meer goedkomt hoor.
Julali schreef op 22-07-2021 om 10:24:
[..]
Waarom doe je zo denigrerend over je schoonmoeder, terwijl zij zo hard werkt voor haar huis en leven?
Als je niet als een kleuter wil worden behandeld, dan moet je stoppen je zo te gedragen. Hup, aan het werk en iets gaan doen om dat grotere huis over een paar jaar te verdienen.
Heb je niet gelezen wat de aanleiding is geweest?
Je lost niet alles op met werken hoor, er speelt hier wel meer als je goed gelezen hebt. Ik vind je erg denigrerend posten ook, dat kan ook best op een andere toon.
Duiveninhetnieuws schreef op 22-07-2021 om 10:27:
[..]
Omdat ze blijkbaar akelige dingen gezegd heeft bij het overlijden van hun eerste kind. Kan me voorstellen dat het dan niet meer goedkomt hoor.
Kan me dat ook heel goed voorstellen inderdaad.
Dat was niet denigrerend? Is gewoon een goede baan, alleen is de constructie anders, maar het komt op hetzelfde neer (of je nou 1.3k verdient en 800 betaalt en overhoudt, of die 800 niet op de rekening komt en je 500 overhoudt, bij wijze van). Met die mensen heb ik verder niks nee.
Werken doe ik zodra de kinderen opgevangen worden. Zoals ik al schreef is oudste bij 2 opvangen weggestuurd omdat hij te veel voor hen was.
En als het om 'dat wil ik niet voor mijn kinderen' ging, nee dat wil ik niet, dat zou zoals nu hier zijn en dat is gewoon niet chill. Maar dat betekent niet dat zij het fout hebben gedaan, zo was het niet bedoeld. Man en broer vonden het prima.
Maar wil je dit wel voor je kinderen dan? De situatie waarin je nu zit is toch verre van ideaal?
Je hebt jezelf in zo'n afhankelijk positie gebracht, dat het nu inderdaad aan je man en zijn vader is om de grote, belangrijke beslissingen te nemen over jouw leven.
Als je man het niet nodig vindt, dan gebeurt het niet, maakt niet uit wat jij er verder van vindt. Heel cru gezegd, maar zo zit het wel.
Nee, dit wil ik niet, daarom probeer ik ook te zoeken naar een oplossing en neem alle tips en frisse kijk op de situatie, zoals ik het nog niet bekeken had, mee.
En dat klopt helemaal, dat ga ik ook niet ontkennen, want dat is gewoon zo.
Jammer dat het verhuizen nog niet lukt. Je bent nu wel aan het denken gezet over de keuzes die jullie maken. Zitten jullie wel op één lijn verder, voor wat betreft de uitgaven? (Zoals die hobby bijvoorbeeld).
En je hebt blijkbaar iets moeten achterlaten wat betreft werkgebied/ervaring waar je nu niet op terug kunt vallen. Ik vind je heel positief en optimistisch klinken, ondanks dat je behoorlijk wat voor je kiezen hebt gehad. Soms maak je een keuze in je leven (in jullie geval een verhuizing naar een ander land) en je weet niet altijd waar je voor kiest van te voren. Het is goed om het positieve te blijven zien en benadrukken maar vergeet niet om daarnaast ook te zorgen voor wat voor jouzelf belangrijk is.
Julali schreef op 22-07-2021 om 10:46:
Maar wil je dit wel voor je kinderen dan? De situatie waarin je nu zit is toch verre van ideaal?
Je hebt jezelf in zo'n afhankelijk positie gebracht, dat het nu inderdaad aan je man en zijn vader is om de grote, belangrijke beslissingen te nemen over jouw leven.
Als je man het niet nodig vindt, dan gebeurt het niet, maakt niet uit wat jij er verder van vindt. Heel cru gezegd, maar zo zit het wel.
Ze heeft een zorgenkind en het kost moeite daar goede opvang voor te vinden. Moeder doet dus binnenshuis een noodzakelijke taak. Wie moet het anders doen? In september gaat hij naar een speciale opvang: hopelijk gaat het daar wel goed!
Ik vind dat je erg makkelijk suggereert dat Yuuki best iets anders had kunnen doen en dan nu in een betere positie had gezeten. Misschien is dat zo. Maar een kind wat vastloopt in reguliere voorzieningen, kan de mogelijkheden van ouders enorm beperken. Hier komt het op moeder neer. Feit blijft dat Yuuki nu in die vervelende afhankelijke positie zit. Of er in het verleden gemakkelijk een andere keuze gemaakt had kunnen worden, is niet goed te beoordelen.
Ik hoop dat de situatie voor jou verbetert Yuuki, als zoon naar de nieuwe opvang gaat, zodat er wat ruimte ontstaat om je te ontwikkelen en onafhankelijker te worden.