Wel of niet waken bij iemand die stervende is
Sinds het weekend is mijn moeder stervende. Voor ons allemaal een zegen omdat ze vanwege haar Alzheimer's steeds angstiger en agressiever werd. En nu waken we bij haar. Vanuit mijn werk zie ik bijna dagelijks iemand overlijden en vind ik het altijd verdrietig als er iemand alleen ligt. Nu ik voor de tweede keer in mijn persoonlijke leven waak vraag ik me af wat anderen hebben gedaan of willen doen als die tijd daar is.
Aan de ene kant geeft het me rust en voldoening dat ik er gewoon ben. Aan de andere kant is de verzorging en verpleging fantastisch en is het duidelijk dat ze al niet meer merkt wie er is.
Ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn.
Ik was al drie dagen aan het waken bij mijn terminale man en mensen die er bij waren, zeiden MRI je moet even slapen, dit gaat niet meer zo. Zij, ook familie, bleven bij hem. Ik heb toen gebeden of ik wel bij zijn overgaan mocht zijn. Ik sliep een uur toen mijn man, die al comateus was, mij riep in een droom. Heel helder en heel gezond. Ik wist meteen "hier moet ik naar luisteren". Ik ben opgestaan en naar hem toegegaan. Vijf minuten later overleed hij. Het was een groot geschenk, vooral hoe helder en gezond hij klonk terwijl hij zó ziek was. Maar ook dat er genade was. Ook zal menigeen het als toeval zien maar dat interesseert me niet. Ik weet hoe het was, hoe het voelde en hoe hij klonk.
wat bijzonder MRI ! 🌷
Lijkt me wel troostend, dat je toch erbij was, en dat hij zo helder klonk.
Tinydancer schreef op 14-03-2023 om 11:10:
wat bijzonder MRI ! 🌷
Lijkt me wel troostend, dat je toch erbij was, en dat hij zo helder klonk.
ja was heel mooi, en heel troostend, want toen ik naast zijn stoffelijk overschot stond, voelde ik nog die heldere gezonde energie. Ik weet niet hoe het allemaal zit, maar het was zeker heel troostend, ook daarna in het rouwproces
letterkoekje schreef op 13-03-2023 om 20:30:
[..]
Moedig! En het moet toch altijd (hoe erg de strijd en de beelden ook waren) een warme gloed rond je hart geven dat jullie er in die momenten ook waren en hem niet in de steek hebben gelaten.
Ik geloof dat het al enkele jaren geleden is, hé watertoren, maar ik wens je toch nog eens het beste. Je hebt al meer dan eens over je overleden man gesproken en dat siert je.
In januari was het 7 jaar geleden dat hij is overleden.
Allereerst moet eenieder doen wat goed voelt en past bij die persoon. Luister naar je eigen gevoel daarbij.
Professioneel gezien heb ik al vaak stervende mensen begeleid. En dit is wat wij ze altijd aanraden. Er is geen goed of fout. Doe wat goed voor jou voelt en wat past.
Zelf heb ik het waken bij mijn vader als erg waardevol gezien. In het ziekenhuis mocht er door corona maximaal 2 personen bij hem zijn tussen 16-18 uur. De rest van de dag niet. Onder geen enkele omstandigheid. Ook mocht per dag er geen wisseling plaatsvinden tussen bezoekers. Dat was echt heel erg heftig en moeilijk. Want mijn moeder, broer en ik zijn al 3 personen en dan waren er nog broers en zussen en vrienden die naar hem toe wilden. Uiteindelijk ging mijn vader naar een hospice en daar mochten wij 3 er continu bij zijn. Als er andere bezoekers kwamen moesten er wel mensen even weg. De dagen dat mijn vader in het hospice lag zijn wij continu bij hem geweest. Mijn vader is uiteindelijk in de derde nacht in het hospice overleden. Omringd door mijn moeder, mijn broer en mijzelf. Het waren slopende dagen en nachten, maar we hebben er alledrie zo’n fijn gevoel bij en kijken en warm op terug dat we bij hem waren toen hij stierf en in zijn laatste dagen.
Gsleutel schreef op 14-03-2023 om 08:21:
Mijn broers en ik hebben er heel bewust voor gekozen om niet te gaan waken bij mijn moeder. We waren nog jong (allemaal in de twintig) en zijn de weken na de diagnose wel veel bij haar geweest. Samen met mijn vader (ze waren gescheiden) en haar beste vriend. Er was 24-uurs zorg bij haar en die gaf aan dat het niet lang meer zou duren en dat als we er bij wilde zijn, we die nacht beter konden blijven. We hebben ervoor gekozen dit niet te doen in de overtuiging dat het dan voor haar veel moeilijker zou zijn om te gaan. Ze was namelijk al die weken niet bang geweest om te sterven maar wel om ons verdriet te doen/achter te laten. Ik was er van overtuigd dat sterven met ons aan haar bed, een hele strijd voor haar zou worden. Dus zijn we gegaan. We zijn bij elkaar gebleven, hebben tot 03.00u 's nachts gepraat, gelachen en gehuild en toen kwam het telefoontje dat ze heel rustig was overleden. Door de warme nacht zijn we met elkaar naar haar huis gelopen en vanaf toen is er steeds iemand bij haar geweest (dat wilde ze graag, dat er gewaakt zou worden na haar overlijden tot de begrafenis). Het was een hele bijzondere ervaring.
Toen mijn vader een paar maanden later overleed, deed hij dat voor ons vrij plotseling. Ook hij was ernstig ziek en had palliatieve zorg in huis. Maar zijn proces ging veel sneller (paar weken aanloop, daarna 5 dagen van diagnose tot overlijden). Hij was die ochtend onrustig en kreeg voor het eerst wat slaapmedicatie. Daarna werd hij helder wakker en kreeg nog bezoek waardoor wij als kinderen even een stuk zijn gaan wandelen. Mijn broer zei uiteindelijk: "ik denk dat we maar eens terug moeten". Bij thuiskomst was hij weer onrustig dus de zorg stond op het punt om hem medicatie te geven en zegt: "komen jullie maar even hier, ik denk dat jullie net op tijd zijn" waarop hij nog drie keer ademhaalt en weg is hij. Ik stond letterlijk nog met mijn jas aan, maar iedereen die er bij 'moest' zijn was er bij. Ook een hele bijzondere ervaring.
Ik heb bij allebei de processen steeds gedaan wat goed voelde, dan kon ik mezelf ook niks kwalijk nemen. En soms was dat ook kiezen voor iets dat ík fijn vond of nodig had. Of mijn baby (toen een paar maanden oud). Of mijn man. Als het aan mijn moeder had gelegen was ik die laatste weken 24/7 bij haar geweest maar dat trok ik echt niet hoor.
Het verhaal van je vader is inderdaad heel bijzonder.
Bij mijn vader was duidelijk dat hij binnen afzienbare tijd zou sterven, het was een lange lijdensweg geweest.Toen hij die ochtend met de ambulance was opgehaald om naar het ziekenhuis gebracht te worden, zei hij nog, ik wil even de zon zien, dat is de laatste keer, want ik ga vandaag sterven.
Wij als gezin waren op de hoogte gesteld en waren in het ziekenhuis bij hem. Mijn vader zat rechtop, had nog dingen te vertellen, wilde wel eten, maar opeens keek hij rond en daarna ging hij. Mijn broer schrok en belde voor de verpleging, en toen kwamen verpleging en artsen binnen en werden we naar buiten gebonjourd omdat ze hem nog wilden reanimeren en omdat als dat mis zou gaan, dat een naar gezicht zou zijn. Een poosje later kwam de arts vertellen dat de reanimatie niet gelukt was en konden we afscheid nemen. Waarom je zou iemand die zo duidelijk op sterven ligt zou willen reanimeren, is me niet duidelijk geworden en dat vond ik wel jammer bij dit sterven, geen rustig afscheid.
Ysenda schreef op 14-03-2023 om 09:21:
[..]
Moet waken nog wel, ik vind dat een hele boute uitspraak.
Door dit soort uitspraken geef je geen ruimte aan gevoelens die wel eens heel anders kunnen zijn.
Ik moet er bijvoorbeeld echt niet aan denken dat ik bij iemand zou waken. Ik ben er nu al mee bezig dat ze dat van mij gaan verwachten bij mijn vader of moeder. Dat in de wetenschap dat ik na dat ik in mijn eentje heb moeten waken ook de volledige begrafenis, afhandeling erfenis etc ook alleen moet regelen. Ik lig er nu al wakker van, en weet nu al dat ik daarna weer maanden niet zal slapen van de nachtmerries en herbelevingen.
Ik snap je!
Het is een beetje off topic, maar misschien kan je alvast bedenken dat hoe je het zo kan doen dat je bijvoorbeeld de begrafenis niet helemaal alleen hoeft te regelen. Je hoeft je niet te voegen naar de verwachting van anderen. 
Ow Auwereel, dat van dat reanimeren... raar inderdaad. Maar misschien zijn ze dat verplicht. Bij mijn ouder staat er inmiddels een 'niet reanimeren' in het medisch dossier. Misschien is dat noodzakelijk en zijn ze anders verplicht om het toch wel te doen.
@MRI, wat mooi en ik geloof je helemaal. Juist in die fase van 'overgaan' kan er veel gebeuren volgens mij dat we (nog) niet helemaal kunnen verklaren.
In mijn geval 'verscheen' mijn oma nog aan mij in een droom, 3 dagen na haar overlijden. Het was een bijzondere droom en ik denk dat dit vanuit haar kwam. De reden waarom ik dat denk is omdat ik juist niet zo'n sterke band had met haar, dus geen reden voor mij om op die manier over haar te dromen. En sowieso droom ik zelden over mensen die ik irl ken.
MRI schreef op 14-03-2023 om 10:30:
Ik was al drie dagen aan het waken bij mijn terminale man en mensen die er bij waren, zeiden MRI je moet even slapen, dit gaat niet meer zo. Zij, ook familie, bleven bij hem. Ik heb toen gebeden of ik wel bij zijn overgaan mocht zijn. Ik sliep een uur toen mijn man, die al comateus was, mij riep in een droom. Heel helder en heel gezond. Ik wist meteen "hier moet ik naar luisteren". Ik ben opgestaan en naar hem toegegaan. Vijf minuten later overleed hij. Het was een groot geschenk, vooral hoe helder en gezond hij klonk terwijl hij zó ziek was. Maar ook dat er genade was. Ook zal menigeen het als toeval zien maar dat interesseert me niet. Ik weet hoe het was, hoe het voelde en hoe hij klonk.
Nee, dat was geen toeval. Jouw man wilde jou aan zijn zijde!
MRI schreef op 14-03-2023 om 10:30:
Ik was al drie dagen aan het waken bij mijn terminale man en mensen die er bij waren, zeiden MRI je moet even slapen, dit gaat niet meer zo. Zij, ook familie, bleven bij hem. Ik heb toen gebeden of ik wel bij zijn overgaan mocht zijn. Ik sliep een uur toen mijn man, die al comateus was, mij riep in een droom. Heel helder en heel gezond. Ik wist meteen "hier moet ik naar luisteren". Ik ben opgestaan en naar hem toegegaan. Vijf minuten later overleed hij. Het was een groot geschenk, vooral hoe helder en gezond hij klonk terwijl hij zó ziek was. Maar ook dat er genade was. Ook zal menigeen het als toeval zien maar dat interesseert me niet. Ik weet hoe het was, hoe het voelde en hoe hij klonk.
Wat mooi dat je dat zo mocht meemaken en ik snap helemaal dat je het als een groot geschenk ziet.
Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt met mijn moeder. Na een nacht waken lag ik te slapen. Ik werd plotseling wakker met het sterke gevoel dat ik naar de woonkamer terug moest gaan, waar mijn moeder lag. Ze was niet meer bij bewustzijn, maar was blijkbaar ietwat onrustig. Toen ik binnenkwam, werd ze direct rustig en binnen enkele minuten stierf ze.
Zij is rustig heen gegaan, ik mocht erbij zijn en heb daarna zo'n enorme troost van God ervaren. Mensen snapten er niets van of verklaarden me voor gek (en doen dat waarschijnlijk nog steeds). Maar hoewel ik er zelf ook nog steeds versteld van sta, kan en ga ik niet ontkennen wat er allemaal is gebeurd, daar kan ik alleen maar enorm dankbaar voor zijn.
Mijn moeder is dinsdagavond overleden in de armen van mijn vader die die nacht zou waken. Verder was er niemand bij. We zijn opgelucht én verdrietig.
MelMel schreef op 19-03-2023 om 11:30:
Mijn moeder is dinsdagavond overleden in de armen van mijn vader die die nacht zou waken. Verder was er niemand bij. We zijn opgelucht én verdrietig.
Gecondoleerd! Wat mooi dat ze niet alleen was.
MelMel schreef op 19-03-2023 om 11:30:
Mijn moeder is dinsdagavond overleden in de armen van mijn vader die die nacht zou waken. Verder was er niemand bij. We zijn opgelucht én verdrietig.
Gecondoleerd. En ergens fijn dat het zo gelopen is. Maar daarmee niet minder heftig. Sterkte in de komende tijd.
MelMel schreef op 19-03-2023 om 11:30:
Mijn moeder is dinsdagavond overleden in de armen van mijn vader die die nacht zou waken. Verder was er niemand bij. We zijn opgelucht én verdrietig.
Ach MelMel, wat een ontroerend beeld. Wat fijn dat aan haar lijden een einde is gekomen maar evengoed natuurlijk verdrietig dat ze er nu helemaal niet meer is.
Sterkte en gecondoleerd MelMel